ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Για την δόξα των γνησίων τέκνων του Θεού μας μιλά σήμερα ο θείος Απόστολος. Και θα περίμενε ίσως κανείς πως η δόξα των ανθρώπων αυτών – και ιδιαιτέρως των προφητών, που σε τόσο δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, εν μέσω ποικίλων κινδύνων, κατήγγειλαν τον λόγο του Θεού και θυσίασαν τα πάντα μένοντας εδραίοι στην πίστη τους – θα φανερωνόταν ως άνωθεν καταβαίνουσα εύνοια κατανοούμενη από τους συνανθρώπους τους, κατά την παρουσία του στον κόσμο αυτόν. Αντιθέτως, πληροφορούμαστε από τα ιερά κείμενα για τις φοβερές κακουχίες και τα αφόρητα μαρτύριά τους. Γνωρίζουμε ότι «περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι» στην ολιγόχρονη ή μακρόχρονη παρουσία τους σε τούτον τον κόσμο. Ο Μωυσής, ως πρώτιστο παράδειγμα προφητικής μαρτυρίας, αρνήθηκε να κληθεί γιός της θυγατέρας του Φαραώ και προτίμησε την ταλαιπωρία και την συγκακοπάθεια με τον λαό του Θεού από μια πρόσκαιρη ζωή απολαύσεων που η αμαρτία προσφέρει στον άνθρωπο, θεωρώντας μεγαλύτερο και τιμαλφέστερο θησαυρέ «τον ονειδισμόν του Χριστού» από όλους τους θησαυρούς της Αιγύπτου. «Απέβλεπε γαρ εις την μισθαποδοσίαν».

Να λοιπόν το μέτρο και το κριτήριο για τον άνθρωπο του Θεού σε αντίθεση με τον άνθρωπο του κόσμου. Ο άνθρωπος του κόσμου αναμένει την άμεση αντίδοση και το εμφανές όφελος σε κάθε του πράξη. Η μισθαποδοσία για τον άνθρωπο του Θεού δεν έχει να κάνει με μια τέτοια εμπορική σχέση δούναι και λαβείν στην πιο αγοραία της μορφή. Εκείνος «εν ερημίαις πλανώμενος και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γής» ευγνωμονεί τον Θεώ για την παρουσία του και μόνο. Στην άρση του σταυρού των δοκιμασιών του παρακολουθούμε τον άνθρωπο του Θεού να προχωρεί με χαρά, σαν σε γλέντι ή σε πανηγύρι, χάνοντας οικογένεια και θυσιάζοντας περιουσία και αξιώματα. Να δοξολογεί αυτόν, εξ αιτίας του οποίου ο κόσμος τον χλευάζει ότι απώλεσε τα πάντα. Αυτήν είναι η «τρέλα» των αγίων, ακατανόητη βεβαίως και ανίατη για την λογική του κόσμου που τόσο εξαρτάται από την στιγμή. Γνώριζαν και γνωρίζουν σε κάθε εποχή οι άνθρωποι του Θεού αυτό το οποίο ως κοινή εμπειρία εκφράζει το στόμα του οσίου Μάρκου του Αθηναίου: «τίποτα δεν θα χάσεις από όσα θα θυσιάσεις προς χάριν του Χριστού. Όλα εκείνος εκατονταπλασίονα θα σ’ τα ανταποδώσει εκείνη την ημέρα». Ο δε άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ζώντας σε διαφορετικό χρόνο και τόπο, συμπληρώνει: «όπου υπάρχει το άγιο Πνεύμα, εκεί ακολουθεί σαν σκιά ο διωγμός και η πάλη».

Σήμερα λοιπόν, Κυριακή της Ορθοδοξίας, η σφραγίδα της ζωής των αγίων, των φίλων και οικείων του Θεού, είναι το καλύτερο κήρυγμα. Οι κακουχίες και οι κακοπάθειές τους στολίζουν σήμερα τις αγίες τους εικόνες, των οποίων την αναστήλωση η Εκκλησία εορτάζει. Η ευωδία και η αφθορία και η θαυματουργία των ιερών λειψάνων των αγίων μας είναι φωνή εξ ουρανού σε έναν κόσμο που πολλές φορές εκούσια κωφεύει ότι «ζή Κύριος ο Θεός».

Ας προσέξουμε όμως «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος». Για τούτο παντελώς αναπολόγητοι θα είμαστε ενώπιον του Θεού και των οικείων αυτού όταν παραδίδουμε αμαχητί την ζωή μας στους πειρασμούς αυτού του κόσμου. Τώρα είναι ο καιρός του αγώνα, τώρα είναι η περίοδος της συγκρούσεως με τα πάθη και τις αδυναμίες και «άπαντα τα του κόσμου τερπνά». Έχουμε οδηγό το ιερό μας Ευαγγέλιο. Έχουμε πρεσβευτές και μεσίτες και αλείπτες του αγώνα μας τους αγίους μας. Δεν ζούμε στην εποχή της σκιάς του Νόμου, στην Παλαιά Διαθήκη, όπως τότε οι άγιοι Προφήτες, που μ’ όλα αυτά μεγαλούργησαν, αλλά στην χαρά της Καινής Διαθήκης, όπου «παρήλθεν η σκιά του νόμου της χάριτος ελθούσης». Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Τον περπάτησαν άνθρωποι πεπερασμένοι, ατελείς και ασθενείς σαν εμάς, και εξήλθαν νικητές. Ας πιάσουμε το χέρι που μας προσφέρουν. Ας βάλουμε με πίστη στον Θεό τα τάλαντα και τις δυνάμεις μας στην υπηρεσία του πόθου μας για σωτηρία και ας είμαστε σίγουροι ότι όλα τα υπόλοιπα ο Κύριος θα τα προσθέσει.

Αρχιμ. Α. Α.