Eὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.
Ἔχουμε ἤδη ἐπισημάνει, ὅτι κατά καιρούς μία ἀπειροελάχιστη μειοψηφία ἐνοχλεῖται ἀπό τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία, τήν ὁποία ἀπολαμβάνουν τά παιδιά μας στά σχολεῖα τους. Ἀποτελεῖ περιοδικό φαινόμενο στή σύγχρονη ἑλληνική κοινωνία, νά ἐνοχλεῖται κάποιος ἀπό τήν παιδεία τοῦ Χριστοῦ, τήν παιδεία τοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» καί νά ἀπαιτεῖ μάλιστα δημόσια τήν ἀπαγόρευσή της, δηλαδή τήν καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν παιδιῶν μας.
Δέν γνωρίζουμε, ἐάν εἶναι νόμιμο τό νά ἐμφανίζεται κάποιος δημόσια καί νά ἀπαιτεῖ καταπάτηση ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Οὔτε θά ἀναλύσουμε ἐδῶ γιά μιά ἀκόμη φορά, γιατί ἡ πιθανή ἀπαγόρευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας τῶν παιδιῶν μας εἶναι παραβίαση τῶν ἄρθρων 13 καί 16 τοῦ Συντάγματος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τοῦ σύμφωνου μέ τό Σύνταγμα νόμου 1566/85, τῆς Διεθνοῦς Συμβάσεως τοῦ Ο.Η.Ε. γιά τά δικαιώματα τοῦ παιδιοῦ καί τῆς Διεθνοῦς Συμβάσεως τῆς Ρώμης τῆς 4ης Νοεμβρίου 1950 «περί προασπίσεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν»[1]. Ἀνάλυση τοῦ γιατί ἡ ἀπαγόρευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας ἀποτελεῖ παραβίαση ὅλων αὐτῶν τῶν νόμων καί συμβάσεων, μπορεῖ ὁ ἐνδιαφερόμενος νά μελετήσει στά δημοσιεύματά μας «Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία στά ἑλληνικά σχολεῖα», «Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία ὑπερβαίνει τεχνητές κρίσεις καί τεχνητά ἀδιέξοδα», «Ἀνυποχώρητος ἀγώνας προασπίσεως τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας», τά ὁποῖα ὑπάρχουν σέ πολλές ἰστοσελίδες.
Ἐδῶ θά ἐρωτήσουμε τόν καθένα ὁ ὁποῖος προβάλλει τέτοιες ἀπαιτήσεις, ἄν γνωρίζει πῶς συμβαίνει καί ὁμιλεῖ σήμερα τήν ἑλληνική γλώσσα. Εἶναι γνωστό, ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας, ὅσοι ἑλληνικοί πληθυσμοί ἤ μεμονωμένα ἄτομα ἐξισλαμίζονταν, ἀπέβαλαν μιά γιά πάντα τόσο τήν ἑλληνική γλώσσα ὅσο καί τήν ἑλληνική ἐθνική συνείδηση. Ἡ ἑλληνική γλώσσα διατηρήθηκε ὡς ὁμιλούμενη γλώσσα, ὡς ζωντανή γλώσσα, ἀπό τούς χριστιανούς καί γι΄ αὐτό κανένας δέν ἔχει δικαίωμα νά λέγει σέ αὐτή τή γλώσσα πώς ἀπαιτεῖ τήν ἀπαγόρευση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας ἀπό τά ἑλληνικά σχολεῖα. Ἄς δοῦμε τά πορίσματα τῆς ἐπιστημονικῆς ἱστοριογραφίας γιά τό ζήτημα αὐτό: «Στούς δύσκολους καιρούς πού πέρασε τότε ὁ ἑλληνισμός, ὑπῆρξαν, εὐτυχῶς, ἀρκετοί πού πρόταξαν τά στήθη τους, ἀψήφησαν τό θάνατο, ἀνέχτηκαν κάθε εἴδους ἐλεεινή ταπείνωση καί προσβολή ἀλλά δέ λιποψύχησαν. Ἀντιστάθηκαν μέ τά λίγα μέσα πού διέθεταν στό καρκίνωμα τοῦ ἐξισλαμισμοῦ καί ἔμειναν γιά πάντα χριστιανοί. Δέ θά ἦταν ὑπερβολή, ἄν ὑποστηρίξουμε ὅτι αὐτή ἡ κατηγορία τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἐκείνη πού διέσωσε τήν ἑλληνική παράδοση, πού κράτησε ὡς τήν τελευταία στιγμή ἀμείωτη τήν ἐθνική συνείδηση καί ἀμόλυντη τή χριστιανική πίστη.»[2]
Γνωρίζουν ἄραγε, ὅσοι ἀπαιτοῦν σήμερα τέτοιου εἴδους ἀπαγορεύσεις, ὅτι τά ἀρχαῖα ἑλληνικά ἔργα, μέ ὅλη τή σοφία τήν ὁποία περιέχουν, τά διέσωσαν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί μοναχοί, ἀντιγράφοντάς τα γιά νά μή καταστραφοῦν καί γι΄ αὐτό τά ἔχει σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα; Γνωρίζουν, ὅτι ἡ μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων ἀρχαίων ἑλληνικῶν ἔργων βρίσκεται στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου οἱ μοναχοί τά διαφυλάσσουν μέχρι σήμερα ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ;
Γνωρίζουν ἄραγε, αὐτό τό ὁποῖο εἶπε ὁ ἀρχιστράτηγος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στούς νέους μαθητές τῆς ἀναγεννημένης Ἑλλάδας: «Πρέπει νά φυλάξετε τήν πίστη σας, καί νά τήν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τά ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ἔπειτα ὑπέρ Πατρίδος.»
Γνωρίζουν μήπως, ὅτι ὁ ἀρχιναύαρχος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως Ἀνδρέας Μιαούλης ξεκινοῦσε πάντοτε τίς ναυμαχίες ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν μέ τό σύνθημα «Μέ τή βοήθεια τοῦ σταυροῦ ἐπιτεθῆτε»[3];.
Γνωρίζουν, ὅτι ἡ ἑλληνική γλώσσα εἶναι ἑνιαία, καί ὅτι ὅποιος ἀγνοεῖ πλήρως τήν ἀρχαία ἑλληνική, δέν θά μάθει ποτέ σωστά τήν νέα ἑλληνική; Ἄν δέν τό γνωρίζουν αὐτό, τότε θά τούς θυμίσουμε τί εἶπε ὁ ἀείμνηστος φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης γιά ὅποιον πιστεύει καί διαδίδει τέτοιους ἰσχυρισμούς: «νά σταλεῖ (ἐννοεῖ ὡς μαθητής) σέ κάποιο δημοτικό σχολεῖο ἐξωτερικοῦ εἰ δυνατόν»[4].
Γνωρίζουν αὐτό τό ὁποῖο ἔχει πρό πολλοῦ ἡ ἐπιστήμη ἐπισημάνει; Ὅτι «ἡ ταυτότητα τοῦ Ἕλληνα, μέσα καί ἔξωἀπό τήν Ἑλλάδα, εἶναι - ὅτι καί νά κάνουμε - ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας καί ἡ ἑλληνική μας γλώσσα.»[5] Ἤ μήπως ἡ ἐπιστήμη, ἡ ἱστορία, ἡ ἀλήθεια καί ἡ δικαιοσύνη εἶναι μεγέθη ἀδιάφορα γι΄ αὐτούς;
[1] Συγκέντρωση, σύνθεση καί ἐμπλουτισμό ὅλων τῶν ἐπιχειρημάτων τά ὁποῖα διατυπώσαμε στίς ὡς ἄνω μελέτες, ἀλλά καί σέ ὅλες τίς μελέτες καί στά ἄρθρα τά ὁποῖα δημοσιεύσαμε κατά τήν τριετία 2010-2013, περιλάβαμε στό βιβλίο μας: Ὀρθόδοξη χριστιανική παιδεία καί ἑλληνικό σχολεῖο, Θεολογική θεμελίωση, Νομική κατοχύρωση, Ἱστορική δικαίωση, Ἀνασκευή ποικίλων ἰσχυρισμῶν, ἐκδ. Πελασγός, Ἀθήνα 2013.
[2] Κωνσταντῖνος Ἐμμ. Φωτιάδης, Ἡ γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, Μέρος Α΄, ἐκδ. Realnews, Ἀθήνα 2013, σ. 31.
[3] Σπύρος Μελᾶς, Ὁ ναύαρχος Μιαούλης, Σύμβολο ἀκατάλυτο τῆς θαλασσινῆς ἀρετῆς τῶν Ἑλλήνων, ἔκδ. 3η, ἐκδ. Μπίρης, Ἀθῆναι 1972, σ. 219, 340, 353, 395.
[4] Φίλιππας Ἀργυριάδης, Ἡ γραπτή μας γλῶσσα καί οἱ δολιοφθορεῖς της, Το ἀνθελληνικό παρασκήνιο τοῦ γλωσσικοῦ καί ἡ διάλυση τῆς παιδείας, ἔκδ. 4η, Ἀθήνα 1992, σ. 63.
[5] Γ. Μπαμπινιώτης, Ἑλληνική γλῶσσα, Παρελθόν - Παρόν - Μέλλον, Μελετήματα, διαλέξεις καί ἄρθρα 1977-1993, ἐκδ.Gutenberg, Ἀθήνα 2000, σ. 211.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου