Αρχιμανδρίτου Lev (Louis) Gillet
Κύριε, στέκομαι κάτω από το σταυρό σου μαζί με τη Μητέρα σου, μαζί με τον αγαπημένο μαθητή, μαζί με τις γυναίκες που σου έμειναν πιστές. Τολμώ να υψώσω τα μάτια μου σε σένα και ν’ ατενίσω τη θυσία σου. Σ’ αυτό το αντίκρισμα μαθαίνω ό,τι δεν κατόρθωσα να μάθω ούτε και μέσα στα κείμενα του Ευαγγελίου. Τα πόδια σου είναι καρφωμένα στο ξύλο. Ο σταυρός σου είναι το πατητήρι όπου πατήθηκε το αληθινό σταφύλι. Ενώ μπορείς, δεν θέλεις να φύγεις. Σ’ αυτή τη συνάντηση που μου όρισες με περιμένεις. Καρφωμένος στο σταυρό υποτάσσεις τον εαυτό σου σ’ αυτή την αναμονή μου. Μπορεί να μην έλθω. Μά συ είσαι εκεί και μένεις εκεί όπου αφέθηκες να σε καρφώσουν.
Τα χέρια σου είναι απλωμένα. Ανοίγουν για να καλέσουν όλους τους ανθρώπους. Δεν θέλουν να κλείσουν. Τα καρφιά τα κρατούν σ’ αυτή τη στάση που προκαλεί και αγκαλιάζει. Μου λένε σιωπηλά: «Ελα». Το κεφάλι είναι γειρμένο. Το γέρνεις σε μια κίνηση που προσκαλεί. Αποδέχθηκες και συγκεφαλαίωσες τη θέληση του Θεού, συνεπώς τη δική σου ως Υιού, του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος.
Κλίνεις το κεφάλι σαν δείγμα υποταγής σ’ αυτό που απαιτεί η αγάπη των Τριών προς τους ανθρώπους. Ταυτόχρονα το κεφάλι είναι γειρμένο προς αυτούς που βρίσκονται εκεί μπροστά σου. Προς αυτούς που σε αγάπησαν και προς εκείνους που φώναξαν «σταύρωσον αυτόν». Είναι γυρμένο προς αυτούς που πονούν και πορεύονται στενάζοντες, προς εκείνους που αναζητούν χωρίς να το καταλαβαίνουν. Τα μάτια σου τώρα έχουν κλείσει. Μέσα στο ίδιο εσωτερικό όραμα βλέπουν τον Πατέρα και τους ανθρώπους. Προς τα δύο αυτά αντικείμενα της αγάπης σου κατευθύνεται τώρα ολόκληρη η ύπαρξή σου. Το αίμα κυλάει απ το μέτωπό σου, απ τα χέρια σου, απ το μαστιγωμένο σώμα σου. Κυλάει αργά σε κόκκινα ρυάκια. Θα τρέξει επίσης κι απ την τρυπημένη πλευρά σου, σαν να είχε διαρραγεί η καρδιά σου κάτω απ την πίεση της οδυνωμένης αγάπης σου. Το ποτήρι χύνεται σε σπονδή. Ο ακάνθινος στέφανος πληγώνει το κεφάλι σου. Τοποθετημένα κυκλικά αυτά τα αγκάθια μοιάζουν με τις αμαρτίες των ανθρώπων τις συγκεντρωμένες και τοποθετημένες τη μια δίπλα στην άλλη προκειμένου να φορτωθούν επάνω σου. Ολες οι αμαρτίες των ανθρώπων δεμένες μαζί. Μά γύρω απ το κεφάλι αυτό βλέπω ακτίνες φωτός. Ενας χρυσός φωτοστέφανος τυλίγει το μέτωπό σου το ματωμένο.Αυτή η λάμψη δίνει το νόημά της στην ατελή εικόνα του Εσταυρωμένου. Διότι ο Εσταυρωμένος είναι Κύριος και Λυτρωτής.
Ιησού, μπροστά στο σταυρό σου δεν μιλάω πια ούτε καν σκέπτομαι. Εχω στηλώσει σε σένα τα μάτια και σε κάθε αναπνοή μου, σε κάθε κτύπο της καρδιάς μου, θα ήθελα να χαραχθεί πιο βαθειά μέσα μου η εικόνα σου. «Είσαστ‘ εκεί, όταν σταύρωσαν τον Κύριό μου;» Ο στίχος τούτος ενός νέγρικου θρησκευτικού τραγουδιού θέτει ένα ερώτημα επίκαιρο και οξύ. Είμαι ικανός ν’ απλώσω στις διαστάσεις του σύγχρονου παγκόσμιου Γολγοθά τη φτωχή μου φαντασία, την τόσο στενή και κλεισμένη στον εαυτό της; Μπορώ να είμαι παρών στις αγωνίες του σώματος του Χριστού σε κάθε άνθρωπο που το κακό βασανίζει ή που οι άλλοι άνθρωποι κάνουν να υποφέρει (μερικές φορές εν ονόματί σου, ω Χριστέ!); Μπορώ να είμαι παρών στην προσωπική συνάντηση του Ιησού με κάθε δυστυχισμένο; Στην προσωπική συνάντηση, στο «ενώπιος ενωπίω»; Ναί. Απ’ τη μια μεριά ένα κεφάλι ανθρώπινο. Απ την άλλη η αγία Μορφή, χλευασμένη, πληγωμένη. Θα είμαι παρών εν πνεύματι σ αυτές τις συναντήσεις, αν έχω μέσα μου χαραγμένη αυτή την αγία Μορφή.
Από το βιβλίο «Ιησούς, Ατενίζοντας τον Σωτήρα», εκδ. Δόμος.
Επιμέλεια: Διονύσιος Πυλαρινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου