«Πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει». Όλα μου επιτρέπεται να τα κάνω, αλλά δεν είναι προς το συμφέρον μου το πνευματικό να τα κάνω όλα. Εάν εζητείτο να ξεχωρίσει κανείς από ολόκληρο το συγγραφικό θεόπνευστο έργο του Παύλου μία φράση, και σε αυτήν να χωρέσει όλην την προοπτική που τίθεται για τον καινοδιαθηκικό, τον εν Χριστώ αναγεννημένο άνθρωπο, τον λουσμένο μέσα στην χάρη της εξ αποκαλύψεως αληθείας, σίγουρα η φράση αυτή θα ήταν ικανή να υπηρετήσει απολύτως τον σκοπόν αυτόν.
Η διδασκαλία και η θυσία του Χριστού, η απάρνηση των βιοτικών φροντίδων, αξιωμάτων, αγαθών από μάρτυρες, ασκητές και ιεράρχες, όλη η Ιερά Παράδοση κατατείνουν ακριβώς στην εν Χριστώ ελευθερία που ξεχύνεται στην ζωή του ανθρώπου ο οποίος ενστερνίζεται το «ου πάντα συμφέρει». Ο κόσμος γύρω θεωρεί την πλήρη παράδοση σε πάθη και αδυναμίες ως μονόδρομο ελευθερίας. Παρ’ όλα αυτά η κατάθλιψη, και οι ποικίλες μορφές ψυχώσεων δεσμεύουν φρικτά τον σύγχρονο άνθρωπο που κάνει τα πάντα – ή θεωρεί τουλάχιστον ότι μπορεί να τα κάνει- μα κλείστηκε ερμητικά και φυλακίστηκε στα φοβερά δεσμά των παθών του, αυτοπαραδιδόμενος στο μεγαλύτερο και πιο άτεγκτο δυνάστη που είναι για το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο ο κακός εαυτός του.
Η αγία μας Εκκλησία μέσα από το στάδιο της νηστείας που ανοίγεται εμπρός μας, αλλά και από ολόκληρη την ασκητική της εμπειρία, θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι απλώς αναζητεί τρόπο να κάνει διαιτολογικές παρεμβάσεις στην ζωή μας ή να δαιμονοποιήσει θεόσδοτες φυσικές λειτουργίες, σύμφυτες με την ανθρώπινη οντότητα και συνυφασμένες με το σχέδιο του Θεού. Αυτό που πάντοτε ποθεί είναι να αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ψυχοσωματικά ως πλάσμα του Θεού, προωρισμένο για να ζήσει την όντως ζωή μαζί του, ως πρόσωπο υπέρ του οποίου ετύθη ο Χριστός. Για να γίνει αυτό προσπαθεί με στοργή, με διάκριση, με υπομονή να τον γλυκάνει, να τον ελκύσει στον δρόμο της σωτηρίας. Τίποτα δεν επιβάλλει, για τίποτε δεν καταναγκάζει, για τα πάντα παρακαλεί.
Μοιάζει η ποιμαντική της Εκκλησίας μας με την όμορφη εικόνα μιάς μητέρας που μαθαίνοντας το παιδάκι της να περπατεί το πιάνει από τα χεράκια και προσπαθεί να συγχρονισθεί εκείνη μαζί του, βραδύνοντας το δικό της βηματισμός σύμφωνα με τον βηματισμό του παιδιού της. Και το κάνει χωρίς γογγυσμό, αν και σίγουρα την κουράζει, με τόση χαρά. Αν έκανε το αντίθετο, το παιδάκι της όχι απλώς δεν θα τα κατάφερνε να ακολουθήσει, αλλά θα ήταν καταδικασμένο να πέσει και να κτυπήσει. Για τούτο βλέπουμε πόσο διακριτικά η Εκκλησία μας εισάγει στη περίοδο αυτήν του ιερού Τριωδίου, περίοδο προετοιμασίας, περίοδο αγώνα πνευματικού, για να προσέλθουμε όσοι, όπως και όταν μπορούμε, έστω και την ενδεκάτη ώρα, για την συνάντησή μας με τον φιλότιμο και ελεήμονα Δεσπότη Χριστό και την συμμετοχή μας στην χαρά της Αναστάσεως.
Για να συμβεί όμως αυτό, προϋποτίθενται δύο άλλες συναντήσεις. Αυτή με τον εαυτό μας, καθώς και η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας πληροφορεί, και αυτή με την επί γής εικόνα του Θεού, τον συνάνθρωπο. Προς αυτήν λοιπόν την κατεύθυνση ο δρόμος της νηστείας και της ασκήσεως που μετά μία εβδομάδα αρχίζει, μας βοηθεί, απλοποιώντας λίγο τις ανάγκες μας να ποθήσουμε κάτι που δεν ικανοποιείται ούτε με τα εδέσματα, ούτε με τις κοσμικές απολαύσεις. Να αποζητήσουμε μιάν άλλη γεύση, μιάν άλλη θέα, ένα διαφορετικό άκουσμα, μίαν εμπειρία αλλότρια. Να αγαπήσουμε περισσότερο την προσευχή με την συμμετοχή μας στον θησαυρό των ιερών ακολουθιών συνειδητοποιώντας την εξάρτησή μας από το πανάγιο σώμα και το τίμιο αίμα του Χριστού που θυσιάζεται για χάρη μας. Να αισθανθούμε, τέλος, ως «μέλη εκ μέρους» του αυτού σώματος με τους πάσχοντες αδελφούς μας, σπεύδοντας να τους απλώσουμε όντως αδελφικά το χέρι, και να ρίξουμε βάλσαμο στις πληγές τους, που είναι και δικές μας.
Μας καλεί λοιπόν, αδελφοί, ο ιερός άμβων σήμερα να προσανατολίσουμε το σώμα, την ψυχή και το μυαλό μας στην μοναδική αλήθεια: ότι είμαστε του Χριστού ακούγοντας το πατρικό πρόσταγμα του Αποστόλου «δοξάσατε δή τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινά εστι του Θεού».
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου