Δύσκολες οι στιγμές που περνάνε πολλοί συνάνθρωποί μας, από την μια στιγμή στην άλλη ήρθαν τα επάνω κάτω και από νοικοκυραίοι γινήκανε πρόσφυγες στον ίδιο τους το τόπο, μην έχοντας τα χρειαζούμενα για τη καθημερινή βιωτή τους, χάνοντας στέγη και τροφή.
Πολλοί προστρέχουν να προσφέρουν, άλλοι από ανιδιοτέλεια και άλλοι για συμφέρον, τσακώνονται κάποιοι για το που, το πώς και το ποιοί θα μοιράζουν τα χρειαζούμενα σε όσους τα στερούνται.
Η εκκλησία πάντα από την ίδρυσή της, είναι στραμμένη στην ανάγκη του αναξιοπαθούντα αδελφού, ως χώρου υποδοχής όμως και όχι αυτοσκοπού. Η εκκλησία καλεί τους ανθρώπους να τους Χριστοποιήσει, ξεκινώντας από τις βιοτικές – υλικές ανάγκες τους, πορεύεται στην εδραίωση νοήματος ζωής και ύπαρξης, καλεί στην ευχαριστιακή σύναξη, να προσέλθουν οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, οι αναξιοπαθούντες πεινασμένοι, άστεγοι, πονεμένοι και καταφρονεμένοι του κόσμου τούτου, του άπονου και άστοργου. Προχωράει πολύ πιο πέρα από ένα πιάτο φαγητό ή ένα παροδικό κατάλυμα. Αν μείνει εκεί θα καταντήσει Μ.Κ.Ο και ο Χριστός δεν χωράει σε τέτοια ανθρώπινα μικρά σχήματα, κοινωνικής και μόνο πρόσκαιρης ανακούφισης.
Ο Χριστός μας καλεί να μεταμορφωθούμε και να αγωνιστούμε για ένα πιο δίκαιο, πιο ανθρώπινο, πιο αγαπητικό κόσμο, όπου θα υπάρχει χώρος, για τον αδελφό που δεν τα κατάφερε, για εκείνον που έπεσε και μάτωσε, για όλους αυτούς που κάνοντας λάθη εγνωσμένα ή ανεπίγνωστα, κατάντησαν σε καταστάσεις ανάξιες του ανθρώπινου μεγαλείου, και «σκόνισαν» τα πρόσωπα και τις ζωές τους. Ο Χριστός είναι εδώ, εκεί, παντού και πάντα δίπλα στον αναγκεμένο και τα χέρια Του, τα πόδια Του, τα αυτιά και το στόμα Του, είμαστε εμείς οι χριστιανοί, ως μέλη του σώματός του, με κεφαλή τον Ίδιο.
Η δυστυχία καθημερινά πολλαπλασιάζεται γύρω μας, δίπλα μας, με ρυθμό γεωμετρικής προόδου, και κάποιοι από εμάς φίλαυτα και αλαζονικά ψιθυρίζουν στον εαυτό τους, «δόξα το Θεό» εγώ και τα «παράγωγά μου» είμαστε καλά. Δεν νομίζετε πως είναι αρκετά δαιμονική μια τέτοια προσέγγιση των γεγονότων και των προσώπων, όταν ένας απόστολος Παύλος, αναφωνεί πως για το χατίρι του Χριστού θα γίνει τα πάντα τοις πάσι. Μην αδικούμε τόσο το βάπτισμά μας, τα χαρίσματα που μας δόθηκαν με το χρίσμα μην συνεχίζουμε να τα αδρανοποιούμε, με την εγωκεντρική αφασία μας.
Δεν είμαστε μόνοι σε τούτο τον άδικο ντουνιά, αυτό μην το ξεχνάμε ποτέ, μόνος είναι μόνο ο διάβολος μέσα στην απελπισία και την υπαρκτική του τραγικότητα, εμάς ο Χριστός μας έχει καλέσει σε κοινωνία, σε οικογένεια, σε σύναξη με κύρια συστατικά αιωνιότητας, το άχραντο σώμα του και το τίμιο αίμα του.
Εμάς ορίζει σαν κληρονόμους της βασιλείας Του, με μια προϋπόθεση, να αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του κάθε αναξιοπαθούντα αδελφού, Αυτόν τον Ίδιο.
Η βασιλεία του Θεού βρίσκεται ανάμεσά μας, στη ευχαριστιακή σύναξη, όταν το νοιώσουμε αυτό, θα καταλάβουμε πως όλα τα άλλα αποτελούν «ξυλοκέρατα» και τίποτε περισσότερο.
pentapostagma
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου