Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

                Ο Χριστός, ως μέγας Αρχιερέας τής Καινής Διαθήκης, με τήν παρουσία Του, καταργεί τήν παλαιά ιερωσύνη τού Μωσαϊκού νόμου και κατ’ επέκταση κάθε άλλη ιερωσύνη, τών ειδώλων ή τών άλλων θρησκειών. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει τα σημεία εκείνα που φανερώνουν αυτήν τήν αλήθεια.

                Ο Απόστολος, αναφερόμενος στην ιερωσύνη τού Χριστού, προβάλλει τόν ψαλμικό στίχο: «Σύ ιερεύς εις τόν αιώνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ». Συγκρίνει τήν ιερωσύνη του Ιησού με εκείνη τού Μελχισεδέκ, μιάς σπουδαίας βιβλικής μορφής, που δεν ανήκε στίς ιερατικές φυλές τού Ισραήλ. Για τόν Μελχισεδέκ γνωρίζουμε ότι: α) Δεν χρίσθηκε με έλαιον όπως ο Ααρών και οι μετέπειτα ιερείς τού νόμου και ο ίδιος ευλόγησε τόν Αβραάμ ως ανώτερός του. β) Δεν γνώριζε κανείς τήν καταγωγή του, δηλ. τον πατέρα του και τήν μητέρα του. Ήταν αγενεαλόγητος. γ) Το όνομά του ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης. Δεν αναφερόταν η ηλικία του, ήταν ακαθόριστη. δ) Δεν είχε συγγενείς ή διαδόχους. ε) Προσέφερε ως θυσία μόνο άρτο και οίνο. στ) Τέλεσε μόνο μία ιεροπραξία ως θυσία προς τόν Θεό. ζ) Δεν δηλώθηκε στήν Παλαιά Διαθήκη ότι πέθανε.

                Αυτά τα σημεία αποτελούν προτύπωση τής ιερωσύνης τού Χριστού. Διότι και ο Ιησούς χρίσθηκε Αρχιερέας από τόν ίδιο τόν Πατέρα Του: «Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, έν ώ ηυδόκησα». Δηλ. δεν πήρε τήν αρχιεροσύνη από μόνος τού, αλλά όπως αναφέρει ο Ψαλμός: «Υιός μου εί σύ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε». Είναι απάτωρ εκ μητρός, δηλ. ως άνθρωπος γεννήθηκε εκ πνεύματος Αγίου και Μαρίας τής Παρθένου. Αλλά και αμήτωρ εκ Πατρός, δηλ. ως Υιός Θεού γεννάται στούς αιώνας, ατελεύτητα από μόνο τόν Πατέρα Του. Είναι Θεός τής δικαιοσύνης, όπως ο ίδιος είπε στόν άγιο Ιωάννη τόν Βαπτιστή: «Πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην». Ο Κύριος είναι ως Θεός αιώνιος, «ο ήν, ο ών και ο ερχόμενος» και πάτησε τον θάνατο και ανέστη ως άνθρωπος. Ο Ίδιος προσέφερε μία και μόνη θυσία στόν Σταυρό για τήν σωτηρία τού κόσμου. Και στούς μαθητές τού παρέδωσε τήν αναίμακτη θυσία με τόν καθαγιασμό και μεταβολή τού άρτου και τού οίνου σε Σώμα και Αίμα Του.

                Με αυτές τις επισημάνσεις αποδεικνύεται πόσο μεγάλη, διαφορετική και ανεπανάληπτη είναι η ιερωσύνη τού Θεανθρώπου σε σχέση με τήν παλαιά ιερωσύνη. Μόνο ο Μελχισεδέκ είναι προτύπωση τής ιερωσύνης τού Χριστού.

                Γιατί όμως ο Χριστός να είναι ο μοναδικός μεσίτης Θεού και ανθρώπου, ο μοναδικός άξιος αρχιερέας για όλα τα έθνη; Από πού αντλείται αυτή η αποκλειστικότητα;

                Πρώτος λόγος είναι το γεγονός ότι ο Θεός έδειξε έμπρακτα τήν αγάπη του στόν άνθρωπο, θυσιάζοντας τόν ίδιο Του τόν Υιό. Δεν ζήτησε άλλων θυσίες, αλλά θυσίασε τόν Μονογενή Του. Τέτοια αγάπη δεν έχει αντίστοιχό της στόν κόσμο.

                Δεύτερος λόγος είναι ότι κανείς άνθρωπος δεν ήταν άμοιρος αμαρτίας. Όπως γράφει ο απ. Παύλος όσοι από τούς ανθρώπους εκλέγονται για να υπηρετήσουν τόν Θεό, ως ιερείς, όλοι έχουν τήν αδυναμία τής αμαρτίας: «Πάς αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος …περίκειται ασθένειαν». Επομένως δεν μπορούν να φθάσουν τήν τελειότητα.

                Ο Χριστός όμως ως τέλειος Θεός εκ Πατρός και άνθρωπος τέλειος από τής συλλήψεώς Του, έπαθε για μας. Και προβάλλει συνεχώς τα πάθη του ως άνθρωπος στόν εαυτό Του ως Υιό Θεού αλλά και στόν Πατέρα Του. Και ζητά να ελεηθούν όσοι από τούς ανθρώπους προσκυνήσουν τα πάθη Του, κοινωνήσουν εν Πνεύματι Αγίω τό Σώμα και τό Αίμα Του. Και με τήν χάρη Του τελειοποιούνται εν Χριστώ, δυνάμει τής τέλειας θυσίας Του. Εκείνος, τέλειος εκ τελείου, μας αξιώνει να γίνουμε μέτοχοι τής τελειότητός του κατά χάριν, ως δωρεά, ως προσφορά τού ελέους Του. Γι αυτό και έχουμε τούς εν πίστει τετελειωμένους αγίους και δικαίους τής Εκκλησίας μας, που κι αυτοί με τήν σειρά τους πρεσβεύουν στόν Κύριο για μας.

                Ως συμπέρασμα όλων αυτών ο κάθε χριστιανός, κάθε συνειδητό μέλος τής Εκκλησίας έχει το πνευματικό δικαίωμα να αισθάνεται τήν μοναδικότητα τής ορθόδοξης πίστεως και σωτηρίας για κάθε άνθρωπο πάνω στήν γή. Δεν είναι υπερβολή τό θεολογικό αξίωμα ότι χωρίς Χριστό, εκτός Εκκλησίας, δεν υπάρχει σωτηρία.

Αρχιμ. Χ.Ν.