Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΧΩ

                Πλησιάζοντας ο Κύριος στά Ιεροσόλυμα και βρισκόμενος ήδη στήν Ιεριχώ βρήκε ένα τυφλό επαίτη, τόν οποίο θεράπευσε επιβραβεύοντας τήν πολλή του πίστη. Το θαυμαστό αυτό και πολύ διδακτικό περιστατικό είναι δυνατό να τό προσεγγίσει κάποιος και με τήν αναγωγική μέθοδο. Αυτήν τήν μέθοδο θα χρησιμοποιήσουμε και εμείς τώρα ερμηνεύοντας τήν σημερινή ευαγγελική περικοπή.

                Τυφλός είναι κάθε άνθρωπος που ζεί μακριά από τόν Χριστό, είτε λόγω τής απιστίας του, είτε εξαιτίας τών αμαρτιών και τών παθών του. Ένας τέτοιος άνθρωπος περιβάλλεται από πυκνό σκοτάδι, χωρίς να γνωρίζει ούτε ποιος είναι ο αληθινός Θεός, ούτε ποιο είναι τό νόημα τής ζωής, ούτε γιατί ήλθε σε αυτόν τόν κόσμο, ούτε πού θα πορευθεί μετά τόν θάνατό του. Ζεί μέσα στήν δυστυχία και ζητιανεύει λίγη παρηγοριά από τούς άλλους ανθρώπους, δουλεύοντας στήν κενοδοξία, τήν ανθρωπαρέσκεια, τις πρόσκαιρες χαρές και ηδονές.

                Ο Κύριος Ιησούς όμως δεν αφήνει κανέναν άνθρωπο εγκαταλελειμμένο. Κάποια στιγμή τής ζωής του θα περάσει από κοντά του. Ως Θεός και Σωτήρας κάνει τό πρώτο βήμα. Αναζητά τόν άνθρωπο, αλλά με διακριτικό τρόπο. Τού δίνει τήν ευκαιρία να αισθανθεί τήν παρουσία του και να πληροφορηθεί από τούς άλλους τά σχετικά με τό πρόσωπό του και τό κοσμοσωτήριο έργο του. Στόν άνθρωπο όμως επαφίεται αν στήν συνέχεια θα επικαλεστεί με πίστη τό όνομα τού Κυρίου ή αν θα δείξει αδιαφορία προς αυτόν.

                Αν ο άνθρωπος με πίστη στραφεί προς τόν Κύριο και ζητήσει τό έλεός του, τότε πολύ συχνά συμβαίνει το εξής αναπάντεχο. Οι άνθρωποι εκείνοι που μέχρι τότε τού παρείχαν κάποια παρηγοριά, τώρα αγωνίζονται κατά φαινομενικά ανεξήγητο τρόπο, για να τόν κάνουν να σιωπήσει. Εδώ χρειάζεται πραγματικά ανδρείο φρόνημα και δοκιμάζεται τό βάθος και η σταθερότητα τής πίστεως τού ανθρώπου. Ο πιστός και ανδρείος άνθρωπος, όσο περισσότερο οι άλλοι τόν εμποδίζουν, με τόσο μεγαλύτερη ορμητικότητα επιζητά τόν Κύριο.

                Αφού δοκιμασθεί η ελεύθερη προαίρεση τού ανθρώπου, ο Ιησούς τόν καλεί κοντά του, για να τόν θεραπεύσει και να τόν στερεώσει με τήν χάρη του. Είναι πολύ σπουδαία η λεπτομέρεια αυτή που μας δίνει τό Ευαγγέλιο: «Σταθείς δε ο Ιησούς, εκέλευσεν αυτόν αχθήναι προς αυτόν», δηλαδή, αφού στάθηκε ο Ιησούς, διέταξε να οδηγήσουν τόν τυφλό προς αυτόν. Ο Θεός δεν εκβιάζεται. Ούτε μοιάζει με ένα αντικείμενο ή αντικειμενική γνώση που, αφού τήν ψάξουμε, τήν βρίσκουμε και τήν κάνουμε κτήμα μας. Ο Θεός είναι πρόσωπο. Είναι τό πρόσωπο εκείνο από τό οποίο δημιουργήθηκαν τά πάντα και στό οποίο στηρίζονται τά πάντα. Για να τόν πλησιάσουμε και να τόν γνωρίσουμε, χρειάζεται βέβαια η δική μας ελεύθερη βούληση και πίστη. Όμως τότε μόνο θα τόν γνωρίσουμε, όταν αυτός με τήν πανσοφία του κρίνει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή, για να φανερώσει τόν εαυτό του σε μας. Γι αυτό, αν θέλουμε να μιλήσουμε με ακρίβεια, μπορούμε να πούμε ότι δεν γνωρίζουμε εμείς τόν Θεό, αλλά μάλλον αυτός γνωρίζει και αγαπά εμάς και μας αποκαλύπτει τόν εαυτό του, όταν βρεί μέσα μας τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Έτσι, μπορεί εμείς να νομίζουμε ότι πιστεύουμε στόν Χριστό και τόν αγαπάμε, αλλά αυτός, ως Θεός που γνωρίζει τα κρύφια τών καρδιών τών ανθρώπων, μπορεί να μην μας δέχεται και να μην φανερώνει τόν εαυτό του σε μας, διότι βλέπει ότι η καρδιά μας δεν είναι πραγματικά ευθεία προς αυτόν.  

                Αλλά και όταν ο Κύριος επιδοκιμάσει τήν προαίρεσή μας και μας πλησιάσει με τήν χάρη του, και πάλι ποτέ δεν καταστρατηγεί τήν ελευθερία μας. Μας χορηγεί τόση χάρη, όση δέχεται η ελεύθερη θέλησή μας. Γι αυτό ο Κύριος, όταν προσήλθε προς αυτόν ο τυφλός, δεν τόν θεράπευσε αμέσως, αλλά πρώτα τόν ρώτησε τί θέλει να τού κάνει. Και μόνον όταν ο τυφλός απάντησε ότι ποθεί να αποκτήσει τό φώς του, ο Ιησούς τού πρόσφερε τήν άμεση θεραπεία του.

                Ο τυφλός δεν έδειξε αγνωμοσύνη προς τόν Ιησού. Μετά τήν θεραπεία τόν ακλούθησε δοξάζοντας τόν Θεό. Ομοίως, σαφή απόδειξη για κάποιον ότι η χάρη τού Θεού έχει σταθεροποιηθεί μέσα του και οι πνευματικές του ασθένειες έχουν θεραπευθεί, είναι τό να ακολουθεί σε όλες του τίς σκέψεις, τα λόγια και τά έργα τόν Χριστό και να δοξάζει συνεχώς με τήν ζωή του τόν Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος οδηγεί και τούς γύρω του προς δοξολογία τού Θεού. Έτσι, ενώ στίς αρχές τού πνευματικού αγώνα οι άλλοι άνθρωποι παρουσιάζονται ως αντίπαλοι αυτού που μετανοεί, αν αυτός μείνει σταθερός στήν μετάνοιά του και αποκτήσει τήν θεία χάρη, τότε οι πρώην εχθροί και πολέμιοι, τώρα γίνονται κοινωνοί του στήν δοξολογία τού Θεού.

                Το παράδειγμα αυτού τού τυφλού ας ακολουθήσουμε και εμείς στήν ζωή μας. Ας πιστεύσουμε ολοκαρδίως προς τόν Κύριο, ας επιζητήσουμε από αυτόν τήν θεραπεία μας από τα πάθη, και τότε διά μέσου τής ζωής μας θα κηρύττουμε Χριστό και θα παρακινούμε όλον τόν κόσμο προς δοξολογία τού μόνου αληθινού Θεού.

Αρχιμ. Π.Κ.