Ο Χριστός κατάργησε τις θυσίες
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
Ο Χριστός κατάργησε τις θυσίες. Οι ορθόδοξοι δεν δεχόμαστε να είμαστε ούτε θυσιαστές ούτε θύματα. Ο θυματοποιητικός μηχανισμός που επιβλήθηκε χωρίς να ρωτηθούν οι Έλληνες θα τα μαζέψει και θα φύγει από μόνος του,όταν αποκαλυφθεί σε όλο της το μέγεθος η φρίκη του.
Η προπαγάνδα του εργάζεται πυρετωδώς με όλα τα μέσα που διαθέτει να πείσει τους Έλληνες ότι η θυσία τους είναι ιερή και οι ίδιοι είναι τα ιερά σφάγια. Αλλά κανένας δεν πείθεται πια. Τα πολιτικά κόμματα απομυθοποιήθηκαν και δεν είναι σε θέση να επηρεάσουν τον κόσμο. Σε όλους είναι γνωστό πια ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί, ότι η Βουλή δεν αντιπροσωπεύει το λαό. Οι βουλευτές με τη λίστα υπακούουν σε ό,τι τους διατάξουν με αποτέλεσμα να αποδεχθούν ακόμα και την απώλεια Εθνικής Κυριαρχίας, χωρίς να συγκινηθεί κανείς.
Οι ορθόδοξοι δεν δεχόμαστε να είμαστε ούτε διώκτες ούτε θύματα. Δεν περιμένουμε να ξεσπάσει λαϊκή εξέγερση. Ελπίζουμε ότι η οργή του λαού θα στραφεί στην πνευματική αφύπνιση και στη συνειδητοποίηση. Ο λαός μας δεν περιμένει αλλαγή τυραννίας, αλλά κατάργηση κάθε μορφής τυραννίας.
Η ιεροποίηση των θυμάτων απαιτεί έναν ιερό σκοπό. Όπως επί Ιησού, που ήταν σκοπός η σωτηρία του λαού. "Συμφέρει να χαθεί ένας άνθρωπος για να σωθεί ο λαός".
Για να σταθεί η θυσία χάριν ενός ιερού σκοπού πρέπει το θύμα να συναινέσει ότι είναι φταίχτης. Πρέπει να πεισθεί το ίδιο το θύμα ότι φταίει. Η άδικη σφαγή του Κυρίου αποκάλυψε την υποκρισία των διωκτών.Δεν υπάρχουν ιερά σφάγια, διότι δεν υπάρχουν ιεροί σκοποί που δημιουργούν διώκτες και θύματα.
Η ιεροποίηση των θυμάτων δεν γίνεται για κάποιον ιερό σκοπό, αλλά γιατί είναι μέρος του μηχανισμού της στήριξης της εξουσίας των διωκτών. Ιεροποιούν τα θύματα για να διαιωνίζεται η παραμονή τους στην εξουσία.
"Ο νόμος του σεβασμού της ζωής" γράφει ο Άλμπερτ Σβάϊτσερ στο βιβλίο της αυτοβιογραφίας του "είναι η θυσία του ευτελεστέρου για να σωθεί το πολυτιμότερο."
Ποιος αποφασίζει ποιο είναι το πολυτιμότερο;
Στο βιβλίο του Γεωργίου Π. Ανσίμωφ, "Εχθρός του Λαού" δημοσιεύεται η φωτογραφία μιας διαταγής εκτέλεσης υπογραμμένης από τον Στάλιν. Το χαρτάκι είναι μεγέθους μιας παλάμης και αφορά την εκτέλεση 6.600 ανθρώπων. Η φωτογραφία φέρει την εξής λεζάντα: "Την εποχή της τρομοκρατίας παρόμοιες διαταγές ήταν καθημερινό συνηθισμένο φαινόμενο."Ο Στάλιν θεωρούσε την αφηρημένη ιδέα που είχε στο μυαλό του πολυτιμότερη από τον άνθρωπο.
Το θέμα των ιερών θυμάτων υπήρξε το αντικείμενο της αρχαίας τραγωδίας. Οι Έλληνες τραγικοί ποιητές αποκάλυψαν τα κίνητρα των θυσιών, που κρύβονται πίσω από την ιερότητα του σκοπού. Αλλά ακόμα η θετική συνειδητοποίηση των πολλών αργούσε να ρθεί. Ώσπου η θυσία του Χριστού αποκάλυψε σε όλους την υποκρισία των διωκτών.
3 σχόλια:
Δεν δεχόμαστε παθητικά την κατάσταση. Δεν αφήνουμε τους πονηρούς να μας κάνουν θύματα. Δεν εφησυχάζουμε. Τα λόγια του Καϊάφα, αξίζει να πεθάνει ένας άνθρωπος για να σωθεί ένας λαός είναι ψεύτικα και υποκριτικά, γιατί κρύβουν την αλήθεια για την άδικη σφαγή του Κυρίου.
Έτσι όπως παρουσιάζετε το άρθρο, δίνετε την εντύπωση ότι δεν συμφωνείτε με το νόημα αυτό ή ότι εννοείτε κάτι άλλο, διαφορετικό από αυτό θέλει να πει.
Ίσως το άρθρο να πάσχει από ασάφεια, για την οποία ευθύνεται ο γράφων.
Αν είναι τόσο δυσνόητο σας ζητώ συγνώμην!
Η παράθεση της σκέψης του Σβάϊτσερ δε σημαίνει ότι συμφωνώ με όλες τις απόψεις του.
Η παρατήρησή σας είναι ορθή. Αν όμως ο Χριστός κατήργησε τις θυσίες, τότε τί χρειάζονται αυτές;
Ο τίτλος παρουσίασης του άρθρου αφορά τις μάταιες και πονηρές θυσίες που καλούνται οι λαοί να υποστούν για να μην ξεβολεύονται οι διάφοροι κρατούντες και ετέθη με αφορμή το άρθρο το οποίο είναι σαφέστατο.
Ευχαριστώ και συγγνώμη για την τυχόν πρόκληση παρανόησης.
Σας ευχαριστώ πολύ!
Αν μου επιτρέπετε θα σας πω ένα σχετικό ανέκδοτο, που ίσως το ξέρετε. Δείχνει την βαθιά κατανόηση του ελληνικού λαοί όσον αφορά τις θυσίες.
Και μια πληροφορία. Οι Αζτέκοι θυσίασαν μέσα σε μια μέρα ογδόντα χιλιάδες ανθρώπους!
Και κάπου στην Αφρική ή στην Ασία, το γράφει ο Παπαρηγόπουλος, έκοψαν τις γλώσσες τριάντα χιλιάδων ανθρώπων για να μη μιλούν ελληνικά!
Το ανέκδοτο:Ταξιδεύουν με το αεροπλάνο τέσσερις επιβάτες. Ένας Γερμανός, ένας Ιταλός, ένας Τούρκος και ένας Έλληνας.
Κάποια στιγμή το αεροπλάνο παθαίνει βλάβη και ο πιλότος ζητεί από κάποιον από τους επιβάτες να θυσιαστεί για να γλιτώσουν οι άλλοι.
Ο Γερμανός σηκώνεται. Κραυγάζει
"Η Γερμανία υπεράνω όλων" και πέφτει στο κενό.
Ύστερα από λίγο ο πιλότος ζητεί να θυσιαστεί κι άλλος επιβάτης για τον ίδιο λόγο.
Σηκώνεται ο Ιταλός, ζήτω η Ιταλία, λέει και πέφτει κι αυτός.
Τέλος ο πιλότος ζητεί να πέσει ακόμα ένας για να γλιτώσουν οι υπόλοιποι.
Σηκώνεται ο Έλληνας κραυγάζει Ζήτω η Ελλάς και πετάει τον Τούρκο στο κενό!
Είναι φανερό ότι το ανέκδοτο γελοιοποιεί τις θυσίες διότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Αν μου επιτρέπετε κάνοντας κατάχρηση της φιλοξενίας σας να μιλήσω γι΄ αυτήν.
Ο πιλότος ζητεί να πέσει κάποιος από τους τέσσερις. Πρώτος πέφτει ο Γερμανός γιατί είναι ο πιο ασυμπάθιστος από όλους και ενώνει τους άλλους τρεις που τον αρπάζουν και τον ρίχνουν έξω απ΄ το αεροπλάνο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ιταλό, γιατί κι αυτός δεν έκανε λίγα στους Έλληνες, στους Αβυσσηνούς και σε άλλους.
Επόμενο είναι η τύχη του τρίτου να εξαρτάται από την γρηγοράδα και την αποφασιστικότητα του άλλου. Ο Έλληνας απέδειξε ότι στον κίνδυνο θυμάται τον εαυτό του και γίνεται ανώτερος όχι μόνο από τους γύρω του κι από τις περιστάσεις αλλά κι απ΄ τον ίδιο τον εαυτό του.
Δημοσίευση σχολίου