π. Ηλίας Υφαντής
Υπάρχει μεγάλη γκάμα ηθικά ηλιθίων. Είναι όλοι εκείνοι, που θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους. Αρκετούς θα συναντήσει κανείς στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι οποίοι, ενώ «φίλησαν κατουρημένες ποδιές», για να εξασφαλίσουν την καρέκλα της επιβίωσης, αντί να εξυπηρετούν τους συνανθρώπους τους, τους βασανίζουν.
Όπως και κάποιοι ανθέλληνες πολιτικοί ή δεσποτάδες, οι οποίοι επεστράτευσαν τη νομική βαρβαρότητα ή τη δεσποτική αυθαιρεσία, αντιστοίχως, προκειμένου να φιμώσουν αυτούς, που αισθανονται ανίκανοι να αντιμετωπίσουν. Και πάνω απ’ όλους ηθικά ηλίθιοι είναι οι επίδοξοι κοσμοκράτορες, που πιστεύουν ότι θα ζήσουν αιώνια. Ενώ πάμπολλους θα συναντήσει κάποιος μεταξύ των πλουσίων:
Ένας άνθρωπος, μας λέει το Ευαγγέλιο, βρισκόταν σε μεγάλη αγωνία. Και δεν ήταν άνεργος, άστεγιος, άρρωστος βαριά ή πολυφαμελίτης. Αλλά πλούσιος. Και για την ακρίβεια τσιφλικάς. Και ποιο ήταν το πρόβλημά του;
«Ευφόρησεν η χώρα του», λέει το Ευαγγέλιο. Που σημαίνει ότι το τσιφλίκι του είχε άφθονη καρποφορία. Και το πρόβλημά του ήταν ότι δεν είχε πού να αποθηκεύσει τα γενήματά του. Και βασανιζόταν νύχτα-μέρα, για να βρει λύση. Ώσπου μια νύχτα έκαμε τη μεγάλη ανακάλυψη. Οπότε, σαν τον Αρχιμήδη, στην ανάλογη περίπτωση, αναφώνησε:
Το βρήκα! Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες. Και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα αγαθά μου! Και θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις άφθονα αγαθά! Για πάμπολλα χρόνια! Ξεκουράσου, φάγε πιες, γλεντοκόπα…
Αλλά εκεί που πετούσε στον έβδομο ουρανό της «μεγαλοφυούς» έμπνευσής του. του φάνηκε πως άκουσε κάπου απόμακρα να χτυπάει κάποια νεκρώσιμη καμπάνα. Ποιος ξέρει, σκέφτηκε για ποιον φουκαρά να χτυπάει αυτή η καμπάνα! Μάλλον θα είναι για κάποιον απ’ τους πεινασμένους και τους άστεγους, που κοιμούνται και πεθαίνουν στα γιαπιά και τα παγκάκια.
Κάποια όμως φωνή, που φαινόταν να ξεκινούσε από τα τρίσβαθα της ψυχής του, τον βγάζει απ’ τους ρεμβασμούς του:Ανόητε! Του λέει. Αυτή τη φορά η καμπάνα μπορεί να μη χτυπάει γι’ αυτούς, που η απανθρωπιά η δική σου και των ομοίων σου οδήγησαν στην εξαθλίωση.
Αλλά μπορεί να χτυπάει για κάποιον απ’ αυτούς, που κάνουν μεγαλεπήβολα σχέδια. Τους σιωνιστές, για παράδειγμα, που δολοφονούν και διώχνουν τους Παλαιστίνιους απ’ την πατρίδα τους, για να μεγαλώσουν το κράτος τους. Ή τον Μπάιντεν, που τους συμπαρίσταται. Η τον Μητσοτάκη που δεν συμφώνησε να δοθεί ανθρωπιστική βοήθεια στους πολιορκημένους. Ή και για σένα που σχεδιάζεις να γκρεμίσεις τις αποθήκες του, για να χτίσεις μεγαλύτερες…
-Και τι να κάμω! Να πετάξω τα αγαθά, που μου ’δωσε η γη μου!
-Πρώτα-πρώτα να σταματήσεις να αναμασάς αυτά τα ανόητα «μου»: Λέγοντας τα αγαθά «μου», τις αποθήκες «μου», τους καρπούς «μου», τα γενήματά «μου». Γιατί, ποιος σου είπε πως τα χωράφια είναι δικά σου! Ή μήπως είσαι συ ο δημιουργός της Γης;
Δικές σου είναι οι ψευτιές και οι αδικίες και τα εγκλήματα, με τα οποία αρπάξατε με τη συνδρομή πολιτικάντηδων και δικαστών απ’ τους φτωχούς, τη γη και τα σπίτια, που χρειάζονταν, για να επιβιώνουν. Και τους πετάξατε στο δρόμο. Για να εξυπηρετήσετε τα εγκληματικά συμφέροντά σας. Κι όχι μόνο καινούργιες αποθήκες δεν θα ’πρεπε να σχεδιάζεις αλλά και τα γενήματα, που βρίσκονται στις τωρινές αποθήκες, θα ’πρεπε να τα μοιράσεις στους συνανθρώπους σου.
-Κι αν τα δώσω, πού ξέρω εγώ, αν του χρόνου και του παράχρονου και μελλοντικά η γη θα καρποφορήσει;
-Όχι μόνο του χρόνου και του παράχρονου δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου συμβεί, αλλά ούτε αυτό το βράδυ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα πάθεις!
-Και σαν τι θα μπορούσα να πάθω;
-Θα μπορούσαν αυτή κιόλας τη νύχτα οι διάβολοι να πάρουν την ψυχή σου!…
-Και τι δουλειά έχουν οι διάβολοι με τη δική μου την ψυχή!
-Ποια δική σου ψυχή! Δεν τους την έχεις πουλήσει εκατομμύρια φορές; Δεν ήσουνα σ’ όλη σου τη ζωή στην υπηρεσία τους; Ή μήπως υπηρέτησες έναν και δυο! Λεγεώνες απ’ αυτούς υπηρέτησες. Κι αφού φρόντισες να τους περιποιηθείς με όλες σου τις δυνάμεις, τώρα ήρθε η ώρα να σου ανταποδώσουν τις περιποιήσεις σου!…
-Καλά και συ ποιος είσαι, που τα ξέρεις όλα αυτά;
-Ο ξενοδόχος!
-Ποιος ξενοδόχος;
-Αυτός, που φιλοξενεί τα ζουζούνια και τα χορτάρια, τα λουλούδια και τ’ αγκάθια, τα ζώα και τους ανθρώπους, τ’ αστέρια και τους γαλαξίες.. Και τον Μπίλλ Γκέιτς, που αγωνίζεται να πολλαπλασιάσει τα πλούτη του και να αποδεκατίσει τον παγκόσμιο πληθυσμό. Ή σαν τα παιδιά της Παλαιστίνης, που οισινιστές δολοφονούν. Κι ανάμεσα σ’ όλα αυτά κι αυτούς και σένα.
-Δηλαδή, θέλεις να πεις πως για μένα χτυπάει η καμπάνα!…
-Ναι, ακριβώς, αυτό θέλω να σου πω. Πως αυτή τη φορά η καμπάνα χτυπάει για εσένα, που φρόντισες να κάμεις ευτυχισμένη την ψυχή σου με αδικίες και εγκλήματα. Και καλά, την ψυχή σου, την έδωκες των διαβόλων. ‘Όλα όμως αυτά, που έχεις μαζεμένα και τα υπόλοιπα, που σκόπευες να αποθηκεύσεις, μήπως μπορεί να μου πεις ποιοι θα τ’ απολαύσουν;
Αυτό παθαίνουν όλοι εκείνοι, που πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο και βασανίζουν και δολοφονούν τους συνανθρώπους τους στο βωμό της αφροσύνης τους. Όπως άλλοτε άλλοι και τώρα οι σιωνιστές τους Παλαιστίνιους.
Σε αντίθεση μ’ εκείνους, που χρησιμοποιούν τον μαμωνά και την οποιαδήποτε αρμοδιότητά τους, για να ευεργετήσουν τους συνανθρώπους τους και να κερδίσουν την ψυχή τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου