Οἱ ἄνθρωποι ζητοῦμε στή ζωή μας χειροπιαστά μηνύματα. Θέλουμε ἀπό τούς πολιτικούς μας νά μᾶς ὑποσχεθοῦν ὅτι θά ἀγωνιστοῦν γιά τόν λαό καί ὅτι δέν θά παρεκτραποῦν κατά τήν ἄσκηση τῆς ἐξουσίας. Θέλουμε ἀπό τούς διάφορους λειτουργούς νά ἐπιδείξουν αὐτοθυσία, νά ἀγωνιστοῦν ὥστε τό λειτούργημά τους νά ἀποβεῖ πρός ὠφέλεια τῶν πολλῶν καί νά γίνουν παράδειγμα γιά ὅλους. Θέλουμε ἀπό τόν κάθε συνάνθρωπο νά φανεῖ τίμιος στή ζωή καί τή διακονία του, νά μήν κάνει κατάχρηση τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν ἄλλων καί νά σεβαστεῖ τήν ἐλευθερία τους. Γι’ αὐτό καί ἔχει μεγάλη σημασία νά ἀποδειχθεῖ ἀξιόπιστος ὅποιος δίνει ὑποσχέσεις.
Ἡ ἐποχή μας εἶναι αὐτή τῶν μεγάλων ἀπογοητεύσεων, γιατί διαπιστώνουμε ὅτι δέν εἶναι εὔκολη ἡ εὐτυχία πού ὑπόσχεται ὁ πολιτισμός μας, διαγράφοντας τόν Θεό ἀπό τήν καθημερινότητά μας καί ἀντικαθιστώντας τήν ἀγάπη μέ τό συμφέρον, τά ὑλικά ἀγαθά μέ τίς ἀπολαύσεις. Ὅτι ὅσοι ἐκφράζουν τούς θεσμούς τῆς κοινωνίας περισσότερο κοιτοῦν τή δόξα καί τό συμφέρον τους καί λιγότερο νά βοηθήσουν τό σύνολο τῶν ἀνθρώπων. Καί, τό κυριότερο, ὅτι ὅσες ὑποσχέσεις κι ἄν δίνονται, ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι ὁ θάνατος, δέν νικιέται.
«Ἔσονταί μοι λαός»
Ἀπέναντι σ’ αὐτές τίς ὑποσχέσεις ἡ Ἐκκλησία, διά τοῦ ἀποστολικοῦ λόγου της, ἀντιτάσσει τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν ὡς σκοπό τό κέρδος καί τό συμφέρον, οὔτε τό ξεγέλασμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μίαν ἄλλη πορεία: αὐτή τῆς σχέσης μέ τόν Θεό καί τῆς μεταβολῆς τῶν ἀνθρώπων σέ λαό καί ναό τοῦ Θεοῦ. «Ὑμεῖς ἐστέ ναός Θεοῦ ζῶντος», «ἔσομαι αὐτῶν Θεός», «ἔσονταί μοι λαός» (Β΄ Κορ. 6,16-17) εἶναι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός μᾶς ἔχει καταστήσει ναό του, ὅταν πιστεύουμε σ’ αὐτόν, ὅταν ζοῦμε τή ζωή πού μᾶς ἔχει προτείνει καί μᾶς ἔχει δείξει μέ τό παράδειγμά του, δηλαδή τή ζωή τῆς ἐλευθερίας ἀπό τά πάθη, τίς κακίες καί τή δουλεία τοῦ συμφέροντος, ὅταν ἀνταποδίδουμε τήν ἀγάπη πού μᾶς πρόσφερε καί μᾶς προσφέρει, μέ τήν πίστη στήν ἀνάσταση καί τήν αἰωνιότητα, ὅταν καθαρίζουμε τήν καρδιά μας ἀπό κάθε μολυσμό σαρκός καί πνεύματος καί κάνουμε τόπο γιά νά κατοικήσει Ἐκεῖνος.
Αὐτή ἡ ἐπαγγελία, ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μόνο γιά ἕναν ἄνθρωπο, ἀλλά γιά ὅλους. Ἔτσι, ὅλοι γινόμαστε λαός του. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ πατέρας μας. Εἶναι Ἐκεῖνος πού μᾶς δημιούργησε καί μᾶς ἀναγεννᾶ ἀπό τά λάθη καί τά πάθη μας. Εἶναι Ἐκεῖνος πού δίνει τή σωτηρία καί τήν ἀνάσταση ἀπό τόν θάνατο, κάνει τήν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητας πραγματικότητα, ὅπως τό βλέπουμε στή ζωή τῶν Ἁγίων.
Ἡ πνευματική πρόοδός μας
Εἴμαστε λαός του σημαίνει ὅτι ὁ Θεός γίνεται ὁ ἐπικεφαλῆς μας, ὁ ἄρχοντάς μας. Καί ἄρχοντας σημαίνει ἐκεῖνος πού θυσιάζεται γιά ἐμᾶς, πού μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς φροντίζει, ἔχοντας αὐτό ὡς σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του, δηλαδή τήν ἀγάπη. Σημαίνει ἐκεῖνος πού νομοθετεῖ γιά νά μᾶς δείξει ποιά εἶναι τά ὅρια στά ὁποῖα μποροῦμε νά πορευθοῦμε, γιά νά γνωρίζουμε τί μᾶς ὠφελεῖ καί τί ὄχι, ὄχι· γιά νά διατηρήσει ὁ ἴδιος τήν ἐξουσία του ἐπάνω μας, ἀλλά γιά νά προοδεύσουμε ἐμεῖς καί νά γευθοῦμε ἀνεμπόδιστα τά ἀγαθά τῆς κοινωνίας μαζί του, χωρίς νά νικιόμαστε ἀπό τόν διάβολο καί τό κακό. Σημαίνει ἐκεῖνος πού δείχνει ἔλεος ἀπέναντι στίς ἀδυναμίες μας, ὄχι γιατί θέλει νά ἐπιβάλει μιά ἀδέκαστη δικαιοσύνη, ἀλλά γιατί εἶναι ἀληθινά φιλάνθρωπος.
Φιλία καί ἁγιότητα Εἴμαστε λαός του σημαίνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ οἰκεῖος μας, ὁ φίλος μας. Καί φίλος σημαίνει ἐκεῖνος πού εἶναι δίπλα μας σέ κάθε δοκιμασία. Αὐτός πού εὐλογεῖ τή χαρά μας. Αὐτός πού μοιράζεται τή λύπη μας καί μᾶς ἐνισχύει νά ἀντέξουμε. Αὐτός πού δέν ξεχνᾶ οὔτε τίς ὑλικές μας ἀνάγκες, ἀλλά δίνει κατά τό μέτρο τοῦ τί ἀληθινά μᾶς χρειάζεται, ἀρκεῖ νά τόν ἐμπιστευθοῦμε. Αὐτός πού μᾶς ὑποδεικνύει τήν ἀλήθεια. Αὐτός πού ἁγιάζει τά ἔργα μας καί μέσα ἀπό τήν πίστη μᾶς ὠθεῖ νά γίνουμε ὄχι ἁπλῶς καλύτεροι, ἀλλά ἅγιοι, δηλαδή νά μεταμορφωθοῦμε ἐντός μας καί νά ἀγαπήσουμε τόσο Ἐκεῖνον ὅσο καί τούς συνανθρώπους μας.
Ὅλα αὐτά ἐπιτυγχάνονται μέσα ἀπό τήν ἀσκητική, κοινωνική καί λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Στήν Ἐκκλησία βλέπουμε τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ νά ἐκπληρώνονται. Στόν ἀγώνα μας, ὅπως καί στό πρόσωπο τοῦ διπλανοῦ μας. Καλούμαστε μάλιστα ὁ καθένας μας νά ζεῖ αὐτή τήν ἐκπλήρωση καί νά τή μοιράζεται μέ τούς ἄλλους. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος τῆς πίστης, τό νά «ἐπιτελοῦμε τήν ἁγιωσύνη». Στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ Θεός μας καί ἐμεῖς, μαζί μέ τούς ἁγίους, ὁ λαός του. Καί αὐτή ἡ ἔνταξη στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν θά πάψει νά ἀποτελεῖ τόν ὕψιστο τίτλο τιμῆς καί ἀξίας γιά τόν καθέναν μας. Καί ἡ δική μας ὑπόσχεση εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ ἀγάπη, ἡ ἄσκηση γιά νά παραμείνουμε ἐλεύθεροι κοντά Του.
π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/07_2021(3533).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου