Ἡ σωστή συνείδηση πληροφορεῖ τόν ἄνθρωπο σωστά

 Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο πράγμα στόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀναπαυμένη συνείδηση. Εἶναι μεγάλο πράγμα νά μή σέ πειράζει ἡ συνείδησή σου, ὅτι μποροῦσες νά κάνεις καί κάτι ἄλλο καί δέν τό ἔκανες. Τότε ὁ ἄνθρωπος ἔχει μιά συνεχῆ ἐσωτερική χαρά καί ὅλη ἡ ζωή του εἶναι πανηγύρι. Αὐτή ἡ ἐσωτερική χαρά δίνει τήν πνευματική δύναμη.

–Γέροντα, πῶς θά καταλάβει κανείς ὅτι εἶναι εὐάρεστο στόν Θεό αὐτό πού κάνει; –Ἔχει ὁ ἄνθρωπος ἐσωτερική πληροφορία. –Φθάνει ἡ δική του πληροφορία ἤ χρειάζεται καί ἡ μαρτυρία τῶν ἄλλων; –Μιλάω γιά ἕναν πού ἔχει σωστή συνείδηση· δέν μιλάω γιά ἕναν πού ἔχει λανθασμένη συνείδηση. Ἡ σωστή συνείδηση πληροφορεῖ τόν ἄνθρωπο σωστά. Τότε ὁ ἄνθρωπος νιώθει σιγουριά, ἐλπίδα καί λέει μέ ταπείνωση: «Δέν εἶμαι γιά τόν Παράδεισο· εἶμαι γιά τήν κόλαση, ἀλλά πιστεύω ὅτι ἡ ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ δέν θά μ’ ἀφήσουν». Τό νιώθει αὐτό, γιατί ἀγωνίζεται· δέν κάθεται, χωρίς νά κάνει τίποτε, καί ἀναπαύει τόν λογισμό του λέγοντας: «Ὁ Θεός θά μέ σώσει». Ἡ συνείδηση..., φοβερό! Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη φωτιά, μεγαλύτερη κόλαση ἀπό τό κάψιμο τῆς συνειδήσεως. Δέν ὑπάρχει φοβερώτερο καί βασανιστικώτερο σαράκι ἀπό τό σαράκι τῆς συνειδήσεως. Οἱ κολασμένοι θά ὑποφέρουν αἰωνίως, γιατί θά τούς βασανίζει ἡ σκέψη πώς ἔχασαν τά ἀγαθά τοῦ Παραδείσου γιά λίγα χρόνια ἐπιγείου ζωῆς, ἄν καί αὐτά ἦταν γεμάτα τύψεις καί ἄγχος. Τά πάθη τότε δέν θά ἱκανοποιοῦνται καί αὐτό θά εἶναι ἄλλο βάσανο.

 (Ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀνθολόγιον Συμβουλῶν Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου)