Ο Ιησούς Χριστός νικά τον εχθρό του ανθρώπου

Πολλές φορές στα ιερά Ευαγγέλια περιγράφονται οι επεμβάσεις του Χριστού στους δαιμονιζόμενους, όπως στο σημερινό δαιμονιζόμενο των Γαδαρηνών. Ο Χριστός επεμβαίνοντας, απαλλάσσει τους δυστυχισμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από την επήρεια των δαιμόνων.

Πέραν όμως της θεϊκής δυνάμεως και εξουσίας του Χριστού επάνω στους ανθρώπους και τα πράγματα• πέραν της ευσπλαγχνίας και φιλανθρωπίας Του, υπάρχει και το πνευματικό μέρος. Η Εκκλησία με την παρουσίαση αυτών των επεμβάσεων του Χριστού, επιθυμεί να τονίσει ότι ο μοναδικός μας εχθρός είναι ο διάβολος.

Αυτό βεβαίως δεν πρέπει να το ξεχνούμε. Να μην ξεχνούμε δηλαδή τον κίνδυνο που διατρέχουμε κάθε στιγμή από την κακότητα και διαστροφή του διαβόλου, που πάντα παραμονεύει να βρει την κατάλληλη στιγμή.

Γράφει ο απόστολος Παύλος• «πραγματικά δεν έχουμε να παλαίψουμε προς αντιπάλους όμοιους με εμάς με αίμα και σάρκα σαν την δική μας. Αλλ ἡ πάλη και ο πόλεμος είναι προς τις εξουσίες, προς τα διαβολικά αυτά πράγματα, προς τους κοσμοκράτορες των βυθισμένων στο ηθικό σκοτάδι, το οποίο επικρατεί στον αιώνα τούτο».

Επειδή δε η πάλη η δική μας είναι εναντίον των διαβολικών ενεργειών, γι αὐτὸ και η Εκκλησία δεν σταματά το έργο της, «να μορφώση κοινωνικώς ευπρεπείς και πολιτικώς χρηστούς τύπους ανθρώπων». Πάει πιο πέρα και ζητεί να μορφώσει τον Χριστό στις καρδιές των πιστών• να κάνει αγίους ανθρώπους, που θα έχουν τη δυνατότητα για την πάλη με το κακό και συνεπώς να διασώζουν την ύπαρξή τους.

Έτσι, όπως γίνεται αντιληπτό, ο κίνδυνος που διατρέχουμε δεν είναι φυσικός, δηλαδή κάποια καταστροφή η πείνα η αρρώστια η θάνατος, μήτε ο,τι συνήθως λέγεται «ηθικός», μα είναι κίνδυνος «πνευματικός».

Και ακόμη καλύτερα, κίνδυνος υπερφυσικός• κίνδυνος που προέρχεται όχι από την γη, αλλά απ τὸν ουρανό. Το λέγει ξεκάθαρα ο απόστολος Παύλος, όταν υπογραμμίζει με νόημα• «εν τοις επουρανίοις».

Για τον λόγο αυτό, παλεύοντας με έναν τέτοιο πνευματικό - υπερφυσικό εχθρό, τον διάβολο, δεν είναι αρκετή η καταπολέμηση «δια μόνης της έπιβολής της θελήσεως και του ορθού λόγου». Αυτά μόνα τους δεν φθάνουν, χαρακτηριζόμενα άλλωστε ως ανεπαρκή και αδύναμα.

Χρειάζεται πρωτίστως η Θεία Χάρη, που «εν ασθενεία τελειούται». Αυτή «καθαίρει, φωτίζει και ενισχύει» τους ανθρώπους. Καθιστά τις ανθρώπινες υπάρξεις άτρωτες και φρούρια απόρθητα. Έτσι αισθάνονται ασφαλείς και ενδυναμώνουν την πίστη τους στον Χριστό.

Πρέπει δε να πούμε πως ετούτος ο πόλεμος του διαβόλου ενάντια στον άνθρωπο, είναι πολύ παλιός, όσο και αυτός ο άνθρωπος. Γνωστή είναι η παρακοή του θεϊκού θελήματος και η παράβαση της εντολής Του.

Και από τότε αρχίζουν τα βάσανα για τον άνθρωπο, ως κληρονομιά της παρακοής και της παράβασης της θεϊκής εντολής. Η τότε παρακοή και παράβαση γέννησε στον άνθρωπο την αρρώστια, την εξαθλίωση, την εγκατάλειψη, τον πόνο και τέλος τον θάνατο. Μπροστά σ αὐτὰ τα δεινά ο άνθρωπος ευτυχώς δεν έμεινε μόνος.

Γιατί από τότε ακριβώς ξεκινάει το σωτήριο έργο του Θεού. Έτσι ο Χριστός ερχόμενος ως σωτήρας του ανθρώπου, υποσχέθηκε πως θα είναι μαζί του και τελικά η νίκη θα είναι δική του.

Ενώ λοιπόν οι άνθρωποι, πριν έλθει ο Χριστός, βρισκόντουσαν στα χέρια του διαβόλου, τώρα με την έλευσή Του, είναι στα δικά Του χέρια. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει πως ο διάβολος καταργήθηκε. Όχι, γιατί δεν ήλθε ακόμη η ώρα του. Υπάρχει και συνεχίζει να πειράζει και να διαστρεβλώνει το θέλημα του Θεού.

Όμως υπάρχει η χάρη του Χριστού, η πρεσβεία της Θεοτόκου και όλων των Αγίων μας, μαζί με τη δική μας αγωνιστικότητα, που μας φυλάει και μας προστατεύει από την κακότητα του διαβόλου.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός μας έμαθε να προσευχόμαστε και να ζητούμε το «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού», δηλαδή να μας γλυτώνει από την κακότητα του διαβόλου.

Και η Εκκλησία προβάλλοντας τις θαυματουργικές επεμβάσεις του Χριστού στους δαιμονιζόμενος, μας υπενθυμίζει ότι οφείλουμε να βρισκόμαστε πάντα άγρυπνοι και ετοιμοπόλεμοι για τον πνευματικό αγώνα. Επειδή ο διάβολος ποτέ δεν κοιμάται• ποτέ δεν ησυχάζει και ποτέ δεν παρατάει τα οδυνηρά βέλη του.

Γιατί αυτός, που πάντα πονηρά πορεύεται και μισεί τον άνθρωπο, θέλει το κακό του, τον εξευτελισμό, την απαξίωση, τη χλεύη, την απογοήτευση, την καταστροφή.

Ενώ ο Χριστός επιθυμεί και εργάζεται για την σωτηρία, το ωφέλιμο, το δίκαιο, το άγιο. Τιμάει τον άνθρωπο και τον περιβάλλει με την αγάπη Του. Επιθυμεί να προσφέρει τη δική Του ζωή με μια μονάχα προϋπόθεση• να το θέλουμε και εμείς οι ίδιοι.

Το να απορρίπτουμε δε αυτή την βασική βοήθεια, που μας χαρίζει ασφάλεια, σωτηρία, ειρήνη και την χάρη του Χριστού είναι τουλάχιστον μια επιπόλαιη και επικίνδυνη επιλογή με πολύ βαρύ κόστος.



ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. 8, 27-39)



Αρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσά

Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως

22-10-06