«Εγώ γαρ ειμι ο ελάχιστος των αποστόλων, ός ουκ ειμί ικανός καλείσθαι απόστολος, διότι εδίωξα την εκκλησίαν του Θεού». έχοντας αναφερθεί στην θαυματουργική και χαροποιό εμφάνιση του Χριστού μετά την Ανάστασή του από τους νεκρούς σε όλους ανεξαιρέτως τους Αποστόλους, αλλά και σε άλλη περίπτωση «πεντακοσίοις αδελφοίς εφάπαξ», ο θεηγόρος απόστολος Παύλος μνημονεύει την δική του προσωπική εμπειρία της εμφανίσεως του Χριστού σε εκείνον. Ευθύς προβαίνει σε μια συγκλονιστική δήλωση λέγοντας ότι δεν θεωρεί τον εαυτό του ικανό να καλείται Απόστολος, καθώς στο παρελθόν, πρό της κλήσεως και του φωτισμού του συμπεριφέρθηκε με εχθρότητα στους χριστιανούς και δίωξε μανιωδώς την Εκκλησία του Χριστού. Και είναι όντως συγκλονιστική και συνάμα συγκινητική η ομολογία αυτού του «άτλαντος» της Εκκλησίας, καθώς μάλιστα συνδυάζεται με την συνακόλουθη παραδοχή της εξαρτήσεώς του από την παντοδύναμη χάρη του Θεού, η οποία τον επλήρωσε και τον κατέστησε απόστολο Χριστού.
Είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο πνευματικά ακούγοντας σήμερα τους λόγους του Αποστόλου να κάνουμε τον δικό μας απολογισμό και με ειλικρινή διάθεση καρδιάς να ερευνήσουμε τον «έσω άνθρωπο». Είμαστε εμείς άραγε κατ’ αντιστοιχίαν ικανοί να καλούμαστε χριστιανοί, να φέρουμε το δηλωτικό της βαπτίσεώς μας επωνύμιο; Ζούμε ως χριστιανοί; Σκεπτόμαστε ως χριστιανοί; Συμπεριφερόμαστε ως χριστιανοί; Αγαπούμε, συγχωρούμε, ανεχόμαστε, σιωπούμε, ομολογούμε ως χριστιανοί;
Έλεγε ο μακαριστός γερο –Παΐσιος: «Κάποτε οι χριστιανοί τρώγανε ανάλαδο (νηστήσιμο φαγητό) και έβγαζαν και κανέναν άγιο, τώρα γίναμε οι ίδιοι οι χριστιανοί ανάλαδοι». Όντως αδελφοί μου, γίναμε άνοστοι πνευματικά, χωρίς να εφαρμόζουμε τον «άλατι ηρτυμένον» λόγο του Θεού. Και επιπλέον, δεν αξίζουμε να λεγόμαστε χριστιανοί, να φέρουμε τον σταυρό και την αναστάσιμη χαρά αυτού του ευλογημένου προσηγορικού ονόματος, διότι διώκουμε και εμείς, καθένας με τον τρόπο του, την Εκκλησία του Χριστού. Πότε; Όταν, πρώτα και κύρια, δεν υπερασπιζόμαστε, με αγάπη αλλά και παρρησία, την Εκκλησία σε τυχόν συζητήσεις, ανεχόμενοι την χλεύη, την απαξίωση, την ύβρη εναντίον αυτής, των λειτουργών της, των πιστών ανθρώπων του Θεού. Θα τα ανεχόμαστε άραγε αυτά αν απλώς και μόνο αφορούσαν την κατά σάρκα μητέρα ή τους αδελφούς μας; Διώκουμε την Εκκλησία του Χριστού όταν την αντιμετωπίζουμε ως κάτι ξένο, κάτι αλλότριο με μας, κάτι ανεκτά παραδοσιακό, κάτι σχεδόν μουσειακό, ή όταν την συνταυτίζουμε με τα κληρικά και μόνο μέλη της και μάλιστα την ασκούμενη διοίκηση από τους επισκόπους. Διώκουμε την Εκκλησία του Χριστού όταν κληρικοί και λαϊκοί όντας «μέλη εκ μέρους» αυτής, του αγίου σώματος δηλαδή του Χριστού, την τραυματίζουμε και την καταταλαιπωρούμε με την εμμονή στην κακή μας διαγωγή και γινόμαστε αίτιοι να βλασφημείται από εμάς το όνομα του αγίου Θεού στον κόσμο.
Ακούσαμε, αδελφοί μου, ότι ο απόστολος Παύλος θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να καλείται απόστολος Χριστού, διότι πριν τον γνωρίσει και μεταστραφεί εν Χριστώ ήταν διώκτης και εχθρός της Εκκλησίας. Αυτό συνεπάγεται μια πνευματική ευθύνη, την οποία ο ίδιος αναδεχόμενος στο έπακρο την καταθέτει με απόλυτη διάθεση μετανοίας στην κατανόηση των αδελφών του, μα κυρίως στο έλεος του Θεού. Εμείς, αναλογικά, πόσο απροσμέτρητα μεγαλύτερη ευθύνη φέρουμε, όταν έχοντας γνωρίσει τον Χριστό, έχοντας γαλουχηθεί μέσα στα ζείδωρα (ζωογόνα) νάματα της ορθόδοξης πίστης και ζωής, έχοντας δεχθεί επανειλημμένως βάλσαμο στις πληγές των αστοχιών και παραλείψεών μας, έχοντας κουρνιάσει μετά από την περιπλάνησή μας στην χώρα της αμαρτίας και της ασωτίας στην αγκαλιά του Θεού και Πατέρα μας, αρνούμαστε Εκείνον και απορρίπτουμε την μάνα μας, την Εκκλησία; Σίγουρα μιλούμε για ευθύνη πολύ βαρύτερη, της οποίας οι καταστρεπτικές συνέπειες αυξάνονται όσο αρνούμαστε να την αναλάβουμε και να ζητήσουμε το έλος του Θεού.
Πρώτη Κυριακή σήμερα μετά την αρχή της Ινδίκτου, μετά την είσοδό μας δηλαδή στο νέο εκκλησιαστικό έτος, και την ραστώνη του θέρους-η οποία βεβαίως δεν δικαιολογείται στα πνευματικά-, και η μάνα μας η Εκκλησία διά του ιερού Αποστόλου μας ανοίγει την θερμή αγκαλιά της, μας υπενθυμίζει την μητρική και σωστική της αγάπη, η οποία, εάν το επιθυμούμε, μπορεί να καλύψει και να γιατρέψει τα τραύματα από τα χρόνια έλκη της ψυχής μας. Ας την ακούσουμε και ας σπεύσουμε εν μετανοία να απαντήσουμε θετικά στο κάλεσμά της.
Αρχιμ. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου