Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Γέροντας Πορφύριος: «Ὁ Χριστιανός πρέπει νά ἀποφεύγει τήν ἀρρωστημένη Θρησκευτικότητα».


Μοῦ ἔλεγε ὁ Γέροντας μία μέρα: «Ὁ χριστιανός πρέπει νά ἀποφεύγει τήν ἀρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο τό αἴσθημα ἀνωτερότητος γιά τήν ἀρετή του, ὅσο καί τό αἴσθημα κατωτερότητος γιά τήν ἁμαρτωλότητά του. Ἄλλο πράγμα εἶναι τό κόμπλεξ καί ἄλλο ἡ ταπείνωση ἄλλο ἡ μελαγχολία καί ἄλλο ἡ μετάνοια.
Μέ πισκέφθηκε κάποτε νας κοσμικός ψυχίατρος καί μοκατηγόρησε τόν Χριστιανισμό, διότι, πως επε, δημιουργενοχές καί μελαγχολία. Το πάντησα: Παραδέχομαι, τι μερικοί χριστιανοί, πό σφάλματα δικά τους  λλων, παγιδεύονται στήν ρρώστια τν νοχν, λλά κι σύ πρέπει νά παραδεχθες, τι ο κοσμικοί παγιδεύονται σέ μία χειρότερη ρρώστια, τήν περηφάνεια. Καί ο μέν θρησκευτικές νοχές, κοντά στόν Χριστό, φεύγουν μέ τήν μετάνοια καί τήν ξομολόγηση,  περηφάνεια μως τν κοσμικν, πού ζον μακριά πό τόν Χριστό, δέν φεύγει.
Μέ τίς τοποθετήσεις ατές το Γέροντα, ξεκαθάριζαν μέσα μου μερικές πορίες πού εχα,ναφορικά μέ ψυχολογικά προβλήματα τς χριστιανικς ζως. Αντιλαμβανόμουν τι Γέροντας θελε νά ποφεύγουμε τήν περηφάνεια, τήν μεταμφιεσμένη σέ ατοδικαίωση «χριστιανικο» φαρισαϊσμο  σέ ατοκαταδίκη «χριστιανικς» περιδεος...
συνειδήσεως. βλεπα, τι  θρασύτητα τν ασθανομένων ς «καθαρν» καί  δειλία τν ασθανομένων ς «νόχων» δέ διαφέρουν οσιαστικά, τι εναι δύο ψεις το ατονομίσματος ,τς περηφάνειας. Διότι  ληθινά πιστός χριστιανός λευθερώνεται πό τήννοχή μέ τήν ξομολόγηση καί τήν φεση καί χαίρει στήν λευθερία ατή πού το χάρισε Χριστός ? γνωρίζοντας δέ τι ατό εναι δρο Θεο εγνωμονε καί δέν περιφρονε. Εναι καθαρός διά το αματος το Χριστο καί χι πό δικό του κατόρθωμα. τσι, χαίρει καί εχαριστε καί δέν περηφανεύεται καί πί πλέον βλέπει καί λους τους λλους δυνάμει καλούς διά το αματος το Χριστο.
 Γέροντας μς δείχνει τό δρόμο, πού παράκαμπτει τό κακό (μαρτία) καί τό χειρότερο (περηφάνεια ρετς) καί δηγοσε στό καλύτερο, στήν ταπείνωση. Γι’ ατό προσπαθοσε νά προστατεύσει τή γνησιότητα τς ταπείνωσης πό τούς κινδύνους νόθευσής της. Μολεγε: «Νά εμαστε ταπεινοί, λλά νά μήν ταπεινολογομε.  ταπεινολογία εναι παγίδα το διαβόλου, πού φέρνει τήν πελπισία καί τήν δράνεια, ν  ληθινή ταπείνωση φέρνει τήν λπίδα καί τήν ργασία τν ντολν το Χριστο».
 Γέροντας, μέ τή διδασκαλία του καί περισσότερο μέ τά βιώματά του, ποίμανε τά πρόβατά του καί τά δηγοσε σέ λειμνες γάπης καί ταπείνωσης. Ζοσε  διος τήν ταπείνωση, πιστεύοντας τι, κενος εναι τό τίποτε, γιατί  Θεός εναι , πως λεγε, τό πν, κι τι, ,τι μες βλέπαμε πώς εχε, δέν ταν δικό του, λλά δρο το Θεο.
πόσπασμα πό τό Βιβλίο “νθολόγιο Συμβουλών” το Γέροντος Πορφυρίου ερομονάχου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: