Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός,
Δάσκαλος -Κιλκὶς
«Ἔλα τῆς θάλασσας θεριὸ
«Ἔλα τῆς θάλασσας θεριὸ
καὶ τοῦ πελάγου μπόρα
τὸ φοβερὸ σκουπιδαριὸ
νὰ διώξεις ἀπ’ τὴ χώρα» (Ν.Γκάτσος)
Ἐν πρώτοις ἕνα ἀνέκδοτο, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ ἀθηναϊκὸ περιοδικὸ «Παρθενών», τὸ 1878, καὶ ὑποδηλώνει τὴν ἀναξιοκρατία καὶ τὶς ποταπὲς συναλλαγὲς τοῦ διεφθαρμένου πολιτικοῦ κόσμου καί... ὑπόκοσμου. Νῦν καὶ ἀεί... «Ὁ σουλτάνος διόρισε βεζύρη ἕναν ἄνθρωπό του, ὁλότελα ἀστοιχείωτο καὶ κακοήθη, Χασάνης τὸ ὄνομά του. Ἀρρωσταίνει βοριὰ κάποια στιγμὴ ὁ πατέρας τοῦ Χασάνη, καλεῖ τὸ γιό του, τὸν ἀσπάζεται, τὸν ἀποχαιρετᾶ καὶ τοῦ λέει: Παιδί μου, τώρα ποῦ θὰ πάω στὸν Κάτω Κόσμο, ἂν μὲ ρωτήσουν πῶς πάει τὸ δοβλέτι (=τὸ κράτος), τί νὰ τοὺς πῶ; Πές τους πὼς ὁ Χασάνης, ἔγινε βεζύρης καὶ θὰ καταλάβουν!...»
Θὰ λέγαμε σήμερα στὸν πατέρα τοῦ Χασάνη: Πές τους, ὅτι ὁ Βενιζέλος ἔγινε περίπου πρωθυπουργός, ὁ Χρυσοχοϊδης, ἡ Χριστοφιλοπούλου, ὁ Μητσοτάκης, ὁ Βαρβιτσιώτης, ὁ Γεωργιάδης καὶ λοιποὶ παρόμοιοι ἔγιναν ὑπουργοὶ καὶ θὰ καταλάβουν πῶς πάει τὸ δοβλέτι!...
Ἐρώτηση: Οἱ ψηφοφόροι τῆς Νέας Δημοκρατίας, ὅταν ψήφιζαν τὸν κ. Σαμαρὰ τοῦ ἔδωσαν ἐντολὴ νὰ συμπορευτεῖ μὲ τὸ ψυχορραγῶν ΠΑΣΟΚ; Σίγουρα ὄχι. Τὸ ΠΑΣΟΚ κατάντησε ἀναρριχητικὸ φυτό. Σφιχτοτυλίγεται γύρω ἀπὸ τὸ κορμό, ποὺ πρὸς τὸ παρὸν στέκει ὄρθιος, καὶ ἐπιβιώνει. Ὁ ξενιστὴς καὶ τὸ παράσιτο γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε ὅρους τῆς βιολογίας. Κάποια στιγμὴ τὸ παράσιτο ἐξαντλεῖ καὶ καταστρέφει τὸν ξενιστή. (Ὡραιότατη ἡ γλώσσα μας. Ξενιστὴς ἀπὸ τὸ ρῆμα ξενίζω ποὺ σημαίνει φιλοξενῶ καὶ παράσιτο, ἀπὸ τὴ πρόθεση παρα+σίτος. Στὴν ἀρχαιότητα παράσιτος ὀνομαζόταν ὁ εὐτελὴς καὶ χαμερμπὴς ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος πήγαινε ἀπρόσκλητος στὰ συμπόσια τῶν πλουσίων καὶ μέσω κολακειῶν, γαλιφιῶν καὶ ἄλλων ταπεινῶν τρόπων, ἐξασφάλιζε τὴν ἀνοχὴ τῶν συνδαιτημόνων καὶ τὴν εὔκολη σίτισή του. Ὁ σπουδαῖος ἀρχαῖος συγγραφέας «σπουδαιογελοίων» ἢ «κλαυσιγελώτων», ὅπως ὀνόμαζαν τὰ σατιρικὰ κείμενα, Λουκιανὸς εἶχε συγγράψει χαριέστατο διάλογο μὲ τίτλο «περὶ παρασίτου». Οἱ παράσιτοι, τὰ παράσιτα νεοελληνιστί, ἐξελίχθηκαν, σὺν τῷ χρόνω, σὲ γελωτοποιούς. Καὶ ἔκτοτε δὲν ἀπώλεσαν τὴν ἰδιότητά τους αὐτή.
Πρὸς ἀποφυγὴν παρεξηγήσεων οἱ ἐτυμολογικὲς παρεκβάσεις δὲν ἔχουν καμμία σχέση μὲ πρόσωπα ποὺ ζοῦν ἢ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν σήμερα. Ἐξάλλου, στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, ὁ Παράσιτος ἦταν καὶ ἀξίωμα, ποὺ ἀνατίθετο σὲ ἐπιφανῆ καὶ γενικῆς ὑπολήψεως ἀπολαύοντα ἄνδρα- νά, ὅπως ὁ κ. Βενιζέλος, ὁ ἀντιπρόεδρος- ἐπιφορτισμένο μὲ τὴν ἀποθήκευση καὶ διαφύλαξη τῶν προσφερομένων στοὺς ναοὺς προϊόντων καὶ κυρίως σιτηρῶν).
Ἐπανερχόμεθα. Θὰ ἀντιτείνει κάποιος. Τί νὰ ἔκανε ὁ Σαμαράς; Μετὰ τὴν «ἀποτείχιση» τοῦ κ. Κουβέλη καὶ τῆς κ. Ρεπούση τοῦ Ζαλόγγου, «τοῦ βουνοῦ καὶ τοῦ λόγγου» ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Γρανίτσας, ἂν δὲν συνεργαζόταν μὲ τὸν «Παράσιτο», θὰ ἔπρεπε νὰ προκηρύξει ἐκλογές. Καὶ τότε ἡ χώρα θὰ καταστρεφόταν καὶ οἱ ἀγορὲς θὰ μᾶς διαμέλιζαν καὶ οἱ Τρόϊκες θὰ μᾶς ποδοπατοῦσαν καὶ οἱ Γερμανοὶ θὰ «ξαναρχονταν» καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά. Ἔτσι μᾶς τὰ εἶπαν ἡ Ὄλγα, ὁ Παῦλος, ὁ Πρετεντέρης καὶ τὰ ποικιλώνυμα κύμβαλα τῆς ἐξουσίας καὶ παραεξουσίας· ἄρα ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι.
Γιατί νὰ γίνουν ἐκλογές; Ἡ χώρα μπῆκε σὲ τροχιὰ ἀνάπτυξης. Τὸ ἀποφώλιον τέρας τῆς κρίσης ξεδοντιάστηκε, μᾶς ἐπαινοῦν ὁ Σόιμπλε, ἡ Μέρκελ, «τὸ» Κομισιόν, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθοῦν καὶ πάλι οἱ σοφοὶ ἠμῶν πρόγονοι, ὅταν ἔλεγαν «ἐπαινούμενος γὰρ ὑπὸ τὴν ἐναντίων ἀγωνιῶ μὴ τί κακὸν εἴργασμαι», ὅταν μὲ ἐπαινοῦν οἱ ἐχθροὶ ἀγωνιῶ μήπως κάνω κάτι κακό.
Ἐκλογὲς βεβαίως, ἀφοῦ ἀλλιῶς δὲν μποροῦμε νὰ χαλάσουμε τὰ τέρατα. Νὰ μὴν στρογγυλοκάθονται τέσσερα χρόνια οἱ καντιποτένιοι ποὺ τρῶνε τὴν ψυχή μας. Ἴσως ἔτσι ξετρυπώσει ἀπὸ τὴν λάσπη καὶ κάποιος ἡγέτης μὲ τόλμη καὶ ἀρετή. Πόσο Βαρβιτσιώτη ἢ Χρυσοχοϊδη ἀντέχουμε ἀκόμη; Αὐτοὶ θὰ βάλουν τάξη ἢ ὁ Κυριάκος ὁ πορφυρογέννητος; Ἐκλογὲς καὶ λίγοι-λίγοι στὶς βίλες τους, νὰ χαθοῦν ἀπ’ τὰ μάτια μας. Ὡς πότε ὁ Παράσιτος ποῦ λέγαμε, θὰ ἀναλαμβάνει ἀξιώματα, τὰ ὁποῖα εἶναι κι αὐτὰ περιουσία τοῦ λαοῦ;
Ἂν εἴχαμε πολιτικοὺς μὲ ἀρετὴ καὶ τόλμη θὰ ἔπρατταν, τὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε, αὐτὸ ποὺ ἔκαναν τὰ λιοντάρια τῆς Ἐθνεγερσίας. Ἡ γενιὰ τοῦ Εἰκοσιένα εἶχε ἦθος, ἀτομικὸ καὶ συλλογικό. Τὸ 1834, ὁ Μακρυγιάννης, βλέποντας τὴ δυστυχία τῶν ἀγωνιστῶν καὶ τὴν ἐξαχρείωση τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, ποὺ ἐνῶ στοὺς «γυμνοὺς καὶ ξυπόλυτους» λένε ὅτι «ἡ πατρὶς εἶναι πτωχή», σκορπίζουν τὸ δημόσιο χρῆμα σὲ ἀνάξιους, «εἰς τοὺς δούλους καὶ κόλακας τῶν», προτείνει περικοπὴ ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν μισθῶν γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν οἱ ἀνέστιοι καὶ πένητες ἀδελφοί. Ἀκόμα καὶ μέσα στὸ κλίμα τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς παραλυσίας ποὺ κυριαρχοῦσαν στὴν ξενοκρατούμενη μετεπαναστατικὴ Ἑλλάδα οἱ ἀγωνιστὲς διατηροῦσαν ἀκέραιο τὸν ζῆλο τους γιὰ τὸ καλό της κοινότητας καὶ κυρίως τὸ προσωπικὸ ἦθος τους. Ο Ν. Δραγούμης ἀφηγεῖται ὅτι σὲ μία ἐπίσκεψή του στὸν ναύσταθμο τοῦ Πόρου, διαβαίνοντας τὴν πύλη στὸ πλευρὸ τοῦ ναύαρχου Σαχτούρη, βλέπει ἕνα γέροντα νὰ σκουπίζει σκυφτός. «Γιατί δὲν δίνεις τὴ σκούπα σὲ κάποιο νεότερό σου;», τὸν ρωτάει. «Κάμνω τὸ χρέος μου! Ἀπεκρίθη μετὰ τραχύτητος ὁ πρεσβύτης» καὶ ὕψωσε τὸ παράστημά του.
Εἶχε καὶ πλήρη ἐπίγνωση τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος καὶ τῆς προγονικῆς εὔκλειας ἡ γενιὰ τοῦ Εἰκοσιένα. Ἔβλεπε ὡς πολυτίμητη περιουσία τοῦ ἐλεύθερου καὶ ἀνεξάρτητου ἔθνους τὰ λείψανα τοῦ ἀρχαίου πολιτισμοῦ. «Δι' αὐτὰ πολεμήσαμεν!», εἶπε ὁ Μακρυγιάννης σὲ δύο στρατιῶτες ποὺ στὰ χρόνια του Ἀγώνα παζάρευαν νὰ πωλήσουν σὲ ξένους δύο ἀγάλματα. «Νὰ μὴ καταδεχτεῖτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας». Ἔδωσε στοὺς στρατιῶτες 350 τάληρα καὶ τὰ ἔσωσε. Θὰ τὰ προσφέρει ἀργότερα στὸν Ὄθωνα «νὰ χρησιμέψουν διὰ τὴν πατρίδα». Ποιὰ πατρίδα, ἀγαθὲ Μακρυγιάννη; Πουλήθηκαν ἢ χαρίστηκαν μαζὶ μὲ μύρια ἄλλα σὲ ξένους.
Τὸ παράδειγμα τοῦ Μακρυγιάννη, τοῦ πατριδοφύλακα στρατηγοῦ, ἂς συγκριθεῖ καὶ μὲ τὸ τωρινὸ ξεπούλημα τῆς ἐθνικῆς περιουσίας «σὲ κάτι Εὐρωπαίγους» καὶ ἄλλους παραλυμένους τῆς οἰκουμένης. Ἀπὸ τὴν τσέπη τοῦ πλήρωσε γιὰ νὰ σωθοῦν τὰ τιμαλφῆ τοῦ ἀρτιγενοῦς κράτους. Τώρα οἱ παράσιτοι ἀδείασαν τὴν τράπεζα, στὴν ὁποία συνδαιτημόνες ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ λαός, καὶ γέμισαν τὶς τράπεζες μὲ τὸν «κόπο» τους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου