Ο ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ ΛΙΘΟΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

                Ο Χριστός με τήν παρουσία του στήν γή ένα σκοπό είχε: Να ειρηνεύσει τούς ανθρώπους με τόν Θεό. Γι αυτό και ο απόστολος Παύλος λέει ότι ο Χριστός είναι «η ειρήνη ημών». Η αμαρτία ως αθέτηση τών θείων εντολών διατάραξε τήν πνευματική ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρώπων, αλλά και μεταξύ τών ανθρώπων. Δεν απομακρύνθηκε μόνο ο άνθρωπος από τον Θεό, αλλά και οι άνθρωποι μεταξύ τους. Και η πρώτη ενέργεια τού Θεού ήταν να φανερώσει τήν αμαρτία μέσω τού νόμου, ώστε να γίνει η διάκριση μεταξύ αμαρτίας και θελήματος τού Θεού. Μπήκε ο φραγμός τού Νόμου και ανέδειξε τήν έχθρα, τήν αποστροφή τόσο μεταξύ τών ανθρώπων όσο και ενώπιον τού Θεού. Οι Ιουδαίοι είχαν τόν νόμο που προσδιόριζε τις συμπεριφορές τους και οι Εθνικοί, «τα έθνη τα μη νόμον έχοντα» είχαν τον νόμο τής συνειδήσεως.

                Για να αποκατασταθεί αυτήν η ειρήνη, έπρεπε να καταργηθεί η έχθρα που προκλήθηκε από τήν παρουσία τής αμαρτίας και να πέσει ο φραγμός, που ο νόμος έβαζε και εμπόδιζε τήν αποκατάσταση τής ειρήνης. Και αυτό έγινε διά τής χάριτος τής τού Χριστού αναγεννήσεως - ερμηνεύει ο Μέγας Βασίλειος· αυτό σημαίνει δια τής χάριτος του σταυρού - που λέει ο Απόστολος. Η λυτρωτική χάρη τής σταυρικής θυσίας τού Κυρίου κατήργησε τήν έχθρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου και διέρρηξε τόν φραγμό τών εντολών τού νόμου. Διότι εν τη σαρκί αυτού έγινε η αποκατάσταση τής ειρήνης. Ειρήνευσε ο Ιησούς τούς ανθρώπους με τόν Θεό και μεταξύ τους πάνω στόν Σταυρό.

                Η σάρκα του Χριστού είναι το σώμα τής Εκκλησίας που τήν αγίασε με τό τίμιο Αίμα Του. Μέσα στήν Εκκλησία έγινε η καταλλαγή και η ένωση τών ανθρώπων, Ιουδαίων και Εθνικών, εν ενί σώματι τώ Θεώ, διότι δεν υφίσταται η αμαρτία και δεν ισχύουν τα έργα τού νόμου, αλλά η πίστη και τα έργα τής πίστεως. Μέσα στήν Εκκλησία κτίσθηκε ο καινός άνθρωπος, ο άνθρωπος που πίστεψε στόν Χριστό και το έργο του και ενώθηκε μαζί του μέσα στήν Εκκλησία. Ο άνθρωπος που ειρήνευσε με τόν Θεό και τούς συνανθρώπους του, βασισμένος στόν ακρογωνιαίο λίθο που είναι ο Χριστός. Είναι ο λίθος που στηρίζει, συγκροτεί, αγιάζει και θεοποιεί όλα τά μέλη τής Εκκλησίας, που έχουν ένα κοινό στοιχείο: τήν πίστη τους στό πρόσωπο τού Θεανθρώπου Χριστού και στό έργο τής σωτηρίας του.

                Πάνω σ’ Αυτόν θεμελίωσαν οι Προφήτες και οι Απόστολοι τό κήρυγμά τους και τούς ακολούθησαν οι Πατέρες τής Εκκλησίας με τήν διδασκαλία τους. Και εμείς, μας συμβουλεύει ο απ. Παύλος, πάνω σ’ αυτά τά θεμέλια να κτίζουμε τήν σωτηρία μας. Να μη κτίζουμε πάνω στήν άμμο τής πλάνης, τού διχασμού και τής ταραχής, τής αμαρτίας και ματαιοδοξίας μας. Χρειαζόμαστε τόν Θεό και αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε τήν Εκκλησία. Εάν θέλουμε να συμμετέχουμε στόν αγιασμό που προσφέρει η ορθόδοξη λατρεία μας, η μυστηριακή ζωή τής Εκκλησίας, τότε εκεί να τοποθετήσουμε τόν λίθο τής ελπίδας μας. Γιατί ενώνεται με τις ελπίδες όλων τών πιστών, συγκοινωνεί μαζί τους και συμμετέχει στήν χάρη, στήν ειρήνη και τόν αγιασμό τού Θεού με τήν παρρησία και τήν δύναμη τού προσώπου τού Χριστού, που είναι ο Υιός τού Θεού.

                Η ανάπτυξη στήν εποχή μας είναι κοινός στόχος πολλών κοινωνιών. Και προκαλούν θαυμασμό πολλά αναπτυξιακά έργα, που απαιτούν μεγάλη τεχνογνωσία, πολύ μόχθο, πολλά χρήματα. Υπερμεγέθη κτίρια, γέφυρες, φράγμα τα, στάδια, λεωφόροι, μνημεία αγωνίζονται το ένα να ξεπεράσει τό άλλο. Από πρώτης όψεως φανερώνουν τήν ικανότητα τού ανθρώπινου πνεύματος να δημιουργεί, να αναπτύσσεται, να παράγει πολιτισμό. Μια δεύτερη όμως ματιά φανερώνει και τήν ματαιοδοξία τού ανθρώπου να κυριαρχεί.

                Αν υπολογίσουμε τις αμέτρητες δαπάνες για τα έργα αυτά και ταυτόχρονα σκεφτούμε κοινωνικά στρώματα που αγωνιούν για επιβίωση, λαούς που στερούνται βασικά αγαθά, τότε η ανθρώπινη φιλοδοξία για υπεροχή και κυριαρχία μεταβάλλεται σε ματαιοδοξία για τον ίδιο τόν άνθρωπο. Διότι λείπει το μέτρο τής αλληλεγγύης, τής ενότητας. Λείπει τό θεμέλιο τής κοινής συμμετοχής, τής κοινής απόλαυσης τών αγαθών. Δεν ενώνουν οι οικοδομές και τα έργα τούς ανθρώπους, αν άλλοι τα απολαμβάνουν και άλλοι τα στερούνται. Αντίθετα, δημιουργούν  συνθήκες κοινωνικής και ηθικής αποθεμελίωσης.

                Όταν ο Κύριος Ιησούς άπλωσε τα άχραντα χέρια του στόν Σταυρό, συμπεριέλαβε όλους τούς ανθρώπους, προνομιούχους και μη, σε μια κοινωνία, σε ένα σώμα, σε μια κοινή πίστη στόν ένα αληθινό Θεό. Έγινε η πέτρα πάνω στήν οποία οικοδόμησαν τις ελπίδες τους όσοι πίστεψαν σ’ Αυτόν. Και δεν απογοητεύθηκαν. Διότι έκτισαν εις ναόν άγιον εν Κυρίω, όπως μας λέει ο Απόστολος. Ο ναός ο άγιος είναι η Εκκλησία τού Χριστού, που ξεκινά από εδώ και περνά τούς ουρανούς, φθάνει μέχρι τά άγια τών αγίων τού Παντοκράτορος Θεού. Το οικοδόμημα τής Εκκλησίας δέχεται όλους τούς ανθρώπους και τούς κάνει συγκάτοικους με τούς αγίους και τούς αγγέλους. Γιατί ανάμεσά τους βρίσκεται ο δομήτωρ τής Εκκλησίας Χριστός. Και ο Μέγας Αρχιερέας μάς κάνει κατοίκους και κοινωνούς τού κατοικητηρίου τού Παντοκράτορος Θεού μέσα στήν ζωοποιό και ειρηνεύουσα χάρη τού Παναγίου Πνεύματος.  

                Ας αναλογισθούμε λοιπόν, όσοι κτίζουμε ακόμη στήν ματαιότητα τού κόσμου, αν ό, τι κτίζουμε θα μας εξασφαλίσει ό,τι ελπίζουμε. Διότι στήν προσπάθειά μας να κάνουμε τόν κόσμο ιδιοκτησία μας, συμβαίνει να διαπιστώνουμε προς έκπληξη και απογοήτευσή μας, ότι «τώ τάφω οικήσωμεν».

Αρχιμ. Χ.Ν.