«Αρχή του ευαγγελίου Ιησού Χριστού…». Και μόνο η λέξη «αρχή» του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος ανάγει την σκέψη μας συνειρμικά στην αρχή μιάς καινούργιας χρονιάς, που το γιορτινό της απόηχο ζούμε ακόμα, αφού πριν από λίγες ημέρες δρασκελίσαμε το κατώφλι της.
Ο άνθρωπος παλαιότερα έμενε εκστατικός μπροστά στο σκοτεινό αίνιγμα του χρόνου. Προσπάθησε λοιπόν, να το εξηγήσει με την φιλοσοφία και την επιστήμη. Καθώς όμως η ζωή περνά και ο χρόνος κυλά, τρομάζουμε, όταν συνειδητοποιούμε την ματαιότητα του χθές, την παροδικότητα του σήμερα και την αβεβαιότητα του αύριο. Και αυτό γιατί το παρελθόν χάνεται. Το παρόν σβήνει, καθώς κάθε στιγμή του ξεφεύγει και γίνεται παρελθόν, ενώ το μέλλον είναι άγνωστο. Αυτή η ασύλληπτη για την ανθρώπινη αντίληψη έννοια του χρόνου, κάνει τον Μέγα Βασίλειο να αναρωτιέται «μήπως ο χρόνος είναι καθρέπτης της αιωνιότητας».
Και ενώ το φευγαλέο πέρασμα του χρόνου δηλητηριάζει με άγχος την ζωή μας, το ελπιδοφόρο φώς της χριστιανικής αποκάλυψης, έρχεται να μας ηρεμήσει. Μας λέει ότι, ο Θεός φανερώνεται μέσα στον χρόνο και στο πρόσωπο του Χριστού περπατά πάνω στο στέρεο έδαφος της ιστορίας. Απαντά στα ερωτήματα και τις ανησυχίες μας. Εδώ ακριβώς η χριστιανική διδασκαλία επισημαίνει ότι, ο χρόνος είναι έργο και δώρο του Θεού στον άνθρωπο με σπουδαία παιδαγωγική αξία. Ο χρόνος ξεκινά από την δημιουργία και πορεύεται μαζί με τον άνθρωπο και ολόκληρο το σύμπαν σ’ ένα σκοπό στην συντέλεια των αιώνων, δηλαδή την ολοκλήρωσή τους στην αιωνιότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε την μεταμόρφωση όλων σε μια άλλην ποιότητα και διάσταση χρόνου, ζωής και ύπαρξης. Όλα γεννιούνται και πεθαίνουν στον παρόντα κόσμο και χρόνο. Έναν χρόνο τόσο ρευστό και έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο και τελικά φθειρόμενο.
Γι αυτό είναι φυσικό να δημιουργείται μέσα μας η επιθυμία για μια κατάσταση μόνιμη, σταθερή και άφθαρτη. Αυτή δεν είναι άλλη, από την βασιλεία του Θεού για την οποία και πλασθήκαμε. Η κάθε στιγμή μας είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, χωρίς γυρισμό. Η αλήθεια αυτή καθιστά τον χρόνο της ζωής μας, χρόνο αγώνα, επαγρύπνησης, και μετάνοιας, όπως διακήρυξε ο Χριστός στην σημερινή περικοπή. Μετάνοια σε σχέση με τον χρόνο σημαίνει μεταξύ άλλων ότι καλούμαστε να ζήσουμε το επίγειο προσωρινό παρόν μας, χωρίς να προσκολληθούμε και να απορροφηθούμε από αυτό, γιατί ο τωρινός χρόνος είναι πράγματι «εσπέρα και κλίνει προς τας εαυτού δυσμάς».
Ο χρόνος της ζωής μας είναι ένα βαγόνι στο τρένο του φυσικού χρόνου της ιστορίας και του «σύμπαντος κόσμου», που οδεύει στην αιωνιότητα. Ο Θεός είναι Εκείνος που καθορίζει την διάρκεια του ταξιδιού του κάθε βαγονιού και όταν ολοκληρωθεί ανακαλεί τον άνθρωπο σε κατάσταση ανάλογη μ’ αυτήν που αγωνίσθηκε και πέτυχε. Σαν ένα ταξίδι μέσα σε τρένο βλέπουν κάποιοι την επίγεια διαδρομή της ζωής. Όταν γεννιόμαστε, επιβιβαζόμαστε σ’ ένα τρένο. Συναντάμε ανθρώπους για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού, είναι οι γονείς μας. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν μόνους χωρίς την φυσική παρουσία τους, παρά μόνο με την ανάμνησή τους.
Ωστόσο, άλλα πρόσωπα επιβιβάζονται που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για εμάς. Είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε, σύζυγοι, τέκνα, φίλοι. Κάποιοι βλέπουν το ταξίδι ταυτό σαν έναν περίπατο. Είναι όσοι έχουν χριστιανική θεώρηση της ζωής, συνείδηση της προσωρινότητάς τους. Άλλοι βρίσκουν σ’ αυτό το ταξίδι μόνο λύπες. Είναι οι «θλιβόμενοι και κακουχούμενοι» άνθρωποι της πίστεως και της ζωής. Κάποιοι άλλοι πάλι στο τρένο είναι έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάζονται. Είναι οι άνθρωποι της διακονίας και της θυσίας. Πολλοί ανεβοκατεβαίνουν και εμείς δεν τους αντιλαμβανόμαστε. Είναι το αναρίθμητο πλήθος των ανθρώπων που προσπερνάμε αδιάφορα στην καθημερινότητά μας.
Αγαπητοί αδελφοί, ένα ταξίδι γεμάτο ελπίδες και απογοητεύσεις, συναντήσεις και αποχαιρετισμούς, αλά σίγουρα χωρίς επιστροφή είναι η επίγεια ζωή μας. Το μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβασθούμε οριστικά εμείς και οι συνταξιδιώτες μας. Ο χωρισμός είναι οδυνηρός, αλλά όχι απελπιστικός, γιατί έχουμε την βεβαιότητα ότι θα συναντηθούμε στον σταθμό της αιωνιότητας. Ας χαρούμε και ας αξιοποιήσουμε τον χρόνο του ταξιδιού μας, αφήνοντας στον Θεό και τους ανθρώπους αγαθές μνήμες και ελπίδες συνάντησης. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Ο άνθρωπος παλαιότερα έμενε εκστατικός μπροστά στο σκοτεινό αίνιγμα του χρόνου. Προσπάθησε λοιπόν, να το εξηγήσει με την φιλοσοφία και την επιστήμη. Καθώς όμως η ζωή περνά και ο χρόνος κυλά, τρομάζουμε, όταν συνειδητοποιούμε την ματαιότητα του χθές, την παροδικότητα του σήμερα και την αβεβαιότητα του αύριο. Και αυτό γιατί το παρελθόν χάνεται. Το παρόν σβήνει, καθώς κάθε στιγμή του ξεφεύγει και γίνεται παρελθόν, ενώ το μέλλον είναι άγνωστο. Αυτή η ασύλληπτη για την ανθρώπινη αντίληψη έννοια του χρόνου, κάνει τον Μέγα Βασίλειο να αναρωτιέται «μήπως ο χρόνος είναι καθρέπτης της αιωνιότητας».
Και ενώ το φευγαλέο πέρασμα του χρόνου δηλητηριάζει με άγχος την ζωή μας, το ελπιδοφόρο φώς της χριστιανικής αποκάλυψης, έρχεται να μας ηρεμήσει. Μας λέει ότι, ο Θεός φανερώνεται μέσα στον χρόνο και στο πρόσωπο του Χριστού περπατά πάνω στο στέρεο έδαφος της ιστορίας. Απαντά στα ερωτήματα και τις ανησυχίες μας. Εδώ ακριβώς η χριστιανική διδασκαλία επισημαίνει ότι, ο χρόνος είναι έργο και δώρο του Θεού στον άνθρωπο με σπουδαία παιδαγωγική αξία. Ο χρόνος ξεκινά από την δημιουργία και πορεύεται μαζί με τον άνθρωπο και ολόκληρο το σύμπαν σ’ ένα σκοπό στην συντέλεια των αιώνων, δηλαδή την ολοκλήρωσή τους στην αιωνιότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε την μεταμόρφωση όλων σε μια άλλην ποιότητα και διάσταση χρόνου, ζωής και ύπαρξης. Όλα γεννιούνται και πεθαίνουν στον παρόντα κόσμο και χρόνο. Έναν χρόνο τόσο ρευστό και έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο και τελικά φθειρόμενο.
Γι αυτό είναι φυσικό να δημιουργείται μέσα μας η επιθυμία για μια κατάσταση μόνιμη, σταθερή και άφθαρτη. Αυτή δεν είναι άλλη, από την βασιλεία του Θεού για την οποία και πλασθήκαμε. Η κάθε στιγμή μας είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, χωρίς γυρισμό. Η αλήθεια αυτή καθιστά τον χρόνο της ζωής μας, χρόνο αγώνα, επαγρύπνησης, και μετάνοιας, όπως διακήρυξε ο Χριστός στην σημερινή περικοπή. Μετάνοια σε σχέση με τον χρόνο σημαίνει μεταξύ άλλων ότι καλούμαστε να ζήσουμε το επίγειο προσωρινό παρόν μας, χωρίς να προσκολληθούμε και να απορροφηθούμε από αυτό, γιατί ο τωρινός χρόνος είναι πράγματι «εσπέρα και κλίνει προς τας εαυτού δυσμάς».
Ο χρόνος της ζωής μας είναι ένα βαγόνι στο τρένο του φυσικού χρόνου της ιστορίας και του «σύμπαντος κόσμου», που οδεύει στην αιωνιότητα. Ο Θεός είναι Εκείνος που καθορίζει την διάρκεια του ταξιδιού του κάθε βαγονιού και όταν ολοκληρωθεί ανακαλεί τον άνθρωπο σε κατάσταση ανάλογη μ’ αυτήν που αγωνίσθηκε και πέτυχε. Σαν ένα ταξίδι μέσα σε τρένο βλέπουν κάποιοι την επίγεια διαδρομή της ζωής. Όταν γεννιόμαστε, επιβιβαζόμαστε σ’ ένα τρένο. Συναντάμε ανθρώπους για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύουν σ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού, είναι οι γονείς μας. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν μόνους χωρίς την φυσική παρουσία τους, παρά μόνο με την ανάμνησή τους.
Ωστόσο, άλλα πρόσωπα επιβιβάζονται που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για εμάς. Είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε, σύζυγοι, τέκνα, φίλοι. Κάποιοι βλέπουν το ταξίδι ταυτό σαν έναν περίπατο. Είναι όσοι έχουν χριστιανική θεώρηση της ζωής, συνείδηση της προσωρινότητάς τους. Άλλοι βρίσκουν σ’ αυτό το ταξίδι μόνο λύπες. Είναι οι «θλιβόμενοι και κακουχούμενοι» άνθρωποι της πίστεως και της ζωής. Κάποιοι άλλοι πάλι στο τρένο είναι έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάζονται. Είναι οι άνθρωποι της διακονίας και της θυσίας. Πολλοί ανεβοκατεβαίνουν και εμείς δεν τους αντιλαμβανόμαστε. Είναι το αναρίθμητο πλήθος των ανθρώπων που προσπερνάμε αδιάφορα στην καθημερινότητά μας.
Αγαπητοί αδελφοί, ένα ταξίδι γεμάτο ελπίδες και απογοητεύσεις, συναντήσεις και αποχαιρετισμούς, αλά σίγουρα χωρίς επιστροφή είναι η επίγεια ζωή μας. Το μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβασθούμε οριστικά εμείς και οι συνταξιδιώτες μας. Ο χωρισμός είναι οδυνηρός, αλλά όχι απελπιστικός, γιατί έχουμε την βεβαιότητα ότι θα συναντηθούμε στον σταθμό της αιωνιότητας. Ας χαρούμε και ας αξιοποιήσουμε τον χρόνο του ταξιδιού μας, αφήνοντας στον Θεό και τους ανθρώπους αγαθές μνήμες και ελπίδες συνάντησης. Αμήν.
Αρχιμ. Ν.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου