Ἂν θελήσουμε νὰ βροῦμε ἕνα κοινὸ χαρακτηριστικὸ τῶν ἀνθρώπων, κάτι ποὺ νὰ μοιάζουμε, κάτι ποὺ νὰ ταυτιζόμαστε ὅλοι, ἀσχέτως ἡλικίας, φύλου, μορφώσεως, ἢ καταγωγῆς, σίγουρα τὸ χαρακτηριστικὸ αὐτὸ θὰ εἶναι ὁ πόθος γιὰ εὐτυχία. Ὁ ἄνθρωπος καὶ ὡς ἄτομο καὶ ὡς σύνολο, γιὰ ἕνα πρᾶγμα ἐνδιαφέρεται, γιὰ ἕνα πρᾶγμα προσπαθεῖ, τὴν εὐτυχία. Κύριος του στόχος καὶ πρώτιστό του μέλημα, πὼς νὰ τὴν ἀποκτήσει καὶ νὰ τὴ κάνει ἀναπαλλοτρίωτο κτῆμα του.
Καὶ συνήθως, ὁ ἄνθρωπος, συνδέει πάντοτε τὴν εὐτυχία του μὲ τὴν οἰκονομικὴ καὶ ὑλική του ἄνεση. Τὴν καλοζωία, τὴν καλοπέραση, τὴν εὐημερία καὶ τὴν εὐμάρεια. Τὴν ἱκανοποίηση τοῦ ἐγωισμοῦ του, τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐνστίκτων του, καὶ τὴν ἀπόκτηση δυνάμεως. Ποιὸν θεωροῦμε εὐτυχισμένο; Αὐτὸν ποὺ ἔχει λεφτά, περιουσία, κτήματα. Αὐτὸν ποὺ ἔχει δόξα, μεγάλη θέση καὶ μπορεῖ καὶ ἐπιβάλλεται.
Αὐτὸν ποὺ ἔχει ὀμορφιά, ὡραῖο σῶμα, ὑγεία, γοητεία’ αὐτὸν ποὺ μπορεῖ καὶ ἱκανοποιεῖ ὅλες τὶς ἐπιθυμίες του. Καὶ ἡ θεώρηση αὐτὴ τῆς εὐτυχίας δὲν εἶναι τωρινὴ ἀλλὰ πολὺ παλιά. Χίλια χρόνια περίπου πρὸ Χριστοῦ, ὁ προφητάναξ Δαυίδ, μᾶς ἀναφέρει ὅτι κατ’ αὐτὸν τὸν ὑλιστικὸ τρόπο σκεφτόταν πολλοὶ σύγχρονοί του. Δὲν ἐξέταζαν ποιὸ εἶναι τὸ ἠθικὸ ποιὸν τῶν συγχρόνων τῶν ἰσχυρῶν λαῶν, ἀλλὰ ἐξέταζαν τί ἐπιτυχίες σημείωναν οἱ λαοὶ αὐτοὶ στὸν τομέα τῆς εὐμάρειας, τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ τῆς δυνάμεως.
Ἔτσι στὸν ψαλμὸ 143, μᾶς λέγει ὁ Δαυίδ, ὅτι οἱ σύγχρονοί του μακάριζαν τὸν λαὸ ποὺ ἔχει ὡραῖα ἀγόρια, ποὺ μοιάζουν μὲ νέα δένδρα, καλορριζωμένα, θαλερὰ καὶ ὁλοπράσινα. Σὲ σύγχρονη γλῶσσα θὰ λέγαμε ἀγόρια καλογυμνασμένα, μὲ στιβαροὺς μῦς, καὶ μὲ μεγάλες ἐπιδόσεις στὸν ἀθλητισμό. Οἱ κοπέλες τοῦ λαοῦ αὐτοῦ εἶναι καλοπεριποιημένες, στολισμένες σὰν ἀγάλματα καὶ εἴδωλα ἀρχαίου ναοῦ. Σὰν ἄλλες καρυάτιδες τοῦ Παρθενῶνα. Οἱ ἀποθῆκες τοὺς ὑπερπλήρεις, ξεχειλίζουν ἀπὸ ὅλα τὰ ἀγαθά. Τὰ πρόβατα τοὺς συνέχεια γεννοῦν καὶ γέμισαν τὰ λιβάδια ὅπου βόσκουν. Τὰ βόδια τοὺς παχύτατα. Τὰ τείχη τους, οἱ φράκτες τους, καὶ τὰ σύνορα τοὺς εἶναι ἀσφαλῆ. Στὶς πλατεῖες τῶν πόλεών τους, δὲν ἀκούγεται κραυγὴ θρήνου καὶ πόνου γιὰ συμφορὲς ἐθνικές. Ἀντίθετα φωνὲς χαρᾶς καὶ ἑορτῶν ἀντηχοῦν. Συνέχεια ὀργανώνονται φιέστες καὶ φεστιβὰλ θὰ λέγαμε σήμερα.
«Ἐμακάρισαν τὸν λαόν, ὢ ταῦτα ἐστι». Καλοτύχισαν τὸ ἔθνος ποὺ τὰ ἔχει πετύχει ὅλα αὐτά. Κι ὅμως ὁ προφήτης διαφωνεῖ. Ἡ εὐτυχία ἐνὸς λαοῦ δὲν μετριέται μὲ τὶς ὑλικὲς ἀπολαβὲς καὶ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ μέγεθος τῆς παραγωγῆς καὶ τῶν ἐξαγωγῶν. Δὲν εἶναι οἰκονομικὸ μέγεθος. Ἡ εὐτυχία ἐνὸς λαοῦ, κατὰ τὸν προφήτη, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἠθικὸ ποιὸν τοῦ λαοῦ καὶ ἀπὸ τὶς σχέσεις τοῦ λαοῦ μὲ τὸν παντοκράτορα Θεό. «Μακάριος ὁ λαός, οὗ κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ» λέγει τὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ ψαλμοῦ. Δηλαδὴ μακάριος καὶ εὐτυχισμένος εἶναι ὁ λαὸς ποὺ πιστεύει καὶ λατρεύει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ φυσικὰ πειθαρχεῖ στὶς ἐντολές του.
Πράγματι ποῦ εἶναι σήμερα οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι, ἡ ὑπερδύναμη τοῦ ἀρχαίου κόσμου; Ποῦ εἶναι οἱ Βαβυλώνιοι μὲ τοὺς κρεμαστούς τους κήπους καὶ τὸ φιλήδονό τους βίο;Ποῦ εἶναι οἱ Μήδοι καὶ οἱ Πέρσες ποῦ εἶχαν κατακτήσει τὴν Ἀνατολή; Ποῦ οἱ κοσμοκράτορες Ρωμαῖοι; Ποῦ οἱ δικοί μας Μακεδόνες καὶ οἱ Βυζαντινοί; Οἱ διαιρέσεις καὶ οἱ διχασμοὶ οἱ θεομίσητοι ὑποδούλωσαν τοὺς πρώτους στοὺς Ρωμαίους, καὶ ἡ ποικίλη ἁμαρτία ἔγινε ἀφορμὴ νὰ καταστραφεῖ τὸ Βυζάντιο ἢ τὸ ἀρχαῖο Ἰσραήλ. Ἐὰν διαβάσουμε ἀρχαίους ἐξηγητὲς τῆς Ἀποκαλύψεως, θὰ δοῦμε νὰ ταυτίζουν τὴν Βαβυλῶνα -ποὺ εἶναι ὁ συμβολισμὸς τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ στηριγμένου στὴν ὕλη καὶ τὸ χρῆμα κράτους- μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη!
Ἃς θυμηθοῦμε τὰ λόγια του Κυρίου μας γιὰ τὴν Ἱερουσαλὴμ ποὺ φονεύει τοὺς προφῆτες καὶ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, καὶ ἂς διαβάσουμε στὴν ἱστορία γιὰ τὸ διωγμὸ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καὶ τόσων ἄλλων ἀπὸ τὴν κοσμικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία τοῦ Βυζαντίου, τὶς ἴντριγκες, τὰ μαχαιρώματα καὶ τὶς δολοπλοκίες τῶν εὐγενῶν, τὶς συνεχεῖς ἀλλαξοπατριαρχίες τὸν καιρὸ τῆς τουρκοκρατίας, καὶ τόσα ἄλλα, γιὰ νὰ καταλάβουμε πόση ἀλήθεια ἔχει ὁ 143ος ψαλμὸς ποὺ προαναφέραμε καὶ γιατί οἱ ἐξηγητὲς τῆς Ἀποκαλύψεως ταυτίζουν τὴν νέα Ἱερουσαλήμ, τὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὴ Βαβυλῶνα.
Καὶ γιὰ νὰ ἔρθουμε καὶ στὴν ἐθνικὴ ἐπέτειο τοῦ 1940, ποὺ γιὰ ἄλλη μιὰ φορᾷ γιορτάζουμε, ἃς θυμηθοῦμε τί ἔγραφε ὁ ἀείμνηστος Γεώργιος Βλάχος στὴν περίφημη ἐπιστολὴ τοῦ πρὸς τὸν Μουσολίνι, ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν Καθημερινή. «ΦΕΥΓΕΤΕ. Φεύγετε κατὰ τρόπον ἐπονείδιστον, λασπωμένοι, αἱματωμένοι, μὲ τραύματα εἰς τὰ νῶτα καὶ τοὺς γλουτούς, χωρὶς κράνη, χωρὶς πηλίκια, χωρὶς πτερά, χωρὶς ὑλικόν. Διατί; Θὰ σᾶς εἴπω κ. Μουσολίνι, διατί. Διότι τὸ κράτος σας αὐτὸ τὸ ὁποῖο μας ἐθάμβωσεν ὅλους, δὲν εἶχε τὸ Δίκαιον ὡς θεμέλια. Διότι τὸ σχολεῖο ποὺ ἐκτίσατε ἐστερεῖτο μαθήματος Ἠθικῆς».
Χρυσὰ καὶ ἀθάνατα λόγια! Λόγια ποὺ ἀξίζουν ὅσο δὲν ἀξίζουν τὰ θησαυροφυλάκια τοῦ κράτους μας καὶ τὰ θησαυροφυλάκια ὄλου τοῦ κόσμου. Λόγια ποὺ πρέπει νὰ τὰ γράψουμε στὰ χέρια μας, νὰ τὰ κεντήσουμε στὰ ροῦχα μας, νὰ τὰ πληκτρολογήσουμε στοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστές μας, νὰ τὰ ἀναρτήσουμε στὰ σχολεῖα μας, νὰ τὰ προβάλουμε συνεχῶς στοὺς τηλεοπτικοὺς σταθμούς μας. Γιατί; Γιατί αὐτά μας ἀποκαλύπτουν τὸ μυστικὸ τῆς αἰώνιας παραμονῆς μας στὴν ἱστορικὴ κονίστρα τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν καταξίωση τοῦ ἔθνους μας αἰωνίως καὶ παγκοσμίως.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
πηγήhttp://www.pmeletios.com/ar_meletios/ethnikes_eortes/didagma_28hs_oktovriou.html
Share This
Δημοσιευμένο από την/τον kantonopou στις Οκτώβριος 22, 2009
Καὶ συνήθως, ὁ ἄνθρωπος, συνδέει πάντοτε τὴν εὐτυχία του μὲ τὴν οἰκονομικὴ καὶ ὑλική του ἄνεση. Τὴν καλοζωία, τὴν καλοπέραση, τὴν εὐημερία καὶ τὴν εὐμάρεια. Τὴν ἱκανοποίηση τοῦ ἐγωισμοῦ του, τὴν ἱκανοποίηση τῶν ἐνστίκτων του, καὶ τὴν ἀπόκτηση δυνάμεως. Ποιὸν θεωροῦμε εὐτυχισμένο; Αὐτὸν ποὺ ἔχει λεφτά, περιουσία, κτήματα. Αὐτὸν ποὺ ἔχει δόξα, μεγάλη θέση καὶ μπορεῖ καὶ ἐπιβάλλεται.
Αὐτὸν ποὺ ἔχει ὀμορφιά, ὡραῖο σῶμα, ὑγεία, γοητεία’ αὐτὸν ποὺ μπορεῖ καὶ ἱκανοποιεῖ ὅλες τὶς ἐπιθυμίες του. Καὶ ἡ θεώρηση αὐτὴ τῆς εὐτυχίας δὲν εἶναι τωρινὴ ἀλλὰ πολὺ παλιά. Χίλια χρόνια περίπου πρὸ Χριστοῦ, ὁ προφητάναξ Δαυίδ, μᾶς ἀναφέρει ὅτι κατ’ αὐτὸν τὸν ὑλιστικὸ τρόπο σκεφτόταν πολλοὶ σύγχρονοί του. Δὲν ἐξέταζαν ποιὸ εἶναι τὸ ἠθικὸ ποιὸν τῶν συγχρόνων τῶν ἰσχυρῶν λαῶν, ἀλλὰ ἐξέταζαν τί ἐπιτυχίες σημείωναν οἱ λαοὶ αὐτοὶ στὸν τομέα τῆς εὐμάρειας, τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ τῆς δυνάμεως.
Ἔτσι στὸν ψαλμὸ 143, μᾶς λέγει ὁ Δαυίδ, ὅτι οἱ σύγχρονοί του μακάριζαν τὸν λαὸ ποὺ ἔχει ὡραῖα ἀγόρια, ποὺ μοιάζουν μὲ νέα δένδρα, καλορριζωμένα, θαλερὰ καὶ ὁλοπράσινα. Σὲ σύγχρονη γλῶσσα θὰ λέγαμε ἀγόρια καλογυμνασμένα, μὲ στιβαροὺς μῦς, καὶ μὲ μεγάλες ἐπιδόσεις στὸν ἀθλητισμό. Οἱ κοπέλες τοῦ λαοῦ αὐτοῦ εἶναι καλοπεριποιημένες, στολισμένες σὰν ἀγάλματα καὶ εἴδωλα ἀρχαίου ναοῦ. Σὰν ἄλλες καρυάτιδες τοῦ Παρθενῶνα. Οἱ ἀποθῆκες τοὺς ὑπερπλήρεις, ξεχειλίζουν ἀπὸ ὅλα τὰ ἀγαθά. Τὰ πρόβατα τοὺς συνέχεια γεννοῦν καὶ γέμισαν τὰ λιβάδια ὅπου βόσκουν. Τὰ βόδια τοὺς παχύτατα. Τὰ τείχη τους, οἱ φράκτες τους, καὶ τὰ σύνορα τοὺς εἶναι ἀσφαλῆ. Στὶς πλατεῖες τῶν πόλεών τους, δὲν ἀκούγεται κραυγὴ θρήνου καὶ πόνου γιὰ συμφορὲς ἐθνικές. Ἀντίθετα φωνὲς χαρᾶς καὶ ἑορτῶν ἀντηχοῦν. Συνέχεια ὀργανώνονται φιέστες καὶ φεστιβὰλ θὰ λέγαμε σήμερα.
«Ἐμακάρισαν τὸν λαόν, ὢ ταῦτα ἐστι». Καλοτύχισαν τὸ ἔθνος ποὺ τὰ ἔχει πετύχει ὅλα αὐτά. Κι ὅμως ὁ προφήτης διαφωνεῖ. Ἡ εὐτυχία ἐνὸς λαοῦ δὲν μετριέται μὲ τὶς ὑλικὲς ἀπολαβὲς καὶ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ μέγεθος τῆς παραγωγῆς καὶ τῶν ἐξαγωγῶν. Δὲν εἶναι οἰκονομικὸ μέγεθος. Ἡ εὐτυχία ἐνὸς λαοῦ, κατὰ τὸν προφήτη, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἠθικὸ ποιὸν τοῦ λαοῦ καὶ ἀπὸ τὶς σχέσεις τοῦ λαοῦ μὲ τὸν παντοκράτορα Θεό. «Μακάριος ὁ λαός, οὗ κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ» λέγει τὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ ψαλμοῦ. Δηλαδὴ μακάριος καὶ εὐτυχισμένος εἶναι ὁ λαὸς ποὺ πιστεύει καὶ λατρεύει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ φυσικὰ πειθαρχεῖ στὶς ἐντολές του.
Πράγματι ποῦ εἶναι σήμερα οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι, ἡ ὑπερδύναμη τοῦ ἀρχαίου κόσμου; Ποῦ εἶναι οἱ Βαβυλώνιοι μὲ τοὺς κρεμαστούς τους κήπους καὶ τὸ φιλήδονό τους βίο;Ποῦ εἶναι οἱ Μήδοι καὶ οἱ Πέρσες ποῦ εἶχαν κατακτήσει τὴν Ἀνατολή; Ποῦ οἱ κοσμοκράτορες Ρωμαῖοι; Ποῦ οἱ δικοί μας Μακεδόνες καὶ οἱ Βυζαντινοί; Οἱ διαιρέσεις καὶ οἱ διχασμοὶ οἱ θεομίσητοι ὑποδούλωσαν τοὺς πρώτους στοὺς Ρωμαίους, καὶ ἡ ποικίλη ἁμαρτία ἔγινε ἀφορμὴ νὰ καταστραφεῖ τὸ Βυζάντιο ἢ τὸ ἀρχαῖο Ἰσραήλ. Ἐὰν διαβάσουμε ἀρχαίους ἐξηγητὲς τῆς Ἀποκαλύψεως, θὰ δοῦμε νὰ ταυτίζουν τὴν Βαβυλῶνα -ποὺ εἶναι ὁ συμβολισμὸς τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ στηριγμένου στὴν ὕλη καὶ τὸ χρῆμα κράτους- μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη!
Ἃς θυμηθοῦμε τὰ λόγια του Κυρίου μας γιὰ τὴν Ἱερουσαλὴμ ποὺ φονεύει τοὺς προφῆτες καὶ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, καὶ ἂς διαβάσουμε στὴν ἱστορία γιὰ τὸ διωγμὸ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καὶ τόσων ἄλλων ἀπὸ τὴν κοσμικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία τοῦ Βυζαντίου, τὶς ἴντριγκες, τὰ μαχαιρώματα καὶ τὶς δολοπλοκίες τῶν εὐγενῶν, τὶς συνεχεῖς ἀλλαξοπατριαρχίες τὸν καιρὸ τῆς τουρκοκρατίας, καὶ τόσα ἄλλα, γιὰ νὰ καταλάβουμε πόση ἀλήθεια ἔχει ὁ 143ος ψαλμὸς ποὺ προαναφέραμε καὶ γιατί οἱ ἐξηγητὲς τῆς Ἀποκαλύψεως ταυτίζουν τὴν νέα Ἱερουσαλήμ, τὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὴ Βαβυλῶνα.
Καὶ γιὰ νὰ ἔρθουμε καὶ στὴν ἐθνικὴ ἐπέτειο τοῦ 1940, ποὺ γιὰ ἄλλη μιὰ φορᾷ γιορτάζουμε, ἃς θυμηθοῦμε τί ἔγραφε ὁ ἀείμνηστος Γεώργιος Βλάχος στὴν περίφημη ἐπιστολὴ τοῦ πρὸς τὸν Μουσολίνι, ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν Καθημερινή. «ΦΕΥΓΕΤΕ. Φεύγετε κατὰ τρόπον ἐπονείδιστον, λασπωμένοι, αἱματωμένοι, μὲ τραύματα εἰς τὰ νῶτα καὶ τοὺς γλουτούς, χωρὶς κράνη, χωρὶς πηλίκια, χωρὶς πτερά, χωρὶς ὑλικόν. Διατί; Θὰ σᾶς εἴπω κ. Μουσολίνι, διατί. Διότι τὸ κράτος σας αὐτὸ τὸ ὁποῖο μας ἐθάμβωσεν ὅλους, δὲν εἶχε τὸ Δίκαιον ὡς θεμέλια. Διότι τὸ σχολεῖο ποὺ ἐκτίσατε ἐστερεῖτο μαθήματος Ἠθικῆς».
Χρυσὰ καὶ ἀθάνατα λόγια! Λόγια ποὺ ἀξίζουν ὅσο δὲν ἀξίζουν τὰ θησαυροφυλάκια τοῦ κράτους μας καὶ τὰ θησαυροφυλάκια ὄλου τοῦ κόσμου. Λόγια ποὺ πρέπει νὰ τὰ γράψουμε στὰ χέρια μας, νὰ τὰ κεντήσουμε στὰ ροῦχα μας, νὰ τὰ πληκτρολογήσουμε στοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστές μας, νὰ τὰ ἀναρτήσουμε στὰ σχολεῖα μας, νὰ τὰ προβάλουμε συνεχῶς στοὺς τηλεοπτικοὺς σταθμούς μας. Γιατί; Γιατί αὐτά μας ἀποκαλύπτουν τὸ μυστικὸ τῆς αἰώνιας παραμονῆς μας στὴν ἱστορικὴ κονίστρα τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν καταξίωση τοῦ ἔθνους μας αἰωνίως καὶ παγκοσμίως.
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
πηγήhttp://www.pmeletios.com/ar_meletios/ethnikes_eortes/didagma_28hs_oktovriou.html
Share This
Δημοσιευμένο από την/τον kantonopou στις Οκτώβριος 22, 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου