Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ
Πολλές φορές στά διάφορα αἱρετικά ἔντυπα, ἱστοσελίδες καί ἀλλοῦ, στήν προσπάθειά τους οἱ συντ κτες τους νά πείσουν γιά την ὀρθότητα τῶν ἀπόψεών τους και γιά τίς ἐσφαλμένες καί «ἀντιγραφικές» θέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καταφεύγουν στην ἐπίκληση καί στήν παραπομπή, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, σέ ἔργα Ὀρθοδόξων πανεπιστημιακῶν διδασκάλων. Σκοπός αὐτῆς τῆς τακτικῆς τους εἶναι ἡ ἀναζήτηση ἐρεισμάτων γιά τίς διάφορες κακοδοξίες τους, στήν προσπάθειά τους να πείσουν ἤ νά ἀποδείξουν τήν ὀρθότητα τῶν ἀντιλήψεών τους.
Θά ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα διαστρέβλωσης τῆς ἀλήθειας. Το λα βάνουμε ἀπό κείμενο πού ὑπάρχει στήν ἱστοσελίδα στό διαδίκτυο τῆς Β΄ Εὐαγγελικῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιγράφεται «Τί πιστεύει ἡ Εὐαγγελική Ἐκκλησία γιά την Παρθένο Μαρία;»1.
Ἐκεῖ λοιπόν, ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου ἐκτός ἀπό τίς ἄλλες ἱστορικοδογματικές ἀνακρίβειες, ἀναφερόμενος ἀπορριπτικά και στήν Ὀρθόδοξη παράδοση γιά την Κοίμηση τῆς Ἀειπαρθένου, κλείνει τήν ἀναφορά του μέ ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τή Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ Παν. Τρεμπέλα.
Ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Ἀλλά, ὅπως χαρακτηριστικά λέει για τή μετάσταση τῆς Θεοτόκου καί ὁ κ. Τρεμπέλας "ὅτι τοιαῦτα διδάγματα, στερούμενα ἀπολύτως παντός ἐρείσματος ἐν τῇ Γραφῇ καί τῇ Ἀποστολικῇ παραδόσει, ὠθοῦσιν εἰς ὀλισθήματα καί ἐκτροπάς νοθευούσας τήν ἀνέκαθεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀπηχουμένην ὀρθήν περί Ἀπολυτρώσεως καί τοῦ μόνου Λυτρωτοῦ διδασκαλίαν, μόλις εἶναι ἀνάγκην νά εἴπωμεν"».
Ἡ πρώτη ἐντύπωση πού σχηματίζει ὁ ἀναγνώστης τοῦ κειμένου εἶναι, ὅτι ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἕλληνες Ὀρθόδοξους θεολόγους τοῦ 20οῦ αἰώνα, παρουσιάζεται ὡς συνήγορος ὑπεράσπισης προτεσταντικῶν κακοδοξιῶν.
Ἡ πραγματικότητα ὅμως εἶναι ἀπολύτως ἀντίθετη. Καί αὐτό γιατί τό ἐν λόγῳ ἀπόσπασμα τοῦ Π. Τρεμπέλα 2 εἶναι ἡ κατακλεῖδα τῆς κριτικῆς του σέ κακόδοξες Ρωμαιοκαθολικές ἀντιλήψεις γιά τήν Θεοτόκο, ὅπως π.χ. ὁ χαρακτηρισμός τῆς Θεοτόκου ὡς «Συλλυτρώτριας» (Corredemptrix)3, καί δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν ὀρθόδοξη θεώρηση τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.
Παρατηροῦμε ἐν προκειμένῳ ὅτι ὁ προτεστάντης συντάκτης τοῦ ἄρθρου, χωρίς νά διστάσει καθόλου, διαστρεβλώνει τήν πραγματικότητα, ἀποσπώντας τήν παράγραφο ἀπό τή νοηματική της συνάφεια καί τή θεματική της ἀναφορά, μέ μοναδικό σκοπό νά ἀποδείξει ὡς ἀληθινούς τούς ἰσχυρισμούς του, ἔστω καί κατά τρόπο ἐπιλήψιμο καί ἀνεπίτρεπτο.
Δέν ἔχει σημασία ἐν προκειμένῳ ἡ διαστρέβλωση τῆς θέσης τοῦ ὀρθόδοξου καθηγητῆ γιά τον Ἕλληνα προτεστάντη. Σημασία ἔχει ἡ ἀληθοφάνεια τῶν θέσεών του, στήν προσπάθειά του νά γίνει πειστικός. Καί ὅλα αὐτά μάλιστα, στό ὄνομα τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας. Τό δικό μας τελικό σχόλιο θά εἶναι ὁ ἁγιογραφικός λόγος: «εἰ οὖν τό ἐν σοί σκότος ἐστί, τό σκότος πόσον;» (Ματθ. 6,23).
Ὑποσημειώσεις:
1. Βλ. http://beee.gec.gr/ParthenosMaria.htm.
2. Βλ. Παν. Τρεμπέλα, Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος Β΄, ἐκδ. Σωτήρ, Ἀθῆναι1979 2, σ. 216.
3. Βλ. Lundwig Ott, Grundriss derDogmatik, Freiburg- Basel- Wien 1965 7,σ. 216. Ἀμαλίας Σπουρλάκου- Εὐτυχιάδου, Ἡ Παναγία τύπος χριστιανικῆς ἁγιότητος, (Διδ.διατρ), Ἀθῆναι 1990, σσ. 93 – 110
Ορθόδοξος Τύπος, 03/02/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου