Εκκλησία και αθλητικοί αγώνες

...

ΧΩΡΙΣ αμφιβολία, ο λεγόμενος «προπαγανδιστικός μηχανισμός» των πολεμίων της Εκκλησίας μας πολλές φορές είχε τα δικά του –και μάλιστα θεαματικά- αποτελέσματα, που πολλοί Έλληνες τα εξέλαβαν ως «πυρήνες μίσους» μεταξύ Ελλήνων και Χριστιανών. Και όταν λέμε μεταξύ Ελλήνων και Χριστιανών, εννοούμε μεταξύ των σημερινών Ελλήνων, που πιστεύουν στον Χριστό και εις αυτούς που δηλώνουν υπέρμαχοι άλλων φιλοσοφικών θεωριών, με αποτέλεσμα κάποιοι, που μισούν θανάσιμα τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, να επιχειρούν τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ θρησκευτικών ή φιλοσοφικών ομάδων. Έναν εμφύλιο, που πρώτος θέλησε να γίνει, δια δηλώσεών του, ο πολύς Χένρυ Κίσσιγκερ, που είπε ότι, για να χτυπήσεις τον Ελληνισμό, θα πρέπει να βρεις τα τρωτά του σημεία. Κι αυτά τα σημεία είναι γνωστά: Γλώσσα, Θρησκεία, Ιστορία, Πολιτισμός.
Τίθεται, όμως, το ερώτημα:
-- Σ’ αυτήν την λεγομένη «αντιπαράθεση» μεταξύ Ελληνολατρών και Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών κατά πόσον φέρει ευθύνη η Εκκλησία; Και κατά πόσον αληθεύει το γεγονός ότι το μίσος αυτό το «έσπειραν» οι Ιεράρχες μας;
Στο ερώτημα αυτό υπάρχει μία και μοναδική απάντηση:
--Ουδέν αναληθέστερον! Και τούτο γιατί, όπως θ’ αποδειχθεί, ουδέποτε έφταιξε η Εκκλησία!..
Και ιδού γιατί:
Όσοι ασχολούνται με ιστορικές έρευνες και κείμενα, πολύ εύκολα διαπιστώνουν ότι τους Ολυμπιακοί Αγώνες δεν τους σταμάτησε η Εκκλησία, αλλά ο τότε Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Μέγας Θεοδόσιος, ο οποίος, με διάταγμά του (394 μ.Χ.), έδωσε εντολή να σταματήσουν εφ’ εξής οι Ολυμπιακοί Αγώνες οι οποίοι, δια των γυμνικών αγώνων, όπως τουλάχιστον κατανοούν την φιλοσοφία του διατάγματος οι ειδικοί, θα έπρεπε να υποβίβαζαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ηθική, η οποία, όπως γνωρίζουν οι πάντες, δεν συνάδει με την χριστιανική αντίληψη και φιλοσοφία, αφού οι Αγώνες, για ορισμένους, αποτελούσαν ένα «ειδωλολατρικό κατάλοιπο».

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ!..

Επειδή, όμως, αδίκως κατηγορήθηκε η Εκκλησία για το διάταγμα του Μεγάλου Θεοδοσίου, περί καταργήσεως των Ολυμπιακών Αγώνων, θα θέλαμε να επισημάνουμε ένα αναντίρρητο γεγονός:
Κλήρος και λαός ουδέποτε σταμάτησαν τους Αθλητικούς Αγώνες (έστω και αν αυτοί δεν διεξάγονταν επισήμως εις την αρχαία Ολυμπία), δεδομένου ότι εις όλα σχεδόν τα ορθόδοξα χριστιανικά μοναστήρια και ξωκλήσια, κάθε φορά που ετελείτο η Θεία Λειτουργία, ακολουθούσε ένα πανηγύρι το οποίο κατέληγε σε αθλητικούς αγώνες!

Το ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου στην τοποθεσία Χώτσα των συνόρων Βεσινίου και Νασίων Καλαβρύτων. Μετά τη θεία λειτουργία προς τιμήν του αγίου, ακολουθούσαν αθλητικοί αγώνες, εις ανάμνηση μιας παράδοσης χιλιάδων ετών λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων!.

Το γεγονός τούτο επικρατεί ακόμη και σήμερα ως έθιμο σε πολλά ξωκλήσια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εορτή του Αγίου Γεωργίου, , που συνήθως εορτάζεται σε ξωκλήσια, όπως στο χωριό Βεσίνι Καλαβρύτων (θέση Χώτσα) όπου οι πιστοί, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, διαγωνίζονται σε αγώνες δρόμου κλπ., παρουσία των ιερωμένων, που δια του τρόπου αυτού, ευλογούν τους αθλητικούς αγώνες, ενώ το βραβείο του νικητού είθισται να είναι μία «κουλούρα» (ειδικό ζαχαρένιο ψωμί διακοσμημένο με θρησκευτικά σύμβολα και στολισμένο με ανοιξιάτικα λουλούδια) ή ό,τι δήποτε άλλο θυμίζει εορτή της Ανοίξεως!
Ιδού, λοιπόν, γιατί ο Κλήρος και ο Ελληνικός λαός ουδέποτε ενέδωσαν στα όποια «βασιλικά» ή «αυτοκρατορικά διατάγματα», όπως αυτό του Θεοδοσίου του Μεγάλου, μιας και η ψυχή τους ήταν κυριολεκτικά δοσμένη στις πατροπαράδοτες και διαχρονικές ελληνοχριστιανικές αξίες, που πάντοτε συνυπήρχαν μαζί με το δίκαιο, τη λογική και τον χριστιανικό ανθρωπισμό ή την ανθρώπινη αλληλεγγύη.
Περιττό να πούμε, ότι οι γυμνικοί αγώνες ουδέποτε αναβίωσαν και τούτο διότι οι σημερινές κοινωνίες δεν ενδίδουν στα όποια κρυπτο-ομοφυλοφιλικά κινήματα ή σε ιδέες που υποκρύπτουν παρόμοιες κινήσεις. Πολλώ δε μάλλον όταν η Εκκλησία, για λόγους ηθικής τάξεως, δια της απαγορεύσεως παρομοίων γυμνικών αγώνων, ήθελε πρωτίστως να προασπίσει και, ασφαλώς, να τιμήσει την αξιοπρέπεια και ηθική του Έλληνα πολίτη και Ορθόδοξου Χριστιανού, ο οποίος, πάνω απ’ όλα, βάζει την υπεροχήν του πνεύματος και της ψυχής επί της ύλης!

http://www.sakketosaggelos.gr/Article/2588/

ΑΘΛΟΦΟΡΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ!..

Για να αποδειχθή το γεγονός, ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είχαν κατά νουν την θετικήν πλευράν των Ολυμπιακών Αγώνων, αρκεί να υπομνήσωμεν την συχνήν αναφοράν τους σε αθλητικούς όρους, που βρίσκουμε σε όλα σχεδόν τα εκκλησιαστικά ή πατερικά μας κείμενα, όπως για παράδειγμα:
 «Αλλ’ εκεί μεν πηγή αθλοφόρα νάματα βρύει…», γράφει ο ιερός Χρυσόστομος μέσα στο έργο του «Εις τον Πρόδρομον» (Vol. 59 pg 489 ln 38t).
 “ώ μήτηρ έθνους, έκδικε του νόμου και υπερασπίστρια της του δια σπλάχνων αγώνος αθλοφόρε ώ αρρένων προς καρτερίαν…», θα διαβάσουμε στην Μετάφραση της Βίβλου (Μακκαβαίων Δ, κεφ. 15, παρ. 29 στ.3).
 «Μιμητής υπάρχων του ελεήμονος και ιαμάτων την χάριν κομισάμενος, αθλοφόρε και μάρτυς Χριστού του θεού..», θα δούμε μέσα στο έργο του Ρωμανού του Μελωδού (Ύμνος εις τον Ρωμ(μ)ανόν, Hymn. 60 -proem—strophe t section 1 line 1).
 «Συν ουν αθλοφόρε, αεί νικηφόρε και στεφανηφόρε και κατά πάντα θεοφόρορε Δημήτριε», θα ψιθυρίσουμε διαβάζοντας και πάλι Ύμνους του Ρωμανού του Μελωδού (Hymn. 71 –proem- strophe t section 23 line 1).
 «ώ αθλοφόρε, Βαρβάρα, και καλλλίνικε αοίδιμε, και αείμνηστε, και πανεύφημε μάρτυς, και εννομοτάτη αθλήτρια, της των ουρανών βασιλείας πρόξενος…», θα διαβάσουμε στον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό («Του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάννου πρεσβυτέρου του Δαμασκηνού εγκώμιον, εις την αγίαν και ένδοξον του Χριστού μάρτυρα Βαρβάραν», Volume 96 page 781 line t28).
 «και όμως συ κατηξιώθης αθλοφορήσαι. Πόθεν σοι τούτο, ώ τέκνον;», γράφει ο Θεοδώρητος ο Στουδίτης (Επιστολή 172 στίχος 6).
 «…πολλή η παρρησία, αθλοφορική η προς τον χριστομάχον Αντώνιον…», θα αναφέρη και πάλι ο Θεόδωρος Στουδίτης (Επιστολή 1182, στίχος 12).
 «χαίρε, ευφραίνου ισχύσεις συν θεώ πάντα ενεγκείν, αθλοφορικόν στέφανον αναδησάμενος», θα τονίση εκ νέου ο ως άνω μαρτυρών (Επιστολή 315, στίχος 12).
 «… αλλά καθόσον παραχωρεί ο αγωνοθετών και συναθλών ημίν Χριστός, μέτρω και σταθμώ της εκάστου δυνάμεως εν κρίσει δικαία τους αγώνας επαφείς…», θα ανακράξη και πάλι ο προειρημένος συγγραφεύς (Επιστολή 301 στίχος 24).
 «Μάρτυρες αθλοφόροι», θα αναφωνήση ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός (Βιβλίον Η΄, Επίγραμμα 102, στίχος 2).
 «Μαρτύρομ’ αθλοφόροι και μάρτυρες», θα αναγράψη εκ νέου ο ως άνω Πατήρ της Εκκλησίας μας (Βιβλίον Η΄, Επίγραμμα 169 στίχος 1).
 «αθλοφόροι δε αμφότεροι λείποντο», θα πη ο Νόννος ο Πανοπολίτης μέσα στα «Διονυσιακά» του (Βιβλίο p1 line 2).
 «τέσσαρες αθλοφόροι ίπποι αυτοίσιν όχεσφιν ελθόντες…», θα γράψη ο Ευστάθιος (Παρεκβολαί εις την Ομήρου Ιλιάδα, Volume 30 page 292 line 30).
 «Απαρχή δε τούτων γεγόνασιν οι αθλοφόροι μάρτυρες», θα επισημάνη ο Κύριλλος ο Θεολόγος μέσα στο 70ό Απόσπασμα ενός συγγράμματός του).
 «παρακαλέσατε δη, αθλοφόροι του Χριστού, υπέρ του ελαχίστου και ελεεινού Εφραίμ», θα ικετεύση ο Εφραίμ ο Σύρος (Εγκώμιον εις τους αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας», page 162 line 9) κ.α.

Περιττόν να πούμε, ότι πολλούς αθλητικούς όρους της αρχαίας ελληνικής γραμματείας κατ’ επανάληψιν έχουν χρησιμοποιήσει οι Πατέρες της Εκκλησίας μας μέσα εις τα συγγράμματά τους, όπως, για παράδειγμα: «αθλητής» σε όλες τις κλίσεις και στα τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό και ουδέτερο), το επίρρημα «αθλητικώς», «αθλητικότατος», «αθλητικώτερος», «αθληφόρος» (σε όλες τις κλίσεις και στα τρία γένη), καθώς και άλλοι παρόμοιοι όροι, που έχουν σχέση με τους αθλοφόρους νικητάς («στέφανος», «στεφανώσαι» κλπ), και τους οποίους μπορούμε να βρούμε πάρα πολλές φορές μέσα στα εκκλησιαστικά ή πατερικά μας κείμενα. Το γεγονός αυτό μας επιβεβαιώνει την επισήμανση, ότι όλοι σχεδόν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά και οι Βυζαντινοί συγγραφείς είχαν προ οφθαλμών όχι μόνον τους αθλητικούς όρους, αλλά και την εν γένει ιδέαν του ολυμπισμού ή της λεγομένης Ολυμπιακής Ιδέας!…

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ!..

Η μεγαλύτερη απόδειξις του γεγονότος ότι η Εκκλησία μας είχε κατά νουν την ιδέαν του ολυμπισμού, επιβεβαιώνεται από το γεγονός, ότι ο στέφανος της ολυμπιακής νίκης περνάει εις την χριστιανικήν πίστιν ως στέφανος του μαρτυρίου, πράγμα που δεικνύει την θείαν επιβράβευσιν του μάρτυρος Χριστιανού, που όχι μόνον φορά τον στέφανον της δόξης, αλλά, ίσως, και το φωτοστέφανον της αγιοσύνης αυτού!
Γράφει, για παράδειγμα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (; + 220 μ.Χ): «και ο εις στέφανος υψηλότερος υπήρχεν των ετέρων δύο στεφάνων οι δε στέφανοι εκαλούντο στέφανοι μαρτυρίας, και είχεν ο ανήρ εν τη χειρί αυτού κάλαμον χρυσούν…» (Διαθήκη του Πατριάρχου Αβραάμ 10, 17).
Αλλά και ο Γρηγόριος ο Νύσσης (331-400 μ.Χ.) λέγει σε μία αποστροφή των λόγων του: « επεί ουν τέλος παντός αγώνος η νίκη γίνεται, προς ην βλέποντες οι προς τους αγώνας αποδυόμενοι της αθλήσεως άπτονται» (Εις τας επιγραφάς των Ψαλμών, τόμος 5, κεφάλαιο 24, στίχος 3).
Ο Μέγας Αθανάσιος (296-373 μ.Χ.), η μεγάλη αυτή μορφή της Εκκλησίας μας, θέλοντας να εγκωμιάση τις αγαθές πράξεις των πιστών, αλλά και να καυτηριάση τις πράξεις του Διαβόλου, θα γράψη: «Όπως και οι αγαπώντες τον Θεόν φανερωθώσι, και προσκείμενοι ταις ηδοναίς ελεγχθώσιν. Αντιδίκου γαρ μη προσκειμένου οι γνήσιοι στρατιώται του βασιλέως ου φανερούνται. Ο ουν διάβολος αίτιος νίκης και στεφάνων γίνεται και τιμών τοις αγαπώσι τον Θεόν» («Προς Αντίοχον άρχοντα…», τόμος 28, σελίδα 597, στίχος 32t).
Θέλοντας δε να θυμηθούμε τον άλλον μεγάλον άνδρα της Εκκλησίας μας, τον Μέγα Βασίλειο (329-379 μ.Χ.), έτσι όπως ακριβώς τον διαβάζαμε εις την περίφημη Ομιλία του «Προς τους Νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», θα δούμε ότι, σ’ ένα σημείο της διδαχής του, λέγει, διερωτώμενος, τα εξής: «Ει δε τα Μαρσύου ή τα Ολύμπου των Φρυγών περιειργάζοντο κρούματα, καταλιπόντες την κόνιν και τα γυμνάσια, ταχύ γ’ αν στεφάνων ή δόξης έτυχον, ή διέφυγον το μη καταγέλαστοι είναι κατά το σώμα;» (Section 8 line 28).
Θα θεωρούσαμε δε περιττόν να λέγαμε, ότι οι ως άνω Πατέρες της Εκκλησίας μας δεν είναι, ασφαλώς, οι μόνοι, αλλά και πολλοί άλλοι που αναφέρονται στον στέφανον της δόξης για τους νικητάς της Πίστεώς μας και τον θρίαμβον της Ορθοδοξίας μας!..

http://www.sakketosaggelos.gr/Article/2595/