Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

Με τήν σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριος εξήγησε στόν απόστολο Πέτρο για ποιόν λόγο οφείλει να συγχωρεί κάθε άνθρωπο που τού έχει φταίξει σε οποιοδήποτε πράγμα. Συγκεκριμένα, ο απόστολος Πέτρος ρώτησε τόν Κύριο μέχρι πόσες φορές θα πρέπει να συγχωρεί όσους αμαρτάνουν εις βάρος του. Ο Κύριος τότε τού απάντησε ότι θα πρέπει να τούς συγχωρεί αμέτρητες φορές. Για να τού δώσει να καταλάβει τήν απάντησή του αυτή, είπε τήν παραβολή τών μυρίων ταλάντων. Με τήν παραβολή αυτή διδάσκει ότι θεμέλιο και απαραίτητη προϋπόθεση στό να είναι κάποιος συγχωρητικός απέναντι στούς άλλους αποτελεί η επίγνωση τής προσωπικής του αμαρτωλότητας. Αν κάποιος συνειδητοποιήσει πόσο αμαρτωλός είναι απέναντι στόν Θεό και πόσο ευσπλαχνικός είναι ο Θεός προς αυτόν, τότε πολύ εύκολα θα συγχωρεί τούς πάντες. Αλλά και αντίθετα, όσο περισσότερο κάποιος αγνοεί τήν δική του αμαρτωλότητα και ενοχή προς τόν Θεό και τούς συνανθρώπους του, τόσο πιο σκληρός και απαιτητικός γίνεται προς τούς άλλους.

                Στήν παραβολή ο Θεός παρομοιάζεται με έναν βασιλιά, ενώ ο άνθρωπος με έναν δούλο τού βασιλιά, ο οποίος του χρωστά μύρια, δηλαδή δέκα χιλιάδες τάλαντα. Το ποσό τού χρέους είναι αστρονομικό. Για να αντιληφθούμε τό μέγεθός του, αρκεί μόνο να ανατρέξουμε στην Αγία Γραφή, στό Γ’ βιβλίο τών Βασιλειών, όπου πληροφορούμαστε ότι το ποσό τού φόρου που πλήρωναν ετησίως όλα μαζί τα υποταγμένα έθνη στόν βασιλιά Σολομώντα δεν ξεπερνούσε τα επτακόσια τάλαντα. Επομένως τα μύρια τάλαντα τού δούλου τής παραβολής ισοδυναμούν με μύρια τάλαντα, δηλαδή αναρίθμητα. Τόσο λοιπόν είναι το χρέος τών αμαρτιών κάθε ανθρώπου προς τόν Θεό! Όσα καλά έργα και αν κάνουμε, είναι αδύνατο να ξοφλήσουμε τα χρέη μας.

Στό σημείο αυτό εγείρεται αυθόρμητα το ερώτημα: «Για ποιόν λόγο είμαστε τόσο πολύ ένοχοι ενώπιον τού Θεού;». Τήν απάντηση στό ερώτημα αυτό θα τήν λάβουμε, αν καταλάβουμε τί είναι η αμαρτία σύμφωνα με τήν χριστιανική διδασκαλία. Η αμαρτία, παρατηρεί ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, είναι πρωτίστως φαινόμενο πνευματικό – μεταφυσικό. Οι ρίζες της βρίσκονται στό μυστικό βάθος τής πνευματικής φύσης τού ανθρώπου. Η ουσία τής αμαρτίας συνίσταται όχι στήν κατάλυση ηθικών αρχών, αλλά στήν αποστασία από τήν αιώνια θεία ζωή, για τήν οποία δημιουργήθηκε ο άνθρωπος και στήν οποία φυσικώς – δηλαδή από τήν ίδια φύση του – κλήθηκε. Η αμαρτία διαπράττεται πρό παντός στό μυστικό βάθος τού ανθρωπίνου πνεύματος, αλλά τα αποτελέσματά της πλήττουν όλη τήν ανθρωπότητα. Όταν αυτή συντελεσθεί, αντανακλάται στήν ψυχική και φυσική κατάσταση τού ανθρώπου, στήν εξωτερική του εμφάνιση, στά πεπρωμένα αυτού που τήν διέπραξε, εξέρχεται αναπόφευκτα πέρα από τά όρια τής ατομικής του ζωής και βαρύνει με το κακό τήν ζωή ολόκληρης τής ανθρωπότητας, και συνεπώς αντανακλάται και στά πεπρωμένα τού σύμπαντος. Συνέπειες κοσμικής σημασίας δεν είχε μόνο τό αμάρτημα τού Προπάτορα Αδάμ. Κάθε αμάρτημα, φανερό ή κρυφό, καθενός από εμάς, επηρεάζει τα πεπρωμένα όλου τού κόσμου.

Αν μία αμαρτία τού Αδάμ είχε τόσο φοβερές συνέπειες για όλη τήν πορεία τής ανθρωπότητας, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο ασύλληπτο είναι το μέγεθος τών αμαρτιών μας, αφού δεν έχουμε αμαρτήσει μόνο μία φορά, αλλά καθημερινά αμαρτάνουμε πάρα πολλές φορές κρυφά και φανερά, με σκέψεις, με λόγια και με πράξεις. Δωρεάν σωζόμαστε λοιπόν, χάρη στό απέραντο πέλαγος τής ευσπλαχνίας τού Θεού μας. Πιστεύουμε στόν Θεό, μετέχουμε στά μυστήρια τής Εκκλησίας και τηρούμε τίς εντολές του, όχι για να εξαγοράσουμε τήν σωτηρία μας, αλλά για να επιτρέψουμε στο έλεος τού Θεού να εκχυθεί ελεύθερα μέσα μας και να μας ανακαινίσει δωρεάν.

Ο κακός δούλος τελικά κλείστηκε στήν φυλακή, επειδή δεν έδειξε έλεος στον σύνδουλό του. Από εκεί δεν πρόκειται να βγει ποτέ, διότι, αν όταν ήταν έξω από την φυλακή αδυνατούσε να ξοφλήσει το χρέος, πολύ περισσότερο τώρα που ήταν φυλακισμένος. Αυτήν την κατάληξη θα έχουν, καταλήγει ο Κύριος, όλοι όσοι δεν συγχωρούν ολοκαρδίως τούς συνανθρώπους τους.

Πίσω από αυτό τό συμπέρασμα κρύβεται πολύ βαθύ νόημα. Ο Θεός δεν είναι εκδικητικός σε κανέναν. Είναι αγάπη, όπως μαρτυρεί ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Στήν αγάπη βρίσκει ο άνθρωπος τόν Θεό του και τήν σωτηρία του. Όποιος δεν συγχωρεί, δεν έχει αγάπη, πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν βαρύνεται ο ίδιος με αμέτρητες αμαρτίες προς τόν Θεό και τούς άλλους ανθρώπους. Γι αυτό μένει χωρίς Θεό και επομένως χωρίς ελπίδα. Ας συγχωρούμε λοιπόν πάντοτε τούς άλλους από τήν καρδιά μας, για να χωρέσει η αγάπη τού Θεού μέσα μας και να μας δοθεί δωρεάν η άφεση τών αμαρτιών και η αιώνια ζωή. Αμήν.

Αρχιμ. Π.Κ.