ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

                Η εορτή τών αγίων Πάντων είναι ο επίλογος τών κινητών εορτών τού Εκκλησιαστικού έτους και ο πλούσιος καρπός τής επιφοιτήσεως τού Αγίου Πνεύματος τήν ημέρα τής Πεντηκοστής. Διότι η ζωή τών Αγίων, τόσο τής Παλαιάς όσο και τής Καινής Διαθήκης, είναι η τρανή απόδειξη τής παρουσίας τής χάριτος τού Παρακλήτου στήν Εκκλησία.

                Ο πρώτος καρπός τού Αγίου Πνεύματος είναι η πίστη. Με την δύναμη αυτή τής πίστεως οι Άγιοι τής Παλαιάς Διαθήκης, πατριάρχες, προφήτες, βασιλείς, δίκαιοι, «κατηγωνίσαντο βασιλείας», δηλαδή αντιμετώπισαν απολυταρχικά καθεστώτα και τα νίκησαν με τήν δύναμη τού Θεού: π.χ. ο Μωυσής τους Φαραώ τής Αιγύπτου, οι τρείς παίδες τούς Πέρσες, ο Γεδεών τούς Μαδιανίτες, ο Δαβίδ τους εχθρούς τού Ισραήλ κ. ά.

                Με τον φωτισμό τής πίστεως ενήργησαν θαυμαστές δυνάμεις. όπως αναφέρει ο Απόστολος: «ειργάσαντο δικαιοσύνην», απέδωσαν δικαιοσύνη και εφάρμοσαν τήν δικαιοσύνη τού Θεού στήν ζωή τους. Το αίσθημα τής δικαιοσύνης ήταν φανερό στόν δίκαιο Ιώβ, στον δίκαιο Αβραάμ, στην δικαιοσύνη τού Σολομώντα και σε όσους σέβονταν τόν Θεό. χαρακτηριστικά ο Δαβίδ ψάλλει «όπως αν δικαιωθείς εν τοις λόγοις σου».

                 Με ζώσα πίστη στόν αληθινό Θεό οι Άγιοι «επέτυχον επαγγελιών», δηλαδή είδαν τήν εκπλήρωση τών υποσχέσεων τού Θεού σ’ αυτούς: π.χ. ο Αβραάμ δια τής πίστεως έγινε πατέρας ολόκληρου έθνους και πνευματικός πατέρας όλων τών δικαίων. Αλλά και οι προφήτες είδαν τις προφητείες τους να εκπληρώνονται. Παράδειγμα Αυτόν που είναι ο Ησαΐας συμβολικά να κάθεται σε υψηλό θρόνο, δηλαδή τόν Θεό: «όν είδε Ησαΐας συμβολικώς εν θρόνω επηρμένω Θεόν», αυτόν γέννησε η Παρθένος Μαριάμ ως άνθρωπο.

                Η πίστη τούς δυνάμωσε να αντιμετωπίσουν ασθένειες (όπως ο Εζεκίας), ποικίλες απειλές (από θηρία όπως ο Δανιήλ, από το πύρ όπως οι τρείς παίδες, από τήν σφαγή, όπως ο Δαβίδ από τόν Σαούλ) και πολλές φορές να καταδιώξουν τούς εχθρούς τους (όπως ο Ιησούς τού Ναυή). Είδαν τούς νεκρούς να ανασταίνονται, όπως ο προφήτης Ηλίας που ανέστησε τον γιό τής χήρας.

               

                Δεύτερος και ουσιώδης καρπός τού Παρακλήτου είναι η ελπίδα. Η ελπίδα αναβλύζει από την υπομονή στίς δοκιμασίες. Όσο περισσότερο αντέχουμε στίς δοκιμασίες και θλίψεις που παραχωρεί η χάρη τού Θεού, τόσο αυξάνεται και η ελπίδα τής αγιότητας και τής αιώνιας ζωής. Οι Άγιοι τής Εκκλησίας υπέμειναν διωγμούς, ευτελισμούς, φυλακίσεις. Υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο αλλά και αναγκάστηκαν να ζήσουν με στερήσεις ώστε να μην χάσουν τήν μαρτυρία τής πίστεως στόν αληθινό Θεό «ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν». Δηλαδή να συμμετάσχουν στήν κοινή ανάσταση τών νεκρών και στήν από τού Θεού κοινή τιμή και δόξα, όπως αρμόζει στούς Αγίους.

                Πολλές φορές αναρωτιόμαστε αν εμείς, οι χριστιανοί τής εποχής μας, μπορούμε να γίνουμε άγιοι και να συγκαταλεχθούμε στήν χορεία τών Αγίων Πάντων. Διότι και ο ίδιος ο Θεός μάς προτρέπει: «άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιος ειμή», αλλά και ό απ. Παύλος μάς παρακινεί να διεξάγουμε τόν πνευματικό μας αγώνα με υπομονή. Η πίστη μας στόν Χριστό θα κάνει τήν ελπίδα τού αγιασμού μας τόσο βέβαιη, όσο βέβαιο είναι ότι ο Χριστός κάθισε εκ δεξιών τού Θεού και Πατέρα Του για να μάς διαβεβαιώσει ότι ο δρόμος τής αγιότητας είναι εφικτός και αληθινός.

                Κι αν εμείς δυσπιστούμε επειδή δεν κάναμε θαύματα σαν τούς Αγίους, πάλι ο Κύριος μάς διώχνει αυτόν τόν δισταγμό λέγοντάς μας: «Μην χαίρεσθε ότι (με τήν επίκληση τής δύναμής μου) ακόμη και τά δαιμόνια υποτάσσονται σε σας. Μάλλον χαίρεστε που τα ονόματά σας (εξαιτίας τής πίστεως και τής υπομονής σας) έχουν γραφτεί στόν ουρανό».

Αρχιμ. Χ.Ν.