Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που για τα αστικά κέντρα θεωρούνται δεδομένα και πρέπει να βγεις λίγο παραέξω ώστε να αντιληφθείς την αλήθεια.
Πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να ταξιδέψω στη Μακεδονία. Είχα δύο επιλογές. Τη μια του αυτοκινήτου και την άλλη, την πιο χρονοβόρα του πλοίου της “άγονης” γραμμής. Όταν είσαι καραβολάτρης δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Κατευθείαν με το βαπόρι από το Λαύριο για Αη Στρατή – Λήμνο – Καβάλα. Το μόνο λυπηρό ήταν πως η πρόβλεψη του καιρού δεν περιείχε ούτε βοριαδάκι!
του Στρατή Μαζίδη
Εκεί λοιπόν, όταν αφήνεις τα μεγάλα αστικά κέντρα και ξανοίγεσαι στις ανοιχτές θάλασσες τις νύχτες νιώθεις την Ελλάδα, το Αιγαίο αλλά και τα άλλα πελάγη της πατρίδας μας.
Τα φωτάκια των προκυμαίων από μακριά, ο κάβο Μαντέλος έξω από την Κάρυστο αναμεταξύ Εύβοιας και Ανδρου, οι φάροι, τα αστέρια, η μυρωδιά της θάλασσας και το αδιάκοπο ντούκου ντούκου της μηχανής δίνουν το στίγμα της ξεχωριστής αυτής γωνιάς της γης.
Μια παράδοση λέει πως όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, έδωσε στον καθένα από ένα κομμάτι γης. Σαν έφτασε στον Ελληνα, του είπε “τι να κάνω τώρα με σένα που τη μοίρασα όλη; Αλλά δεν πειράζει, είχα κρατήσει αυτό εδώ το μέρος για μένα, πάρε το έσυ”. Και του έδωσε την Ελλάδα.
Για πολλούς μια ταλαιπωρία με ένα σκυλοπνίχτη που θα έπρεπε από χρόνια να έχει αποσυρθεί. Για όσους αγαπούν τη θάλασσα ένα ταξίδι με βαπόρι με τη δική του ιστορία στα ελληνικά νερά, ένα γερό σκαρί, τον επιβλητικό Ταξιάρχη, γνωστό και ως Τάξμαν στους φίλους του.
Τα δρομολόγια απαιτητικά. Ο Ταξιάρχης δεν κοιμάται ποτέ και διανυκτέρευση κάνει εν πλω. Τα φουγάρα δε σταματούν να καπνίζουν και το ικανό μα και ευγενικό του πλήρωμα είναι διαρκώς στο πόδι.
Τα βαπόρια πολλές φορές δεν ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος, όμως στα νησιά είναι διαφορετικά. Η άφιξη και η αναχώρηση του πλοίου είναι ίσως και το σημαντικότερο γεγονός της ημέρας. Καθώς περιπλανιόμουν αργά τη νύχτα στο κατάστρωμα του Τάξμαν, θυμήθηκα τα παιδικά χρόνια στην Κάρυστο όταν ένα άλλο ιστορικό πλοίο που βούλιαξε άδοξα στο Πέραμα παρατημένο, το Πόρτο Λάφια ερχόταν τελευταίο δρομολόγιο από Ραφήνα. Όλη η πόλη σταματούσε ότι έκανε για να το χαζέψει λες και ήταν η πρώτη φορά….
…Ξημερώματα βλέπαμε στην πλώρη τον Αη Στράτη και κοντά 06:00 προσεγγίζαμε στο λιμάνι του. Δεν καθίσαμε παρά ελάχιστα λεπτά. Ούτε καν άγκυρα. Κανείς δεν ανέβηκε και κανείς δεν κατέβηκε, παρά μόνο τα αναγκαία από την Αθήνα. Κι εκεί στο λιμάνι βλέπεις τι σημαίνει για αυτούς τους ακρίτες ο ερχομός του με τα ελληνικά χρώματα βαμμένου πλοίου. Το περιμένουν να το χαιρετίσουν. Είναι η γέφυρά τους με την υπόλοιπη χώρα και γνωρίζουν πως ο Αρχάγγελος το προστατεύει αφού φέρει το όνομά του.
Λίγο αργότερα το πλοίο θα πιάσει Λήμνο. Ένα πανέμορφο νησί που η προκυμαία της Μύρινας θυμίζει κάτι από Υδρα. Το μάτι όμως του ταξιδιώτη θα προσέξει την περήφανη ελληνική σημαία που κυματίζει ψήλα μόνη σε ένα βράχο.
Δεν έχεις ξαναδεί ελληνική σημαία να κυματίζει; Όχι δεν έχεις ξαναδεί αν δεν πας στη Λήμνο ή σε ένα οποιοδήποτε ακριτικό μέρος. Τη φωτογραφίζεις με τη μηχανή, τη βιντεοκάμερα, μα κυρίως με την ψυχή και την καρδιά.
Στην Αθήνα δε θα την προσέξεις παρά μόνη αν τη δεις να καίγεται σε κάποιο βίντεο ενός εμπορικού δελτίου. Ίσως γιατί κανείς δεν την τιμά. Στη Λήμνο όμως έχει ξεχωριστή θέση, κι όχι μόνο στο βράχο αλλά και την εκκλησιά στην απέναντι άκρη που έρχεται να αναμείξει τον ελληνισμό με την ορθοδοξία σε ένα χαρμάνι μοναδικό που μόνο εδώ θα το βρεις, όσο κι αν το αναζητήσεις.
Εδώ είναι η Ελλάδα σου λέει. Εδώ ζει αυτός ο λαός με τις πολλές παραξενιές, τα ελαττώματα αλλά και τη σπουδαία ιστορία και το φιλότιμο που τον διακρίνει.
Το πλήρωμα τρέχει δεξιά κι αριστερά. Κάπου εκεί στο γκαράζ βρίσκεις την ευκαιρία μιας κατέχεις τα των πλοίων λόγω δουλειάς να μιλήσεις με τους ναυτικούς. Μια καλή κουβέντα, ένα σύντομο καλαμπούρι, ίσα να σπάσει λίγο τη μονοτονία τους. Δεν είναι τυχαίο πως το πλήρωμα κάνει το πλοίο.
Λίγο αργότερα ένα ακόμη όμορφο σκαρί από τον Πειραιά θα προσεγγίσει στη Λήμνο, την ώρα που εμείς ετοιμαζόμαστε για full away to Κavala.
Αυτή είναι η Ελλάδα μας, γεμάτη νησιά και μακρινούς ή κοντινούς προορισμούς. Και τα βαπόρια που τα διασυνδέουν με την ηπειρωτική χώρα αλλά μεταξύ τους τα πλέον παρεξηγημένα και υποτιμημένα από τους δήθεν ειδήμονες.
Ο Ταξιάρχης, το Σούπερφερυ κι η Ποπάρα της Ραφήνας, ο νυν Μακεδών και πάλαι ποτέ Χρυσή Αμμος δεν αποτελούν κάποιες λαμαρίνες κολλημένες αναμεταξύ τους.
Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι οι ακάματοι εργάτες του Αιγαίου που δεκαετίες τώρα χάρη στη ναυτοσύνη των ανθρώπων τους ξανοίγονται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα δίχως φόβο γιατί πρέπει να κρατήσουν ενωμένα τα κομμάτια της πατρίδας μας.
Κάτι σαν το αίμα που ταξιδεύει στις φλέβες μας. Κι αυτή την Ελλάδα, την ικανή, τη δυνατή, δεν τη φοβάσαι!
Καλό ταξίδι να ‘χετε πάντοτε και με τον Αη Νικόλα βατσιμάνη να σας φυλά από κάθε αναποδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου