(Λουκ. στ΄31-36)
Στα ανεβάσματα της αγάπης
Το νέο ήθος του εν Χριστώ καινού ανθρώπου αποκαλύπτεται με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο μέσα από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Την αγάπη που μας προσφέρει ο Χριστός καλούμαστε να την αντιπροσφέρουμε στους συνανθρώπους μας. Μόνο έτσι μπορεί να μετουσιώνεται σε πράξη η εκκλησιαστική εμπειρία και να επιβεβαιώνεται αυθεντικά η Ορθόδοξη πίστη μας. Άλλωστε, όταν θέλουμε να λέμε ότι αγαπάμε τον Θεό, αυτό μόνο στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας μπορεί να επιβεβαιώνεται. Μόνο έτσι δημιουργούνται πραγματικές προϋποθέσεις για να τον αποκαλούμε και αδελφό μας στην προοπτική μιας αληθινής κοινωνίας αγάπης. Για να μας βοηθήσει λοιπόν η Εκκλησία να προσεγγίσουμε τη μεγάλη αυτή αλήθεια και εμπειρία ζωής, μάς προσκαλεί να γίνουμε δέκτες των αιωνίων μηνυμάτων της συγκεκριμένης περικοπής. Πληροφοριακά να αναφέρουμε ότι είναι απόσπασμα από την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου.
Σε βάθος απύθμενο
Είναι τόσο κρυστάλλινος και ξεκάθαρος ο λόγος του Κυρίου που δεν επιδέχεται καμιάς παρερμηνείας: «Όπως θέλετε να σας φέρονται οι άνθρωποι έτσι να συμπεριφέρεστε και εσείς σ’ αυτούς». Στην απόδοση των ίσων εμφιλοχωρεί η αρχή της θείας δικαιοσύνης. Και αυτό ισχύει βέβαια για την προσφορά της αγάπης και όχι σίγουρα γι’ ανταπόδοση της κακίας. Διότι η δικαιοσύνη του Θεού ταυτίζεται μόνο με τη σταυρική αγάπη και θυσία του για να σώσει το πλάσμα του. Ας μην ψάχνουμε το Θεό ως τιμωρό και εκδικητή που απαιτεί θυσίες από τον άνθρωπο, αλλά ως αγάπη που θυσιάζεται για να τον ανεβάσει στις κορυφογραμμές της αιωνιότητας. Αρκεί να ανταποκριθεί θετικά στη δική του προσφερόμενη αγάπη στην ξεκάθαρη προοπτική: όποιος θέλει να τον αγαπούν θα πρέπει και ο ίδιος να αγαπά.
Ο λόγος βέβαια του Χριστού εκτείνεται στις απεριόριστες διαστάσεις μιας σταυρόσχημης προοπτικής, όπου η αγάπη δεν έχει όρια γιατί δεν μπορεί να κλείνεται σε περιθώρια. Σε διαστάσεις που συνιστούν υπέρβαση της ανθρώπινης δικαιοσύνης, αφού πολλές φορές αυτή συλλαμβάνεται να εφαρμόζεται μέσα από τη δίνη παθών και αδυναμιών. Το να αγαπάμε βέβαια αυτό που μας αγαπά, είναι κάτι που κινείται στα όρια της φυσικής ζωής. Το να αγαπάμε όμως αυτόν που μας εχθρεύεται και μας καταδιώκει, ξεφεύγει από τα φυσικά όρια και είναι μια ευλογημένη στάση που μας εισάγει στο χώρο της θείας ζωής, με όλη την ακτινοβολία που αυτή συνεπάγεται.
Η αγάπη μέσα στην Εκκλησία υπερβαίνει την οποιαδήποτε ανθρώπινη δικαιοσύνη. Η τελευταία βλέπουμε δυστυχώς να συνδέεται με τη νέα τάξη πραγμάτων του κόσμου, η οποία εμπλέκει τον άνθρωπο από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Τον εγκαταλείπει ασπλάχνως στη δίνη κρίσεων και μηχανισμών που συνθλίβουν το πρόσωπο εν ονόματι του φτιασιδώματος οικονομικών συστημάτων και δεικτών. Είναι άγνωστη σήμερα η αγάπη που ξέρει να μοιράζεται την ενοχή και ακόμα πιο πέρα να την αναλαμβάνει και να την φορτώνεται θυσιαστικά. Το νόημα του Σταυρού από τον οποίο ξεπήγασε ζωηφόρα η αγάπη, είναι τόσο άγνωστο και καθόλου οικείο για το σημερινό άνθρωπο.
Ο Χριστός όμως μάς προσκαλεί σε μια καινούργια ζωή, τους ορίζοντες της οποίας ανοίγει ο δικός του Σταυρός. Από αυτόν η αγάπη ως θυσία ξεπερνά κάθε όριο και καταδεικνύει τους ορίζοντες της αληθινής δικαιοσύνης. Μια τέτοια δικαιοσύνη υπαγορεύει την προσφορά της αγάπης αδιακρίτως σε φίλους και εχθρούς, φτωχούς και πλουσίους, ομοεθνείς και αλλοεθνείς.
Αγαπητοί αδελφοί, η σημερινή ευαγγελική περικοπή επιφέρει ανατροπές σε καθιερωμένα συστήματα των ανθρώπων, σπάζοντας στεγανά και αναδεικνύοντας την αγάπη χωρίς όρια και περιθώρια ως την υπέρτατη αξία που εκβάλλει στην αιώνια ζωή. Στην Εκκλησία δεν επιδιώκεται η συντήρηση ενός νεκρού πτώματος, αλλά η ανάσταση του ανθρώπου. Δεν περιορίζεται σε μερικές συνταγές τυπολατρίας και καθωσπρεπισμού, αλλά στη δυνατότητα του ανθρώπου να αγαπά ακόμα και τους εχθρούς του, μέσα από την προτροπή του Κυρίου: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε…».
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος – Εκκλησία Κύπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου