Η κλήσις των Αγίων Αποστόλων, Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά.
«Παρῆλθεν ἡ σκιά τοῦ νόμου, τῆς Χάριτος ἐλθούσης». Ὁ λαός πού ἐκάθητο ὡσάν αἰχμάλωτος καί ἀκίνητος εἰς τό πνευματικό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρικῆς πλάνης καί ἀσχημοσύνης, εἶδε Φῶς· τόν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ.
Ἐκεῖνοι δέ οἱ ἄνθρωποι πού ἐκάθηντο χωρίς ἐλπίδα, εἰς τόπους σκοτεινούς καί δυσώδεις, ἔλλαμψε ἐξ οὐρανοῦ, τό φῶς τοῦ Μεσσίου. Χαρᾶς εὐαγγέλια, σεβαστή γερόντισσα, τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ· νέα πνευματική ζωή, οὐράνια νοήματα, ἀνάπλασις διά τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θά ἐγκαινίαζε ἐπί τῆς γῆς, ὁ Θεάνθρωπος. Ἐν τούτοις, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζει μέ εἰλικρινή μετάνοια. «… μετανοεῖτε, ἤγγικεν γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
Ἐπίσης, δεύτερον, χρειάζονται ἐργάτες στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ὁ θερισμός πολύς, οἱ ἐργάτες ὀλίγοι». Ἀνθρώπους Ἀποστόλους, δηλαδή, μέ καθαρή καρδιά καί ἁγία προαίρεση, πού ἀφοῦ ἔλαβαν τήν κλήση τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν· ἀρνούμενοι στήν πράξη τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου.
Φρονοῦμε, ἀδελφοί, ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι πού κλήθηκαν σήμερα ἀπό τόν Κύριο νά Τόν ἀκολουθήσουν, θεώρησαν σάν ἄχρηστα σκύβαλα, τά ὅποια ἐνδιαφέροντα καί τίς ὅποιες ἡδονές τῆς ἐποχῆς τοῦ βίου των, προκειμένου νά ὑπηρετήσουν τό μυστήριον τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων· τό μυστήριον τῆς θείας Ἀποκαλύψεως πού ἔφερε καί φανέρωσε ὁ Ἐνανθρωπήσας Χριστός καί Θεός.
Ἐπροχώρησαν ἀδίστακτα, λοιπόν, καί ἀκολούθησαν ἕως θανάτου τόν Κύριον πού τούς ἐκάλεσε «…οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τό πλοῖον καί τόν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ». Κατενόησαν εἰς βάθος καί ὕψος καί πλάτος οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅτι ὁ καλέσας σήμερα αὐτούς, δηλαδή ὁ Ἰησοῦς, εἶναι ὁ Ἀναμάρτητος καί Ζωοποιός, ἱκανός νά φωτίζει τά σκοτάδια τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες καί κυριολεκτικά νά χαρίζει καινούρια ζωή, δικαιοσύνη, ἀγάπη, εὐσπλαχνία καί κάθε ἄλλο ἐπουράνιο ἀγαθό.
Ἀξίζει, σκέφτηκαν οἱ Ἅγιοι Πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι, νά ἀγαπήσουμε τόν Νέον Ἀδάμ, τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν, ὅπου μέ ἔλεος καί φιλανθρωπία θά χτυποῦσε τήν κεφαλή τοῦ ἀρχέκακου ψεύστη καί ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Δίκαια φρονοῦμε, ὅτι ὁ Χριστός ἀγάπησε τήν σωτηρία τοῦ πλάσματός Του· καί καλῶς τό πλάσμα ἀνταποκρίθηκε, ἄφησε τά πάντα καί Τόν ἀκολούθησε εἰς τέλος. Αὐτό συμβαίνει μέ τήν χορηγία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού γίνεται καί τελειοῦται διά τῆς ἀφῆς τῶν σωματικῶν χειρῶν[1], μεταδίδοντας στόν γνησίως καί ἀληθῶς ἀποδεχόμενον τήν κλήσην, θεία ἐνέργεια καί χάρη, ἡ ὁποία γίνεται μεταδώσιμη πάλι σέ ἄλλον διά τούτου καί διά μέσου αὐτοῦ, πάλι σέ ἄλλον καί προχωρεῖ διαδοχικά ἐπεκτεινόμενη σέ ὅλον τόν κόσμον ἕως συντελείας. (Καί τρόπων μέτοχος καί θρόνων διάδοχος…)
Πραγματικά, ἁγία γερόντισσα, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, πού κλήθηκαν σήμερα, ἀφοῦ διδάχτηκαν γιά νά φωτίσουν καί φωτίστηκαν· ἀπεστάλησαν γι΄ αὐτό γιά νά διδάξουν ὅπως διδάχτηκαν, γιά νά φωτίσουν ἀκριβῶς ὅπως φωτίσθηκαν, γιά νά κηρύξουν δημοσίᾳ ὅσα συνέβη νά ἀκούσουν στό αὐτί, γιά νά ποῦν στό φῶς, δηλαδή φανερά σέ ὅλους, νά ἐγκαταλείψουν τήν χώρα καί τήν σκιά θανάτου.
Θεωροῦμε ἀδελφοί, ἐάν ἡ κλήση καί τό μαρτύριο κάθε Ἁγίου, χάριν τῆς ἀληθείας καί τῆς δικαιοσύνης, γιορτάζεται μέ τά προσήκοντα ἐγκώμια, πόσο περισσότερο χαιρόμαστε τώρα πού ἀκούσαμε γιά τήν κλήση αὐτῶν τῶν τεσσάρων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων στή θάλασσα τῆς Καπερναούμ. Αὐτοί εἶναι κοινοί πατέρες καί εὐεργέτες ὅλων τῶν ἐχόντων τό ὄνομα ἀπό τόν Χριστόν, (τό καινόν ὄνομα), ὡς ἀρχιποιμένες ἤ καί ἀρχιτέκτονες τῆς κοινῆς ὅλων εὐσέβειας καί ἀρετῆς καί ὡς φωστῆρες στόν κόσμο πού προβάλλουν τόν λόγον τῆς ζωῆς[2].
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τόσο πολύ διέλαμψαν μέ τήν εὐσέβεια καί τήν ἀρετή, ὥστε ἐξήγαγαν ἀπό τό σκότος στό Φῶς, τούς θέλοντας. Τοῦτ’ἐστιν, στό θαυμάσιο φῶς τῆς μετανοίας, ὥστε ὁ καθένας ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους κατά τήν μελλοντική ἔνδοξη παρουσία καί ἐπιφάνεια τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, νά λάμψει ὡς ἥλιος καί νά καθίσει σέ βασιλική καθέδρα. Τέτοιοι Φωστῆρες, ἀφοῦ μᾶς ἐμφανίστηκαν σήμερα μέ τήν ἁγία κλήση τους, ὁ ἕνας μαζί μέ τόν ἄλλον, δύο ζεύγη, στολίζουν ἔκτοτε τήν Ἐκκλησία· διότι ἡ συνάντησή τους καί ἡ κλήση τους δέν προκαλεῖ ἔκλειψη, ἀλλά περίσσεια φωτός.
Γι’ αὐτό καί ἡ συνάντηση τῶν Φωστήρων τούτων μετά τῶν πιστῶν στή σημερινή θεία Λειτουργία, χορηγεῖ πολλαπλάσια ἔλλαμψη στίς ψυχές ὅλων ἡμῶν. Ἀφοῦ λοιπόν, τέτοια εἶναι ἡ ἕνωσις τοῦ Θεοῦ σύν Χριστῷ πρός τούς ἀξίους, ὑποδηλώνει, ὅτι μόνο αὐτή εἶναι πράγματι ἡ προϋπόθεσις τῆς πραγματικῆς ἀγάπης καί διακονίας πρός τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπο. Ἔτσι ὁ προσκολλώμενος στόν Κύριο, εἶναι ἕνα πνεῦμα καί οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ θά λάμψουν ὅπως ἔλαμψε ὁ Χριστός ἐπάνω στό ὅρος Θαβώρ.
Σαφῶς, τήν ἀγάπη πρός τόν Θεόν, χαρακτηρίζει ἀπουσία παθῶν καί ἀφθονία τῶν ἀρετῶν. Ἔνδειξη φιλανθρωπίας εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Πατέρας ὅλων καί φίλος καί ἀδελφός· Αὐτός μᾶς ἀναγέννησε μέ τό θεῖο Βάπτισμα καί τήν χάρη τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος πού ὑπάρχει σ’ αὐτό, ὅπως καί σέ ὅλα τά μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Στόν Θεάνθρωπο Χριστόν, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1](Πράξ. 8, 17)
[2](Φιλοκ. 2, 16)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου