Μία αρρώστεια της νεολληνικής κοινωνίας του ψευτορωμαίικου είναι και η γκρίνια.Κυρίως πλήττει ανθρώπους που σχετικά με την γενική κατάσταση πάνε πολύ καλά τα πράγματα στην ζωή τους. Είναι όμως το χούι που δεν τους αφήνει να ειρηνεύσουν... Μια αίσθηση ανολοκλήρωτου που έχουν στην ψυχή τους για την οποία όμως δεν φταίνε αυτά που νομίζουν παρά την προβάλλουν σε αυτά.
Στο εργοτάξιο όπου η δουλειά ήταν σκληρή, ήταν σύνηθες να γκρινιάζουν για το μισθό, για τις συνθήκες εργασίας, για τα ωράρια, για τον ...ήλιο που έβγαινε από την ανατολή κ.λπ. οι πιο τεμπέληδες.Αυτοί που δούλευαν διαρκώς σε όλο τους το ωράριο με το κεφάλι σκυμμένο δεν είχαν χρόνο και κουράγιο για γκρίνιες...
Πριν λίγο μίλησαμε έναν φίλο στο τηλέφωνο και μου είπε για κάποιον γνωστό που το παιδί του έχει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας δηλ. σηκώνει έναν μεγάλο σταυρό και αισθάνθηκα τόσο γελοίος που ώρες - ώρες πιάνω τον εαυτό μου να δυσανασχετεί με τα καθημερινά προβληματάκια που με απασχολούν...
Θα τό 'χει κανείς παρατηρήσει ότι αυτοί που γκρινιάζουν με τα λεφτά είναι αυτοί που έχουν εισοδήματα πάνω από τον μέσο όρο... Έτσι βλέπεις να γκρινιάζει αυτός που βγάζει π.χ. 2.000 € κι ο άλλος με τα 1.000 € που ζει την οικογένειά του να είναι πολύ πιο ταπεινός...
Όλη αυτήν την ανευχαριστία νομίζω θα την πληρώσουμε με την απόλυτη απόσυρση της Θείας Χάριτος και την στέρηση παντός αγαθού για να επανεκτιμήσουμε από την αρχή ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε, ακόμη και το νεράκι του Θεού που πίνουμε αφού πολύ πιθανόν κι αυτά να μολυνθούν προσεχώς...
«Όποιος γκρινιάζει ρημάζει» έλεγε ο γερο - Παΐσιος.
Ας προσέχαμε...
αναδημοσίευση από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου