Είναι Χριστούγεννα: μπορούμε να γίνουμε φωτοφόροι, σωτήρες ο ένας για τον άλλον
Με τον δικό μας τρόπο, που είναι πάντα πιο καταλυτικός από ό,τι νομίζουμε.
( Myriam Tonus, θεολόγος)
(σσ Πως βλέπουν οι πιο πνευματικοί άνθρωποι τα Χριστούγεννα σήμερα στην Ευρώπη και στον κόσμο; Είναι σίγουρο ότι μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες και κοινά ιδανικά παρά τις διαφορές μας. Υπάρχουν θεολόγοι στις Βρυξέλλες; και τι έχουν να πουν για το μήνυμα της Ιερής Ημέρας; Πως σκέπτονται; Toυς δίνεται βήμα; είναι υπολογίσιμη δύναμη και κοινωνική συνισταμένη; Έχοντας ζήσει μια δεκαετία στις Βρυξέλλες είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι και βήμα τους δίνεται όπως εδώ στο σαλόνι μιας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας τη LaLibre αλλά και ότι είναι υπολογίσιμη δύναμη. Υπάρχει απόλυτος σεβασμός στην ιδιότητα στη δημόσια συναναστροφή. Το Βέλγιο είναι μια χώρα αντιματεριαλιστική στο τρόπο ζωής των πολιτών του..υπάρχει μια διάχυτη πνευματικότητα και ως αναζήτηση. Άλλωστε η φάτνη είναι ένα διεθνές σημείο που ενώνει φυλές και έθνη…Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για τον κόσμο…για όλον τον κόσμο..)
Σε σύγκριση με όλες τις άλλες γιορτές, τα Χριστούγεννα έχουν κάτι το ξεχωριστό… Κάτι σαν μια παιδική ανάμνηση, τη μυρωδιά του ζεστού κρασιού ή το λαμπύρισμα των φώτων των νεράιδων στα παράθυρα που είναι συνήθως σκοτεινά. Όλοι βρίσκουν παρηγοριά στη ζεστασιά μιας δραστηριότητας: κάποιοι παρακολουθούν χριστουγεννιάτικες ταινίες που σε κάνουν να νιώθεις καλά, άλλοι φτιάχνουν γλυκές βάφλες και άλλοι στολίζουν ένα δέντρο που η γάτα ήδη κοιτάζει από τη γωνιά του. «Ειρήνη στους ανθρώπους καλής θέλησης!» τραγουδούν οι άγγελοι, μερικές φορές σιγώντας τα όπλα, τουλάχιστον για αρκετό χρόνο ώστε οι εχθροί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να σηκώσει τα μάτια του σε έναν χειμωνιάτικο ουρανό γεμάτο αστέρια. Τα Χριστούγεννα αναγγέλλουν ότι η χρονιά σύντομα θα τελειώσει, ότι μπορούμε να γυρίσουμε σελίδα και, μαζί της, όλα τα δεινά του κόσμου που έχουν γραφτεί πάνω της καθημερινά.
Να είσαι ή να μην είσαι καλά
Αλλά να τος. Ακόμα κι αν θέλαμε να θάψουμε το κεφάλι μας στην άμμο, είναι αδύνατο να μην δούμε ή να μην ακούσουμε τα κακά που υφίστανται σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε. Πώς μπορούμε να παραμείνουμε αδιάφοροι για την άνοδο των αυταρχικών δυνάμεων που νομίζαμε ότι είχαν οριστικά υποβιβαστεί στο παρελθόν; Πώς μπορούμε να μην ακούσουμε τη σιωπηλή κραυγή των φτωχών και των καταπιεσμένων; Πώς μπορούμε να μην ανησυχούμε όταν εμφανίζονται μαργαρίτες τον Δεκέμβριο; Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά το λιντσάρισμα, τις ανοησίες και τις ασήμαντες λεπτομέρειες που κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Έτσι ζουν πραγματικά οι άνθρωποι τώρα; Παγιδευμένοι στη μέγγενη ενός συστήματος επικοινωνίας που έχει γίνει δυαδικό, βομβαρδισμένοι από λόγους όπου η αλήθεια και το ψεύδος είναι αλληλένδετα, παροτρυνόμενοι – ένα διεστραμμένο παράδοξο – να καταναλώνουμε όλο και περισσότερο, όλα για να διασφαλίσουμε τη συνέχιση της ύπαρξης της εργασίας που κατέχουμε;… «Από αυτά τα χαρτόκουτα αναδύονται / Άνθρωποι ξεθωριασμένοι, άχρηστοι / Και λυπημένοι και χωρίς κανένα πλεονέκτημα», τραγούδησε ο Souchon.
Υπερβολή; Μακάρι. Ωστόσο, χρειάζεται μόνο να ξαναδούμε τους ανθρώπους. Υπάρχουν, όπως φαίνεται, περισσότεροι άρρωστοι παρά άνεργοι. Οι υπηρεσίες υποστήριξης για αποπροσανατολισμένους νέους βάζουν τους καλούντες σε λίστες αναμονής. Οι νέες γυναίκες αρνούνται να κάνουν παιδιά, και αυτή είναι μόνο η κορυφή ενός παγόβουνου που αρνείται να λιώσει. Όλες οι διαδηλώσεις, όλες οι διαμαρτυρίες στους δρόμους, εκφράζουν, στην ίδια τους την ουσία, μια βαθιά ανησυχία. Γιατί το να είσαι, να είσαι πραγματικά, να ζεις μια πραγματική ζωή, δεν σημαίνει να καταβροχθίζεις τον εαυτό σου με υπάρχοντα και φαγητό, ανίκανος να θρέψεις όλα αυτά, βαθιά μέσα σου, επιθυμίες και ελπίδες, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. «Συναισθηματικό πλήθος/Διψάμε για το ιδανικό/Τρεφόμαστε με τα αστέρια, τα πανιά/Μόνο για πράγματα που δεν είναι εμπορικά…»
Άνθρωποι, επομένως, όντα της επιθυμίας.
Γιατί ναι, εμείς οι άνθρωποι είμαστε απείρως περισσότεροι και διαφορετικοί από αυτό που οι θεοί της αγοράς, στο κλειστό τους σύστημα, προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Όποιοι κι αν είμαστε, όποια και αν είναι η ιστορία μας, πλούσιοι ή φτωχοί, μορφωμένοι ή αγράμματοι, δικαστές ή δολοφόνοι, έφηβοι ή γιαγιάδες, αυτό που πραγματικά μας συγκινεί, αυτό που κυριολεκτικά μας κρατά ζωντανούς, είναι μια ισχυρή επιθυμία, μια επιθυμία που δύσκολα τολμάμε να ονομάσουμε επειδή φαίνεται τόσο παράλογη, αλλά και τόσο απολύτως απαραίτητη. Πώς μπορούμε να περιγράψουμε αυτήν την επιθυμία; Έχει να κάνει, φυσικά, με τις σχέσεις. Γιατί, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, είναι σχέσεις που, από την πρώτη κιόλας στιγμή της ύπαρξής μας, μας έχουν υφάνει, νήμα με νήμα. Η ζωή μας είναι σαν ένα ύφασμα, με επιτυχημένα μοτίβα και επίσης μερικές τρύπες, σκισίματα και μπαλώματα. Αλλά είναι το δικό μας ύφασμα, μοναδικό για τον καθένα μας και ποτέ εντελώς ολοκληρωμένο, φτιαγμένο από εκατοντάδες χιλιάδες αλληλεπιδράσεις, ευτυχισμένες ή όχι. Και εκεί, θαμμένη σε αυτό το ύφασμα, βρίσκεται η πιο αληθινή μας επιθυμία, αυτή που μας προστατεύει από την απελπισία και τη δυστυχία. Η οποία δημιουργεί επίσης αυτό το θεμέλιο κοινής ανθρωπιάς, χωρίς την οποία η αναγνώριση και η αδελφοσύνη δεν είναι πλέον δυνατές.
Οι άνθρωποι, έλεγε ο γενετιστής Αλμπέρ Ζακάρ, δίνουν συνεχώς δώρα ο ένας στον άλλον – αλλά δεν το ξέρουν…
Επιθυμία για τι; Για το πιο απλό πράγμα: να έχουν μια θέση στη μεγάλη ανθρώπινη συζήτηση. Να αναγνωρίζεται το δικαίωμά τους να υπάρχουν. Να υπάρχουν για κάποιον άλλον. Να μπορούν να λένε στον εαυτό τους ότι είναι καλό που γεννήθηκαν. Να μπορούν να ζουν ειρηνικές σχέσεις, τουλάχιστον με αμοιβαίο σεβασμό, με φιλία και τρυφερότητα, αν είναι δυνατόν. Είναι αυτή η πολύ ταπεινή επιθυμία που δίνει στο νεογέννητο, που βγαίνει από τη μήτρα, τη δύναμη να αντιμετωπίσει τη νέα του μορφή ζωής. που του επιτρέπει, με τα χρόνια, να σφυρηλατήσει ένα μονοπάτι νοήματος παρά τις μερικές φορές άγριες ιδιοτροπίες της ύπαρξης. Για να τρελάνουν έναν άνθρωπο, οι βασανιστές γνωρίζουν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η ριζική απομόνωση. Οι άνθρωποι, είπε ο γενετιστής Αλμπέρ Ζακάρ, δίνουν συνεχώς δώρα ο ένας στον άλλον – αλλά δεν το ξέρουν…
Να είσαι το Φως στο Μονοπάτι
Ίσως γι’ αυτό, πιστοί ή όχι, όλοι περιμένουν κάτι ή κάποιον που θα έρθει να τους σώσει από τους κινδύνους που απειλούν τις βαθύτερες επιθυμίες τους. Αυτό μπορεί να πάει στραβά: δυστυχώς, δεν υπάρχει έλλειψη κακόβουλων, φτηνών σωτήρων… Οι πιστοί βλέπουν στο βρέφος στη φάτνη αυτό που άνοιξε ένα μονοπάτι και έναν άπειρο χώρο όπου η επιθυμία μπορεί να ξεδιπλωθεί χωρίς ποτέ να ξεθωριάσει. Και έπειτα, πιστοί ή όχι, υπήρχαν πάντα, και εξακολουθούν να υπάρχουν, άνθρωποι που, αντί να περιμένουν να έρθουν νέοι ουρανοί και μια νέα γη, κοιτάζουν τον κόσμο γύρω τους χωρίς εφησυχασμό αλλά με γνήσια συμπόνια. Προσπαθούν, όπως είναι, εκεί που είναι, να καλλιεργήσουν στους αδελφούς και τις αδελφές της ανθρωπότητας αυτή την επιθυμία που ελπίζει και καλεί. Είναι, όπως το αστέρι που οδήγησε τους Μάγους, διακριτικοί, πάντα παρόντες – το φως δεν απαιτεί να το κοιτάξουμε επίμονα, για να μην μας τυφλώσει, αλλά φωτίζει το μονοπάτι για να μην χαθεί κανείς.
Πρέπει να είμαστε σε θέση να τα αναγνωρίσουμε και να τα εκφράσουμε χωρίς άσκοπη αμηχανία: η αλληλεγγύη, η καλοσύνη, η καλοσύνη, η φροντίδα και το ενδιαφέρον για τους άλλους υπάρχουν. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας για να το συνειδητοποιήσουμε ή ίσως να το βιώσουμε οι ίδιοι. Μικρά φωτάκια που εμποδίζουν το σκοτάδι να κατακλύσει τα πάντα, που προσφέρουν χώρο, τη δυνατότητα συνεχούς ελπίδας, υποστήριξη όταν τα βήματά μας κουράζονται. Είναι Χριστούγεννα, και να ‘μαστε εδώ, ικανοί να γίνουμε φορείς φωτός, σωτήρες ο ένας για τον άλλον. Ω, με σεμνότητα, φυσικά. Με τον δικό μας τρόπο, όμως, πάντα μεγαλύτερο από ό,τι συνειδητοποιούμε. Αλλά αν ένα φασκιωμένο μωρό σε μια φάτνη έχει, με τον δικό του τρόπο, αλλάξει τον κόσμο, τότε, είτε το πιστεύουμε είτε όχι, μπορούμε να σκεφτούμε, χωρίς αμφίβολες φαντασιώσεις, ότι αυτά τα Χριστούγεννα του 2025 είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ανθρώπινης περιπέτειάς μας. Πρέπει να υφαίνουμε (σσ και να εξυφαίνουμε), ξανά και ξανά. Ποτέ να μην τα παρατάμε.lalibre 24/12/25
Γιατί γιορτάζουμε ακόμη τα Χριστούγεννα; ( από τη Βελγίδα φιλόσοφο Laura Rizzerio, UNamur)
Όπως δηλώνει ο Γερμανός φιλόσοφος Josef Pieper, η αυθεντική ελπίδα είναι αυτή που στοχεύει σε κάτι που δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά για το οποίο είμαστε βέβαιοι ότι μπορούμε να αποκτήσουμε.. Xριστούγεννα η γιορτή της ελπίδας.. Ίσως γι’ αυτό γιορτάζουμε ακόμα τα Χριστούγεννα, επειδή αυτή η γιορτή μιλάει για ελπίδα. Τα Χριστούγεννα γιορτάζουν μια «γέννηση», δηλαδή ένα γεγονός – ένα νεογέννητο – που φέρνει κάτι νέο στον κόσμο. Κάτι που προέρχεται από αλλού και δεν εξαρτάται από εμάς. κάτι που αντηχεί σαν μια υπόσχεση που εκπληρώνει μια βαθιά λαχτάρα – τη ζωή. κάτι που δίνει νόημα στην ύπαρξη ακόμα κι αν ξεφεύγει από τον πλήρη έλεγχό μας. Και γι’ αυτό τα Χριστούγεννα είναι επίσης η γιορτή του μοιράσματος μέσω της ανταλλαγής δώρων, η γιορτή της επανένωσης με αγαπημένα πρόσωπα, η γιορτή της υποδοχής ευάλωτων ανθρώπων, αγνώστων και των περιθωριοποιημένων μελών των κοινωνιών μας. Παρά την επιφανειακή φύση τους, τα Χριστούγεννα συνεχίζουν να αναζωπυρώνουν τη σπίθα της ελπίδας στις καρδιές μας, επανασυνδέοντάς μας με την υπόσχεση ότι η ζωή έχει νόημα. Και ότι βρίσκει την εκπλήρωσή της μέσα από την έλευση κάτι νέου, παίρνοντας τη μορφή του άλλου που έρχεται να μας συναντήσει. Ένας Άλλος που, αν τον καλωσορίσουμε με απλότητα πέρα από τον εγωισμό και τις ψεύτικες ελπίδες μας, προσφέρει στη ζωή μας τη βεβαιότητα ότι η βαθύτερη επιθυμία της καρδιάς μας βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα της πραγματοποίησής της. Και που ανανεώνει την ενέργεια για να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για το καλό και τη δικαιοσύνη.
dimpenews.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου