Ο ΣΤΑΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ

                Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριος τονίζει στούς αποστόλους και σε όλον τόν κόσμο ότι η βασική προϋπόθεση, για να είναι κάποιος μαθητής του, αποτελεί η αυταπάρνηση και η άρση τού σταυρού. Καταρχήν, ξεκινώντας με τήν φράση «όστις θέλει», δηλαδή «όποιος θέλει», ξεκαθαρίζει ότι δεν εκβιάζει κανένα να τόν ακολουθήσει. Ο Θεός σέβεται τόν άνθρωπο ως ελεύθερο πρόσωπο και δεν τόν αντιμετωπίζει σαν ένα ανελεύθερο αντικείμενό του. Γι αυτό τού παρέχει όλα τά αγαθά τής αιωνίου ζωής, μόνον κατόπιν τής ελεύθερης αποδοχής εκ μέρους τού ανθρώπου.

                Από την στιγμή που θα αποδεχτεί ο άνθρωπος τό κάλεσμα τού Κυρίου για τήν αιώνια ζωή, θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει άλλη οδός προς τήν απόκτησή της, εκτός από τήν αυταπάρνηση και τήν σταυρική ζωή. Χάσαμε τόν παράδεισο, επειδή θελήσαμε να στήσουμε το δικό μας θέλημα. Θα επιστρέψουμε, αν υποταχθούμε πλήρως στό θέλημα τού Θεού, απαρνούμενοι κάθε προσωπική μας σκέψη και επιθυμία που έρχεται σε αντίθεση με τόν Θεό. Όλο λοιπόν το νόημα και ο σκοπός τής ζωής μας βρίσκεται στό να θεραπευτεί ο νούς και η καρδιά μας τόσο, ώστε αβίαστα, φυσικά και αυθόρμητα να ακούν και να τηρούν παντού και πάντοτε τόν λόγο τού Θεού.

                Όμως είναι γεγονός ότι φέρουμε όλοι τήν εκπεσμένη φύση τού Αδάμ. Ο νούς μας και οι επιθυμίες μας έλκονται οξέως από τόν εγωισμό και τήν αμαρτία. Δεν είναι απλό και εύκολο, όπως τότε στόν παράδεισο, να τά στρέψουμε προς το θείο θέλημα. Απαιτείται όχι λίγος κόπος. Γι αυτό και ο Κύριος με τήν αυταπάρνηση συνδέει άρρηκτα τήν άρση τού σταυρού. Ο εγωιστής θα πρέπει να πονέσει έως θανάτου, προκειμένου να κάνει κέντρο τής ζωής του τόν Θεό και να αγαπήσει τούς συνανθρώπους του ως τόν εαυτό του. Τόση θα πρέπει να είναι η αποφασιστικότητά μας να ακολουθήσουμε το θέλημα τού Κυρίου, ώστε να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τόν μεγαλύτερο πόνο και τόν πιο εξευτελιστικό θάνατο – όπως τότε ήταν η σταύρωση – προκειμένου να μείνουμε πιστοί στόν λόγο τού Θεού.

                Τότε λοιπόν μπορούμε να λέμε ότι ακολουθούμε τόν Κύριο, όταν για χάρη του απαρνιόμαστε τόν εαυτό μας και ζούμε σταυρικό βίο. Όσο αδιαφορεί κάποιος για τήν εκπλήρωση αυτών τών δύο απαραίτητων προϋποθέσεων, βρίσκεται ακόμη μακριά από τήν οδό τού Κυρίου. Όσο κάποιος ζει σύμφωνα με τό θέλημά του και τήν δική του κρίση και επιδιώκει μια άνετη και ευχάριστη ζωή, ακόμη δεν έχει βάλει αρχή μετανοίας.

                Επειδή ο λόγος για τήν αυταπάρνηση και τήν εκούσια σταύρωση ακούγεται σκληρός, ο Κύριος αμέσως τόν καταγλυκαίνει θυμίζοντας στούς ακροατές του τό έπαθλο που ακολουθεί, τό οποίο ξεπερνά ασύγκριτα κάθε κόπο και θυσία αυτής τής ζωής. Και αυτό είναι η σωτηρία τής ψυχής, με τήν οποία δεν μπορεί να συγκριθεί τίποτε από όλα όσα μπορούμε να αποκτήσουμε εδώ στήν γή. Ακόμη και αν όλος ο κόσμος γίνει δικός μας, αν χάσουμε τήν ψυχή μας, τα χάσαμε όλα. Αν όμως εξασφαλίσουμε τήν ψυχή μας για τήν αιωνιότητα, δεν ζημιωνόμαστε στό ελάχιστο, ακόμη και αν σε αυτήν τήν ζωή είμαστε πάμπτωχοι, ασθενείς, βασανισμένοι και περιφρονημένοι.   

                Με τήν λέξη ψυχή θα πρέπει να εννοήσουμε τόν όλο άνθρωπο και τήν σύνολη ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή. Στήν Αγία Γραφή πολύ συχνά από τό μέρος και από τήν αρχή δηλώνεται τό όλο. Για παράδειγμα, από τήν ψυχή δηλώνεται ο όλος άνθρωπος, από τόν Πατέρα η θεότητα, ενώ από τόν άνδρα η ανθρώπινη φύση.

                Ο Κύριος δεν αρκείται μόνο στό να τονίσει ότι η σωτηρία τής ψυχής είναι τό πάν για τόν άνθρωπο. Υπογραμμίζει επίσης ότι αυτό που για τόν πιστό χριστιανό αποτελεί το νόημα και τόν σκοπό τής ζωής, για τόν πολύ κόσμο θα θεωρείται όνειδος και ντροπή και αιτία χλευασμού. Ο πολύς κόσμος σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό θα θεωρεί άξιο περιφρόνησης τόν Χριστό και τήν διδασκαλία του. Βλέποντας τήν ταπεινή μορφή με τήν οποία ήλθε στόν κόσμο ο Κύριος και εκλαμβάνοντας ως αδυναμία και τρέλα τήν πίστη, τήν αγάπη προς τούς εχθρούς, τήν πραότητα, τήν ταπείνωση, τήν αγνότητα και όλες γενικά τις ευαγγελικές αρετές, δεν θα παραδέχεται, θα θέτει στό περιθώριο ή ακόμη και θα καταδιώκει εκείνους που πιστεύουν αληθινά στόν Χριστό και προσπαθούν με πολύ συνέπεια να τηρήσουν τόν λόγο του. Γι αυτό είναι ανάγκη ο πιστός ποτέ να μη ντραπεί τόν Κύριο Ιησού ενώπιον τής γενιάς αυτής τών ανθρώπων τής μοιχαλίδος και αμαρτωλού. Όλη η δόξα τής πίστης και τής ζωής, η οποία είναι θεμελιωμένη στό πρόσωπο τού Χριστού, θα φανερωθεί στήν Δευτέρα παρουσία, όταν θα έλθει ο Κύριος με όλη τήν θεϊκή του δόξα περιστοιχιζόμενος από όλα τα αγγελικά τάγματα.

Και επειδή η Δευτέρα παρουσία θα συμβεί στά τέλη τών αιώνων, ο Κύριος κλείνει τόν λόγο του με τήν προαναγγελία τής Μεταμορφώσεώς του, η οποία συνέβηκε μετά από λίγες ημέρες. Στήν Μεταμόρφωση ο Κύριος έδωσε σαφή εικόνα τής δόξας αυτού και τών δικαίων, η οποία μέλλει να αποκαλυφθεί στήν δευτέρα παρουσία. Απέδειξε επίσης ότι κατά τό βαθμό που κάποιος σταυρώνεται για χάρη τού Χριστού, ήδη από αυτήν την ζωή γεύεται προκαταβολικά από τήν μελλοντική θεία δόξα.

Αρχιμ. Π.Κ.