Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ

Ευαγγέλιο: Λουκ. ι΄ 38 – 42, ια΄ 27 – 28


Η τιμητική προσκύνηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, αναφέρεται σε δύο περιστατικά στα οποία πρωταγωνίστησε ο Κύριος. Το πρώτο είναι η συνάντησή Του με τις αδελφές του Λαζάρου Μάρθα και Μαρία στο σπίτι τους στην Βηθανία. Κατά τη συνάντηση αυτή η μεν Μαρία εγκατέλειψε όλες τις ασχολίες της και κάθισε στα πόδια Του για ν’ ακούσει τη διδασκαλία Του, η δε Μάρθα έκανε τα πάντα για να Τον περιποιηθεί. Μάλιστα, διαμαρτυρήθηκε στον Κύριο γιατί Εκείνος έδειξε να αδιαφορεί για το γεγονός ότι η αδελφή της δεν την βοηθούσε. Ο Χριστός τής επεσήμανε ότι δεν πρέπει να μεριμνούμε για πολλά και δευτερεύοντα πράγματα, αλλά μόνο για το αγαθό.

Το επόμενο περιστατικό αναφέρεται στην φωνή που μία άγνωστη γυναίκα έβγαλε, μετά το κήρυγμα του Κυρίου στον λαό, προφανώς επηρεασμένη από το βάθος του περιεχομένου του, η οποία μακάρισε την μητέρα του Ιησού, που Τον γέννησε και Τον θήλασε. Και η μητέρα εκείνη δεν ήταν άλλη από την Υπεραγία Θεοτόκο… . Η σημερινή, λοιπόν, εορτή προσφέρεται για να παρουσιάσουμε, με συντομία, τους λόγους για τους οποίους η Εκκλησία μας αποδίδει τόσο μεγάλη τιμή στο πρόσωπο της Παναγίας, αλλά και τον ενδεδειγμένο τρόπο απόδοσης αυτής της τιμής.

Σύμφωνα με τον Όσιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, «τιμούμε την Παναγία επειδή είναι η Μητέρα του Θεού. Δεν την τιμούμε μεμονωμένα, αλλά λόγω της σχέσης της με τον Χριστό. Έτσι, η τιμή που δείχνουμε στην Θεοτόκο, όχι μόνο δε μειώνει την λατρεία μας προς τον Θεό, αλλά έχει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα: όσο περισσότερο τιμούμε την Θεοτόκο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε την μεγαλειότητα του Υιού της, επειδή τιμούμε τη Μητέρα ακριβώς λόγω του Υιού»[1]

Η έξαρση της τιμητικής προσκύνησης της Παναγίας, ως μεμονωμένου προσώπου, ανεξαρτήτως του Υιού της, συνιστά αίρεση μέσα στην Εκκλησία. Είναι δε, μία από τις βασικές δογματικές διαφορές της Ορθοδόξου Εκκλησίας από την Ρωμαιοκαθολική ομολογία, η οποία υπερτιμά την Θεοτόκο, δημιουργώντας ολόκληρη καινοφανή «θεολογία», τη λεγόμενη Μαριολατρεία, αποδίδοντας σ’ αυτήν ιδιότητες που δεν έχει, όπως, π.χ. η άσπορος σύλληψις. Η Παναγία εξαρτάται αποκλειστικά από τον Κύριο και υπάρχει και τιμάται μέσα στην Εκκλησία σε απόλυτη συνάρτηση μαζί Του. Και αυτό συμβαίνει γιατί «η Παναγία αφοσιώθηκε στην έμπρακτη εφαρμογή του νόμου του Θεού και δεν παρέβηκε ποτέ το θέλημά Του. Για τον λόγο αυτό, πριν ακόμη φανερώσει σωματικά τον Θεό στους ανθρώπους, Τον αποτύπωσε και Τον απεικόνισε πρώτα με τα ίδια τα έργα της πάνω στον εαυτό της. Τηρώντας σε τέτοιο βαθμό και με απόλυτη ακρίβεια τις Θείες εντολές, ολοκληρώθηκε ως πρόσωπο και έγινε μέτοχος στη Θεία ζωή. Την Παναγία, που ήταν άσπιλη και άχραντη, διάλεξε ο Θεός ως ναό για τον εαυτό Του προτιμώντας την από όλη την κτίση. Με την εκούσια αποδοχή του Θείου θελήματος η Παναγία ξεπέρασε κάθε κορυφή αγιότητας. Γι’ αυτό ο Θεός όχι μόνο την αποκάλεσε τιμητικά μητέρα, αλλά την έκανε πραγματικά Μητέρα Του. Η υπερβολή της αγιότητας καταξίωσε την Παναγία να γίνει μητέρα του Θεού…»[2]

Ο άλλος βασικός λόγος της τιμητικής προσκύνησης της Παναγίας, είναι το γεγονός ότι η Παρθένος άνοιξε τους ουρανούς για εμάς τους γήινους ανθρώπους. Ακούμε, κατά τη διάρκεια της ακολουθίας των Χαιρετισμών, να επιβεβαιώνεται εμφαντικά αυτή η αλήθεια: «Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι’ ης κατέβη ο Θεός. Χαίρε, γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν. Χαίρε ότι τα ουράνια συναγάλλεται τη γη. Χαίρε, ότι τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς»[3].

Στο πρόσωπο της Κυρίας των Αγγέλων ο Θεός φανέρωσε στον άνθρωπο ότι πλησίαζε η ώρα να ανεβεί και πάλι στην παραδείσια μακαριότητα, υποδεικνύοντάς του μια μυστική κλίμακα, την οποία θα μπορούσε να ανέλθει με ασφάλεια, αφού Εκείνος θα την στερέωνε ασάλευτα με την δική Του κάθοδο. Κλίμακα θαυμαστή γίνεται η Θεοτόκος, με την ατίμητη και δυσερμήνευτη για την ανθρώπινη ιδιοτέλεια προσφορά της ζωής της στον Θεό και στον άνθρωπο. Η προσφορά της ήταν η θυσία της ζωής της σ’ ένα έργο υπέρλογο και μεγαλειώδες, στο έργο της κένωσης του Θεού για την κατά χάρη θέωση του ανθρώπου. Και ο Θεός την χρησιμοποιεί σαν σκάλα για την κάθοδό Του στην ανθρώπινη φτώχεια. Την καθιστά θρόνο της επίγειας ταπείνωσής Του. Μετατρέπει την ταπεινή γαστέρα της σε παλάτι ευρυχωρότερο του ουρανού. Ανυψώνει την Κεχαριτωμένη στην υπέρλαμπρη δόξα της Μητέρας του Θεού. Μητέρας του ελέους και της στοργής, της καταλλαγής και της συμφιλίωσης των άνω και των κάτω. Μητέρας των γήινων ανθρώπων και βασίλισσας των Αγγέλων. Αυτή είναι η μυστική κλίμακα για τα ουράνια δώματα.

Είθε να μάς αξιώσει ο Θεός να ανεβαίνουμε διαρκώς τους μυστικούς αναβαθμούς αυτής της κλίμακας προς την τελική συνάντηση και ένωση μαζί Του. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.Ο

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

http://blogs.sch.gr/kantonopou/2010/08/22/