Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό αργώ τις αναρτήσεις μου. Ο κύριος λόγος είμαι ο ίδιος, οι ασχολίες μου, οι προτεραιότητές μου, η πολλαπλή κρίση και οι αφορμές. Ευτυχώς να ‘ναι καλά το ρεύμα των δημιουργικών αναρχικών που πάντα έχουν ευφάνταστα συνθήματα. Βάζουν διλλήματα, ανοίγουν θέματα και προκαλούν την κάθε είδους ακηδεία μας.
Στο πανεπιστημιακό εκκλησάκι που λειτουργεί χωρίς πολλές φανφάρες μέσα στις ελιές του πανεπιστήμιου της Πάτρας ανέβηκε πριν λίγες μέρες το σύνθημα που αποτύπωσα φωτογραφικά (από το κινητό). Το σύνθημα αυτό βάζει διλληματικά και παράλληλα πολλά ζητήματα:
«Άνθρωπος χωρίς Θεό ψάρι χωρίς ποδήλατο» (Α).
Τι θέλει να πει ο ποιητής (μάλλον νεαρός φοιτητής); Όπως τα ψάρια κολυμπούν μόνα τους, αυτόνομα, ζουν, περιοδεύουν, γεννοβολούν και μεγαλώνουν μέσα στο νερό χωρίς να έχουν ανάγκη από κανένα μηχάνημα-εξάρτημα, έτσι κι ο άνθρωπος. Δέχονται ως αξίωμα ότι στους θρησκευτικούς τύπους «ο Θεός τους» λειτουργεί ως μηχανικό μέσο, ως ποδήλατο και έτσι οι ίδιοι δεν έχουν μάθει να περπατούν στα (και με τα) «δικά τους πόδια».
Το όμορφο, τολμηρό αυτό σύνθημα κρύβει μια μεγάλη αλήθεια – κατά τη δική μου προσέγγιση, και δυο άγνοιες.
Ι) Η αλήθεια: Ο μεγάλος πλούτος των καταγεγραμμένων θρησκειών στον πλανήτη μας, αλλά και η «θρησκειοποίηση», όχι μόνο ιδεολογιών αλλά και πίστεων (όπως π. χ. ο καπιταλισμός, ο μαρξισμός, ο αναρχισμός, ο φυλετισμός, ο βουδισμός, ο ταοϊσμός, ο χριστιανισμός, κλπ) καθηλώνει όντως τους ανθρώπους συχνά σε μωρά ή τους μετατρέπει τους ανθρώπους ανάπηρους. Ο «θεός» τους αποτελεί ένα «όπιο», ένα μηχάνημα, ένα «αμαξίδιο-ποδήλατο» και ενώ φτάνουν κοντά στο βιολογικό θάνατο ταξιδεύοντας το πλούσιο αλλά μικρό ταξίδι της βιωτής έχουν μείνει πνευματικά νήπια.
Νήπια που δεν μπορούν να συνεχίσουν να ζουν χωρίς «περπατούρα», χωρίς βοηθητικές ρόδες. Χωρίς ποδήλατο, χωρίς οργάνωση, χωρίς κόμμα, χωρίς θρησκεία, χωρίς «θεό». Η αλήθεια λοιπόν που σημείωσε και υπογράμμισε ο ποιητής είναι ότι οι βοηθητικές κάποτε πρέπει να βγουν, το ποδήλατο κάποτε οφείλουμε να το βάζουμε στην άκτη και να δοκιμάσουμε να περπατήσουμε στη ζωή χωρίς δεκανίκια.
ΙΙ) Η άγνοια για το ψάρι: Το ψάρι – όπως και όλα τα ζώα – όντως δεν έχει ποδήλατο, αφού το μόνο ζώο που κατασκευάζει μηχανές είναι ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος μηχανεύεται όχι πάνω στο κορμί του, στο μυαλό του, στην καρδιά του, αλλά και έξω απ’ αυτόν. Ζει στη φύση, δημιουργεί όμως και τεχνοφύση εξελισσόμενη,απλά πολλές φορές αυτή γίνεται βραχνάς για τη ζωή του, σκληρό αφεντικό. Δημιουργεί κοινότητες, δομές και ιεραρχίες, συνήθειες, ιδεολογίες και αυτές επιβάλλονται ως ποδήλατα στα νιάτα και αλλοτριώνουν συχνά τις εσωτερικές και κοινωνικές δυνατότητες.
Αντίθετα το ψάρι φαίνεται να επιβιώνει χωρίς μηχανές εξωτερικές. Τα ερωτήματα που στροβιλίζουν στο μυαλό μου είναι: α) Χωρίς νερό, τη σχέση του με αυτό με τα πτερύγια, την ουρά και το δέρμα θα μπορούσε να κινηθεί; β) Χωρίς τα κελύφη τα θαλασσινά, χωρίς τις κρυψώνες σε τρύπες βράχων, σε δάση από φύκια ή στα ναυάγια θα μπορούσε να επιβιώσει;
ΙΙΙ) Η άγνοια για τον Ιησού: Μέσα σε είκοσι αιώνες ο Ιησούς αγαπήθηκε από πολλούς και μισήθηκε από λίγους. Αγαπήθηκε από φίλους του, αγαπήθηκε από απόμακρους, από βασανισμένους, από καταπιεσμένους, από φτωχούς και πολλαπλά φυλακισμένους. Μισήθηκε από ιδεολόγους εχθρούς, τους βαμμένους. Αλλά καθαρά, με ανοιχτά χαρτιά. Με ή χωρίς επιχειρήματα. Από θέση φιλοσοφικής, ιδεολογικής ή θεσμικής ισχύος. Αλλά χωρίς μπερδέματα, χωρίς ήξεις-αφήξεις. Μισήθηκε όμως και ύπουλα από υποτιθέμενους δικούς του. Απ’ τους Ιούδες που δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να τον κατανοήσουν. Αλλά είχαν και έχουν συμφέροντα να τον εμπορεύονται. Πολλοί απ’ αυτούς τον υποβίβασαν σε «θρησκεία». Να τον εμπορεύονται αλλοιώνονταςτο μυστήριο της ελευθερίας που κόμισε, την ομορφιά της αγάπης που έδειξε, το θάρρος των ανατροπών που ανέδειξε, το αδιανόητο να ομιλεί μέσω του υποδείγματός του: Να σταυρώνεται χωρίς να σταυρώνει.
Κόμισε μια σχέση με το Θεό – που υπέδειξε – μοναδική. Στον άνθρωπο ανάπηρο του έδειξε την εμπιστοσύνη (πίστη) στο Θεό Πατέρα μέσα από την δική του καρδιά. Έτσι τον οδήγησε να σταθεί στα δικά του πόδια ενθαρρύνοντας τον «άρε τον κράβατόν του και περιπάτει» και η αυτόνομη αυτή πίστη τον «έσωσε». Απλά του θύμισε ότι είναι δούλοςκαι μόνο με αυτή τη συνειδητοποίηση θα απελευθερωθεί. Στον άνθρωπο παιδί (νήπιο) τον έμαθε να βγάζει τις βοηθητικές, να αφήνει τις σκληρές ομάδες ιδεολογικής υποδούλωσης και να τον κάνει φίλο του. Φίλο με το Θεό Λόγο. Και αφού γίνει φίλος ελεύθερος (πραγματική αυτονομία) τον πλημμυρίζει με το νερό του Πνεύματος (βλέπε βάπτισμα στο νερό) και τον μετατρέπει σε ψάρι (όπως ήταν και ο ίδιος πλουμιστός από την πρώτη στιγμή της θεανθρωπότητάς του) μέσα στις χάριτες της θεότητας. Τον κάνειαδελφό Του.
IV) Υστερόγραφο: Ευχαριστώ τον ποιητή για την ανάρτηση και παρακαλώ το εκκλησίασμα να αφήσει για πολύ καιρό απείραχτο το σύνθημα. Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε και στους τοίχους ότι οφείλουμε να γίνουμε ψάρια, δηλαδή αδέλφια του Ιησού.
http://manitaritoubounou.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου