Ο Ιμπραήμ είχε ρημάξει την Πελοπόννησο. Λίγοι τόποι παρέμεναν ελεύθεροι στα χέρια των επαναστατών. Η απειλή του Κολοκοτρώνη «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» είχε αρχίσει να φέρνει αποτελέσματα. Πολλοί άντρες αφού φυγάδευαν όπως μπορούσαν τα γυναικόπαιδα εντάσσονταν στις τάξεις των επαναστατών.
Ο Ιμπραήμ όπου πήγαινε έφερνε τον όλεθρο. Αλλά και οι επαναστάτες, μετά την αποφυλάκιση του Κολοκοτρώνη και την ανάθεση σ’ αυτόν της γενικής αρχηγίας, δεν κάθονταν με σταυρωμένα χέρια. Έστηναν καραούλια σε μονοπάτια και δυσπρόσιτες περιοχές χτυπώντας άλλοτε την εμπροσθοφυλακή και άλλοτε την οπισθοφυλακή των τουρκοαιγυπτίων. Ο Ιμπραήμ είχε μαθητεύσει στους Γάλλους να πολεμά ενάντια σε τακτικό στρατό. Ο κλεφτοπόλεμος του ήταν σχεδόν άγνωστος και οι απώλειές του άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότερες.
Οι τρείς δυνάμεις που ήθελαν να βάλουν κάτω από την κηδεμονία τους τον επαναστατημένο ελληνικό λαό, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσσοι, είχαν σχεδιάσει να υποστηρίξουν μία χαλαρή αυτονομία των Ελλήνων της Πελοποννήσου και μερικών νησιών του Αιγαίου κάτω από την υψηλή κυριαρχία των Οθωμανών. Έπρεπε όμως, για να πετύχουν τον στόχο τους, να κερδίσουν πρώτα την εμπιστοσύνη των επαναστατών. Κάτι πήγε να γίνει με την διχόνοια που έσπειραν οι Εγγλέζοι, αλλά όταν είδαν ότι μπροστά στον κίνδυνο να ξαναπέσει η επαναστατημένη Πελοπόννησος στα χέρια των Οθωμανών και να χάσουν τα προνόμια που είχαν από τον Σουλτάνο, αποφάσισαν να δώσουν εντολή στις δυνάμεις τους στον Μωριά να αρχίσουν αψιμαχίες με τον στρατό του Ιμπραήμ.
Έτσι νόμιζαν ότι θα αποκοιμίσουν τους Έλληνες. Πράγματι, σε μερικές περιοχές που η παρουσία των επαναστατών ήταν ανώδυνη για τους Τουρκοαιγυπτίους, οι στρατιωτικές μονάδες των τριών δυνάμεων, και κυρίως των Γάλλων, προχωρούσαν σε αψιμαχίες με τους εχθρούς, και εκείνοι, χωρίς φυσικά απώλειες, αποχωρούσαν, συγκεντρώνοντας το στράτευμα σε κεντρικά σημεία του Μωριά.
Αυτό όμως, δημιούργησε κλίμα δυσπιστίας των Ελλήνων προς τους «συμμάχους» τους. Βλέποντας ότι ο ενθουσιασμός προς τους φιλέλληνες, όπως θεωρούσαν οι επαναστάτες τις μονάδες στρατιωτών των τριών δυνάμεων, έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε δυσπιστία και η δυσπιστία σε καθαρή ειρωνεία και επιφυλακτικότητα, ενόχλησε το στρατιωτικό αίσθημα των ηγετών του «συμμαχικού» στρατού. Άλλωστε, τα εγκλήματα των Αιγυπτίων κατά των Ελλήνων, των απογόνων της ηρωικής αρχαίας Ελλάδος, τους οποίους νόμιζαν ότι ήρθαν αν τους βοηθήσουν σαν αντάλλαγμα γιά τον πολιτισμό που χάρισαν στην Ευρώπη, δημιούργησε δυσανασχέτηση και εξόργισε τους στρατιωτικούς όλων των βαθμών του συμμαχικού στρατού. Οι εντολές όμως ήταν σαφέστατες. Καμία μάχη προς τον Ιμπραήμ και τον στρατό του.
Στο Ναβαρίνο, βρισκόταν ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, μαζί με αλγερινά πλοία. Οι ναύαρχοι των ευρωπαϊκών δυνάμεων είχαν εντολή να μην επιτρέψουν στα ελληνικά πυρπολικά να αγγίξουν τον εχθρικό στόλο. Θεωρούσαν ότι, θα πετύχαιναν με τον τρόπο αυτό δύο στόχους. Αφ’ ενός να νομίσουν οι στεριανοί επαναστάτες ότι ο στόλος είχε πάει να τους βοηθήσει, κάτι που θα τους ωφελούσε χρησιμοποιώντας τους επαναστατημένους σαν μέσω πίεσης προς τον σουλτάνο για περισσότερα οικονομικά προνόμια, κάτι που ναι μεν ίσχυε στην αρχή, αλλά σύντομα ξεθύμανε και κατάλαβαν οι επαναστάτες την συμπαιγνία των Ευρωπαίων, και αφ’ ετέρου, βλέποντας ο σουλτάνος ότι ο ευρωπαϊκός στόλος εμπόδιζε τους πυρπολητές και προστάτευε τον δικό του στόλο, θα τους έδινε περισσότερα δώρα.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως αυτά ήταν τα σχέδια των κυβερνήσεων των τριών κρατών: της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Το πνεύμα όμως των ναυάρχων ήταν εντελώς διαφορετικό. Αυτά που έβλεπαν να υφίστανται οι επαναστάτες, με την καθοδήγηση μάλιστα των Γάλλων εκπαιδευτών στρατού ξηράς, τους είχε εξοργίσει. Η σύρραξη δεν άργησε πολύ. Με την αυτοθυσία μάλιστα των Ελλήνων υπηρετών στα εχθρικά πλοία, οι οποίοι αρνήθηκαν να υπακούσουν στις εντολές των τυράννων τους, ο εχθρικός στόλος κατεστράφη ολοσχερώς.
Τα γαλλικά στρατεύματα στην στεριά και μερικές μοίρες Άγγλων και φιλελλήνων από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, άρχισαν να χτυπούν τον Ιμπραήμ μαζί με τους επαναστάτες. Ο Ιμπραήμ βλέποντας τον κίνδυνο να αποκλειστεί και να καταστραφεί στον Μωριά, αποφασίζει να αποχωρήσει.
Οι κυβερνήτες όμως των τριών ευρωπαϊκών δυνάμεων, αντιμετώπισαν την οργή των κυβερνήσεών τους. Κατηγορήθηκαν επί προδοσία και κινδύνευσαν να εκτελεστούν δημόσια. Ταλαιπωρήθηκαν για χρόνια.
Ο σουλτάνος έδωσε εντολή να ακυρωθούν όλα τα προνόμια που μέχρι τότε είχαν δοθεί στην Αγγλία, την Ρωσία και την Γαλλία. Οι πρέσβεις των τριών αυτών χωρών έλαβαν την εντολή, μαζί με επιστολές των τριών χωρών τους, να ζητήσουν ακρόαση από τον σουλτάνο, όπου προσκυνώντας και δηλώνοντας υποταγή, ζήτησαν το ... έλεός του και την σύναψη νέων οικονομικών σχέσεων.
Το διπλό παιχνίδι των τριών δυνάμεων συνεχίστηκε. Αλλά η Γαλλία και η Ρωσία έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Τώρα το πρώτο χέρι το έχει η Αγγλία, με την γνωστή της πολιτική του διαίρει και βασίλευε.
Το νεοσύστατο κράτος, προσπάθησε να ορθοποδήσει με την τοποθέτηση του αρίστου των διπλωματών στην κορυφή του, του Ιωάννη Καποδίστρια. Αλλά, καμία από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν ήθελε τον ελληνικό λαό ελεύθερε. Άρχισαν λοιπόν τα ύπουλα σχέδιά τους. Κατηγόρησαν τον κυβερνήτη για αυταρχισμό, ξεσήκωσαν τον Κουντουριώτη, έβαλαν τον Μιαούλη να κάψει τον ελληνικό στόλο, και , τέλος, δολοφόνησαν τον μοναδικό Έλληνα που ήθελε και μπορούσε να στήσει ένα κράτος ανεξάρτητο, ελεύθερο και δημοκρατικό, που δεν θα είχε καμία εξάρτηση από τις φεουδαρχικές χώρες της Δύσης και την αυταρχική, απάνθρωπη και βάρβαρη οθωμανική αυτοκρατορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου