Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΑΙΔΕΙΑ ΩΣ ΚΑΡΠΟΣ ΘΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

                Στο ποιμαντικό έργο τού ποιμένα περιλαμβάνεται και η νουθεσία αλλά και ο έλεγχος, που μπορεί πρόσκαιρα να προκαλεί λύπη, όμως το αποτέλεσμα είναι χαρά πνευματική. Διότι ο έλεγχος διορθώνει, παιδεύει πνευματικά, ώστε να απαλειφθούν λάθη και παρεκτροπές. Αυτή η έννοια είναι διάχυτη στό σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Και αναφέρεται στούς πιστούς τής Εκκλησίας τής Κορίνθου που με προηγούμενες επιστολές είχε επιπλήξει ο Απόστολος, κυρίως για τις φατρίες που διαιρούσαν το σώμα τής τοπικής Εκκλησίας τους. Τώρα όμως δεν τούς επιπλήττει, αλλά τούς επαινεί διότι αποκαταστάθηκε η ειρήνη μεταξύ τους.

                Ο προφήτης Δαβίδ αναφερόμενος στόν παιδευτικό τρόπο τού Θεού λέει: «Η ράβδος σου και η βακτηρία σου αύταί με παρεκάλεσαν». Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός με γνώμονα πάντα τήν αγάπη χρησιμοποιεί τήν δύναμή του και προς έλεγχο και προς στηριγμό τού πιστού. Είναι δείγμα αληθινής αγάπης, όταν ο πνευματικός ποιμένας δεν διστάζει να λυπήσει τα πνευματικά του παιδιά προκειμένου να τα επαναφέρει στόν σωστό δρόμο. Γι αυτό και ο Απόστολος λέει ότι πράγματι με τόν έλεγχό του λύπησε τούς πιστούς. Αλλά το γεγονός ότι ο έλεγχος είχε καρπούς πνευματικούς, αυτό τόν ευφραίνει, έστω και αν τούς λύπησε, καθώς «όν αγαπά Κύριος παιδεύει», δηλαδή, εκείνον που ο Θεός πραγματικά αγαπά, επιτρέπει να δοκιμασθεί και να ελεγθεί ώστε να διορθωθεί.

                Ορισμένες φορές ο έλεγχος και η δοκιμασία μπορεί να είναι εντονότερες και να προκαλούν λύπη ή και πικρία. Όμως έχουν σκοπό να αφυπνίσουν τήν συνείδηση από τήν αποχαύνωση που προκαλεί η αμαρτία. Είναι χαρακτηριστικά πάλι τα λόγια τής Γραφής ότι ο Θεός «μαστιγοί πάντα υιόν όν παραδέχεται». Δηλαδή, αυτόν που ο Θεός αποδέχεται σαν να είναι παιδί δικό του, παραχωρεί θλίψεις που μαστιγώνουν τήν συνείδησή του, ώστε να ανανήψει από τις παρενέργειες τής αμαρτίας. Διότι αν κάνουμε υπομονή και αποδεχθούμε τήν παιδευτική αγάπη τού Θεού, τότε και Εκείνος θα μας μεταχειρίζεται σαν παιδιά του.

                Ο απόστολος Παύλος αποκαλεί τόν εαυτό του «συνεργό τής χαράς τών πιστών, επειδή συνήργησε με τόν ποιμαντικό του έλεγχο, ώστε η χαρά τού Αγίου Πνεύματος να γεμίσει και πάλι τις καρδιές τους. «έχω τήν πεποίθηση για όλους σας ότι η χαρά μου είναι χαρά όλων σας». Όταν ο πιστός άνθρωπος δείξει υπομονή και καρτερία στούς πειρασμούς και τις δοκιμασίες που υφίσταται στήν πνευματική του ζωή, θα βραβευθεί με την χαρά τού Παρακλήτου, έστω κι αν υπέφερε από δικό του φταίξιμο. Να πρυτανεύει η χαρά μέσα μας, μας συμβουλεύει και ο άγιος Ιάκωβος, όταν πέσουμε στήν δύνη τών πειρασμών και τών θλίψεων τής ζωής. Διότι η πίστη γιγαντώνεται και γεννά χαρά και ελπίδα ζωής αιωνίου.

               

                Οι άνθρωποι τής εποχής μας και ιδιαίτερα οι νέοι, ενώ είναι ευαίσθητοι σε θέματα δικαιοσύνης και ισότητας δεν αποδέχονται εύκολα τόν έλεγχο, ιδιαίτερα τόν πνευματικό. Στήν προσωπική τους ζωή δεν δέχονται ελέγχους. Και ίσως εκεί γίνονται οι σοβαρότερες παρεκτροπές που αμαυρώνουν τήν πνευματική κατάσταση τής ψυχής, αλλά και τήν αρμονία ψυχής και σώματος.

                Η Εκκλησία, ως φιλόστοργη μητέρα κάθε πιστού και κάθε ανθρώπου που θέλει να πιστέψει στόν αληθινό Θεό, προβάλλει τις πατρικές νουθεσίες τών αγίων και τών πνευματικών πατέρων, οι οποίοι δίνουν ευκαιρίες και εναύσματα στόν σύγχρονο άνθρωπο να δεί τα λάθη του και εν συνεχεία να τα διορθώσει. Να δεί πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρίσκεται από τόν Θεό και να προστρέξει στούς πνευματικούς λειτουργούς και ποιμένες ώστε να γνωρίσει τό μέγεθος τής αγάπης τους, όπως γράφει και ο Απόστολος, «ν α γνωρίσετε τήν υπερβολική αγάπη που έχω για σας». Και με ειλικρίνεια να καταθέσει τις ενοχές του, να απαλλαγεί με τήν χάρη τής εξομολογήσεως από τόν έλεγχο τής συνειδήσεως, αλλά και από τήν κρίση τών εντολών τού Ευαγγελίου.

                Οι εντολές τού Ευαγγελίου είναι εντολές αγάπης και ειρήνης, αλλά η άγνοια ή η περιφρόνησή τους κρίνουν τόν άνθρωπο διότι στερείται από αυτές τις αρετές. Και μένει ο έλεγχος. Κι αν αυτόν τόν πνίξουμε με τήν απιστία και τήν αδιαφορία, τότε εισερχόμαστε στό κενό τής αθεΐας. Εκεί ο έλεγχος δεν ακούγεται γιατί επικρατεί ο πνευματικός θάνατος. Όπου όμως ο πνευματικός έλεγχος γίνεται δεκτός προκαλεί στην ψυχή μετάνοια, πνευματική χαρά, φέρνει πνοή ζωής τού Χριστού και γεύση πνευματικής ανατάσεως.

Αρχιμ. Χ.Ν.