«Ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών». Η φράση αυτή της σημερινής αποστολικής περικοπής δηλώνει την οικειότητα που αισθάνεται ο πιστός χριστιανός προς τον Δεσπότη Χριστό ως πρεσβύτερο αδελφό, ως πατέρα. Συγκλονίζεται πραγματικά ο πιστός άνθρωπος όταν αναλογίζεται ότι έλαβε σάρκα ανθρώπινη εν τόπω και χρόνω ο άπειρος και μεγάλος Θεός. παραμένοντας τέλειος Θεός έγινε τέλειος άνθρωπος εκτός της αμαρτίας, έλαβε μορφή δούλου «ίνα ημάς συμμόρφους ποιήση της εικόνος της δόξης αυτού». Μας χαρίστηκε ουσιαστικά ως μέγας αρχιερέας που διέβη τα ανθρώπινα ώστε και εμείς με την δική μας πεπερασμένη λογική να χαιρόμαστε το ευσυμπάθητο του Θεού μας, την δυνατότητα δηλαδή να μας κατανοεί και να μας αντιλαμβάνεται, που εκπηγάζει από αυτήν του την ιδιότητα. Εκείνος ως παντογνώστης Θεός δεν είχε βεβαίως ανάγκη να γίνει άνθρωπος για να αισθανθεί τα ανθρώπινα. Όμως να που η ενανθρώπησή του στηρίζει τόσο πολύ τον αγώνα μας για την σωτηρία και σμιλεύει με τρόπο πνευματικά αποδοτικό την οικειότητα με το άγιο πρόσωπό του.
Το γεγονός ότι επιθυμεί να μας ανεβάσει ψηλά, στο επίπεδο της δικής του ζωής κατά χάριν, η προοπτική της θεώσεώς μας είναι το αποτέλεσμα της κένωσης του Θεού, του αγαπητικού αδειάσματός του υπέρ του λαού του. «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών;» ψάλλουμε στις μεγαλύτερες εορτές της χριστιανοσύνης. Και σ’ αυτήν του την μεγαλειότητα δεν αναπαύεται μόνος, αλλά επιθυμεί από αγάπη να την μοιράζεται μαζί μας.
Στο παρελθόν οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν την αλήθεια δημιούργησαν θεούς ψεύτικους, πλασματικούς, είδωλα του εαυτού τους, ώστε να τους μοιάζουν, με πάθη και αδυναμίες, με ασθένεια της σάρκας, με χίλιες δυό επιρροές και πολλή ανθρωπαρέσκεια. Θέλησαν οι άνθρωποι, αγνοώντας τον αληθινό Θεό, να πλάσουν «μερικούς θεούς» σπεύδοντας να τους ανθρωποποιήσουν για να τους αισθάνονται τάχα οικείους. Όμως απέτυχαν, καθώς αυτοί οι θεοί έπεσαν σαν βαρίδια επάνω τους και τους βύθισαν ακόμη περισσότερο στην παρακμή της φύσεώς τους. Ώσπου ο Θεός αποκαλύφθηκε και κατατέμνοντας την ανθρώπινη ιστορία επαγγέλθηκε την θέωση πλέον του ανθρώπου. Ως μέγας αρχιερεύς μας παρέδωσε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, μετέδωσε την χάρη του στους Αποστόλους, και πάλι έρχεται «κρίναι ζώντας και νεκρούς, ού της βασιλείας ουκ έσται τέλος». Συναναστράφηκε με αμαρτωλούς και τελώνες και πόρνες και κάθε περιθωριακό τύπο ανθρώπου της εποχής του, και τους κάλεσε σε μετάνοια. Δεν ήλθε να κρίνει αλλά να σώσει τον κόσμο, κατά την αψευδή δήλωσή του, και αυτή την σωτηρία οικονομεί με κάθε τρόπο.
Ριγμένοι λοιπόν στον στίβο της ζωής , στο άγχος της καθημερινότητας καθώς ο άνεμος φυσά και τα κύματα μας κυκλώνουν πανταχόθεν, πολλές φορές αισθανόμαστε ότι μολονότι συναναστρεφόμαστε πολλούς, οικείους και συγγενείς, συνεργάτες και φίλους, με δεδομένη την καλή τους διάθεση, δεν μπορούν να μας καταλάβουν, να συναισθανθούν την αγωνία μας, να βιώσουν τις αναζητήσεις της καρδιάς μας. Θέλουμε κι εμείς να ψελλίσουμε τον λόγο του παραλυτικού της Ιερουσαλήμ «άνθρωπον ουκ έχω» διαλαλώντας αυτήν την αλήθεια. Και όντως, μπορεί να μην έχουμε άνθρωπο, έχουμε όμως τον φιλάνθρωπο Θεάνθρωπο Δεσπότη Χριστό, «δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών» να μας καλεί λέγοντας: «δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».
Ας σπεύσουμε λοιπόν λίγο εγγύτερα προς εκείνον, ας λάβουμε την χάρη των ιερών μυστηρίων που ως φάρμακα αθανασίας μας έχουν παραδοθεί και ας εργαστούμε πορευόμενοι προς το Πάσχα και λαμβάνοντας δύναμη από την σημερινή προσκύνηση του τιμίου Σταυρού, την εργασία της συγνώμης, της συνάντησης με τον αδελφό, που είναι μικρό Πάσχα για την Εκκλησία. Όταν φέρουμε κατά νού τις προσπάθειες που κάναμε για την αποκατάσταση των σχέσεών μας με τους συνανθρώπους μας, τα πόσα ανεχθήκαμε, το πόσο μικροί γίναμε, ας τα θέσουμε κατ’ αναλογίαν με την συγκατάβαση του Θεού να γίνει άνθρωπος για την σωτηρία μας. Τότε σίγουρα θα συνειδητοποιήσουμε ότι πολλά περιθώρια υπάρχουν ακόμη στην προσπάθεια να ανακαλύψουμε το πρόσωπο του αδελφού, ανακαλύπτοντας ουσιαστικά το πρόσωπο του ίδιου του Θεού. Αμήν.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου