Γράφει ο Γιώργος Ρακκάς.
«Ὁ σκοπὸς τῆς ἑλληνικῆς ἐθνεγερσίας κατὰ τὸ ἔτος 1821 ἦτον ἡ ἀπὸ τοῦ Ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ ἐλευθέρωσις ὁλοκλήρου τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς. Τοῦτο ὑπῆρξε τὸ σύνθημα τῆς ἐπὶ τοῦ μακαρίτου Ρήγα τοῦ Φερραίου Ἑταιρίας. Τὸ αὐτὸ σύνθημα παρεδέχθη ἡ διαδεχθεῖσα αὐτὴν Ἑταιρία τῶν Φιλικῶν. Τοῦτον τὸν σκοπὸν διεσάλπιζε καί ὁ μακαρίτης Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης εἰς τὰς προκηρύξεις του, καί διὰ τὸν αὐτὸν σκοπὸν ἡ σάλπιγξ τῆς ἐθνεγερσίας ἤχησε σχεδὸν συγχρόνως εἰς τὰς ὄχθας τοῦ Ἴστρου καὶ εἰς τὸ Ταίναρον, εἰς τὸ Σοῦλι καὶ εἰς τὰς Κυδωνίας, εἰς τὸν Πίνδον, τὸν Ὄλυμπον, τὸν Ἄθω καὶ τήν Ἴδην τῆς Κρήτης. Τὸν αὐτὸν τέλος σκοπὸν ἐκήρυξε καὶ ἡ πρώτη ἐν Ἐπιδαύρῳ Ἐθνικὴ Συνέλευσις, καὶ δι’ αὐτὸν τόσον ἑλληνικὸν αἷμα ἐχύθη είς τὴν Ἤπειρον, τὴν Θεσσαλίαν, τὴν Μακεδονίαν, τὴν Κρήτην, τὴν Χίον, τὴν ἀπέναντι Ἰωνίαν, καὶ εἰς αὐτὴν τὴν Βηρυττὸν ἀκόμη.
«Ἡ τύχη τοῦ πολέμου, αἱ περιστάσεις, τὰ πολιτικὰ συμφέροντα τῶνμεγάλων τῆς Εὐρώπης δυνάμεων ἀφ’ ἑνός, ἡ στέρησις τῶν ἀναγκαίων μέσων ἀφ’ ἑτέρου, ἐπεριόρισαν τὸ θέατρον τοῦ ἀγῶνος καὶ μέρος μόνον μικρὸν τῆς Ἑλληνικῆς γῆς καί φυλῆς ἀπήλαυσε τῆς ἐλευθερίας· ἀλλά, καίτοι μικρὸν καὶ κατὰ τήν ἔκτασιν καί κατὰ τὸν πληθυσμόν, τὸ ἀρτιπαγὲς Ἑλληνικὸν Κράτος ἐθεωρήθη ἀπὸ τοὺς καταδικασθέντας νὰ μείνωσιν ὑπὸ τήν δουλείαν ἑλληνικοὺς λαούς, ὡς ὁ πυρὴν ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἦτο προωρισμένον να βλαστήσῃ τὸ καλλίφυλλον καὶ βαθύσκιον δενδρον τῆς μελλούσης ἐλευθερίας των. Πολλοὶ καί αὐτῶν τῶν ἐλευθερωθέντων Ἑλλήνων ὅσοι μάλιστα ἐξ αὐτῶν ἦσαν μεμυημένοι τὰ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρίας, θεωροῦντες ἡμιτελὲς τὸ ἔργον διὰ τὸ ὁποῖον τοσοῦτον ἐμοχθησαν καὶ τόσα ἐθυσίασαν, οὐδὲ στιγμὴν ἔπαυσαν, ἀτενίζοντες εἰς τὸ μέλλον, νὰ προετοιμάζωνται καὶ να συνεννοῶνται μετὰ τῶν ὑποδούλων ἀδελφῶν των, διὰ τὴν κατόρθωσιν τοῦ μεγάλου ἐθνικοῦ σκοποῦ.
«Ἔχομεν ἰσχυροὺς λόγους να πιστεύωμεν ὅτι τὸ αἴσθημα τῆς ἀπελευθερώσεως καί ὑπὸ τήν αἰγῖδα τοῦ ἐλληνικοῦ θρόνου ἑνώσεως ὅλης τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς, εἶναι σχεδὸν κοινὸν εἰς τοὺς ἁπανταχοῦ εὑρισκομένους ὁμογενεῖς ἡμῶν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου