του Κίμωνα Γεωργακάκη*
Όπως κάθε χρόνο φοιτητές έσπευσαν στις κάλπες, προκειμένου να επιλέξουν την παράταξη της αρεσκείας τους. Άλλοι απογοητευμένοι από την κατάσταση δεν συμμετείχαν. Η γενιά μας έχει μείνει παγιδευμένη στα λάθη που έφεραν την χώρα μέχρι εδώ. Πάνω απ’ όλα συνεχίζεται ο τεμαχισμός των νέων Ελλήνων σε κόμματα. Κλίμα ενότητας δεν μπορεί να υπάρξει όσο ο ιδεολογικός φανατισμός βαραίνει τα μυαλά τόσων νέων ανθρώπων.
Σκεφτείτε: όλοι κατά βάθος επιδιώκουμε έναν κόσμο δικαιοσύνης, ειρήνης, ειλικρίνειας και δημιουργίας. Ωστόσο το κακό παράδειγμα που έχουμε πάρει από τις παλιότερες γενιές μας εγκλωβίζει σε μία νοοτροπία που αναγκαστικά συμβιβάζεται με την μέχρι τώρα φθίνουσα πορεία της χώρας.
Δεν ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Γινόμαστε και εμείς «ρεαλιστές» και προσπαθούμε είτε να βολευτούμε σε κόμματα είτε να απέχουμε σπαταλώντας τις ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις σε ανούσια πράγματα. «Δεν βαριέσαι, άσε να περάσουμε καλά όσο είμαστε νέοι και μετά βλέπουμε». Τοιουτοτρόπως το νέο δεν διαφέρει σε τίποτα από το παλιό παρά μόνο ηλικιακά. Η σκέψη παραμένει στάσιμη και άρα ενισχύεται ο συντηρητισμός, δηλαδή η διατήρηση και παγίωση του παρόντος «αλαλούμ». Ριζώνουμε στο έδαφος, δεν προχωράμε μπροστά.
Αφού δεν υπάρχουν πρότυπα να μας παραδειγματίσουν, ας γεμίσουμε μόνοι μας το κενό μέσα μας. Ιδανικά υπάρχουν, αρκεί να θέλει κάποιος να τα ψάξει. Αυτά οφείλουν να γίνουν σημαία μιας νέας εποχής για την νεολαία. Ιδανικά που πρεσβεύουν την ελευθερία, το δικαίωμα για πραγματική παιδεία, την αλληλεγγύη, την αξιοκρατία και την διαφάνεια. Με λίγα λόγια να προσανατολιστούμε στα οράματα του Ελληνισμού που έδωσαν φως τότε που στην Δύση ζούσαν μέρες σκοταδισμού και ανελευθερίας. Βέβαια δεν είναι κι εύκολο να μιλήσει κανείς γι αυτά, όταν η πλειοψηφία των καθηγητών δηλητηριάζει την σκέψη των νέων με «διεθνιστικίστικες» δήθεν προοδευτικές μπούρδες.
Τι πιο προοδευτικό από τα ιδανικά των Ελλήνων! Πόσοι νέοι έχουμε κάτσει να μελετήσουμε την ιδιοσυγκρασία του Ελληνισμού ανά τους αιώνες για να είμαστε σε θέση να έχουμε έστω και μερική επίγνωση της διαχρονικής αξίας του; Δεν θέλουμε αλλαγή; Όλοι δεν γκρινιάζουμε για την παρακμή γύρω μας; Που θα βρεθεί το αντίδοτο; Χωρίς θεωρητικό υπόβαθρο πως θα περάσουμε στην πράξη;
Ποιες είναι οι ουσιαστικές λύσεις που προσφέρουν τα ιδεολογήματα και οι κομματικές παρατάξεις; Γιατί τα πράγματα γίνονται χειρότερα; Αυτά όλα «διαφθείρουν» δεν καθαρίζουν το κεφάλι. Εάν «διαφθαρούμε» και εμείς πλήρως, τότε δεν υπάρχει κανείς να αντισταθεί στα υποχθόνια σχέδια του συστήματος που σήμερα χτυπάει τους λαούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Με λίγα λόγια δεν θα υπάρχει μέλλον άρα ούτε ατομική καλοπέραση, την οποία τόσο έντονα θέτουμε ως προτεραιότητα, αγνοώντας παράλληλα για το τι ξημερώνει η επόμενη μέρα…
*Πολιτικός Επιστήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου