Τό κεντρικό σημεῖο τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος εἶναι ἡ εἰρήνη, τήν ὁποία προσφέρει στόν κόσμο ὁ Χριστός. Ἡ εἰρήνη αὐτή εἶναι ἀσύλληπτη στήν ἀνθρώπινη διάνοια· «ὑπερέχει πάντα νοῦν» (Φιλιπ. 4,7), ὅπως γράφει ὁ Παῦλος σέ ἄλλη ἐπιστολή του. Καί τοῦτο, διότι δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά κάποιο εἰρηνικό πλαίσιο κοινωνικῆς διαβιώσεως ἤ γιά τό αἴτημα ἁρμονικῆς συνυπάρξεως μεταξύ τῶν λαῶν· οὔτε γιά κάτι πού θεμελιώνεται σέ ἐγκόσμια καθεστῶτα καί ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς εἰρήνης τοῦ Θεοῦ καί τῆς συμφιλιώσεως, ὁ Ὁποῖος θέλει νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στήν συνδιαλλαγή μέ τόν Θεό, μέ τόν ἑαυτό του, μέ τόν συνάνθρωπό του. Ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας· «ἕν ἐσμεν οἱ πάντες καί ἐν ἀλλήλοις καί ἐν Χριστῷ· Χριστός γάρ ἐστίν ὁ τῆς ἑνότητος σύνδεσμος».
Ἡ προσφορά τῆς εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ
Ὁ Χριστός, λέγει ὁ Ἀπόστολος, μέ τόν σταυρικό Του θάνατο γκρέμισε ὅ,τι σάν τεῖχος χώριζε καί προκαλοῦσε ἔχθρα μεταξύ δύο ἀντιμαχόμενων κόσμων, τῶν Ἰουδαίων καί τῶν Ἐθνικῶν· τούς ἕνωσε σέ ἕνα σῶμα καί τούς συμφιλίωσε μέ τόν Θεό. Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε ἐποχή· δεδομένου ὅτι τό κίνητρο πού προκαλεῖ ἐχθρότητα, διαίρεση, αἴσθηση ὑπεροχῆς ἔναντι τῶν ἄλλων εἶναι ὁ ἐγωισμός, ἡ ρίζα κάθε ἁμαρτίας καί κακοδαιμονίας στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως, ὁ Χριστός μέ τήν ταπείνωση καί τήν εἰρήνη Του ἀνατρέπει τήν δύναμη τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή τῆς βαριᾶς συγχύσεως μέσα στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο καί ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, πού ὁδηγεῖ στήν βία καί τίς συγκρούσεις. Καθότι ἡ ἁμαρτία διασπᾶ τήν ἁρμονική λειτουργία τῆς ὑπάρξεως καί προκαλεῖ δυσαρμονία καί ἐναντίωση τῶν ποικίλων δυνάμεων μεταξύ τους. Ἡ ὑπέρβαση αὐτῆς τῆς καταστάσεως βρίσκεται στήν ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου ἀποδοχή τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἰρηνεύει τόν ἐσωτερικό μας κόσμο. Τότε ὁ ἄνθρωπος παύει νά ἀντιμάχεται τόν ἄλλο, γιά νά ἐπικρατήσει καί νά ἐπιβληθεῖ. Προγεύεται τήν κατάργηση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου μέ τήν δύναμη τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ εὕρεση τῆς εἰρήνης
Στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος Ἄνθρωπος, βρίσκει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀληθινή εἰρήνη. Ὁ ἀγώνας γιά τήν εὕρεσή της ἐκτός τοῦ Θεοῦ συχνά ἀπογοητεύει τόν ἄνθρωπο. Γιατί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου εἶναι περιορισμένη καί εὔθραυστη καί ἡ διατήρησή της εἶναι ἐπισφαλής καί συμβατική. Τραυματίζεται ἀπό τόν ἐγωισμό καί τήν ἰδιοτέλεια· ἀπό τήν ἐπικράτηση τοῦ νόμου τοῦ ἰσχυροῦ καί τήν ἔλλειψη ἐλευθερίας, δικαιοσύνης, ἀλήθειας καί ἀγάπης. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀναφερόμενος στούς τρόπους μέ τούς ὁποίους πραγματοποιεῖται ἡ εἰρήνη σέ σχέση πρός τόν Θεό, τόν ἑαυτό μας καί τόν συνάνθρωπο προτρέπει νά εἰρηνεύσουμε μέ τόν Θεό πράττοντας τά εὐάρεστα σέ Αὐτόν. Δηλαδή ζῶντας σύμφωνα μέ τό ἅγιο θέλημά Του, μέ σωφροσύνη, ἀγάπη, μετάνοια, προσευχή. Ἀκολούθως, συνιστᾶ νά εἰρηνεύσουμε μέ τόν ἑαυτό μας ὑποτάσσοντας τό σαρκικό φρόνημα καί τόν ἐγωισμό στό Πνεῦμα καί τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐπιμελούμενοι τήν συνείδησή μας καί φροντίζοντας γιά τήν καθαρότητα τῶν λογισμῶν μας. Καί τέλος, ζητεῖ νά εἰρηνεύουμε μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς, ἔχοντας γιά αὐτούς ἀληθινή ἀγάπη, κατανόηση, συγχωρητικότητα, μεγαλοψυχία· ὅπως ἀκριβῶς ἔχει ὁ Χριστός γιά ὅλους.
Ἡ σπουδή γιά τήν ἀπόκτηση τῆς εἰρήνης
Εἰρήνη δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀπουσία συγκρούσεων καί διενέξεων ὑπό τίς ποικίλες μορφές τους ἀλλά, κατά κύριο λόγο, εἶναι μία πνευματική κατάσταση πού συνίσταται στήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή μας. Βεβαίως, ἡ εἰρήνη ὡς ἀδιάπτωτη κατάσταση ὑπάρχει μόνο στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅμως, καθώς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει ἀπό τήν παροῦσα ζωή καί βρίσκεται μέσα μας, ἔτσι καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Τοιουτοτρόπως, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται ὡς δεδομένο καί ὡς ζητούμενο· ὡς παρόν καί ὡς προσδοκώμενο. Εἴθε, μέ τόν σύνδεσμο τῆς εἰρήνης, πού μᾶς προσφέρεται ὡς καρπός εὐαγγελικῆς ζωῆς καί ὡς χάρισμα Θεοῦ, νά βιώνουμε τήν ἐν Χριστῷ καταλλαγή μέ τούς πάντες· νά προγευόμαστε ἀπό τό νῦν τῆς ἱστορίας τό ἀεί τοῦ Παραδείσου.
Ἀρχιμ. Ν. Κ
https://apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2023/47_2023(3677).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου