Ἅγιος Νεκτάριος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως: τὸ αὐτεξούσιο ἡ ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου

 

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως ὁμιλεῖ μὲ θαυμαστὸ τρόπο γιὰ τὸ αὐτεξούσιο καὶ τὴν ἐλευθερίαν τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἑξῆς:

Posted on 26 Νοεμβρίου, 2023

Μοναχὸς Νικόλαος Ἁγιορείτης

«Ὁ ἄνθρωπος πλασμένος γιὰ νὰ εἰκονίζη μικρογραφικῶς ἐπὶ τῆς γῆς τὴν ἀπειρομεγέθη εἰκόνα τοῦ θείου Δημιουργοῦ, ἦταν ἀπαραίτητο νὰ εἶναι προικισμένος μὲ τὶς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ ὡστε νὰ ἔχῃ τὴν ἀναφορά του σ’ Αὐτόν. Ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος ἔπρεπε νὰ εἶναι ὂν αὐτοσυνείδητον, ἐλεύθερον καὶ αὐτεξούσιον, διότι ὂν χωρὶς συνείδησι τῆς ὑπάρξεώς του, χωρὶς ἐλευθερία, χωρὶς ἐξουσίαν ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ του εἶναι ἀνάξιο τῆς ὑψηλῆς αὐτῆς κλήσεως, τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ προορισμοῦ ποὺ τοῦ ἐπεφύλαξε ἡ μεγάλη βουλὴ τοῦ Θείου Δημιουργοῦ. Ἡ ἐλευθερία1 ἄρα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀναγκαία συνέπεια τῆς μεγάλης ἀποστολῆς του, τῆς διαπλάσεώς του καὶ τῆς παρουσίας του μέσα στὸν κόσμο, καὶ ἑπομένως προσὸν ἀναγκαῖον καὶ σεβαστόν.

Χωρὶς τὴν ἐλευθερίαν ὁ ἄνθρωπος θὰ ἦταν ἰσότιμος μὲ τὰ λοιπὰ ζῶα· ἡ δουλεία θὰ ὑπέτασσε τὶς ἐνέργειές του καὶ θὰ ὡδηγοῦσε τὶς σκέψεις του μέσα σὲ ἕνα περιωρισμένον κύκλον, ὅπου θὰ περιεστρέφετο· οἱ ἰδέες τοῦ καλοῦ, τοῦ ἀγαθοῦ, θὰ ἦσαν ἄγνωστοι σ’ αὐτόν· θὰ ἀγνοοῦσε τί εἶναι αἰσχρόν, τί κακόν, τί ψευδὲς καὶ δὲν θὰ εἶχε ἐξουσίαν αὐτενεργείας, δυνατότητα νὰ ἐξέλθη ἀπὸ τὸν περιωρισμένον κύκλο τῶν ἐμφύτων ὁρμῶν. Ἡ ἄγνοια τοῦ καλοῦ, τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ θὰ καθιστοῦσε τὸν ἄνθρωπον ἕνα ὂν ἀνήθικον, θὰ διέγραφε τὴν ἠθικὴν ὡς λέξιν ἐστερημένην νοήματος, ἀφοῦ οἱ πράξεις του θὰ ἦσαν ἠθικῶς ἀδιάφοροι καὶ γι’ αὐτὸ ἀχαρακτήριστοι. Ἡ ἀδιαφορία αὐτὴ καὶ ὁμοιότης τοῦ χαρακτῆρος τῶν πράξεων δὲν θά διήγειρε καμμίαν αἴσθησιν ἢ ἐντύπωσι στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδία τοῦ ἀνθρώπου· ἡ ἔλλειψις αὐτὴ θὰ καθιστοῦσε τὴν μὲν καρδίαν ἀσυνείδητον, τὸν δὲ νοῦ νωθρὸ καὶ ἀδρανῆ· ἡ ἀσυνειδησία καὶ ἡ νωθρότης θὰ ἐπέπιπταν ὡς σκιερὰ νέφη καὶ θὰ ἐκάλυπταν τὴν θαυμαστὴν εἰκόνα τοῦ θείου Δημιουργοῦ, ποὺ τὸσο λαμπρῶς καὶ θαυμασίως ἐκαλλιτεχνήθη ἀπὸ τὸ δημιουργικόν του χέρι, στὴν ὁποία διαλάμπει ἡ ἀγαθότης, ἡ σοφία καὶ ἡ δύναμίς του καὶ θὰ τὸν ἠμπόδιζαν νὰ ἰδῆ καὶ νὰ γνωρίση τὸν Πλάστην του καὶ Δημιουργὸν τοῦ σύμπαντος. Θὰ ἀγνοοῦσε τὸν Θεὸν καὶ τὰ θεῖα ἰδιώματά του καὶ ἔτσι ἡ δημιουργία οὐδέποτε θὰ ἐδόξαζε, θὰ ὑμνοῦσε, θὰ ἔψαλλε καὶ θὰ εὐχαριστοῦσε μὲ ἐπίγνωσι καὶ συνείδησι τὸν Θεόν.

Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη γιὰ νὰ εἰκονίζη τὸν Θεὸν ἐπὶ τῆς γῆς· ὁ Θεὸς τὸν ἔκαμεν ὂν νοερὸν καὶ αὐτεξούσιον γιὰ νὰ πράττη τὸ θέλημα αὐτοῦ, τὸ ὁποῖον ἔγραψε μέσα στὴν καρδία του καὶ τὸ κατέστησε καὶ ἰδικόν του θέλημα. Σκοπὸς τῆς διαπλάσεώς του ἦταν νὰ γνωρίση ἡ δημιουργία τὸν Θεόν· ἐπλάσθη λοιπὸν γιὰ νὰ γνωρίση τὸν Πλάστην καὶ Δημιουργόν του· ἐπλάσθη γιὰ νὰ ὑψοῦται πρὸς τὸν Θεόν· ἐπλάσθη γιὰ νὰ δοξάζη τὸν Θεὸν· ἐπλάσθη μὲ σκοπὸν ἡ δημιουργηθεῖσα κτίσις νὰ αἰνῆ ἐνσυνειδήτως τὸν θεῖον Δημιουργόν της. Τὸ αὐτεξούσιον λοιπὸν αὐτοῦ, τὸ νοερὸν καὶ τὸ ἠθικῶς ἐλεύθερον τοῦ ἐδόθησαν γιὰ νὰ ἐκπληρώνη τὸν μέγα προορισμόν του, τὴν μεγάλην ἀποστολή του, νὰ συνδέη τὴν γῆ μὲ τὸν Οὐρανὸ καὶ νὰ μὴ ἀποκλίνη δεξιὰ ἢ ἀριστερά· ἀλλὰ νὰ βαδίζη τὴν εὐθεῖαν ὁδό, πράττοντας μόνο τὸ ἀγαθόν, τὸ ἐγγεγραμμένον στὴν καρδία του, τὸ ὁποῖον καὶ αὐτὸς ὁρμεμφύτως ἀγαπᾶ· διότι ἀλλιῶς, ἐὰν ἀποκλίνη ἀπὸ τὸν προορισμό του, γίνεται ἀνελεύθερος καὶ “ἐξομοιοῦται τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις”2. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀληθῶς ἐλεύθερος πρὶν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸ ἀγαθὸν καὶ ἐνόσῳ συνταυτίζει τὴν θέλησί του πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ· ὅμως εὐθὺς ὡς ἀποκλίνη ἀπὸ τὴν εὐθεῖαν, ἀποβαίνει ὄντως ἀνελεύθερος, ἡ ἐλευθερία του πλέον εἶναι ψευδὴς ἐπίδειξις ψευδοῦς ἐλευθερίας».

.....

όλη η δημοσίευση εδώ