"ΚΑΪΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ;...
ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΕΔΩΚΕΣ ΜΑΧΑΙΡΑΝ ΘΑ ΛΑΒΕΙΣ"
Πολλοί σκεφτόμαστε τις πολιτικές και κομματικές παραμέτρους ενός γεγονότος, μιας δολοφονίας. Τα αίτια και τις αφορμές. Είναι και αυτά. Χρειάζονται για την ανθρώπινη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Το βασικότερο όμως είναι αυτό που είπε ο Χριστός: "Ου φονεύσεις". Και για να μη φονεύσεις, δεν πρέπει να θυμώνεις και να οργίζεσαι. Πρέπει να ξέρεις που να σταματάς την αγανάκτησή σου.
Αυτό όμως δε φτάνει. Για να γίνει όλο αυτό χρειάζεται πνευματικό και θεολογικό υπόβαθρο. Ο άλλος άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και έχει μέσα του αθάνατη ψυχή, η οποία συνεχίζει το αιώνιο ταξίδι της μετά θάνατο. Ο άνθρωπος έχει αρχή, αλλά δεν έχει ουσιαστικά τέλος. Τήν αρχή του όμως και το βιολογικό του τέλος τα καθορίζει μόνο ο Θεός. Κανένας άνθρωπος δεν έχει τέτοιο δικαίωμα. Ο Θεός ορίζει την ημερομηνία της εξόδου μας από αυτό τον κόσμο ως Καρδιογνώστης, παίρνοντας τον άνθρωπο στην κατάλληλη στιγμή για να τον σώσει και να τον βάλει στον Παράδεισο. Η δαιμονική επέμβαση του ανθρώπου στη διαδικασία του θανάτου, πέραν του πένθους και της απωλείας, συνιστά αντιποίηση αρχής έναντι του Θεού. Ο διάβολος ασφαλώς είναι ο ανθρωποκτόνος και αυτός συνδέει τα νήματα μιας δολοφονίας εκμεταλλευόμενος τα πάντα για να στείλει τον άλλον αδιάβαστο κυριολεκτικά. Μίση προσωπικά, ιδεολογίες ακραίες, νοοτροπία της μάζας, ομαδικό ντοπάρισμα, ψυχολογικά προβλήματα, συμβόλαια θανάτου, μειωμένη αντίληψη της ζωής και της πίστης, προληπτικοί πόλεμοι και εμφύλιοι σπαραγμοί, όλα αυτά μπαίνουν στο μίξερ του διαβόλου για να επιφέρουν το κακό. Ο Θεός ενίοτε παραχωρεί γιά τους δικούς Του λόγους. Πάντοτε όμως ισχύει το αγιογραφικό: "άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος" και το σπουδαιότερο, που ειπώθηκε τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης από το στόμα του Κυρίου στον απόστολο Πέτρο: "Βάλε τη μάχαιρα στη θέση της. Μάχαιραν έδωκες μάχαιραν θα λάβης. Πάντες οι λαβόντες μάχαιραν με μάχαιρα θα χαθούν". Δηλαδή δίπλα από κάθε φονιά, αλλά και δίπλα στους ηθικούς αυτουργούς των φονιάδων, στον ώμο τους ακριβώς, κάθεται ο άγγελος του θανάτου. Πέραν των τύψεων της συνειδήσεως και του φόβου, πέραν της καταστροφής δύο οικογενειών, ήδη τα πόδια τους ετοιμάζονται να βαδίσουν την οδόν του κοιμητηρίου. Μπορεί κάποτε όχι αυτοί οι ίδιοι προσωπικά να τιμωρηθούν με θάνατο, αλλά να δούν τον χάρο σε προσφιλή τους πρόσωπα και να νιώσουν πιο πολύ στην καρδιά τους το μαχαίρι που έμπηξαν οι ίδιοι στην καρδιά του αδελφού τους. Ο Θεός ρωτάει πάντοτε από ψηλά σε τέτοιες περιπτώσεις: "Κάϊν που είναι ο αδελφός σου;..." Το θέμα τέλος έχει και την εκκλησιαστική του διάσταση: ένα μέλος της Εκκλησίας μας, αλλοιώθηκε τόσο και απομακρύνθηκε από την αλήθεια και την αγάπη τόσο πολύ ώστε έκανε ένα τόσο μεγάλο κακό, σκότωσε τον αδελφό του, βαπτισμένου και αυτού μέλους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ανέκοψε την πορεία της μετανοίας του φονευθέντος. Οι φονιάδες ξανασταυρώνουν στο πρόσωπο των φονευμένων τέκνων του Χριστού τον ίδιο τον Κύριο. Ο Χριστός θα ζητήσει τις ψυχές των παιδιών Του από τα ματωμένα χέρια τους. "Φοβερό είναι να πέσει κάποιος στα χέρια του ζωντανού και δίκαιου Θεού"!
Επίσης κάθε μας πράξη, κάθε μας λόγος, ποτέ δεν χάνεται μέσα στο σύμπαν. Εμείς νομίζουμε ότι τα γραπτά μόνο μένουν. Ότι "έπεα πτερόεντα" δεν φορολογούνται. Θα δώσουμε λόγο στο Θεό και για κάθε λόγο άχρηστο, σάπιο, δόλιο, αμαρτωλό, εχθρικό, σατανικό. "Από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικασθείς", λέγει ο Κύριος. Γιατί; Διότι βγαίνουν από την καρδιά μας και τις πεποιθήσεις μας και παράγουν έργο άγιο, δημιουργικό ή βλαπτικό. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται: "Παύσον την γλώσσαν σου από κακού και χείλη σου του μη λαλήσαι δόλον". Ο βασιλιάς μάλιστα Δαβίδ δεν ανεχόταν με τίποτε όσους "συκοφαντούσαν λάθρα τους πλησίον τους".
Στην όλη υπόθεση των λόγων μας δεν εμπλέκεται μόνο ο Θεός ή οι άνθρωποι. Εμπλέκεται και ο διάβολος. Ο διάβολος ποτέ δεν ξέρει την ψυχή του ανθρώπου. Ούτε το μέλλον. Μαθαίνει για μας από αυτά που βλέπει και ακούει σε μάς και από μας. Π.χ. ένας που φωνάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ: "αίμα και τιμή..." ή "τσακίστε τους, φάτε τους, χτυπάτε τους...", ή ένας που εκπαιδεύεται στα πιστόλια και τα μαχαίρια ή στην κατασκευή Μολότωφ και λοιπών άλλων ευγενών υγρών, εύκολα συμπεραίνει ο δαίμονας ότι οι εν λόγω άνθρωποι οικοδομούν μέσα τους φονική διάθεση. Τους βλέπει να οργανώνονται και να ορμούν και τρίβει τα χέρια του. Δεν χάνει χρόνο ο τρισκατάρατος να οργανώσει μετά εντάσεις και συμπλοκές, να οπλίσει χέρια και να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα.
Ο διάβολος διψάει για αίμα. Εκμεταλλεύεται λοιπόν κάθε επιθετική συμπεριφορά για να πλήξει και να οδηγήσει σε θάνατο ψυχικό και σωματικό. Μετά φεύγει ή μάλλον δίνει τη σκυτάλη στο δαίμονα της απελπισίας, τύπου Ιούδα, ή στο δαίμονα της εκδικήσεως τύπου Εβραίων.
Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι και ανεπηρέαστοι μέσα στο σύμπαν. Να προσέχουμε τα λόγια μας, τα τραγούδια μας, τα ποιήματά μας, τις σφιγμένες γροθιές μας και τα τροχισμένα μαχαίρια μας. Το κακό δεν αργεί να γίνει. Όποιος έχει μαχαίρια και ξύλα δίπλα του κερνάει το διάβολο και το θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου