ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΟΦΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΒΛΑΠΤΟΥΝ

                Ο Κύριος, αν και οι Ιουδαίοι τόν κατηγορούσαν ότι δίδασκε και θαυματουργούσε ακόμη και τήν ημέρα τού Σαββάτου, δηλ. ημέρα αργίας, έλεγε με σταθερότητα: «Ο πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι». Και τούτο για να μας διδάξει ότι η εργασία, όταν είναι ωφέλιμη και αναγκαία για τόν άνθρωπο, ιδιαίτερα δε όταν αφορά στήν σωτηρία του, είναι ευλογημένη πάντοτε από τόν Θεό. Γι αυτό και ο Χριστός δεν έμεινε ποτέ αργός. Αλλά συνεχώς προνοεί και κατεργάζεται τήν σωτηρία τού κόσμου.

                Ο απόστολος Παύλος επιπλέον τονίζει ότι όποιος εργάζεται για τό καλό τόν περιμένει τιμή και δόξα, τόσο από τούς ανθρώπους, πολύ δε περισσότερο από τόν Θεό. Ο ίδιος για να εξασφαλίσει τήν επιβίωσή του εργαζόταν «ταίς ιδίαις χερσί», δηλ. σε χειρονακτική εργασία. Ώστε να μην επιβαρύνει κανέναν, αλλά και για να δείξει ότι η τίμια εργασία είναι ιερή.

                Η εργασία είναι κοινωνικό αγαθό διότι συντηρεί τις κοινωνικές ομάδες, τις εμπνέει στήν ανάπτυξη και τήν πρόοδο, αναπτύσσει τα έργα κοινής ωφέλειας και προάγει τόν πολιτισμό. Παράλληλα όμως είναι και πνευματικό αγαθό διότι προάγει τήν γνώση, διευρύνει τήν αντίληψη και αξιώνει τόν άνθρωπο να προσεγγίσει τις αξίες τής ζωής αυτής, αλλά και τής πέραν τού τάφου αιώνιας ζωής. Όταν ο Χριστός μας λέει «εμέ δεί εργάζεσθαι τα έργα τού Πατρός μου», εννοεί τα έργα τής σωτηρίας τών ανθρώπων.

                Γι αυτό υπάρχουν έργα ζωής και ανάπτυξης που αφορούν το παρόν και έργα ζωής και σωτηρίας που απευθύνονται στόν πνευματικό κόσμο τού ανθρώπου. Και τα δύο συνεισφέρουν στήν διαμόρφωση τής προσωπικότητάς του, ώστε να ζεί εδώ με αξιοπρέπεια και παράλληλα να καλλιεργεί μέσα του τήν εμπειρία τής αιωνιότητας.

                Ο Απόστολος αναφέρει ότι ο Χριστός είναι και νοείται Αρχιερέας «τών μελλόντων αγαθών». Όχι επειδή αποκλείει τα παρόντα αγαθά, αλλά διότι προετοιμάζει μέσα στην Εκκλησία τόν άνθρωπο για τα αιώνια αγαθά. Και τόν διδάσκει ώστε κάθε του ενέργεια, κάθε του έργο να στοχεύει και να συντείνει στόν αιώνιο προορισμό του, ώστε «μη εις κενόν τήν χάριν τού Θεού δέξασθαι». Τα έργα μας για να μην παραμείνουν μάταια, χρειάζεται να συσχετίζονται με τήν χάρη τού Θεού, να είναι έργα χάριτος και ευλογίας και να αποβλέπουν στήν προσδοκία τής αιώνιας ζωής.

                Η αργία, που είναι μητέρα κάθε κακίας, όχι μόνο δημιουργεί κοινωνική φτώχεια και εξαθλίωση, αλλά και οδηγεί σε παράνομα έργα, έργα αμαρτίας. Έργα που νεκρώνουν τήν ζωτικότητα τού ανθρώπου και τόν ψυχικό του κόσμο. Είναι τα «νεκρά έργα», όπως τα αποκαλεί ο Απόστολος, που αφαιρούν τήν ικμάδα τής ζωής και τής χάριτος μέσα από τόν άνθρωπο. Έργα που έχουν ρίζα τήν απιστία και προβάλλουν έναν άθεο κόσμο. Τέτοια είναι: α) τα έργα τής πλεονεξίας και τής σπατάλης, που αδικούν τούς ασθενέστερους και οδηγούν στήν ατομική ειδωλολατρία, β) Έργα «ών ο Θεός η κοιλία», αχαλίνωτες διασκεδάσεις που οδηγούν και σε πράξεις ακολασίας, γ) Έργα μίσους και ασέβειας που οδηγούν στήν εγκληματικότητα, στίς συγκρούσεις, στούς πολέμους. Έργα που απομακρύνουν τόν άνθρωπο όχι μόνο από τό ανθρώπινο δίκαιο αλλά και από τό έλεος τού Θεού. Ο άνθρωπος πλάσθηκε για να χαρεί τό δώρο τής ζωής που τού χάρισε ο Δημιουργός με σκοπό να απολαύσει και το δώρο τής αιώνιας ζωής που Εκείνος ετοίμασε για τούς δικαίους. Το γράφει καθαρά ο απ. Παύλος: Ο Χριστός «εισήλθε (με την θυσία Του πάνω στόν σταυρό ως Αρχιερέας), εφάπαξ εις τα άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος ( στούς ανθρώπους)». Εξασφάλισε για πάντα αιώνια σωτηρία στούς ανθρώπους με τήν σταυρική Του θυσία.

                Ό, τι αντιστρατεύεται τό θειο έργο τής σωτηρίας τού ανθρώπου είναι έργο τού διαβόλου. Διότι πολλοί από μας ξεχνάνε τον Θεό στήν ζωή τους και εργάζονται, με διάφορες προφάσεις, τήν πονηρία. Κτίζουν στήν άμμο τής ματαιότητος και όχι στό θεμέλιο που είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Αυτός «διά τού ιδίου Αίματος» κατεργάσθηκε τήν σωτηρία μας. Πολλοί όμως από μας, στόν αιώνα μας, ματώνουν για να αμαρτάνουν και όχι για να σωθούν. Ξοδεύουν ύλη και ψυχική ενέργεια για να βυθίζονται περισσότερο στίς αδιέξοδες επιλογές τους. Θυσιάζουν περιουσίες και ψυχές στόν βωμό τής απώλειας.

                Εάν ξεχωρίσουμε τόν κόσμο από τον Θεό, το αποτέλεσμα θα είναι σύγχυση, ταραχή, αβεβαιότητα και απώλεια για τό ανθρώπινο γένος. Εάν έχουμε τήν πίστη και τήν σύνεση να κρατήσουμε στενά συνδεδεμένο τόν κόσμο με τόν Θεό τής αλήθειας, τότε «τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος», δηλ. κάθε μας ενέργεια, κάθε μας έργο, κάθε μας προσπάθεια θα ευλογείται, θα αξιοποιείται και θα αυξάνεται επ’ αγαθώ όλων τών ανθρώπων και όλης τής δημιουργίας.

Αρχιμ. Χ.Ν.