Εἶναι πολλές καί ἀπόλυτα ἀνθρώπινες οἱ στιγμές πού μάθαμε ἀπό τούς γονεῖς καί τούς παπποῦδες μας νά λέμε «τήν ὑγειά μας νά ἔχουμε καί ὅλα γίνονται», παρακαλώντας τόν Θεό νά εὐλογήσει τήν ἔκφραση τῶν χειλέων ἀλλά καί τῶν καρδιῶν μας. Ἀσφαλῶς εἶναι μιά φιλοσοφημένη καί ἀληθής διαπίστωση καί εὐχή συνάμα· μιά εὐχή πού γιά τόν ἄνθρωπο, καί μάλιστα τόν πιστό, σημαίνει τήν ἀναγνώριση τοῦ καλοῦ μας Θεοῦ ὡς πηγῆς τῆς ζωῆς, ὡς Κυρίου καί ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς, ὡς χορηγοῦ τοῦ πολύτιμου αὐτοῦ ἀγαθοῦ, στό ὁποῖο καλεῖ ὡς συνδημιουργό κατά τήν ἀπόλυτη σοφία του τόν ἄνθρωπο.
Ἡ ἐργασία τοῦ καθ’ ὁμοίωσιν
Οἱ λίγες ἤ περισσότερες δεκαετίες τῆς ζωῆς μας εἶναι ὁ χρόνος πού ὁ Θεός οἰκονομεῖ γιά τή σωτηρία μας νά ἐργασθεῖ ὁ ἄνθρωπος τό καθ’ ὁμοίωσιν, νά ἀγωνισθεῖ μέ τήν χάρη του νά τοῦ μοιάσει, νά γίνει καί ἐκεῖνος ἕνας θεός κατά χάριν. Ἡ Ἐκκλησία, γνωρίζοντας ὅτι τό δῶρο αὐτό τῆς ζωῆς δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά εἶναι αὐτοσκοπός, πάντοτε εὔχεται καί διδάσκει περί τῆς «ἐν Χριστῷ ζωῆς». Ἡ συμμετοχή στή θεία Εὐχαριστία, ἡ θέαση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ στό πρόσωπο κάθε ἐμπερίστατου ἀδελφοῦ, ἡ συμμετοχή στή θεία λατρεία, ἡ προσευχή, κοινή καί ἰδιωτική, ἡ μελέτη τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, χριστοποιοῦν τόν ἄνθρωπο, τόν βοηθοῦν νά θυμᾶται τή θεία καταγωγή καί τήν οὐράνια πατρίδα του, νοηματοδοτοῦν πνευματικά τόν ὅσο χρόνο τῆς ζωῆς του.
Σπατάλη ἤ αὔξηση τῆς ζωῆς;
Ὅλες οἱ ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις, ἡ πρόοδος τῆς κοινωνίας, ἡ καλλιέργεια τῆς εἰρήνης σέ ὅλες τίς γωνιές τοῦ πλανήτη, ἡ περιφρούρηση τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς οἰκουμένης, ὁ ἀγώνας κατά τῆς βίας καί τῶν διακρίσεων, ἡ ἀναγνώριση καί διαφύλαξη τῆς δημιουργίας ὡς ἀναντικατάστατου δώρου τοῦ Θεοῦ, συνυφαίνονται στούς αἰῶνες μέ τήν προσπάθεια τῆς ζωῆς πολλῶν ἀνθρώπων στό διάβα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας· τῆς ζωῆς τοῦ ἑνός πού χτίζει σέ ἀδιάρρηκτο σύνδεσμο ἀγάπης μέ τή ζωή καί γιά τή ζωή τοῦ ἄλλου ἕνα ἀνυπολόγιστης ἀξίας οἰκοδόμημα παγκόσμιου πολιτισμοῦ καί ἀνθρωπιᾶς. Ἔτσι ὁ κόσμος πλουτίζει καί ἐμπλουτίζεται, ἔτσι ἡ ζωή ἀποκτᾶ οὐσία πέρα ἀπό τό παρόν, τό παρελθόν καί τό μέλλον. Ἀντίθετα, μιά ζωή ἐγωκεντρική καταστρέφει ὅ,τι καλό οἱ ἄλλοι τῆς κληροδοτοῦν, γεννᾶ κακία, ἐγκλήματα, πολέμους, βία, ὄλεθρο, καταστροφή· μιά τέτοια ζωή, προβληματική καί χωρισμένη δυστυχῶς ἀπό τόν Χριστό, βυθίζεται ἠθελημένα στό σκοτάδι καί ἀρνεῖται μανιωδῶς νά λάβει «φῶς ἐκ φωτός» τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπό αὐτό τό πνεῦμα ἐμφορούμενη ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία παρέχει σήμερα ὡς πρότυπο ἀληθινῆς ζωῆς τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ· ἕναν μεγάλο ἱεράρχη πού, μολονότι κατατάσσεται στή χορεία τῶν νεωτέρων ἁγίων, εἶναι συνάμα ἰσόκυρος τῶν ἀρχαίων μεγάλων Πατέρων καί οἰκουμενικῶν Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ζωή του, ἡ διδασκαλία του, τά συγγράμματά του, ἡ πνοή καί ἡ σκέψη του συναποτελοῦν πραγματεία ἐμπειρική περί τῆς «ἐν Χριστῷ ζωῆς». «Κύριε, φώτισόν μου τό σκότος» ἦταν ἡ μόνιμη προσευχή του, ἀλλά καί ἡ εὐσύνοπτη ἱερά παρακαταθήκη του γιά ὅλους τούς ἀγωνιστές Χριστιανούς.
Ἀνάλογο ὑπόδειγμα ζωῆς προβάλλεται ἄλλωστε καί στή σημερινή περικοπή ἀπό τό εὐαγγέλιο τοῦ Μάρκου, διά τῆς ὁποίας ὁ Χριστός προσφέρεται ὡς φῶς τοῦ κόσμου στά σκοτάδια τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Τέσσερις ἄνθρωποι ἀξιοποιοῦν τό δῶρο τῆς δικῆς τους ζωῆς γιά νά διακονήσουν ἕναν ἄνθρωπο πού στερεῖται τήν εὐεξία καί τήν εὐρωστία τῶν μελῶν τοῦ σώματός του. Ἐργαζόμενοι στήν καλοσύνη καί στήν ἀνθρωπιά, πού δίνουν κατεξοχήν ἀξία στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἐπινοοῦν ἕνα εὑρηματικό τέχνασμα γιά νά φέρουν τόν ἀσθενή ἐνώπιον τοῦ Ζωοδότου. Ὁ Χριστός, λέγοντας πρός αὐτόν ὅτι συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες του, κάνει σαφή διακήρυξη γιά τή ζωή πού ὁ ἴδιος προσφέρει. Τό κήρυγμά του γίνεται δεκτό ἀπό τόν ἀσθενή καί ἀπό τόν ἁπλό λαό, ὄχι ὅμως ἀπό τούς τυπολάτρες Φαρισαίους καί Γραμματεῖς, πού ἐμμένουν στό σκοτάδι τῶν ἐπιλογῶν τους. Ἄς προσέξουμε λοιπόν ἰδιαίτερα καί ἐπικαλούμενοι τήν πρεσβεία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου ἄς εὐχηθοῦμε στόν Κύριο νά φωτίσει τό σκοτάδι μας στήν πορεία πρός τό Ἅγιο Πάσχα. Ἀμήν!
Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2022/12_2022(3590).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου