Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Οι ήρωες του 1821 και οι σύγχρονοι γραικύλοι
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΡΑΙΚΥΛΟΙΓράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Θα πρέπει να διαθέτει κανείς αρκετή αφέλεια για να δεχθεί ότι η προσπάθεια που καλλιεργείται τελευταίως από διαφόρους γνωστούς-αγνώστους κύκλους, περί αναθεωρήσεως της Ελληνικής Ιστορίας, κινείται από αγνά ελατήρια και κατευθύνεται από αγαθές διαθέσεις.
Θα πρέπει να διαθέτει κανείς αρκετή αφέλεια για να δεχθεί ότι η προσπάθεια που καλλιεργείται τελευταίως από διαφόρους γνωστούς-αγνώστους κύκλους, περί αναθεωρήσεως της Ελληνικής Ιστορίας, κινείται από αγνά ελατήρια και κατευθύνεται από αγαθές διαθέσεις.
Φυσικά, μόνο αυτό δε συμβαίνει. Και τούτο φαίνεται ξεκάθαρα, σ’ όσους τουλάχιστον θέλουν να βλέπουν τα πρόσωπα και τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Αρκεί και μόνο το να δει κανείς ποιοι είναι αυτοί που κινούν την όλη διαδικασία, αλλά και τους διαύλους επικοινωνίας (Μ.Μ.Ε. = Μέσα Μαζικής Εξαχρειώσεως) που χρησιμοποιούνται, μέσω των οποίων προβάλλονται ευκαίρως ακαίρως και συστηματικώς οι οθνείες αντιλήψεις που ροκανίζουν τα θεμέλια του Ελληνικού μας Έθνους...
Λησμονούν βέβαια όλοι αυτοί που τολμούν να αγγίζουν ακόμα και αυτή την ηθική υπόσταση των ενδόξων ηρώων του 1821 ότι δεν έπαυσαν, ούτε φυσικά θα παύσουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι οι οποίοι διέπουν και ρυθμίζουν την ισορροπία και την ηθική τάξη. Πολλές φορές οι νόμοι αυτοί, μαζί με την Ιστορία και τους δικούς της αδέκαστους νόμους, εκδικούνται παραδειγματικά όσους τολμούν να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα...
Βεβαίως, δεν θα τους κάνουμε την τιμή να ασχοληθούμε σήμερα με τον γραικυλισμό που αποπνέουν και εκπροσωπούν, τόσο για να μη μολύνουμε την ατμόσφαιρα, όσο κυρίως για να υπογραμμίσουμε δυο αλήθειες που έχουν άμεση σχέση με τις σελαγίζουσες μορφές που έδωσαν την ζωή τους «για του Χριστού την Πίστην την Αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν».Α) Ας προσπαθήσουμε να σκεφθούμε, έστω και για λίγο, ποια θα ήταν η σύγχρονη εικόνα του Ελληνισμού, αν δεν είχε θεμελιωθεί πνευματικά επάνω στην ανεπανάληπτη και μοναδική Εθνική Επανάσταση του 1821.
Τι θα υπήρχε σήμερα στον Ιερό τούτο βράχο που λέγεται ΕΛΛΑΣ, αν οι πρωταγωνιστές του Έπους (γνωστοί και ανώνυμοι), βίωναν την κοσμοθεωρία των συκοφαντών τους και είχαν παρουσιάσει την ανάλογη γραικυλική συμπεριφορά του «σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω» ή την κατάπτυστη θεωρία του «όλοι είμαστε το ίδιο»;
Δεν χρειάζεται τολμηρή φαντασία για να συλλάβει κανείς την φρικτή εικόνα που θα παρουσίαζε σήμερα ο Ελληνισμός, αν τότε δεν πραγματοποιούσε τον απροσμέτρητο άθλο του ξεσηκωμού.
Το αιματηρό ξεκλήρισμα του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού, ο διχασμός της Κύπρου και η τραγωδία της αλυτρώτου εισέτι Β. Ηπείρου -για να μην αναφερθούμε και σε άλλες αλησμόνητες Ελληνικές Πατρίδες- δίνουν ανάγλυφη την εικόνα και κάνει τον καθένα που δεν έχασε από την συνείδησή του και το τελευταίο μόριο του πατριωτισμού, να συγκλονίζεται. Και ακριβώς, διότι η ακέραιη Ιστορική αλήθεια συγκλονίζει μα και ελέγχει, κάνει όσους απεργάζονται (ματαίως) τον όλεθρο του Έθνους, να αγωνιούν στο πώς θ’ αλλοιώσουν τα ιστορικά δεδομένα, καταντώντας βεβαίως οι ίδιοι, το λιγότερον καταγέλαστοι...
Όσον αφορά τώρα κάποιες κυρίες οι οποίες βαυκαλίζονται ότι «γράφουν ιστορία» και διδάσκουν «πως περνούσαμε καλά με τους Οθωμανούς» και ότι «το γυναικείο φύλο απολάμβανε από τον Τούρκο, σεβασμού και ελευθερίας», αυτές, ας ανοίξουν τα μάτια τους να δουν πόσο καλά περνά την ζωή του ακόμα και σήμερα ο γυναικείος πληθυσμός στις χώρες που κυριαρχούν οι συνήθειες τις οποίες αηδιαστικώς οι ίδιες εκθειάζουν...
Αλλά δόξα τω Θεώ, οι γυναίκες του Ζαλόγγου στην Ήπειρο, οι θρυλικές γυναίκες στην Αλαγονία της Καλαμάτας και όπου αλλού, με την συγκλονιστική τους αυτοθυσία, θα παραμένουν εσαεί τα φωτεινά μετέωρα των Ελληνίδων γυναικών. Προς καταισχύνη λοιπόν των ανιστόρητων το λιγότερον και προς δόξαν των γνησίων Ελληνίδων, τα ηρωικά αυτά πρόσωπα θα διασαλπίζουν με τη θυσία τους πως οι γυναίκες στην Ελλάδα μας γεννώνται για να ζουν ελεύθερες και μόνο ελεύθερες. Από την βασιλοπούλα Άγραυλο την κόρη του βασιλέα των Αθηνών Κέκροπα, μέχρι και το τέλος της Ιστορίας, οι Ελληνίδες γνωρίζουν να προτιμούν τον θάνατο παρά την σκλαβιά και την ατίμωση και πόσο μάλλον αυτή την Οθωμανική. Όντως, για να θυμηθούμε και τον ποιητή: «Από την Ήπειρο στο Μωριά, κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά, το πανηγύρι κρατάει χρόνια, στα μαρμαρένια του Χάρου αλώνια». Τι κι αν κάποιες ταλαίπωρες υπάρξεις ως βάκιλλοι αναπτύσσονται επάνω στην ακαθαρσία της Τουρκολαγνείας; Τι κι αν οι ασπάλακες σβαρνίζονται μέσα στα υπαρξιακά τους σκότη και στην δυσωδία των παθών της ατιμίας; Τα «μελισσάκια» της Ελληνοχριστιανικής αρετής, θα τρυγούν πάντοτε το γλυκύτατο νέκταρ της πονεμένης Ρωμηοσύνης και θα ευωδιάζουν το άρωμα του πάμφωτου και αξαπέραστου Ελληνοχριστιανικού μας πολιτισμού!
Β) Η ευλογημένη Επανάσταση του 1821 μας αποδεικνύει ότι ο Ελληνισμός δεν είναι τόσο υλικό, όσο κυρίως είναι πνευματικό μέγεθος. Είναι ανάγκη να μη χάνουμε από την οθόνη της καρδιάς μας αυτό το πνεύμα του Ελληνισμού. Και το πνεύμα που στάθηκε η πηγή της ζωής του Έθνους μας δεν είναι βεβαίως κάτι το γενικό και αόριστο. Είναι κάτι το απολύτως συγκεκριμένο. Όπως συγκεκριμένο και γάργαρο είναι το κρυστάλλινο ύδωρ της νερομάνας του βουνού που ξεδιψά τον κουρασμένο διαβάτη.
Ποιο είναι τώρα αυτό το συγκεκριμένο περιεχόμενο του πνεύματος της Επαναστάσεως του εικοσιένα; Είναι ένας υπέροχος και άφθαρτος κόσμος αξιών και ιδανικών, παραδόσεων και ιστορικών καταβολών, που κινείται γύρω από την Αγιοπνευματοδίδακτη Ορθοδοξία, σαν από σταθερό και αμετακίνητο άξονα. Και τούτο το πνεύμα του Ελληνισμού, ως γνωστόν, το διαφύλαξε άφθαρτο και ανέγγιχτο η Ορθόδοξη Εκκλησία μας κατά τα μαύρα και πικρά χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς. (Ας μας δείξουν οι σύγχρονοι Γραικύλοι έναν Εθνικό αγωνιστή που να είχε αρνηθεί την Ορθόδοξη πίστη του ή να εκήρυττε τον διεθνισμό, όπως τρομάρα τους και οι σημερινοί δήθεν αναθεωρητές της Ιστορίας. Και ας μη μας προβάλλουν κάποιοι τον Ρήγα Φεραίο, διότι ο Ρήγας ήταν συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός, αλλά και καθαρά Ελληνοκεντρικός).
Επιλεκτικά και επειδή ολόκληρη η γλυκιά μας πατρίδα βρέχεται από θάλασσα την «όμορφη την Ελληνική», ας σταθούμε μπροστά στον πυρπολητή Κανάρη και με κομμένη ανάσα από την συγκίνηση, ας τον ακούσουμε με την σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει να μας διηγείται το πρωτάκουστο κατόρθωμα του.
«Καπετάν Κανάρη, πώς αποφάσισες αυτήν την αποκοτιά;» τον ρώτησε κάποιος ξένος τον ατρόμητο μπουρλοτιέρη μας. Και με αυθεντική Ελληνοχριστιανική λεβεντιά ο γενναίος Ψαριανός απάντησε: «ΜΕΤΑΛΑΒΑ το Σώμα και Αίμα του Χριστού στα Ψαρά, ασπάστηκα και αποχαιρέτισα τη γυναίκα μου και είπα αποφασιστικά σαν αντιμετώπισα το χρέος μου: «Καπετάν Κωνσταντή, απόψε πεθαίνεις»! Αυτή την λιτή, Ελληνική απάντηση έδωσε ο πιστότατος Κανάρης, εκφράζοντας βεβαίως και την όλην περιρρέουσαν ατμόσφαιρα της εποχής του.
Αλλ’ ας ξαναδούμε φίλοι μου προσεκτικά την απάντησή του. Μέσα στις τρεις απλές του φράσεις, θα δούμε να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας τα Ιδανικά της Ελληνικής μας Φυλής.
α) Ορθοδοξία (Μετάλαβα το Σώμα και το Αίμα του Χριστού)β) Πατρίδα – Ελευθερία (Κωνσταντή, απόψε πεθαίνεις).γ) Οικογένεια(ασπάστηκα και αποχαιρέτισα τη γυναίκα μου)
Αλήθεια, μπορεί να σκέπτεται και να ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ένας που περνά καλά και τα έχει όλα από τον Τούρκο βάρβαρο κατακτητή; Και είναι να μην αγανακτεί κανείς όταν ακούει τις τόσες ανοησίες από τους ανεγκέφαλους, χωρίς να παρουσιάζεται μια διαμαρτυρία, τουλάχιστον από τους επίσημους φορείς της χώρας μας ; (Εκκλησιαστικούς, Πολιτικούς, Ακαδημαϊκούς κ.α.) Ή να υποθέσει κανείς ότι ολόκληρος ο πνευματικός κόσμος της πατρίδας μας υπέστη πνευματικό ευνουχισμό και δεν τολμά να υψώσει ανάστημα; Αλλά τότε η παρουσία του, αν ήδη δεν έχει γίνει, κινδυνεύει, θάττον ή βράδυον να καταντήσει όχι μόνο περιττή αλλά επιβλαβής και επιζήμια... Και φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται εν προκειμένω περί δήθεν συνετής σιωπής ή περί διακριτικής αντιμετωπίσεως...
Βεβαίως, ως άνθρωποι οι πρωταγωνιστές της Επαναστάσεως, όπως φυσικά και ο λαός, είχανε τα πάθη και τα ελαττώματά τους, τις αδυναμίες τους και τις ηθικές τους πτώσεις. Μα, αν δεν αποδιοργανώθηκαν ηθικώς (όπως συμβαίνει δυστυχώς σήμερα), αν δεν αποκτηνώθηκαν ανεπανόρθωτα (όπως σχεδιάζουν οι σύγχρονοι «εθνοπατέρες» με τους νόμους τους...), και αν δεν συμβιβάστηκαν αδιαμαρτύρητα με τη μοίρα της σκλαβιάς τους (όπως προσπαθούν να το περάσουν ως τρόπον ζωής σήμερα στην κοινωνία και κυρίως στη νεολαία μας), τούτο έχει την εξήγησή του. Τούτο οφείλεται στου «Χριστού την Πίστη την Αγία» δηλ. στην Ορθόδοξη Εκκλησία και δη την Ελληνική με την ακατανίκητη αναγεννητική της δύναμη. Οπωσδήποτε, όλοι αυτοί οι κύριοι που στρογγυλοκάθισαν στις πολυθρόνες τους και μας κηρύττουν τα «άρρητα ρήματα» της θολοκουλτούρας και της διαστροφής είναι βέβαιον ότι γνωρίζουν πολύ καλά τις αλήθειες αυτές. Και ακριβώς, διότι έτσι έχουν τα πράγματα προσπαθούν με την διαστροφή της ιστορικής αλήθειας, να χτυπήσουν το δένδρο της Ρωμηοσύνης στις ρίζες του.
Τους το λέμε όμως ξεκάθαρα. Ματαιοπονούν. Ματαιοπονούν οι ταλαίπωροι και ο «Κύριος εκγελάσεται αυτούς», με αποτέλεσμα, η όλη τρισαθλία τους προσπάθεια, τελικώς να τους γυρίσει «μπούμεραγκ» κατά το δη λεγόμενον. (Αλλ’ επ’ αυτού, δοθείσης ευκαιρίας θα επανέλθουμε...).
Κλείνοντας το άρθρο αυτό, δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε: Ο Θεός, ο οποίος «υπέγραψε την Ελευθερία της Ελλάδος (Κολοκοτρώνης)», να αναπαύει τις ψυχές των αειμνήστων Αγωνιστών εν χώρα ζώντων ώστε να πρεσβεύουν αυτοί οι δίκαιοι, οι όσιοι και μάρτυρες, υπέρ του Έθνους μας και υπέρ των αλυτρώτων επίσης αδελφών μας...
Τέλος δε αδελφοί μου, ας μη πτοούμεθα από τις ανιστόρητες και άνανδρες φωνές των όσων μέσα στις φλέβες τους, έπαυσε να κοχλάζει το ζωντανό και αγνό αίμα της Ρωμηοσύνης. Των όσων μέσα στις αρτηρίες τους αργοκυλάει το πύον του δαιμονισμένου αθεϊσμού και του επάρατου διεθνισμού.
Ας κοάζουν οι βάτραχοι της ψευτοκουλτούρας και του ανθελληνισμού.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός και η Πανάχραντος Μητέρα του, Κυρία Θεοτόκος, που έχει ως κλήρον της στην Πατρίδα μας το περιβόλι της (Άγιον Όρος), ευλόγησαν και συνεχίζουν να ευλογούν το Έθνος μας. Αυτό δε το Έθνος θα ζήσει και θα συνεχίσει την πορεία του προς πείσμα των δαιμόνων και των οργάνων τους, αλλά και προς αιωνία δόξα όσων αγωνίζονται για τα αθάνατα Ιδανικά της Φυλής μας.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ 1821 – ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΣ ΕΘΝΟΣ.
Λησμονούν βέβαια όλοι αυτοί που τολμούν να αγγίζουν ακόμα και αυτή την ηθική υπόσταση των ενδόξων ηρώων του 1821 ότι δεν έπαυσαν, ούτε φυσικά θα παύσουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι οι οποίοι διέπουν και ρυθμίζουν την ισορροπία και την ηθική τάξη. Πολλές φορές οι νόμοι αυτοί, μαζί με την Ιστορία και τους δικούς της αδέκαστους νόμους, εκδικούνται παραδειγματικά όσους τολμούν να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα...
Βεβαίως, δεν θα τους κάνουμε την τιμή να ασχοληθούμε σήμερα με τον γραικυλισμό που αποπνέουν και εκπροσωπούν, τόσο για να μη μολύνουμε την ατμόσφαιρα, όσο κυρίως για να υπογραμμίσουμε δυο αλήθειες που έχουν άμεση σχέση με τις σελαγίζουσες μορφές που έδωσαν την ζωή τους «για του Χριστού την Πίστην την Αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν».Α) Ας προσπαθήσουμε να σκεφθούμε, έστω και για λίγο, ποια θα ήταν η σύγχρονη εικόνα του Ελληνισμού, αν δεν είχε θεμελιωθεί πνευματικά επάνω στην ανεπανάληπτη και μοναδική Εθνική Επανάσταση του 1821.
Τι θα υπήρχε σήμερα στον Ιερό τούτο βράχο που λέγεται ΕΛΛΑΣ, αν οι πρωταγωνιστές του Έπους (γνωστοί και ανώνυμοι), βίωναν την κοσμοθεωρία των συκοφαντών τους και είχαν παρουσιάσει την ανάλογη γραικυλική συμπεριφορά του «σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω» ή την κατάπτυστη θεωρία του «όλοι είμαστε το ίδιο»;
Δεν χρειάζεται τολμηρή φαντασία για να συλλάβει κανείς την φρικτή εικόνα που θα παρουσίαζε σήμερα ο Ελληνισμός, αν τότε δεν πραγματοποιούσε τον απροσμέτρητο άθλο του ξεσηκωμού.
Το αιματηρό ξεκλήρισμα του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού, ο διχασμός της Κύπρου και η τραγωδία της αλυτρώτου εισέτι Β. Ηπείρου -για να μην αναφερθούμε και σε άλλες αλησμόνητες Ελληνικές Πατρίδες- δίνουν ανάγλυφη την εικόνα και κάνει τον καθένα που δεν έχασε από την συνείδησή του και το τελευταίο μόριο του πατριωτισμού, να συγκλονίζεται. Και ακριβώς, διότι η ακέραιη Ιστορική αλήθεια συγκλονίζει μα και ελέγχει, κάνει όσους απεργάζονται (ματαίως) τον όλεθρο του Έθνους, να αγωνιούν στο πώς θ’ αλλοιώσουν τα ιστορικά δεδομένα, καταντώντας βεβαίως οι ίδιοι, το λιγότερον καταγέλαστοι...
Όσον αφορά τώρα κάποιες κυρίες οι οποίες βαυκαλίζονται ότι «γράφουν ιστορία» και διδάσκουν «πως περνούσαμε καλά με τους Οθωμανούς» και ότι «το γυναικείο φύλο απολάμβανε από τον Τούρκο, σεβασμού και ελευθερίας», αυτές, ας ανοίξουν τα μάτια τους να δουν πόσο καλά περνά την ζωή του ακόμα και σήμερα ο γυναικείος πληθυσμός στις χώρες που κυριαρχούν οι συνήθειες τις οποίες αηδιαστικώς οι ίδιες εκθειάζουν...
Αλλά δόξα τω Θεώ, οι γυναίκες του Ζαλόγγου στην Ήπειρο, οι θρυλικές γυναίκες στην Αλαγονία της Καλαμάτας και όπου αλλού, με την συγκλονιστική τους αυτοθυσία, θα παραμένουν εσαεί τα φωτεινά μετέωρα των Ελληνίδων γυναικών. Προς καταισχύνη λοιπόν των ανιστόρητων το λιγότερον και προς δόξαν των γνησίων Ελληνίδων, τα ηρωικά αυτά πρόσωπα θα διασαλπίζουν με τη θυσία τους πως οι γυναίκες στην Ελλάδα μας γεννώνται για να ζουν ελεύθερες και μόνο ελεύθερες. Από την βασιλοπούλα Άγραυλο την κόρη του βασιλέα των Αθηνών Κέκροπα, μέχρι και το τέλος της Ιστορίας, οι Ελληνίδες γνωρίζουν να προτιμούν τον θάνατο παρά την σκλαβιά και την ατίμωση και πόσο μάλλον αυτή την Οθωμανική. Όντως, για να θυμηθούμε και τον ποιητή: «Από την Ήπειρο στο Μωριά, κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά, το πανηγύρι κρατάει χρόνια, στα μαρμαρένια του Χάρου αλώνια». Τι κι αν κάποιες ταλαίπωρες υπάρξεις ως βάκιλλοι αναπτύσσονται επάνω στην ακαθαρσία της Τουρκολαγνείας; Τι κι αν οι ασπάλακες σβαρνίζονται μέσα στα υπαρξιακά τους σκότη και στην δυσωδία των παθών της ατιμίας; Τα «μελισσάκια» της Ελληνοχριστιανικής αρετής, θα τρυγούν πάντοτε το γλυκύτατο νέκταρ της πονεμένης Ρωμηοσύνης και θα ευωδιάζουν το άρωμα του πάμφωτου και αξαπέραστου Ελληνοχριστιανικού μας πολιτισμού!
Β) Η ευλογημένη Επανάσταση του 1821 μας αποδεικνύει ότι ο Ελληνισμός δεν είναι τόσο υλικό, όσο κυρίως είναι πνευματικό μέγεθος. Είναι ανάγκη να μη χάνουμε από την οθόνη της καρδιάς μας αυτό το πνεύμα του Ελληνισμού. Και το πνεύμα που στάθηκε η πηγή της ζωής του Έθνους μας δεν είναι βεβαίως κάτι το γενικό και αόριστο. Είναι κάτι το απολύτως συγκεκριμένο. Όπως συγκεκριμένο και γάργαρο είναι το κρυστάλλινο ύδωρ της νερομάνας του βουνού που ξεδιψά τον κουρασμένο διαβάτη.
Ποιο είναι τώρα αυτό το συγκεκριμένο περιεχόμενο του πνεύματος της Επαναστάσεως του εικοσιένα; Είναι ένας υπέροχος και άφθαρτος κόσμος αξιών και ιδανικών, παραδόσεων και ιστορικών καταβολών, που κινείται γύρω από την Αγιοπνευματοδίδακτη Ορθοδοξία, σαν από σταθερό και αμετακίνητο άξονα. Και τούτο το πνεύμα του Ελληνισμού, ως γνωστόν, το διαφύλαξε άφθαρτο και ανέγγιχτο η Ορθόδοξη Εκκλησία μας κατά τα μαύρα και πικρά χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς. (Ας μας δείξουν οι σύγχρονοι Γραικύλοι έναν Εθνικό αγωνιστή που να είχε αρνηθεί την Ορθόδοξη πίστη του ή να εκήρυττε τον διεθνισμό, όπως τρομάρα τους και οι σημερινοί δήθεν αναθεωρητές της Ιστορίας. Και ας μη μας προβάλλουν κάποιοι τον Ρήγα Φεραίο, διότι ο Ρήγας ήταν συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός, αλλά και καθαρά Ελληνοκεντρικός).
Επιλεκτικά και επειδή ολόκληρη η γλυκιά μας πατρίδα βρέχεται από θάλασσα την «όμορφη την Ελληνική», ας σταθούμε μπροστά στον πυρπολητή Κανάρη και με κομμένη ανάσα από την συγκίνηση, ας τον ακούσουμε με την σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει να μας διηγείται το πρωτάκουστο κατόρθωμα του.
«Καπετάν Κανάρη, πώς αποφάσισες αυτήν την αποκοτιά;» τον ρώτησε κάποιος ξένος τον ατρόμητο μπουρλοτιέρη μας. Και με αυθεντική Ελληνοχριστιανική λεβεντιά ο γενναίος Ψαριανός απάντησε: «ΜΕΤΑΛΑΒΑ το Σώμα και Αίμα του Χριστού στα Ψαρά, ασπάστηκα και αποχαιρέτισα τη γυναίκα μου και είπα αποφασιστικά σαν αντιμετώπισα το χρέος μου: «Καπετάν Κωνσταντή, απόψε πεθαίνεις»! Αυτή την λιτή, Ελληνική απάντηση έδωσε ο πιστότατος Κανάρης, εκφράζοντας βεβαίως και την όλην περιρρέουσαν ατμόσφαιρα της εποχής του.
Αλλ’ ας ξαναδούμε φίλοι μου προσεκτικά την απάντησή του. Μέσα στις τρεις απλές του φράσεις, θα δούμε να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας τα Ιδανικά της Ελληνικής μας Φυλής.
α) Ορθοδοξία (Μετάλαβα το Σώμα και το Αίμα του Χριστού)β) Πατρίδα – Ελευθερία (Κωνσταντή, απόψε πεθαίνεις).γ) Οικογένεια(ασπάστηκα και αποχαιρέτισα τη γυναίκα μου)
Αλήθεια, μπορεί να σκέπτεται και να ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ένας που περνά καλά και τα έχει όλα από τον Τούρκο βάρβαρο κατακτητή; Και είναι να μην αγανακτεί κανείς όταν ακούει τις τόσες ανοησίες από τους ανεγκέφαλους, χωρίς να παρουσιάζεται μια διαμαρτυρία, τουλάχιστον από τους επίσημους φορείς της χώρας μας ; (Εκκλησιαστικούς, Πολιτικούς, Ακαδημαϊκούς κ.α.) Ή να υποθέσει κανείς ότι ολόκληρος ο πνευματικός κόσμος της πατρίδας μας υπέστη πνευματικό ευνουχισμό και δεν τολμά να υψώσει ανάστημα; Αλλά τότε η παρουσία του, αν ήδη δεν έχει γίνει, κινδυνεύει, θάττον ή βράδυον να καταντήσει όχι μόνο περιττή αλλά επιβλαβής και επιζήμια... Και φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται εν προκειμένω περί δήθεν συνετής σιωπής ή περί διακριτικής αντιμετωπίσεως...
Βεβαίως, ως άνθρωποι οι πρωταγωνιστές της Επαναστάσεως, όπως φυσικά και ο λαός, είχανε τα πάθη και τα ελαττώματά τους, τις αδυναμίες τους και τις ηθικές τους πτώσεις. Μα, αν δεν αποδιοργανώθηκαν ηθικώς (όπως συμβαίνει δυστυχώς σήμερα), αν δεν αποκτηνώθηκαν ανεπανόρθωτα (όπως σχεδιάζουν οι σύγχρονοι «εθνοπατέρες» με τους νόμους τους...), και αν δεν συμβιβάστηκαν αδιαμαρτύρητα με τη μοίρα της σκλαβιάς τους (όπως προσπαθούν να το περάσουν ως τρόπον ζωής σήμερα στην κοινωνία και κυρίως στη νεολαία μας), τούτο έχει την εξήγησή του. Τούτο οφείλεται στου «Χριστού την Πίστη την Αγία» δηλ. στην Ορθόδοξη Εκκλησία και δη την Ελληνική με την ακατανίκητη αναγεννητική της δύναμη. Οπωσδήποτε, όλοι αυτοί οι κύριοι που στρογγυλοκάθισαν στις πολυθρόνες τους και μας κηρύττουν τα «άρρητα ρήματα» της θολοκουλτούρας και της διαστροφής είναι βέβαιον ότι γνωρίζουν πολύ καλά τις αλήθειες αυτές. Και ακριβώς, διότι έτσι έχουν τα πράγματα προσπαθούν με την διαστροφή της ιστορικής αλήθειας, να χτυπήσουν το δένδρο της Ρωμηοσύνης στις ρίζες του.
Τους το λέμε όμως ξεκάθαρα. Ματαιοπονούν. Ματαιοπονούν οι ταλαίπωροι και ο «Κύριος εκγελάσεται αυτούς», με αποτέλεσμα, η όλη τρισαθλία τους προσπάθεια, τελικώς να τους γυρίσει «μπούμεραγκ» κατά το δη λεγόμενον. (Αλλ’ επ’ αυτού, δοθείσης ευκαιρίας θα επανέλθουμε...).
Κλείνοντας το άρθρο αυτό, δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε: Ο Θεός, ο οποίος «υπέγραψε την Ελευθερία της Ελλάδος (Κολοκοτρώνης)», να αναπαύει τις ψυχές των αειμνήστων Αγωνιστών εν χώρα ζώντων ώστε να πρεσβεύουν αυτοί οι δίκαιοι, οι όσιοι και μάρτυρες, υπέρ του Έθνους μας και υπέρ των αλυτρώτων επίσης αδελφών μας...
Τέλος δε αδελφοί μου, ας μη πτοούμεθα από τις ανιστόρητες και άνανδρες φωνές των όσων μέσα στις φλέβες τους, έπαυσε να κοχλάζει το ζωντανό και αγνό αίμα της Ρωμηοσύνης. Των όσων μέσα στις αρτηρίες τους αργοκυλάει το πύον του δαιμονισμένου αθεϊσμού και του επάρατου διεθνισμού.
Ας κοάζουν οι βάτραχοι της ψευτοκουλτούρας και του ανθελληνισμού.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός και η Πανάχραντος Μητέρα του, Κυρία Θεοτόκος, που έχει ως κλήρον της στην Πατρίδα μας το περιβόλι της (Άγιον Όρος), ευλόγησαν και συνεχίζουν να ευλογούν το Έθνος μας. Αυτό δε το Έθνος θα ζήσει και θα συνεχίσει την πορεία του προς πείσμα των δαιμόνων και των οργάνων τους, αλλά και προς αιωνία δόξα όσων αγωνίζονται για τα αθάνατα Ιδανικά της Φυλής μας.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ 1821 – ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΣ ΕΘΝΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου