Πειραιώς Σεραφείμ: Οι Τζιχαντιστές είναι τιμωρία για την ανοχή των εκκλησιαστικών ηγετών στον οικουμενισμό

“Μέγα λάθος καί παγίδα” χαρακτηρίζει ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ το να διακρίνεται το Ισλάμ σε ριζοσπαστικό καί δήθεν μετριοπαθές. Σε σημερινή παρέμβασή του ασκεί δριμεία κριτική στην πρωτοβουλία διοργάνωσης συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη με θέμα “Θρησκεία και βία”.

Αντιδρά έντονα στο γεγονός πως -όπως λέει- η Ορθοδοξία τσουβαλιάστηκε με τις άλλες θρησκείες. Αναλύει τις καταβολές και το νόημα του Ισλάμ, σχολιάζει τους διαθρησκειακούς διαλόγους Ορθοδοξίας-Ισλάμ, επανέρχεται στο θέμα του τεμένους στο Βοτανικό περνώντας από το τι σύμβαινει με την ορθόδοξες εκκλησίες στην Τουρκία, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στους σύγχρονους διωγμούς των Χριστιανών.

“Ευθύνη για το συνεχιζόμενο αυτό διεθνές και διαρκές έγκλημα εκκριζώσεως των γηγενών χριστιανικών πληθυσμών από τις πατρογονικές τους εστίες έχει το σκοτεινό Σιωνιστικό λόμπυ, που κυβερνά τις Η.Π.Α., και οι εύχρηστοι και ευεπίφοροι σε κάθε είδους καταδολίευση δυτικοί σύμμαχοί του” αναφέρει.

Σημαντικότατη όμως είναι η τελική θέση του σύμφωνα με την οποία “οι Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί ηγέτες να κατανοήσουν ότι ο Άγιος Τριαδικός Θεός ανέχεται τους Τζιχαντιστές ως μέσον παιδαγωγικής τιμωρίας, εξαιτίας της προωθήσεως και εμμονής τους στην παναίρεση του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού οικουμενισμού, και να συνετισθούν; “

Αναλυτικά όλο το κείμενο:

Με πρωτοβουλία φοιτητών του Α.Π.Θ. “Ακαδημαικές Αναζητήσεις”, υπό την αιγίδα του Α.Π.Θ. και με την αρωγή της επιτροπής ερευνών Α.Π.Θ., διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο κτίριο του ΚΕΔΕΑ το τριήμερο 27,28 και 29 Απριλίου 2015 Διεθνές Διαχριστιανικό και Διαθρησκειακό Επιστημονικό Συνέδριο με κεντρικό θέμα : «Θρησκεία και Βία» .
Είναι άκρως λυπηρό και απαράδεκτο το γεγονός ότι μέσα στην έννοια του όρου «Θρησκεία» συγκαταλέχθηκε και η Ορθόδοξος Εκκλησία. Ουσιαστικά, η Ορθόδοξος Εκκλησία τσουβαλιάστηκε και εξισώθηκε για άλλη μια φορά, οικουμενιστικώ τω τρόπω, με τις θρησκείες και τις αιρέσεις, και θεωρήθηκε κι αυτή υπεύθυνη για την βία, τον φονταμενταλισμό και τις ακρότητες. Δυστυχώς, δεν τονίστηκε επαρκώς και εμφαντικώς από τους συμμετέχοντες ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι θρησκεία, ούτε χριστιανική αίρεση, αλλά αποκάλυψη. Διότι, θρησκεία είναι μία ανθρωποκεντρική προσπάθεια εξευμενίσεως του Θεού ή των οποιονδήποτε θεών, για να νοιώθει ο εκάστοτε άνθρωπος ασφάλεια και ψυχολογική ειρήνη και για να ερμηνεύσει τελικά τον θάνατο. Θρησκεία, επίσης, είναι ανθρωποπαθώς η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης του προσβληθέντος εγωισμού του Θεού. Θρησκεία είναι το φαινόμενο της κινήσεως του ανθρώπου προς το Θείο.

Ο άνθρωπος αναζητά τον Θεό. Η Ορθοδοξία, όμως, είναι η αποκάλυψη της μοναδικής, προσωποποιημένης, τελείας, σωτηριώδους και θεικής αληθείας εν τω θεανδρικώ προσώπω του ενανθρωπήσαντος Θεανθρώπου Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Αποκαλύπτεται ο Άγιος Τριαδικός Θεός, μέσω της ενανθρωπήσεως του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Υιού και Λόγου του Θεού. Ορθοδοξία είναι η ορθή πίστη, η ευσέβεια, η θεοσέβεια . Η Ορθοδοξία δεν είναι οργάνωση, ούτε σωματείο, ούτε πολιτικό κόμμα, ούτε φιλοσοφία, αλλά είναι το Σώμα του ζώντος Χριστού, θεανθρώπινος οργανισμός.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο λυτρωτής Χριστός, η Μητέρα του λυτρωτού Χριστού και οι φίλοι του λυτρωτού Χριστού. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν έχει καμμία σχέση με θρησκείες και αιρέσεις. Είναι Βασιλεία των Ουρανών, Παράδεισος επίγειος και επουράνιος . Σε τελική ανάλυση η Ορθοδοξία είναι Βασιλεία, γεγονός το οποίο ομολογούμε όλοι οι Ορθόδοξοι με την εναρκτήρια φράση της Θείας Λειτουργίας, δηλ. με το «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» . Γι’αυτό αποτελεί μεγάλη πτώση το να υποβιβάζεται η Ορθοδοξία στο επίπεδο της θρησκείας, διότι τότε σύρεται ακουσίως και ως μη ώφειλε στο ατελείωτο κουβάρι των διαθρησκειακών συναντήσεων και διασκέψεων. Εφόσον, η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, δεν πρέπει να έχει καμμία θέση ανάμεσα στο παναιρετικό συνονθύλευμα του διαθρησκειακού συμφυρμού και σε παρομοίου νοοτροπίας συνέδρια. Επίσης, στο εν λόγω συνέδριο δόθηκε η εντύπωση ότι όλες οι θρησκείες παράγουν βία και φονταμενταλισμό. Ο ισχυρισμός αυτός είναι εσφαλμένος. Διότι, όλες μεν οι άλλες θρησκείες (Βεδισμός, Ινδουισμός, Βουδισμός, Τζαινισμός, Κομφου-κισμός, Ταοισμός) είναι ειρηνικές και μη επιθετικές θρησκείες, μόνο δε το Ισλάμ είναι επιθετική, βίαιη και φονταμενταλιστική θρησκεία, διότι διδάσκει στο Κοράνιο την βία και τον ιερό πόλεμο (τζιχάντ) εναντίον των απίστων μη μουσουλμάνων για την επικράτησή του.

Τζιχάντ σηµαίνει τον «έντονο ιερό αγώνα», ο οποίος είναι για τους µουσουλµάνους ατοµικό και συλλογικό καθήκον, που αποσκοπεί στην εξάπλωση και την κυριαρχία των «δικαίων του Θεού» (Αλλάχ) σ” όλη τη γη. Πολλές φορές ερµηνεύεται ως µαρτυρία του µουσουλµάνου στον αγώνα της πίστεως, είναι οµως καθήκον κάθε µουσουλµάνου, ιδιαίτερα όταν το Ισλάµ απειλείται. Το ανίερο συμπίλημα του κορανίου περιέχει ρατσιστικές αναφορές και προτροπές σε πράξεις βίας κατά των άλλων θρησκευτικών ομάδων. Ο στίχος του Κορανίου 2,190 είναι αυτός, που αναφέρεται ρητά στο τζιχάντ, αλλά συµπληρώνεται και από τον 9,36 και από πολλά άλλα κορανικά χωρία, στα οποία στηρίχθηκε η ισλαµική παράδοση και η νοµοθεσία της, για να καθιερώσει το τζιχάντ ως καθήκον (2,16. 9,24. 22,78. 25,52. Πρβλ. επίσης τα χωρία, που µιλούν για πόλεµο κατά των απίστων : 2,190-193 και 244. 4,84 και 95. 8,72 και 74,75. 9,12-16. 47,4. 61,11). Στο τζιχάντ, λοιπόν, που σηµαίνει ιερός αγώνας, πόλεµος για χάρη του Αλλάχ, µε όλη τη δύναµη των αριθµων και όπλων, δόθηκε από την ισλαµική θρησκεία η υψίστη σπουδαιότητα, και έτσι το τζιχάντ θεωρήθηκε ένας από τους «στύλους του Ισλάµ».

Με το τζιχάντ, λένε οι µουσουλµάνοι, ιδρύθηκε το Ισλάµ, ο λόγος του Αλλάχ έγινε σεβαστός, και µε το τζιχάντ διαδόθηκε η θρησκεία του. Παραλείποντας το τζιχάντ, το Ισλάµ καταστρέφεται, και οι µουσουλµάνοι περιέρχονται σε κατώτερη θέση• η τιµη τους χάνεται, οι χώρες τους λεηλατούνται και η εξουσία τους και αυθεντία τους καταλύεται. Γι” αυτό το τζιχάντ στο Ισλάµ είναι υποχρεωτικό καθήκον κάθε µουσουλµάνου, και κατά τον ισλαµικό νοµο, αυτός, που προσπαθεί να ξεφύγει από το καθήκον αυτό, ή δεν επιθυµει στα ενδότατα της καρδίας του να εκπληρώσει αυτό το καθήκον, πεθαίνει µε την ιδιότητα του υποκριτού .Ο αδιάκοπος «ιερός πόλεμος» (τζιχάντ) αποτελεί βασικό στοιχείο του Ισλάμ για την επικράτησή του σ’ολόκληρο τον κόσμο.

Πρόκειται για μια εκ φύσεως επεκτατική θρησκεία, η οποία αναζητεί στον «ιερό πόλεμο», τον τρόπο ζωής με τις δικές της αξίες και σύμβολα. Κάθε μη Μουσουλμάνος δεν προορίζεται απλώς και μόνο για την κόλαση, αλλά πρέπει να εξοντώνεται και να χάνεται από το πρόσωπο της γης, επειδή είναι άπιστος, δηλ. μη Μουσουλμάνος. Δεν υπάρχει γι’αυτόν θέση στο Ισλάμ. Το Ισλάμ πρέπει να απλωθεί εκεί, που απλώνεται η ημέρα και η νύχτα, σ’όλο τον πλανήτη. Σύμφωνα με την διδασκαλία του Ισλάμ, ο κόσμος χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες˙ α) στον κόσμο της ειρήνης (Νταρ αλ Ισλάμ), στον οποίο υπάγονται οι Μουσουλμανικές χώρες και στον οποίο ζούν οι «πιστοί», δηλ. οι Μουσουλμάνοι, και β) στον κόσμο του πολέμου (Νταρ αλ Χάρμπ), στον οποίο υπάγονται οι μη Μουσουλμανικές χώρες και στον οποίο ζούν οι «άπιστοι», δηλ. οι μη Μουσουλμάνοι. Στο σημείο αυτό εμφανίζεται ο «ιερός πόλεμος» (τζιχάντ) και οι εφαρμογείς του, οι Τζιχαντιστές. Ο 39ος στίχος της Σούρας στο Κοράνι λέει : «Πολεμήστε μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλη θρησκεία».
Ο όρος «φονταµενταλισµος» έγινε γνωστός και επικράτησε ως μία άκρως φανατική μορφή προσηλώσεως στους τύπους της θρησκείας διαφόρων μισαλλοδόξων και επαναστατικών ομάδων του Ισλαμικού κόσμου, που αγωνίζονται για την αποκατάσταση των παλαιών ιδεωδών και αρχών της ισλαμικής θεοκρατίας, εφαρμόζοντας τον πυλώνα του Ισλάμ, τον ιερό πόλεμο, (τζιχάντ) και στην σύγχρονη εποχή, με ιδεολόγημα ότι η διά της βίας επικράτησι αποδεικνύει την θεική εύνοια, χωρίζοντας τον κόσμο στον οίκο του Ισλάμ και στον οίκο του πολέμου. Το φαινόµενο αυτό αποτελεί σύνδροµο ηµιµαθείας και τυφλής προσκολλήσεως µε τη βία και την απανθρωπιά και αποθαρρύνει την ελεύθερη συζήτηση και τον κριτικό στοχασµο, που ελευθερώνουν το πνεύµα και κάνουν ειρηνική την καρδιά .
Οι Μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι δείγμα της θεικής ευνοίας και ευαρέσκειας προς αυτούς είναι η εξάπλωση του Ισλάμ σε Ανατολή και Δύση.

Στον ισχυρισμό τους αυτόν απαντά ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, λέγοντας ότι είναι βέβαια σωστό ότι ο Μωάμεθ προχώρησε από την Ανατολή μέχρι την Δύση, νικώντας τους άλλους λαούς. Όμως, πως το κατόρθωσε αυτό; «Πολέμω και μαχαίρα και λεηλασίαις και ανδραποδισμοίς και ανδροκτασίαις, ων ουδέν εκ Θεού του αγαθού προηγουμένως εστί, του εξ αρχής ανθρωποκτόνου δε μάλλον προηγούμενον θέλημα» . Καί ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε από την Δύση και κατέκτησε την Ανατολή. Καί πολλοί άλλοι σε διάφορες εποχές με τα στρατεύματά τους κατέκτησαν μεγάλα τμήματα της οικουμένης. Σε κανένα, όμως, απ” αυτούς δεν εμπιστεύθηκαν οι άνθρωποι και τις ψυχές τους, όπως οι Μουσουλμάνοι στον Μωάμεθ. Άλλωστε, μολονότι ο Μωάμεθ χρησιμοποίησε τη βία και κολάκευε τις ηδονές, εν τούτοις δεν κατέκτησε και ολόκληρη την οικουμένη. Αντίθετα, η διδασκαλία του Χριστού, μολονότι απομακρύνει απ’όλες τις ηδονές της ζωής, εξαπλώθηκε στα πέρατα της οικουμένης, χωρίς να χρησιμοποιήσει βία, αλλά μάλλον νικώντας την βία, που άλλοι ασκούσαν εναντίον της, ώστε πράγματι μόνον αυτή να μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η νίκη, που νίκησε τον κόσμο .
Παγκοσμίως γνωστά αποτελέσματα του επεκτατισμού του Ισλάμ υπήρξαν η άλωση της Κων/λεως το 1453, με αποτέλεσμα την πτώση της Ρωμαικής αυτοκρατορίας, η επί τέσσερα και πέντε εκατόχρονα Τουρκοκρατία της Ελλάδος, οι εξισλαμισμοί, τα παιδομαζώματα, οι γενοκτονίες των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Κούρδων στον Πόντο και την Μικρά Ασία . Οι συνεχιζόμενες εκκαθαρίσεις χριστιανικών πληθυσμών από το φονταμενταλιστικό Ισλάμ στην Μ. Ανατολή και την Β. Αφρική και δη στις χώρες της Συρίας, του Ιράκ, του Σουδάν, της Αιγύπτου και της Λιβύης, με τρομακτικές εγκληματικές ενέργειες αποκεφαλισμών, σταυρώσεων, ανασκολοπίσεων και πολυωδύνων βασάνων, καθιστούν απτά τα μαρτύρια των πρώτων χριστιανικών χρόνων και διακηρύσσουν παγκοσμίως ότι αυτοί, που πιστεύουν στον αποκαλυφθέντα Θεόν Λόγον, διακρατούν της ελευθερίας και αξιοπρέπειάς τους, μη προδίδοντας την αποκάλυψη του αιωνίου Θεού, προτιμώντας την απώλεια της κατά σάρκα βιοτής τους.

Πρόσφατα παραδείγματα της Ισλαμικής προκλήσεως και επεκτατικής πολιτικής είναι α) η πληροφορία από δημοσίευμα της τουρκικής ισλαμικής εφημερίδας «Yeni Şafak» (28/4), που πρόσκειται στον Πρόεδρο Ερντογάν, ότι δηλ. σε εκδήλωση, που έγινε αυτές τις μέρες στην πόλη της Προύσας, όπου μίλησε ο ισλαμιστής ιστορικός και συγγραφέας Yavuz Bahadıroğlu, ανακοινώθηκε ότι φέτος, κατά την διάρκεια του Ραμαζανίου, που αρχίζει στις 18 Ιουνίου και τελειώνει στις 16 Ιουλίου, η μεγάλη μουσουλμανική εορτή του Kasdir Geçesi θα εορταστεί με μουσουλμανική τελετή μέσα στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης για πρώτη φορά από το 1934, όταν ο ναός ανακηρύχτηκε μουσείο.

Ο Τούρκος συγγραφέας στον λόγο του αναφέρθηκε στο μεγάλο όνειρο των Οθωμανών να τελούν μουσουλμανική λατρεία στην Αγία Σοφία, και, όπως τόνισε, αυτό το όνειρο θα ξαναγίνει πραγματικότητα μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, που η Αγία Σοφία λειτούργησε σαν μουσείο . Καί β) η απόφαση να ανεγερθεί δίπλα στην αποβάθρα της νήσου Πριγκήπου καινούργιο μεγάλο μουσουλμανικό τέμενος στα πλαίσια της περαιτέρω ισλαμοποίησης της νήσου, που κάποτε ήταν ένα νησί, που κατοικούνταν αποκλειστικά από Έλληνες Ορθοδόξους, και το κυριότερο, που διέπεται από την συνθήκη της Λωζάνης .
Υπάρχει μία ολόκληρη σειρά ορθοδόξων χριστιανικών ναών. σε ολόκληρη την άλλοτε Βασιλεύουσα της Ρωμιοσύνης, που έχουν μετατραπεί είτε σε τζαμιά είτε σε μουσεία! Ιδού πως έχουν τα πράγματα. Ούτε μία ούτε δύο, αλλά περισσότερες από 25 εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης έχουν μετατρέψει οι Τούρκοι σε τζαμιά η σε μουσεία! Μετρημένοι δε, στα δάχτυλα είναι οι ναοί εκείνοι που παραμένουν ανοιχτοί σήμερα για να λειτουργούν (σποραδικά, έστω) για την εναπομείνασα ελληνορθόδοξη μειονότητα της Πόλης.. Ακολουθεί ένας μικρός κατάλογος των ιστορικών ελληνορθοδόξων ναών της Πόλης που δεν είναι πιά χριστιανικές εκκλησίες. Η Άγια Ειρήνη, πίσω από την Αγία Σοφία, χρησιμεύει ως… εκθεσιακός χώρος! Ο Άγιος Νικόλαος, στο Φατίχ, αρχικώς παραχωρήθηκε στους καθολικούς και σήμερα έγινε τζαμί… Η Θεοτόκος Χαλκοπρατείων έχει καταντήσει… ερείπια (ετοιμόρροπο κτίριο)! Η Αγία Θεοδοσία εν τοις Δεξιοκράτοις, 500 μέτρα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, λέγεται τώρα Γκιουλ Τζαμί! Άλλες εκκλησίες που μετατράπηκαν σε ισλαμικά τεμένη: η Μονή Παντοκράτορος (τώρα: Ζειρέκ Τζαμί), η Παμμακάριστος (τώρα: Φετχιγιέ Τζαμί), η Αγία Θέκλα του Παλατιού των Βλαχερνών (τώρα: Χαζρετί Τζα μπιρ Τζαμί), οι Άγιοι Σέργιος και Βάκχος (η λεγόμενη «Μικρή Αγιασοφιά», τώρα: Χουσεΐν Αγά Τζαμί), ο Άγιος Ανδρέας ο εν Κρίσει (τώρα Κοτζά Μουσταφά Πασά Τζαμί), η Μονή Θεοτόκου Παναχράντου (τώρα: Φεναρί Ισά Τζαμί) και τόσα ακόμη…
Αλλά ο κατάλογος αυτός έχει και συνέχεια! Διότι υπάρχουν ναοί που… ισοπεδώθηκαν από τις μπουλντόζες (!), όπως οι Άγιοι Απόστολοι, στο Φατίχ. Η ναοί, όπως ο Άγιος Πολύευκτος, που πέρασαν στα χέρια των λεγόμενων ανύπαρκτων «Τουρκορθοδόξων». Αλλά και ο ναός, π.χ., του Αγίου Νικολάου Ασβεστάδικων, στον Γαλατά, που καταστράφηκε από «περίεργη» φωτιά το 2002. Η Μονή Περιβλέπτου, που δόθηκε στους Αρμένιους και τώρα λέγεται Σουλού Μαναστίρ.
Αλήθεια, ποιά είναι η χρησιμότητα πλέον των διαθρησκειακών διαλόγων μεταξύ Ορθοδοξίας και Ισλάμ και οι διακηρύξεις περί ειρηνικής συνυπάρξεως, όταν οι διάλογοι αυτοί αδυνατούν να αποτρέψουν τους Ισλαμιστές-Τζιχαντιστές από τα φρικώδη εγκλήματά τους και τους διαλεγομένους δήθεν μετριοπαθείς Μουσουλμάνους από την πλήρη στήριξη στους πρώτους, όπως αποδεικνύεται με πλήθος στοιχείων στην παγκόσμια ειδησεογραφία; Η συμμετοχή στις διαθρησκειακές συναντήσεις προκαλούν τον πιστό Ορθόδοξο λαό, γιατί τον παρουσιάζουν ως ένοχο και την χριστιανική διδασκαλία ως συνένοχο στις εγκληματικές πράξεις, οι οποίες γίνονται είτε στο όνομα του Ισλάμ είτε κατόπιν εντολής κέντρων, τα οποία έχουν καταστήσει τους λαούς θύματά τους.

Γιατί να διαλέγεται η Ορθοδοξία μαζί τους και να εκδίδει κοινές ανακοινώσεις περί ψευδοειρήνης ή να συμμετέχει σε εκδηλώσεις και συνέδρια για τις προοπτικές του Ισλάμ, όταν αυτό πρωταγωνιστεί σε εκνόμους ενέργειες και μεθοδεύει την άλωση των χριστιανικών κρατών;
Μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία διδάσκει την αγάπη, την συμφιλίωση, την συγχώρηση, την δικαιοσύνη, την ειρήνη, την ταπείνωση, το μαρτύριο. Αυτά την κάνουν να ξεχωρίζει όχι μόνο από την βίαιη και φονταμενταλιστική θρησκεία του Ισλάμ, αλλά και από τις αιρέσεις της Δύσεως, τις αιρετικές παρασυναγωγές του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Ο μεν Παπισμός συνεκρότησε Σταυροφορίες, Ιερές Εξετάσεις, έκαψε βιβλία, συμμετείχε σε βασανιστήρια, ταλαιπώρησε πληθυσμούς, πρωταγωνίστησε σε πολέμους και προέβη σε γενοκτονίες στην Κροατία, την Σερβία και την Ουκρανία.

Ο δε Προτεσταντισμός χρησιμοποίησε την αποικιοκρατία, ενδύοντάς την με χριστιανικό ένδυμα, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής εκμεταλλεύσεως των χωρών της Ανατολής. Μόνο η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία, η οποία δεν ταυτίζεται σε καμμιά περίπτωση με τον νοθευμένο Χριστιανισμό του Πάπα και του Λουθήρου, δεν χρησιμοποίησε τέτοιες μεθοδεύσεις.
Μετά τις ανωτέρω διευκρινήσεις, μπορεί κανείς να κατανοήσει το πόσο φαιδρά και γελοία είναι τα όσα ισχυρίστηκε στο συνέδριο ο δόκτωρ Ισλαμικής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μεδίνας, ιεροδιδάσκαλος στη Μουφτεία Κομοτηνής, Χαλήλ Τζιχάντ. Ο κ. Χαλήλ Τζιχάντ είπε : «Το Ισλάμ είναι θρησκεία ειρήνης. Δεν υπάρχει εδώ η λέξη βία. Ισλάμ σημαίνει ειρήνη για όλους. Δεν εξαναγκάζει κανέναν να ασπαστεί τη θρησκεία. Το Κοράνι αναφέρει ρητά πως, όποιος θέλει, αποδέχεται και πιστεύει την αλήθεια του, όποιος, δεν θέλει, ας το αρνηθεί. Ακόμα και ο προφήτης Μωάμεθ δεν έπεισε τον αγαπημένο του θείο να τον πιστέψει.

Οι εικόνες, που κάνουν τον γύρο του κόσμου στη Συρία και στο Ιράκ, με εκτελέσεις αλλόθρησκων και καταστροφές μνημείων της παγκόσμιας κληρονομιάς, δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ και τη διδασκαλία του» . «Το Κοράνι καλεί τους ανθρώπους της Βίβλου σε διάλογο. Το Ισλάμ και ο λόγος του Κορανίου δείχνουν τον δρόμο της ειρήνης» .
Σχολιάζοντας τα ανωτέρω, έχουμε να παρατηρήσουμε εντελώς γραμματολογικά και ετυμολογικά ότι ο όρος «Ισλάµ» είναι απαρέµφατο (µάσνταρ) του ρηµατος «ασλάµα», το οποίο αποτελεί την τέταρτη ρίζα του ρηµατος «σαλίµα». Η βασική ρίζα σ-λ-µ (=σαλίµα, σαλάµα, σαλάµ) του ρηµατος σηµαίνει γενικώς «ειµαι σώος και ασφαλής, ακέραιος και αβλαβής, έχω ειρήνη, ησυχάζω». Από τις έννοιες αυτές η τέταρτη ρίζα «ασλάµα» του ρηµατος πήρε το νόηµα του «υποτάσσοµαι, αφοσιώνοµαι και εγκαταλείπω τον εαυτό µου απολύτως στον Θεό». Άρα, «Ισλάµ» σηµαίνει «απόλυτη υποταγή και αφοσίωση στον Θεό και το θέληµα του», και, συµφωνα µε πολλούς µουσουλµάνους ειδικούς, δηλώνει επίσης µια κατάσταση ειρήνης και ασφαλείας (σιλµ, σαλάµ), στην οποία περιέρχεται ο πιστός (µούσλιµ). Η µετοχή του ρηµατος είναι «µούσλιµ», πληθ. «µουσλιµούν», δηλ. «απολύτως υποταγµένος στον Θεό και το θέληµα του», και άρα «πιστός» µε ευρύτερη έννοια .
Μπορεί, λοιπόν, γραμματολογικά και μόνο ο όρος «Ισλάμ» να σημαίνει ειρήνη, αλλά όπως μαρτυρεί η παλαιά και σύγχρονη πραγματικότητα και όπως μας πληροφορεί ο όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στο έργο του «Περί αιρέσεων» , το Ισλάμ είναι λαοπλάνος θρησκεία και πρόδρομος του Αντιχρίστου. «Έστι δε και η μέχρι του νυν κρατούσα λαοπλάνος θρησκεία των Ισμαηλιτών, πρόδρομος ούσα του Αντιχρίστου» , γράφει.

Καί βέβαια δεν θα μπορούσε ποτέ το Ισλάμ να είναι θρησκεία ειρήνης, διότι δεν πιστεύει στον άρχοντα, την πηγή, τον δωρεοδότη της ειρήνης, τον Χριστό ως Θεάνθρωπο, αφού, σύμφωνα με τον Όσιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και την Κορανική διδαχή, ο Μουσουλμανισμός, επηρεασμένος από την αντιχριστιανική ιουδαική και την αιρετική χριστιανική γραμματεία, δεν δέχεται την Θεότητα του Χριστού, τον σταυρικό Του θάνατο και την Ανάστασή Του. Αρνείται το Θεανθρώπινο πρόσωπό Του και τον θεωρεί ως ένα προφήτη κατώτερο του Μωάμεθ, της δήθεν σφραγίδος των προφητών, κτίσμα του Θεού και απλό, ψιλό άνθρωπο, αποτελώντας έτσι επιβίωση της δεινής αιρέσεως του Αρειανισμού.
Επίσης, ο κ. Μπισάρα Εμπέιντ προσπάθησε να δικαιολογήσει τις εγκληματικές και φρικαλέες πράξεις των Τζιχαντιστών, ισχυριζόμενος ότι υπάρχουν δύο είδη Ισλάμ. Από τη μια το ειρηνικό, μετριοπαθές και πολιτικά ουδέτερο Ισλάμ, και από την άλλη το ριζοσπαστικό, ακραίο, φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Συγκεκριμένα τόνισε: «Η πρακτική της Αλ Κάιντα και του ISIS είναι αποτέλεσμα παρερμηνείας και διαστρέβλωσης του νόμου της σαρία και ειδικότερα των κατευθύνσεων του κινήματος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που ξεκίνησε από την Αίγυπτο. Ο Μπιν Λάντεν και ο Αλ Ζαουάχρι έκαναν μια εξτρεμιστική ερμηνεία της σαρία και κήρυξαν παγκόσμιο Τζιχάντ, με στόχο την καθιέρωσή της σε όλον τον κόσμο. Ο αλλόθρησκος γι” αυτούς ονομάζεται άπιστος και έχει δύο επιλογές : ή να ασπαστεί το Ισλάμ ή να δολοφονηθεί», σημείωσε χαρακτηριστικά και κάλεσε το «ουδέτερο Ισλάμ» να αρθρώσει λόγο απέναντι στο φαινόμενο . «Έχουμε μεν ένα ουδέτερο πολιτικά Ισλάμ, αλλά δυστυχώς παραμένει σιωπηλό απέναντι σε αυτές τις φονταμενταλιστικές τάσεις, που έχουν αλλάξει τον “χάρτη” της Μέσης Ανατολής, που σιγά σιγά αδειάζει από τους χριστιανούς. Η σιωπή μπορεί να επηρεάσει ακόμη και τους ίδιους τους μουσουλμάνους, τους μετριοπαθείς, αυτούς που δεν συμφωνούν με το φονταμενταλιστικό ρεύμα, τον φονταμενταλιστικό τρόπο σκέψης».

Στο ερώτημα, αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση, με τους αποκεφαλισμούς και τις μαζικές εκτελέσεις από τα μέλη του ISIS, υπογράμμισε πως «το θέμα είναι να «σπάσει» επιτέλους η σιωπή». Στην ομιλία του στο συνέδριο με θέμα τον «Μουσουλμανικό φονταμενταλισμό και τις σχέσεις του με τους χριστιανούς – οι απόψεις των Αδελφών Μουσουλμάνων, της Αλ Κάιντα και του ISIS», ο Μπισάρα Εμπέιντ παρουσίασε τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ισλαμικού φονταμενταλισμού, τον Χάσαν αλ Μπάννα, ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, τον Σάγεντ Κούτουμπ, στοχαστή της Αδελφότητας, και τον εν ζωή στοχαστή του Ισλάμ Γιούσεφ αλ Καραντάουι.

Μεταξύ άλλων, εστίασε στις διαφορές, που υπάρχουν και στον ενδοισλαμικό φονταμελιστικό χώρο, οι οποίες βασίζονται στη διαφορετική προσέγγιση της Σαρίας ή του ίδιου του Κορανίου. «Το Κοράνι, για παράδειγμα, καλεί τους ανθρώπους της Βίβλου σε διάλογο. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, οι οποίοι δεν είναι τόσο ακραίοι, αναφέρονται σε τέτοια χωρία, ειδικά όταν μιλούν για χριστιανούς μέσα σε μουσουλμανικό χώρο. Η Αλ Κάιντα και ο ISIS, αντίθετα, ποτέ δεν αναφέρονται σε τέτοιου είδους χωρία, σημείωσε και εξήγησε πως, δυστυχώς, η Αλ Κάιντα, αλλά και ο ISIS «ταυτοποίησαν» τον μη μουσουλμάνο (χριστιανό ή ιουδαίο) με τον «κουφάρ», δηλαδή τον άπιστο ή πολυθειστή, αν και στο ίδιο το Κοράνι γίνεται διάκριση μεταξύ αυτών των ομάδων και υπάρχει διαφορετική αντιμετώπισή τους» . Την παραπάνω θέση φαίνεται να υιοθέτησε και εισηγητής της ορθοδόξου πλευράς, ο οποίος στην τόνισε ότι «…τα αιτήματα του αραβικού λαού… για δημοκρατία και ελευθερία συνυφαίνονται, συγχέονται ή γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον χειρότερης μορφής και επιθετικότητας ισλαμικό φονταμενταλισμό, όπως χαρακτηριστικά αυτός εκφράζεται μέσα από τον Σαλαφισμό και ακόμη πιο πρόσφατα από τον Τζιχαντισμό του Ισλαμικού Κράτους.

Τα ακραία αυτά ρεύματα, εκτός από μια υπερσυντηρητική, και στην περίπτωση του Ισλαμικού Κράτους πολεμική, ερμηνεία του Κορανίου και της ισλαμικής παράδοσης, επιδιώκουν ρητώς μια καθαρόαιμη (απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία) ισλαμική Μέση Ανατολή και την ισλαμοποίηση ή αλλιώς την έξοδο των χριστιανών από τις πανάρχαιες εστίες τους» .

Οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι ανυπόστατοι, διότι είναι μέγα λάθος και παγίδα το να διακρίνεται το Ισλάμ σε ριζοσπαστικό και δήθεν μετριοπαθές. Κι αυτό διότι, δεν υπάρχουν δύο είδη Κορανίου και Σαρίας. Ένα είναι το Κοράνι, ένας ο Ισλαμικός νόμος και ένα το Ισλάμ, το οποίο έχει ως δόγμα το τζιχάντ.

Ευθύνη για το συνεχιζόμενο αυτό διεθνές και διαρκές έγκλημα εκκριζώσεως των γηγενών χριστιανικών πληθυσμών από τις πατρογονικές τους εστίες έχει το σκοτεινό Σιωνιστικό λόμπυ, που κυβερνά τις Η.Π.Α., και οι εύχρηστοι και ευεπίφοροι σε κάθε είδους καταδολίευση δυτικοί σύμμαχοί του, που γκρέμισαν, με την περιλάλητη «Αραβική Άνοιξη», με την συνέργεια και του Σουνιτικού μπλόγκ (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Τουρκία), τα κοσμικά καθεστώτα και παρέδωσαν τις χώρες αυτές, καθώς και άλλες της υποσαχάριας Αφρικής, στον παρανοικό Ισλαμισμό, που αποκεφαλίζει ανθρώπους στο όνομα του Δημιουργού από αγάπη των τρισεκατομμυρίων γαλαξιών.

Ο Ισλαμισμός δείχνει το ειδεχθές του πρόσωπο, όχι ασφαλώς όταν είναι μειοψηφία, όπως στη χώρα μας, αλλά όταν αισθάνεται δυνατός να επιβάλλει την ιδεοληψία της Σαρίας και το πολιτικοστρατιωτικοθρησκευ-τικό του μοντέλο. Αποδεικνύεται πασίδηλα για μια ακόμα φορά και με το ιδεολόγημα του ανακηρυχθέντος «Χαλιφάτου» της ISIS και τις θηριωδίες των Τζιχαντιστών, που εδράζονται στην Ισλαμική «Θεολογία» του Κορανίου και την παράδοση Ούμα, ότι το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία ανεκτή κατά το Ευρωπαικό κεκτημένο και τις αρχές των Κρατών Δικαίου, διότι αρνείται και στοχοποιεί θανάσιμα την άρνησή του και επομένως είναι έννοιες ασύμβατες με το Ισλάμ και η Δημοκρατία και η Ανεξιθρησκεία και η ανεκτικότητα προς την ετερότητα.

Δυστυχώς, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» των Δυτικών χωρών και της χώρας μας θεωρούσαν ως διαχειρίσιμο μέγεθος το Ισλάμ και ως ενδεχόμενο συνεργό τους για την απομείωση της Χριστιανικής Ευρωπαικής ιδιοπροσωπείας.

Τώρα, που ξύπνησαν, βλέπουν το θηρίο «Κράκεν» να βρυχάται και να ωρύεται και να κατασπαράζει χιλιάδες θύματα. Τα διαδραματιζόμενα, στις χώρες πειραματισμού της Δύσης, που παραδίδονται στην Ισλαμική λαίλαπα, αποδεικνύουν και στον πλέον αφελή ότι ελευθερία, ανεξιθρησκεία, ευρωπαικό κεκτημένο, ανεκτικότητα και Ισλάμ δεν έχουν καμμία δυνατότητα συνυπάρξεως, και μόνο αργυρώνητοι, χειραγωγούμενοι και εξωνημένοι κάλαμοι μπορούν να υποστηρίξουν το αντίθετο.

Την ιδία στιγμή ανόσιες πολιτικές δυνάμεις θέλουν να θεσμοθετήσουν το Ισλάμ και στην χώρα μας 200 χρόνια μετά τον πανίερο αγώνα της παλιγγενεσίας και τους ποταμούς αίματος των νεομαρτύρων με χειραγωγούμενες δικαστικές αποφάσεις πρόδηλα αντισυνταγματικές, που εκθέτουν ανεπανόρθωτα και τους εντολείς και τους διατάκτες τους, όπως η προσφάτως εκδοθείσα απόφασις της Ολομελείας του ΣτΕ για το τέμενος στον Βοτανικό, που πρόδηλα παραβιάζει τις συνταγματικές αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας, καθώς και της προστασίας των περιβαλλοντικών συνθηκών, με απώτερο στόχο την ουδετερόθρησκη Πολιτεία (την Λαισιτέ).
Στο εν λόγω συνέδριο προβλήθηκε ως λύση στο πρόβλημα το μοντέλο της διαθρησκειακής οικουμενιστικής θεωρίας περί ειρηνικής συνυπάρξεως των θρησκειών Χριστιανισμού και Μουσουλμανισμού.
Ο κ. Χαλήλ Τζιχάντ «χαρακτήρισε τα Βαλκάνια και πιο συγκεκριμένα τη Θράκη, ως πρότυπο αρμονικής συμβίωσης». «Αυτή την αρμονία και τη γαλήνη τη νιώθουμε τα τελευταία χρόνια στη Θράκη, όπου μπορεί ο ιμάμης να καλεί σε προσευχή και ταυτόχρονα να χτυπούν οι καμπάνες της εκκλησίας. Όταν ανταλλάσσουμε μεταξύ μας ευχές για Καλό Πάσχα και καλό Μπαιράμ», είπε . «Τα μέλη της κοινότητάς μας ζούν κοντά στις αρχές του Ισλάμ, ήρεμα» και πρόσθεσε : «Η θρησκεία μας φυλάει και δεν ασχολούμαστε με εξτρεμιστές και τέτοιου είδους πράγματα. Ζούμε αρμονικά, με γαλήνη και ειδικά τα τελευταία χρόνια είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι, θα έλεγα περισσότερο ακόμη κι από τους μουσουλμάνους, που ζούν στις δυτικές χώρες» . Επίσης, εισηγητής της ορθοδόξου πλευράς, συστοιχούμενος με τα προαναφερθέντα, επεσήμανε ότι «αναμφισβήτητα, αυτό το οποίο έχουμε επειγόντως ανάγκη είναι μοντέλα ειρηνικής συνύπαρξης, διαλόγου, ανοχής και καταλλαγής μεταξύ θρησκευτικών κοινοτήτων. Τρόποι επικοινωνίας, αλληλογνωριμίας και αποδοχής. Μέθοδοι υπέρβασης του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας και της εμπλοκής σε φαύλους κύκλους βίας και αντιποίνων.

Αποδεικνύεται πως μόνον μέσα από αυτόν τον δρόμο θα μπορέσουμε να ξαναμιλήσουμε για ένα πολιτισμό με ποιότητα και σεβασμό στη διαφορετικότητα. Ο ευρύτερος γεωγραφικός χώρος, στον οποίον ανήκουμε, αποτελεί αληθινό σχολείο τέτοιων υπερβάσεων. Η περιοχή των Βαλκανίων, μέσα από πολύ αίμα, συγκρούσεις και πόνο, κέρδισε διδάγματα ειρηνικής συνύπαρξης και καταλλαγής μεταξύ θρησκευτικών κοινοτήτων, που η Δύση θα μπορούσε να αξιοποιήσει.

Αξιοποιώντας τη σοφία αυτού του χώρου, η Ευρώπη θα μπορούσε να εμπλουτίσει το οπλοστάσιό της απέναντι στον φανατισμό και τον φονταμενταλισμό, όχι με τη λογική των νέων σταυροφοριών, του πολέμου και του ολέθρου, αλλά της ειρήνης, της συνεννόησης και της ανθρωπιάς» .
Έχουμε τονίσει επανειλλημένως ότι άλλο είναι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών, που είναι από όλους επιθυμητή, και άλλο είναι η ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών, που είναι σαφής προώθηση της παναιρέσεως του διαθρησκειακού συγκρητιστικού οικουμενισμού, και ως εκ τούτου απορριπτέα. Ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών σημαίνει παύση του κηρύγματος του Ευαγγελίου και κατάργηση του Χριστιανισμού ως της μόνης αληθινής Εκκλησίας.

Ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών σημαίνει συνεργασία της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας προς αποφυγή ιδεολογικών συγκρούσεων. Ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών σημαίνει αρμονική συνύπαρξη της αληθείας με την πλάνη, την απάτη και το ψεύδος˙ του φωτός με το σκότος, τον ζόφο με το έρεβος˙ του Χριστού, που είναι το Φως το αληθινό, με τον Διάβολο, που είναι του σκότους ο προστάτης.

Τέτοια, όμως, συνύπαρξη δεν είναι νοητή, αλλά εωσφορική εισήγηση. Ο Χριστός έδωσε εντολή να κηρυχθεί στον κόσμο η Εκκλησία Του ως η μόνη αληθινή και τέλεια Εκκλησία. Επίσης, είπε : «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην˙ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν» . Μ’αυτόν τον λόγο ο Χριστός δεν τάσσεται, βέβαια, εναντίον της ειρήνης και υπέρ του πολέμου, αλλά εννοεί ότι η Εκκλησία Του θα διχάσει τους ανθρώπους, αφού άλλοι θα πιστεύσουν και άλλοι δεν θα πιστεύσουν και οι άπιστοι θα πολεμούν τους πιστούς. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου αναγκαίως επιφέρει σύγκρουση μεταξύ των θρησκειών, της αποκαλύψεως του αληθινού Θεού από τη μια και των ψευδών θρησκειών από την άλλη. Ο Απ. Παύλος λέγει : «Ει δυνατόν το εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες» . Γιατί λέει «ει δυνατόν»; Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις, κατά τις οποίες είναι αδύνατο το ειρηνεύειν.

Τέτοια είναι η περίπτωση της κηρύξεως του Ευαγγελίου και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει αυτό, που λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ότι είναι προτιμότερος από την ειρήνη ο πόλεμος. Γιατί, μια τέτοια ειρήνη χωρίζει από τον Θεό. Αυτό, που πρέπει να προβληθεί και να προταχθεί πρωτίστως στην εποχή μας, δεν είναι η επικράτηση της κοσμικής ειρήνης, αλλά η μετάνοια και η παγκόσμια επιστροφή των αιρετικών, των ετεροδόξων, αλλοθρήσκων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πράγμα που θα έχει ως απόρροια την επικράτηση της ενθέου, της πνευματικής και της όντως ειρήνης, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Χριστό.
Τέλος, θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι τα όσα γράφονται και λέγονται περί οικουμενισμού του αίματος, οικουμενισμού του πόνου, οικουμενισμού του μαρτυρίου, κοινών μαρτύρων και κοινών αγίων, βρίσκονται δυστυχώς στην κατεύθυνση του διαχριστιανικού οικουμενισμού και είναι απαράδεκτα από ορθοδόξου πλευράς.

Ναί μεν οι Τζιχαντιστές σκοτώνουν αδιακρίτως τους Χριστιανούς, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν είναι Ορθόδοξοι, παπικοί, προτεστάντες, μονοφυσίτες, δηλ. αρμένιοι και κόπτες, αλλά όχι και να λέγεται ότι όλοι αυτοί είναι κοινοί μάρτυρες της Εκκλησίας. Οι μεν Ορθόδοξοι της Μ. Ανατολής και Β. Αφρικής, που πιστεύουν στον αληθινό Άγιο Τριαδικό Θεό, στον αυθεντικό Χριστό και στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία, όντως λογίζονται ως άγιοι μάρτυρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι δε ποικιλώνυμοι αιρετικοί των χωρών αυτών, που πιστεύουν σ’έναν άλλο, νοθευμένο Χριστό και σε μια άλλη, νοθευμένη Εκκλησία, δεν λογίζονται ως μάρτυρες της Εκκλησίας, ένεκα της εσφαλμένης, αιρετικής πίστεώς τους, η οποία βεβαίως δεν μπορεί να τους σώσει.
Μήπως επιτέλους θα πρέπει οι Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί ηγέτες να κατανοήσουν ότι ο Άγιος Τριαδικός Θεός ανέχεται τους Τζιχαντιστές ως μέσον παιδαγωγικής τιμωρίας, εξαιτίας της προωθήσεως και εμμονής τους στην παναίρεση του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού οικουμενισμού, και να συνετισθούν;

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

πηγη