Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Η σημερινή ευαγγελική διήγηση αφηγείται τη συνάντηση του Χριστού με τον αρχιτελώνη Ζακχαίο.
Ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ και ο Ζακχαίος επιθυμούσε να δει ποιος είναι ο Χριστός. Λόγω όμως πλήθους και αναστήματος ανέβηκε σε μια συκομορέα και τον περίμενε να περάσει. Ο Χριστός, όταν έφτασε στο σημείο εκείνο, σήκωσε το βλέμμα Του, είδε τον Ζακχαίο και του είπε « Ζακχαίε , κατέβα γιατί σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου».

Γιατί ο Ζακχαίος ήθελε τόσο πολύ να δει τον Χριστό;

Γιατί ο Χριστός έδωσε τόση μεγάλη σημασία στον Ζακχαίο και τον τίμησε τόσο πολύ;

Φαίνεται ότι ο Ζακχαίος, διακατεχόταν από δύο σκέψεις : η μια ήταν να συναντήσει το Χριστό και η άλλη μήπως ο Χριστός τον απορρίψει. Γι' αυτό απέφευγε να εμφανιστεί μπροστά Του. Η κατάστασή του αυτή ήταν συνέπεια της εσωτερικής σύγκρουσης που ζούσε. Η ζωή και τα έργα του τον είχαν απομακρύνει από τον Θεό. Ήταν ένας στιγματισμένος αμαρτωλός - συνεπώς ακάθαρτος και δεν μπορούσε να πάρει μέρος στην λατρεία Του Θεού. Επίσης είχε απομακρυνθεί από τους ανθρώπους, γιατί τους αδικούσε με την είσπραξη των φόρων. Και αυτοί του έδειχναν μίσος και περιφρόνηση.

Ο Ζακχαίος ζούσε χωρίς αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Είχε καταστρέψει την εικόνα του Θεού μέσα του, γι' αυτό έπρεπε να την αποκαταστήσει. Έτσι αφού άκουσε, ότι ένας άνθρωπος του Θεού θα περνούσε από την πόλη του και φερόταν με επιείκεια στους αμαρτωλούς, θέλησε να τον συναντήσει. Η επιθυμία του να εγκαταλείψει την αμαρτωλή ζωή τον οδήγησε προς Εκείνον. Η συνείδηση όμως της αμαρτωλότητάς του δεν τον άφηνε να Τον πλησιάσει.

Εξαιτίας των παραπάνω σκέφτηκε να μην συναντήσει τον Χριστό κατά πρόσωπο, αλλά ν' ανέβει σ' ένα δέντρο για να δει από εκεί «τίς ἐστίν» ο Χριστός.

Διαπίστωσε, ότι, αν ήθελε να μη ζει περιφρονημένος από τους ανθρώπους και ακάθαρτος ενώπιον του Θεού, έπρεπε να μισήσει όχι μόνο την κατάσταση που ζούσε αλλά και την αιτία της : την επιθυμία του πλούτου. Αυτή τον είχε οδηγήσει στην εκμετάλλευση των ανθρώπων. Παίρνοντας αυτή την απόφαση, άρχισε να σηκώνει τον σταυρό του. Αυτό απαιτεί πόνο και κόπο. Ο σταυρός του έγινε αναρριχητικό στο Σταυρό του Χριστού. Κι' ανέβηκε στο Σταυρό του Χριστού κι' όχι στις μύτες των ποδιών του δηλ. στις δικές του δυνάμεις. Γι' αυτό ο Χριστός τον είδε, τον αναγνώρισε και πήγε στο σπίτι του.

Για να γίνει όμως αυτό πέρασε μέσα από τον πόνο και πόθησε να δει το Χριστό σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Νόμου του Θεού και όχι με τις δικές του επιθυμίες.

Η σχέση του Θεού με τον καθένα μας είναι σχέση πατέρα και παιδιών, γι' αυτό και είναι σχέση πληγωμένη κα γεμάτη πόνο. Επειδή η αγάπη, οι πληγές, ο πόνος και ο πόθος συνοδεύονται με τα συναισθήματά μας, συχνά μπερδεύουμε το θέλημα του Θεού με τις δικές μας καταστάσεις που θέλουμε να ξεπεράσουμε.

Η περίπτωση του Ζακχαίου μας δείχνει το σωστό δρόμο. Όταν ο Χριστός πήγε στο σπίτι του , εκείνος είπε «Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά μου υπάρχοντα στους φτωχούς και ν' ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα πήρα με απάτες». Ο άνθρωπος ήταν τελώνης και είχε κακές οικονομικές σχέσεις με τους άλλους. Δεν ήταν μέθυσος, πόρνος ή φονιάς. Γι' αυτό και δεν είπε «τώρα που μετάνιωσα θ' αρχίσω να ζω με νηστείες, προσευχές και αγρυπνίες». Αν το έκανε αυτό, θα αποκοίμιζε την συνείδηση του και δεν θα πολεμούσε την αιτία της κατάστασής του και δεν θα αποκαθιστούσε τη σχέση του με τον Θεό. Και δεν θα άκουγε το λόγο του Χριστού «σήμερα αυτό το σπίτι σώθηκε, γιατί κι' αυτός είναι παιδί του Αβραάμ.

Ο Αββάς Ισαάκ λέει : «με ό,τι έχασες το αγαθό με αυτό να το αποκτήσεις». Αν χρωστάς οβολό στο Θεό, δεν δέχεται αντί για αυτό να του δώσεις μαργαρίτη. Αν έχασες τη σωφροσύνη δεν δέχεται ελεημοσύνη, εφ' όσον επιμένεις στην απρέπεια. Σε καιρό θέρους δεν αντιμετωπίζεις τη ζέστη με τα ρούχα του χειμώνα. Έτσι ο καθένας ό,τι σπείρει, αυτό και θα θερίσει και κάθε αρρώστια θεραπεύεται με τα δικά της φάρμακα.

Είναι παρατηρημένο, ότι οι τσιγκούνηδες προτιμούν την νηστεία και οι φιλήδονοι την ελεημοσύνη. Κι' έτσι συμβαίνει, το καλοκαίρι να φορούν ρούχα του χειμώνα και το χειμώνα ρούχα του καλοκαιριού. Είναι ντυμένοι και στις δύο εποχές αλλά δεν μπορούν όμως να λύσουν κανένα πρόβλημα.

Στο σημείο αυτό ο Ζακχαίος διαφέρει. Δεν υπόσχεται να κάνει εκείνο που δεν θα τον θεραπεύσει. Κάνει εκείνο που θα τον οδηγήσει στη θεραπεία και θ' αποκαταστήσει τη σχέση του με το Θεό. Από πλούσιος έγινε φτωχός. Ο Χριστός δέχτηκε τη μετάνοιά του, γιατί ήταν αληθινή κα αυτή πού ήθελε ο Θεός. Κι' έτσι αξιώθηκε να γίνει «υιός Αβραάμ».

Ο Ζακχαίος αναρριχήθηκε σ' ένα δέντρο για να μπορέσει να δει τον Χριστό. Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, κρύφτηκε πίσω από τα δέντρα για να αποφύγει το βλέμμα του Θεού. Εκεί ο Θεός φώναζε «Αδάμ που είσαι»; Εδώ ο Χριστός είπε «Ζακχαίε θέλω να μείνω στο σπίτι σου».

Και στις δυο περιπτώσεις πίσω από τα βλέμματα βρισκόταν αυτό που φέρνει τον άνθρωπο κοντά στο Θεό, η μετάνοια. Ο Θεός περίμενε την μετάνοια του Αδάμ και τον ρωτούσε που βρίσκεται. Ο Ζακχαίος έψαχνε με τα μάτια του τον Χριστό προσπαθώντας να καταλάβει αν η μετάνοιά του θα γινόταν δεκτή.

Και έγινε δεκτή, γιατί έγινε με σωστό τρόπο.

Ας χαρίσει και σε μας ο Θεός την αληθινή μετάνοια όπως ο Ζακχαίος.

π.Γ.Στ.