Οι Απόστολοι ήταν συνεργάτες του Θεού και των ανθρώπων. Με το κήρυγμα και την συγκρότηση του «θεσμού της Εκκλησίας» έδωσαν την δυνατότητα να αποκατασταθούν οι σχέσεις των ανθρώπων με τον Θεό. Κατήργησαν το «μεσότοιχο του φραγμού» που τους χώριζε. Συνέχισαν το έργο του Χριστού μέσα στην ιστορία, το οποίο έχει παγκόσμιες διαστάσεις –είναι η ανακαίνιση όλης της κτίσης – αλλά έχει και ιδιαίτερη σημασία για κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Όλη η κτίση θα ανακαινισθεί, η προαίρεσή μας όμως είναι κάτι που δεν παραβιάζεται, δεν ανακαινίζεται αναγκαστικά. Γι αυτό από αυτήν εξαρτάται ο παράδεισος και η κόλασή μας.
Πρέπει να πούμε ότι από τα πιο καθοριστικά σημεία της πνευματικής μας πορείας είναι το ξεκαθάρισμα των προθέσεών μας, ο φωτισμός του αυτεξουσίου μας. Διότι εκεί βρίσκονται όλες οι θολές πηγές των κακιών, όπως και όλες οι υγιείς ρίζες των αρετών. Εκεί θεμελιώνεται με λίγα λόγια το αιώνιο μέλλον μας. Η ανακαίνιση λοιπόν της προαίρεσής μας, ο φωτισμός του αυτεξουσίου μας χρειάζεται, όπως είναι αυτονόητο, την δική μας συνεργασία. Χρειάζεται οι ίδιοι, χωρίς εσωτερικούς διχασμούς, με απλότητα και καθαρότητα να θελήσουμε να συνεργαστούμε με την χάρη του Θεού. Αυτή η «συνεργασία» αποτελεί το περιεχόμενο της χριστιανικής ζωής, στο οποίο αποβλέπει η διδασκαλία των Αποστόλων. Αυτή η «συνεργασία» συσπειρώνει όλη την ύπαρξή μας στην αγάπη των εντολών του Χριστού και μας μαθαίνει να συμβιώνουμε με το Πνεύμα του Θεού.
Ο απ. Παύλος απευθυνόμενος στους Κορινθίους τους «παρακαλεί» να μην δεχθούν «εις κενόν» την χάρη του Θεού. σ’ αυτήν του την «παράκληση» κατορθώνει μέσα σε λίγες λέξεις να τους μεταδώσει δύο μεγάλα και σωτήρια νοήματα. Πρώτον, τους θυμίζει τον χαρακτήρα του αποστολικού του έργου. Είναι συνεργάτης του Θεού και των ανθρώπων. «Συνεργών», λοιπόν, με τον Χριστό τους παρακαλεί να θελήσουν κι αυτοί να «συνεργαστούν» με την χάρη Του, ώστε η δωρεά του Αγίου Πνεύματος που έλαβαν με το Βάπτισμα, να μην «πέσει» στο κενό της αδιαφορίας τους για την τήρηση του θελήματος του Θεού. Δεύτερον, η χάρη του Θεού, που δίνεται με τα μυστήρια, δεν εξαναγκάζει την θέλησή μας να κινηθεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. περιμένει το δικό μας κόπο. Θέλει να συμφωνήσουμε με τα προστάγματά Του και αυτοπροαίρετα να κινηθούμε. Όμως σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο μας διχάζει εσωτερικά η πνευματική ραθυμία –το φοβερό αυτό πάθος που αδρανοποιεί την θέλησή μας –το οποίο μας εμποδίζει να πραγματοποιήσουμε ό, τι καλό κατανοούμε και θέλουμε.
Η πνευματική ραθυμία είναι η κυριότερη αιτία του κακού που υπάρχει στον κόσμο. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε ένα λόγο του επισημαίνει ότι οι χριστιανοί δεν πρέπει να λέμε ότι ο διάβολος μας έβαλε να διαπράττουμε αμαρτίες. Διότι δεν φταίει ο διάβολος για τις αμαρτίες μας. Ο πρωταρχικός φταίχτης είναι η πνευματική ραθυμία μας. Ο διάβολος δεν μπορεί να καταργήσει την ελευθερία μας, αν δεν του την δώσουμε εμείς. Αυτός απλώς μας κάνει προτάσεις και βοηθάει την κακή μας προαίρεση. Η αίσθηση πολλών ανθρώπων ότι βρίσκονται κάτω από ανεξέλεγκτες κακοποιές δυνάμεις, που απειλούν την ζωή τους ή που ρυθμίζουν τις πράξεις του, είναι αποτέλεσμα της απροθυμίας τους να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους. Κι αυτό λόγω του ότι η ανάληψη αυτής της ευθύνης συνεπάγεται κόπο, τον οποίο δεν είναι διατεθειμένοι να υποστούν.
Προκειμένου, λοιπόν, ο απ. Παύλος να βοηθήσει τους Κορινθίους να αποτινάξουν από την ψυχή τους τον ύπνο της πνευματικής ραθυμίας, τους υπενθυμίζει τον τρόπο με τον οποίο συνεργούσε με τον Θεό και τους ανθρώπους για την σωτηρία του κόσμου. Η υπενθύμιση αυτού του τρόπου είναι πηγή εμπνεύσεως και δύναμη πνευματικής εγρήγορσης. Με την αποστολική πολιτεία του, λοιπόν, ο απ. Παύλος «μηδεμίαν εν μηδενί» έδινε «προκοπήν, ίνα μη μωμηθή η διακονία» του. Μεριμνούσε για τη συνείδηση των ανθρώπων, ώστε να μην δημιουργήσει σε κανέναν ασθενή στην πίστη προσκόμματα. Αυτή η μέριμνά του εκφράστηκε με την μεγάλη του υπομονή στις πολλές θλίψεις και τους διωγμούς, με την προσωπική του άσκηση και την καθαρότητα της ζωής του, οι οποίες έπαιρναν πνευματική αξία από την γνώση του θελήματος του Θεού και την ενέργεια μέσα του τού Αγίου Πνεύματος. Με αυτές τις προϋποθέσεις μπορούσε να αγαπά ανυπόκριτα και ο λόγος του να είναι «λόγος αληθείας».
Ο απ. Παύλος προβάλλει με έντονες εκφράσεις την αποστολική ζωή ως πρότυπο, προκειμένου να πυρώσει την ψυχή των Κορινθίων, ώστε μόνη της να αποτινάξει τον ύπνο της πνευματικής ραθυμίας και να συνεργασθεί με την χάρη του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου