ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι μια προετοιμασία για την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου που ανοίγεται μπροστά μας. Μέσα από την γνωστή ιστορία της συνάντησης του Χριστού με τον Ζακχαίο καλούμαστε και εμείς να αναζητήσουμε, να ανακαλύψουμε, και τελικά να ζήσουμε την δική μας προσωπική «μυστική» συνάντηση με τον Χριστό μέσα στο σώμα Του, την Εκκλησία.

Ένας διακεκριμένος θεολόγος του καιρού μας μέσα από μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση βαθαίνει τον εσωτερικό μας στοχασμό και διάλογο για να ξαναδούμε αν κάτι μας ελκύει ή ενδεχομένως μας εμποδίζει να συναντήσουμε τον Χριστό. Ο Ζακχαίος ήθελε να δει τον Χριστό, το ήθελε τόσο πολύ, ώστε η επιθυμία του τράβηξε την προσοχή του Χριστού. Η επιθυμία είναι η αρχή του παντός. Όπως λέει το ευαγγέλιο, «όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έστε και η καρδία υμών».

Τα πάντα στην ζωή μας αρχίζουν από την επιθυμία, επειδή ό,τι επιθυμούμε είναι και αυτό που αγαπούμε, αυτό που μας τραβάει από μέσα, αυτό στο οποίο παραδινόμαστε. Ο Ζακχαίος αγαπούσε το χρήμα, και κατά την δική του παραδοχή, για να το αποκτήσει δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να κλέβει τους άλλους. Επίσης, αγαπούσε τον πλούτο, αλλά μέσα του ανακάλυψε μια άλλη επιθυμία, ήθελε κάτι άλλο, και αυτή η επιθυμία έγινε κεντρική στιγμή της ζωής του. Αυτή η ευαγγελική ιστορία θέτει ένα ερώτημα και στον καθένα μας: Τι αγαπάμε, τι επιθυμούμε, όχι φυσικά επιπόλαια αλλά κατά βάθος.

Καλό θα ήταν λοιπόν, να εξετάζουμε τον εαυτό μας, αν επιθυμούμε κάτι αληθινό και ουσιαστικό ή ακόμη – απορροφημένοι συνήθως από μια πληθώρα πραγμάτων και ενδιαφερόντων – παραδινόμαστε σε εναγώνιες προσπάθειες, που μας κάνουν να ξεχνάμε τον σκοπό της ζωής και να χανόμαστε μέσα στον «όχλο των παθών» μας και την τύρβη του κόσμου.

Ο Ζακχαίος ζούσε σε μια φαυλότητα, ήταν όμως καλοπροαίρετος, γιατί «είχε ψυχήν επιτήδεια προς αρετήν», κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Γι’ αυτό μπόρεσε να κατεβεί από την «συκομορέα» του, δηλαδή από τον εγωισμό και την φιλαυτία του, για να συναντήσει τον Χριστό ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο εγωισμός μάς εγκλωβίζει και δεν μας αφήνει να δούμε τον Θεό. Τοποθετεί ένα πέπλο ανάμεσα στον εαυτό μας και τους άλλους. Υψώνει ένα αδιαπέραστο τείχος ανάμεσα στον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ο Ζακχαίος ήταν «κοντός». Είχε φυσικά και πνευματικά εμπόδια που δεν τον άφηναν να συναντήσει τον Χριστό. Όμως υπερνίκησε τις δυσκολίες που μέχρι τότε τον καθήλωναν στον ατομικισμό του. Ταπεινώνεται, και έτσι υπερβαίνει κυριολεκτικά τον ίδιο του τον εαυτό.

Εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο, καθώς ο άνθρωπος ανακαλύπτει ΄τι ακριβώς θέλει ή, μάλλον, διαχωρίζει τα πολλά θέλω της πεσμένης ανθρώπινης φύσης και του κόσμου από το θέλω του Χριστού και του Ευαγγελίου Του, χτυπώντας την πόρτα της μετάνοιας. Αυτή είναι η αρχή μιάς διαφορετικής πορείας στην ζωή μας, στην διάρκεια της οποίας συνειδητοποιούμε ότι ο Θεός ενεργεί μέσα μας και γύρω μας «πολυμερώς και πολυτρόπως». Νιώθουμε τότε το εσωτερικό άγγιγμα της Χάριτός Του μέσα από καταστάσεις και γεγονότα της καθημερινότητάς μας και τότε ακούμε να μας λέει «σήμερον εν τω οίκω σου δεί με μείνε».

Αυτό σημαίνει ότι συναντάμε τον Θεό, κάθε φορά που ζούμε το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού μέσα στο γεγονός της Εκκλησίας. Όταν αισθανόμαστε την θεία κοινωνία τροφή, για να μπορούμε να ζούμε μια ζωή που αρχίζει εδώ, αλλά και συνεχίζεται στην αιωνιότητα. Όταν νιώθουμε την εξομολόγηση λουτρό καθαρισμού, που μας πλένει από ενοχές και μας θεραπεύει από πάθη. Όταν φωτιζόμαστε από την μελέτη και την ακοή του λόγου του Θεού στην σύγχυση και τα σκοτάδια της ζωής. Ακόμα συναντάμε τον Θεό όταν ζούμε την παρουσία Του μέσα στο θαύμα της ζωής και της φύσης ή στο μυστήριο του θανάτου. Στις δύσκολες και οδυνηρές καταστάσεις που μας συγκλονίζουν αλλά και στις όποιες χαρούμενες στιγμές μας γεμίζουν ευτυχία.

Αγαπητοί αδελφοί, για όσους όμως έχουν παραδοθεί στην επιθυμία του κόσμου όλα αυτά δεν σημαίνουν τίποτα. Και όμως αυτοί των οποίων «η καρδία είναι καιομένη» συναντούν τον Χριστό εκεί που οι άλλοι δεν τον υποψιάζονται και τον βλέπουν εκεί που οι άλλοι τον αγνοούν. Αμή.

Αρχιμ. Ν.Κ.