Ἕνα ἀπό τά ἐρωτήματα πού δύσκολα ἀπαντιοῦνται εἶναι τό γιατί «πάν - τες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται· πονηροί ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι» (Β΄ Τιμ. 3,12-13). Ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζήσουν μέ εὐσέβεια, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς. Μόνο οἱ πονηροί ἄνθρωποι καί οἱ ἀπατεῶνες θά προκόβουν στό χειρότερο. Θά ἐξαπατοῦν τούς ἄλλους καί οἱ ἄλλοι θά τούς ἐξαπατοῦν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας στόν μαθητή του Τιμόθεο, λίγο καιρό πρίν ἀπό τό μαρτύριό του στή Ρώμη, στά χρόνια τοῦ Νέρωνα, κάνει τόν ἀπολογισμό τῆς ζωῆς του καί περιγράφει αὐτό τό ὁποῖο πάντοτε οἱ χριστιανοί εἴχαμε καί ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε. Νά διαπιστώνουμε ὅτι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δέν τηροῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δροῦν ἐναντίον του, ἐναντίον τῆς ἀλήθειας καί τῆς δικαιοσύνης, προκόβουν σύμφωνα μέ τά κοσμικά μέτρα. Κάποτε δοξάζονται. Σίγουρα ζοῦν καλά καί ἐξαπατοῦν τούς ἄλλους, ἐνῶ ὑπάρχει καί ἀνταγωνισμός στό κακό, ὁπότε καί τούς ἐξαπατοῦν. Καί τήν ἴδια στιγμή, ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζήσουν μέ σεβασμό στόν Θεό καί σύμφωνα μέ τό θέλημά Του, θά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς, εἴτε αἵματος, εἴτε συνειδήσεως.
Σχέση ἀγάπης καί ἐλευθερίας
Δέν γνωρίζουμε γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά συμβαίνουν αὐτά τά γεγονότα. Ὅποιες ἑρμηνεῖες καί νά δοθοῦν, ἔχουν νά κάνουν μέ τήν ἀνθρώπινη δυνατότητα κατανόησης τῶν πραγμάτων, καί ὄχι μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός δρᾶ. Ὡστόσο, καί μόνο τό γεγονός ὅτι στή σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου δέν λειτουργεῖ ἡ λογική τῆς ἀνταπόδοσης καί τοῦ συμφέροντος, δηλαδή ὅτι ἐπειδή θά δώσουμε στόν Θεό, ἐκεῖνος θά μᾶς ἐπιστρέψει τά εὐχάριστα, δείχνει ὅτι ἡ σχέση μέ τόν Θεό στηρίζεται στήν ἀγάπη καί τήν ἐλευθερία. Ὁ Θεός σέβεται τό θέλημά μας, τίς ἀποφάσεις μας, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο πορευόμαστε, ἀκόμη κι ἄν αὐτός δέν ἔχει νά κάνει μέ τό θέλημά Του, ἀκόμη κι ἄν αὐτός εἶναι βλαπτικός γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους.
Ἐντός μας, βεβαίως, ἔχουμε σημάδια, τά ὁποῖα δείχνουν τί ἀληθινά ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός καί τί ἀπό ὅσα πράττουμε εἶναι ἀντίθετο. Τοποτηρητής τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή μας εἶναι ἡ φωνή τῆς συνείδησής μας. Αὐτή μᾶς ὑπενθυμίζει τί εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τί ὄχι. Τό ἐρώτημα εἶναι κατά πόσον ἐπιτρέπουμε στή συνείδησή μας νά λειτουργήσει ἤ τήν καταπνίγουμε.
Ἡ φαρισαϊκή αὐτοδικαίωση
Μᾶς βολεύει νά ἀποδίδουμε στόν Θεό εὐθύνες γιά τό κακό στόν κόσμο, ὅπως ἐπίσης καί γιά τό γεγονός ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι, ὄντας πονηροί καί γόητες, προοδεύουν. Ἔτσι ἀποφεύγουμε τίς εὐθύνες μας διότι ἀνεχόμαστε οἱ δομές τοῦ κόσμου καί τῆς κοινωνίας νά προχωροῦν χωρίς Θεό. Ἀνεχόμαστε τό κακό. Δέν διαμαρτυρόμαστε ἐναντίον του. Κάποτε τό ζηλεύουμε καί τό ἐπιθυμοῦμε. Ἄλλοτε πάλι τό χρησιμοποιοῦμε φαρισαϊκά, γιά νά αὐτοδικαιωθοῦμε, διότι δέν εἴμαστε ὅπως ἐκεῖνοι πού πράττουν τό κακό καί ἔτσι θεωροῦμε ὅτι δικαιούμαστε τήν ἀποδοχή τοῦ Θεοῦ γιά τίς δικές μας ἐπιλογές.
Τό κοινωνικό κακό, ἡ ἐξαπάτηση τῶν ἀνθρώπων ἀπό ὅσους ἐλεύθερα ἐπιλέγουν νά ζοῦν ἀντίθετα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, δέν μπορεῖ νά διορθωθεῖ ἐάν δέν πεινάσουμε γιά τή δικαιοσύνη, δηλαδή γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας καί στή ζωή τοῦ κόσμου, ὅπως ἐπίσης καί ἐάν δέν ἀγωνιστοῦμε γι’ αὐτή στήν κοινωνία, στό περιβάλλον, στόν ἑαυτό μας. Ἀγώνας σημαίνει νά γνωρίζουμε τί εἶναι σωστό καί τί λανθασμένο, τί ἀρετή καί τί ἁμαρτία, τί ὁδηγεῖ στόν Θεό καί τί ἀντιστρατεύεται τό θέλημά Του.
Ἡ προσήλωση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ
Αὐτό σήμερα δέν συμβαίνει. Ὁ κόσμος μας θεωρεῖ τό κακό ὡς δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἁμαρτία ἐπιλογή καί τήν καταγγελία τοῦ κακοῦ κατάκριση. Καλούμαστε ὅμως νά μετανοοῦμε, νά μένουμε ταπεινοί, νά μή συμβιβαζόμαστε μέ τό κοσμικό πνεῦμα. Νά κρατήσουμε τή συνείδησή μας πιστή στά ὅσα ἔχει μάθει ἀπό αὐτούς πού ἀγαποῦν τόν Θεό, τούς Ἁγίους, τούς πνευματικούς μας πατέρες, τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτό καί ὁ Παῦλος προτρέπει τόν Τιμόθεο: «Σύ δέ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπιστώθης, εἰδώς παρά τίνος ἔμαθες» (Β΄ Τιμ. 3,14). Ἐσύ ὅμως νά μένεις σ’ αὐτά πού ἔμαθες καί πού γιά τήν ἀξιοπιστία τους ἔχεις ἀποδείξεις ἀπό αὐτόν πού σοῦ τά δίδαξε.
Ἄς θριαμβεύουν οἱ πονηροί καί οἱ γόητες. Ἄς μᾶς διώκουν γιά τό ὅτι τηροῦμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τήν ἴδια στιγμή πού μᾶς διώκουν, ἐμεῖς καλούμαστε νά προσευχόμαστε, νά συγχωροῦμε καί νά ἐμμένουμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὄχι γιά νά δικαιωθοῦμε, ἀλλά γιατί ἀγαποῦμε ἐλεύθερα Αὐτόν πού μᾶς ἄνοιξε τόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Καί ἐμπιστευόμαστε σέ Ἐκεῖνον τό γιατί ἐπιτρέπει σέ ὅσους τόν ἀρνοῦνται νά δείχνουν ὅτι ἐπικρατοῦν. Δέν μᾶς ἐκφράζει τό ἦθος τους. Ἄλλωστε, προσωρινή εἶναι ἡ ἐπικράτησή τους, καθώς ὁ θάνατος καραδοκεῖ. Τήν ἴδια στιγμή ὅμως, δέν ὑπερηφανευόμαστε γιά ὅ,τι κάνουμε, ἀλλά ἀναγνωρίζουμε ὅτι ἔναντι τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ἐλλιπεῖς. Καί δέν προσδοκοῦμε δικαίωση διότι βλέπουμε καί τή δική μας κατάσταση. Καί καθώς ὁ Χριστός βλέπει τή δική μας τελωνική στάση, δίνει τό ἔλεός του, ἀλλά καί τήν ἐνίσχυση στή ζωή μας, ὥστε νά παραμείνουμε στήν ἐπιθυμία τοῦ νά ζοῦμε εὐσεβῶς. Αὐτό εἶναι καί τό νόημα τῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου, στήν ὁποία σύν Θεῷ εἰσερχόμαστε!
π. Θ. Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου