Τὸ μπόι του δὲν ξεπερνοῦσε τὰ 140 – 150 ἑκατοστά. Τὸ πρόσωπο ἦταν ἀκόμη παιδικό. Δὲν εἶχαν καν ξεκινήσει νὰ ἐμφανίζονται χνούδια, ὄχι γένια. Στὸ ἄλογο ἔφτανε μὲ δυσκολία νὰ ἀγγίξει τὴ σέλα. Ὅμως ὅσο μπόι τοῦ ἔλειπε, τόσο σίδερο καὶ τσαγανὸ εἶχε στὴν καρδιά του. Τὶς πράξεις καὶ τὰ ἀνδραγαθήματά του θὰ τὰ ζήλευαν μεγαλύτεροι μπαρουτοκαπνισμένοι καὶ σφυρηλατημένοι στὴ φωτιὰ τοῦ πολέμου, στρατιῶτες. Στὸ ἄκουσμα τοῦ ὀνόματος τοῦ Τοῦρκοι καὶ Βούλγαροι πάγωναν. Γεράσιμος Ραφτόπουλος, ἐτῶν 12.Ὁ νεαρότερος, Ἕλληνας ὑπαξιωματικὸς ποὺ μὲ τὶς πράξεις του στὰ πεδία τῶν μαχῶν ἀπέδειξε ὅτι ἡ γενναιότητα, τὸ θάρρος καὶ ὁ ἡρωισμὸς εἶναι ἀγαθὰ ποὺ δὲν μπαίνουν σὲ κανένα καλούπι καὶ δὲν ἔχουν προδιαγραφές. Θέλουν καὶ ἀπαιτοῦν ὅμως ψυχή!
Γεννήθηκε τὸ 1900 στὸ Φισκάρδο τῆς Κεφαλλονιᾶς. Ἡ Ἑλλάδα ἐκείνη τὴν περίοδο προσπαθοῦσε νὰ βρεῖ τὴν ταυτότητά της. Προσπαθοῦσε νὰ ὀρθοποδήσει οἰκονομικά, προσπαθοῦσε νὰ συνέλθει ἀπὸ τὸ ἠχηρὸ χαστούκι τοῦ “ἀτυχοῦς πολέμου” τοῦ 1897 καὶ τὴν ταπεινωτικὴ ἥττα ἀπὸ τὸ στρατὸ τοῦ Σουλτάνου.
Στὰ 12 τοῦ ὁ Ραφτόπουλος, ἔφυγε ἀπὸ τὸ νησί του γιὰ νὰ καταταγεῖ ἐθελοντικὰ στὸ πεζικό. Ἤδη ἔχει ξεσπάσει ὁ Ἃ Βαλκανικὸς πόλεμος κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν καὶ ἡ χώρα ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ στρατιῶτες.
Ἔφτασε στὸν Πειραιὰ καὶ πῆγε ἀμέσως στὸ στρατολογικὸ γραφεῖο. Ἐκεῖ, οἱ στρατολόγοι στὴν ἀρχὴ ἴσως νὰ γέλασαν εἰρωνικὰ ἴσως καὶ τρυφερὰ καὶ νὰ τοῦ εἶπαν: “Ἒπ μικρὲ τί κάνεις ἐσὺ ἐδῶ. Πήγαινε στὸ σπίτι σου ὁ πόλεμος εἶναι γιὰ ἄνδρες. Ἔχεις χρόνια ἀκόμη”. Ὁ Γεράσιμος δὲν πτοήθηκε, βγῆκε ἀπὸ τὸ κτίριο καὶ πῆγε ἀμέσως στὸ....
σταθμὸ τῶν τρένων, ποὺ γεμάτα φαντάρους καὶ ἐφόδια ἔφευγαν γιὰ τὸ μέτωπο.
Τὸ μικρό του κορμὶ τὸν βοήθησε νὰ μὴν γίνει ἀντιληπτὸς ἀπὸ τοὺς φρουροὺς καὶ σὲ μία στιγμὴ χαλαρότητάς τους, ὁ μικρὸς πέρασε κάτω ἀπὸ τὰ μάτια τους καὶ μπῆκε σὲ ἕνα βαγόνι γεμάτο στρατιῶτες. Προορισμός του, ἡ Λάρισα καὶ τὸ 18ο Σύνταγμα τῆς 6ης Μεραρχίας. Μόλις παρουσιάστηκε στὸ Διοικητή, ἐκεῖνος γέλασε ἀλλὰ τελικὰ τὸν πῆρε ὡς “παιδὶ τοῦ Συντάγματος”. Ὁ ρόλος του θὰ ἦταν διακοσμητικός, κάτι σὰν τὴν Μασκὼτ τοῦ συντάγματος. Ὅμως ὁ μικρὸς εἶχε ἄλλα σχέδια στὸ μυαλό του.
Τὸ βάπτισμα τοῦ πυρὸς τὸ παίρνει στὴ μάχη τῆς Ἐλασσώνας. Ὅλοι ἔμειναν μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτὸ μὲ αὐτὸν τὸν 12χρονο σατανᾶ ποὺ πολέμησε λυσσασμένα καὶ συμπεριφερόταν στὴ μάχη σὰν ἔμπειρος στρατιώτης. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἔγινε μάλιστα καὶ κάτοχος ἑνὸς λαφύρου. Ἑνὸς ὅπλου τύπου “Μαρτίνι” ποὺ ἀπέσπασε ἀπὸ κάποιο Τοῦρκο.
Ἑπόμενη μάχη τὸ Σαραντάπορο. Ὁ Γεράσιμος Ραφτόπουλος πολεμάει μὲ περισσότερη λύσσα καὶ ὁρμή. Καὶ ὁ διοικητὴς τοῦ μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ γίγαντα ἔχει μείνει ἄφωνος. Τοῦ δίνει νὰ ἔχει ἕνα Manlicher-Schonauer .
Στὴ μάχη Κιλκὶς – Λαχανά, τὸ 1913, ἡ τύχη γυρίζει τὴν πλάτη στὸν 12χρονο. Συλλαμβάνεται αἰχμάλωτος ἀπὸ Βούλγαρους. Ἀλλὰ εἴπαμε ὁ τολμῶν νικᾶ. Ἕνα βράδυ ὁ μικρὸς τὰ παίζει ὅλα γιὰ ὅλα. Μὲ κάποιο μαγικὸ τρόπο καταφέρνει νὰ σκοτώσει 3 Βούλγαρους ἀπὸ τὸ ἀπόσπασμα τῶν 5 ποὺ συνόδευε Ἕλληνες αἰχμαλώτους καὶ τὸν ἴδιο, καὶ νὰ δραπετεύσει. Γίνεται ἕνα μὲ τὸ σκοτάδι καὶ σὰν ζαρκάδι τρέχοντας ἐπιστρέφει στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων.
Στὴ διαδρομὴ ὅμως ἄκουσε πνιχτὲς κραυγὲς μέσα σὲ ἕνα ὄρυγμα. Ἕνας Ἕλληνας εὔζωνας, βαριὰ τραυματισμένος ἀργοπέθαινε. Ὁ Ραφτόπουλος δὲν τὸ σκέφτηκε δεύτερη φορά. Πῆρε τὸν εὔζωνα στὴν πλάτη καὶ τὸν γύρισε στὸ στρατόπεδο.
Γιὰ τὴν ἀνδρεία τοῦ προήχθη στὸ βαθμὸ τοῦ δεκανέα, στὶς 28 Αὐγούστου τοῦ 1913.
Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ δημοσιεύματα τοῦ τύπου τῆς ἐποχῆς.
Η ΕΣΤΙΑ , ἔγραφε: “Σᾶς παρουσιάζομεν σήμερον τὸν μικρότερον ὑπαξιωματικὸν τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ. Εἶναι ἡλικίας 12-13 ἐτῶν καὶ κατάγεται ἀπὸ τὸ Φισκάρδον τῆς Κεφαλληνίας. Τὸ ὄνομα τοῦ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ (ἀριστερὰ στὴν εἰκόνα). Ὁ πατέρας τοῦ ἀρτοποιὸς εἰς τὴν Ὕδραν, ἡ μητέρα τοῦ μένει εἰς τὸν Πειραιᾶν καὶ αὐτὸς ἦτο ὑπηρέτης εἰς Πύλον ὅπου τὸν εὖρεν ἡ ἐπιστράτευσις.
Τὸ πολεμικὸν μένος ποὺ εἶχε καταλάβει ὅλον τὸν κόσμο, ἠλέκτρισε καὶ τὸν μικρὸν ὑπηρέτην, ὁ ὁποῖος ἐζήτησεν ἀμέσως ὅσα χρήματα εἶχε νὰ λαμβάνει ἀπὸ τὸν πάτρωνά του καὶ τὴν ἑπομένη ἀπεβιβάζετο εἰς Ἀθήνας, παρουσιασθεῖς εἰς τὸ Στρατολογικὸν γραφεῖον ὅπως καταταχθῆ ἐθελοντική. Ἡ ἡλικία του δὲν ἐβοήθησε τὴν ἀποδοχὴν τῆς αἰτήσεώς του καὶ ὁ μικρὸς ἔφυγε ἀπὸ τὸ γραφεῖον λυπημένος ἀλλ’ ὄχι καὶ ἀπηλπισμένος.
Μίαν πρωίαν διαφυγῶν τὴν προσοχὴν τῶν φρουρῶν, ἐσκαρφάλωσεν εἰς τὸν μεταξὺ τῶν δύο βαγονίων χῶρον καὶ μαζὴ μὲ τὸν στρατὸν ἔφθασεν εἰς τὴν Λάρισσαν, ὅπου ἐπὶ τέλους μετὰ τὴν τόσην τοῦ ἐπιμονὴν ἐγένετο δεκτὸς εἰς τὸ 18ον σύνταγμα τῆς 6ης μεραρχίας ὡς «παιδὶ τοῦ συντάγματος».
Εἰς τὴν μάχην τῆς Ἐλασσῶνος ἔγεινε κάτοχος Τουρκικοῦ λαφύρου, ὅπλου Μαρτίνι, μὲ τὸ ὁποῖον ἔλαβε τὸ βάπτισμα τοῦ Πυρός. Ἡ ἀνδρεία τοῦ ἐξετιμήθη ἀπὸ ὅλους καὶ εἰς τὴν μάχην τοῦ Σαρανταπόρου τοῦ ἐδόθη εἰς ἔνδειξιν ἀναγνωρίσεως τῆς ἱκανότητός του, Μάλινχερ.
Εἰς τὴν πεισματώδη μάχην τοῦ Κιλκὶς εὑρέθη μεταξὺ πέντε Βουλγάρων αἰχμάλωτος, ἀλλὰ καθ’ ἢν στιγμὴν οἱ Βούλγαροι ἠσχολοῦντο νὰ εὕρουν κανένα σχοινὶ διὰ νὰ τὸν δέσουν, αὐτὸς ἁρπάζει τὸ Μάλινχερ καὶ ρίπτει νεκρούς τους τρεῖς, ἐνῶ οἱ δύο ἄλλοι ἐσώζοντο διὰ τῆς φυγῆς.
Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον, ὁ μικρὸς στρατιώτης ἔσωσε καὶ ἕναν τραυματίαν εὔζωνον, ὅστις θὰ περιήρχετο εἰς χείρας τῶν δημίων. Τὸ γεγονὸς τοῦτο τῆς ἀνδραγαθίας τοῦ λιλυπουτείου ὑποδεκανέως ἐπιστοποιήθη καὶ ἐπισήμως, μεθ’ ὁ καὶ ὁ διοικητής του, τὸν προήγαγε εἰς δεκανέα”
Δυστυχῶς μετὰ τὰ ἴχνη τοῦ μικροῦ δεκανέα χάθηκαν. Κανένα ἀρχεῖο, καμία ἀναφορὰ στὸ πρόσωπό του δὲν ἔχει ὑπάρξει καὶ πολλὲς φορὲς σὲ ἀρκετὲς ἰστοσελίδες, ἄνθρωποι ποὺ διάβασαν τὴν ἱστορία του, ἔχουν κάνει προσπάθειες νὰ βροῦν κάτι...
οnalert.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου