ΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ....

Φίλοι μου αναγνώστες..

Θα ήταν αμαρτία να διαβάσω το κείμενο που ακολουθεί και να το απολαύσω μόνος μου.

Διαβάστε το - μαζί με τις δικές μου παρενθέσεις - κι` ετοιμασθείτε να ……..κλάψουμε αντάμα στο τέλος !

Το κείμενο είναι τόσο δυνατό, που προτίμησα ( εκτός από ελάχιστες λεκτικές «παρεμβάσεις» που επιχείρησα) , να μην κάνω κανένα σχόλιο και καμιά εισαγωγή.

Δε χρειάζετα άλλωστε, είμαι τόσο σίγουρος , θα σας συνεπάρει με την αμεσότητά του. 

Πηγή: το βιβλίο της Ελενας Ακρίτα»
« ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΞΑΝΘΙΑ ,¨» Εκδόσεις Καστανιώτη, 2002.

Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έχουν…… παιδιά του Σαββατοκύριακου !.
Παιδιά που μοιάζουν με ….αεροπορικά εισιτήρια.
Συγκεκριμένη ημέρα και ώρα άφιξης και αναχώρησης.
Παραλαβή : Σάββατο πρωί.
Παράδοση : Κυριακή βραδάκι.
Τα παιδιά του Σαββατοκύριακου δεν καταλαβαίνουν , δεν το χωράει το μυαλουδάκι τους.

Άδικα η μαμά λέει και ξαναλέει πως « ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο».

Να, τόσοι συμμαθητές, τόσοι φίλοι : ο Κωνσταντίνος, ο Πέτρος, η Λουίζα, ο Αλέξανδρος της διπλανής πόρτας και ο Νίκος που κάθεται στην «πεντάδα» στο σχολικό… τόσα παιδιά…

Τόσα παιδιά… «Η μισή τάξη, παιδιά χωρισμένων» , η άλλη μισή όμως;

Αυτή την άλλη μισή ονειρεύονται τα παιδιά του Σαββατοκύριακου.
Αυτά που όταν γυρίσουν σπίτι, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Όταν πέφτουν να κοιμηθούν το βράδυ, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Όταν σηκώνουν πυρετό τη νύχτα, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Ό,τι και να γίνει, όποτε κι αν γίνει, ο μπαμπάς είναι εκεί.
Τελεία και παύλα !

Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν ξεκίνησαν έτσι.
Κάποτε ερωτεύτηκαν τη μαμά.

Κάποτε, πίστευαν ότι θα ζήσουν και θα γεράσουν μαζί.
Τα χρόνια πέρασαν, γέρασαν, χωρίς όμως, να ζουν μαζί !.

Τίποτα δεν έγινε απότομα :
Ο έρωτας ύπουλα γλίστρησε από τη χαραμάδα της εξώπορτας.
Τα αγκαλιασμένα σώματα τα χώρισαν τα παγωμένα πόδια.
Όσο οι φωνές δυνάμωναν, τα λόγια σβήνανε.
Η σιωπή πλήθαινε, οι παύσεις άπλωναν σαν επιδημία , από το σπίτι πέταξε η ψυχή , μπήκε…. το ψύχος.

Και ύστερα, η «συζήτηση» , η οριστική η τελεσίδικη.
Καφές φίλτρου, τασάκια ξέχειλα στις γόπες και τα λεκτικά κλισέ :

«Δεν πάει άλλο, δεν επικοινωνούμε πια» ,
«εσύ φταις ».
«όχι, εσύ φταις».
«Θυμάσαι τότε που; » ,
«ναι, αλλά κι εσύ ξέχασες τότε που;» ,
«δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω άλλο».
«υπάρχει άλλος; , υπάρχει άλλη;» ,
«δεν είναι εκεί το πρόβλημα , μέχρι εδώ και μη παρέκει»!.

Και ύστερα :
«Πού θα μείνεις;»
« Σε ξενοδοχείο ή στους δικούς μου ή στον Θανάση που μόλις χώρισε , μετά βλέπουμε».

«ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ; ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ;;;;;»
ΤΟ ΠΑΙΔΙ δεν ξέρει , δεν ξέρει ακόμα ότι τώρα, αυτή τη στιγμή που παίζει πάνω στο χαλί – αυτή ακριβώς τη στιγμή – ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ !.

Ο μπαμπάς και η μαμά μιλάνε στην κουζίνα χαμηλόφωνα.

Η ζωούλα του γίνεται συντρίμμια.

ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ, ΔΕΝ ΥΠΟΨΙΑΖΕΤΑΙ !
Ο μπαμπάς θα φύγει η μαμά θα κλειστεί στο μπάνιο με πρησμένα μάτια, το παιδί δεν ξέρει !

Τι θα του πούμε, αλήθεια;
Τα κλασικά, τα τυπικά τα …. Προκάτ;.
«Αγάπη μου, για λίγο καιρό, ο μπαμπάς θα φύγει από το σπίτι.
Μη στεναχωριέσαι όμως, θα έρχεται να σε βλέπει ».
« Γιατί;»
«Γιατί σ` αγαπάει πολύ πολύ και οι δύο σ’ αγαπάμε και ό,τι κι αν γίνει, αυτό δεν αλλάζει με τίποτα, κατάλαβες, καρδούλα μου;».
ΌΧΙ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ , η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΤΣΑΚΙΣΕ !!

Απλά. Γιατί να φύγει ο μπαμπάς; Μήπως φταίει εκείνο;
Μήπως επειδή έσπασε το κρυστάλλινο βάζο με την μπάλα;
Δεν θα το ξανακάνει.
Δεν θα ξανασπάσει βάζο.
Θα μαζεύει τα παιχνίδια του.
Θα πλένει τα δόντια του.
Κάθε βράδυ.
Κάθε βράδυ, το υπόσχεται.

Τι θέλει αυτή η βαλίτσα δίπλα στον μπαμπά;
Γιατί σκύβει και τον αγκαλιάζει; Τι είναι αυτά που του λέει;
«Ό,τι χρειαστεί, μέρα ή νύχτα, να τον πάρει στο κινητό;»
Κι εκείνος θα έρθει αμέσως κοντά του; Θα τον πάρει μαζί του το Σάββατο; Θα τον φέρει πίσω την Κυριακή;
Ποιο Σάββατο; Ποια Κυριακή; Ποιο Σαββατοκύριακο;

Εκείνη τη στιγμή , ακριβώς ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ , από ΠΑΙΔΙ ΣΚΕΤΟ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ !.

Του πρώτου Σαββατοκύριακου. Γιατί θ’ ακολουθήσουν πολλά, στα χρόνια που θα ‘ρθουν.
Πολλά Σαββατοκύριακα με ένα μικρό σακίδιο. Μέσα η αλλαξιά που έβαλε η μαμά. Οι πιτζάμες. Το φανελάκι και το βρακάκι. Τα παιχνίδια του.
Και κάθε Σάββατο η μύτη κολλημένη στο τζάμι.
Να, σαν να ακούει το αυτοκίνητο του μπαμπά, ‘οχι, άλλο
Ούτε αυτό, ούτε εκείνο.
Αργησε λίγο., άργησε πολύ.
Θα έρθει, δεν θα έρθει, δεν ήρθε καθόλου.

Όταν , οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έρχονται.
Ανταλλάσσουν δυο ξέρες ατάκες με τη μαμά
« Να τον προσέχεις, έχει ένα βηχαλάκι, μην περπατάει ξυπόλητο και μην του αγοράσεις πάλι γαριδάκια και βγαίνω μετά εγώ η κακιά!»

Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου ΔΕΝ έρχονται
Απλά, τηλεφωνούν. Κάτι τους συνέβη. Κάτι απρόοπτο. Την επόμενη φορά, το άλλο Σαββατοκύριακο, ο κόσμος να χαλάσει.

Ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου κλείνει το τηλέφωνο.
Η μαμά της…. υπόλοιπης εβδομάδας, με μια σύσπαση χαμόγελου, του προτείνει σινεμά , του προτείνει Λούνα παρκ.
Να πάει να παίξει με τον Νικήτα. Να του αγοράσει Γαριδάκια, ακόμα και γαριδάκια!!!!…

Το παιδί του Σαββατοκύριακου ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΕΙ.
Βγάζει τα παιχνίδια από το σακίδιο.
Τα ακουμπάει πίσω στο ράφι.
Δεν κλαίει.
Δεν δακρύζει.
Αλλά τώρα ξέρει.
Τώρα, το ξέρει πολύ καλά.

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΑΖΟ…… ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΣΠΑΣΕΙ , ΠΟΤΕ !

ΕΠΙΛΟΓΟΣ , ( δικός μου, του Βλάση Γωγούση ).

Κλαίτε;;;, εγώ να δείτε ! .
Αλλά αφού σκουπίσω τα μάτια ( και
τις…μύξες μου !) σας βλέπω κατάματα και σας ΛΕΩ :

« Γνωρισθείτε, αγαπηθείτε, παντρευθείτε !
Ζήστε με ΟΠΟΙΟΝ τρόπο εσείς διαλέξετε κι` αν διαπιστώσετε πως ΔΕΝ ταιριάζετε …. ΧΩΡΙΣΤΕ !»
Έτσι απλά , όπως το ακούτε !

Χωρίστε όμως, ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ !
Αλλιώς, αλλιώς, χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο, καταπιείτε τη γλώσσα σας, στραγγίστε τις…ορμόνες σας, «φάτε» το και καθίστε, ξεχάστε όμως το διαζύγιο γιατί ,

ΓΙΑΤΙ, τα παιδιά έχουν ανάγκη και απ’ τους δυο γονείς τους.
Όχι πως δεν μπορούν να μεγαλώσουν μια χαρά και με έναν - και με μισόν ακόμα - όταν ωστόσο χώνουν το ένα χέρι την παλάμη της μαμάς και το άλλο στην παλάμη του μπαμπά, η ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ

( Κι` αυτή την τελευταία φράση , την έκλεψα από τον Χρήστο Χωμενίδη ! )’
¨Όμως ,αγαπητοί μου φίλοι κι` αυτός ακόμα ο τρόπος , να σας στέλνω κάποια σημαντικά «μηνύματα» , μισά… «κλεμμένα» , μισά δικά μου δεν είναι ευλογημένος ;

Δρ Βλάσης Γωγούσης

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ :
Όχι ,πέστε μου , θέλω ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ . 
http://elas-lyste.blogspot.gr/2013/09/blog-post_9790.html