ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΛΑΛΟΥΝΤΑΣ ΕΛΛΗΝΟ-ΤΟΥΡΚΟ-ΣΛΑΥΪΚΗΝ ΔΙΑΛΕΚΤΟΝ

 

Γράφει ο Σωκράτης Πουλής:

 

Παρουσιάζω εδώ μια άγνωστη πηγή με μεγάλη ιστορική σημασία, καθώς πρόκειται για ένα κείμενο που καταρρίπτει την εγχώρια ανιστόρητη φιλοσκοπιανή προπαγάνδα ότι οι Έλληνες δήθεν “είχαν αναγνωρίσει μακεδονικό έθνος και μακεδονική γλώσσα από τις αρχές του 20ού αιώνα”. Η πηγή αποδεικνύει περίτρανα ότι η ελληνική αντίληψη της εποχής ήταν ότι οι Σλαβόφωνοι Μακεδόνες ήταν και αυτοί ΕΛΛΗΝΕΣ οι οποίοι μιλούσαν ένα σύνθετο γλωσσικό ιδίωμα με επιρροές από την ελληνική, τη σλαβική και την τουρκική γλωσσική πραγματικότητα.

Η πηγή δεν παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον ως προς την ερμηνεία του γλωσσολογικού φαινομένου του μακεδονικού ιδιώματος, αλλά έχει ένα γλωσσικό ενδιαφέρον καθώς η προκήρυξη συνοδεύεται από ένα κατάλογο λέξεων της καθομιλουμένης. Αυτό είναι και το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο από γλωσσικής άποψης.

Η ουσιαστική αξία της πηγής έγκειται στην κατανόηση της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Η αντίληψη της εποχής είναι ότι υπάρχουν ευρύτεροι ελληνικοί πληθυσμοί έξω από την επικράτεια του Ελληνικού Βασιλείου, οι οποίοι εκ των πραγμάτων έχουν αλλοτριωθεί πολιτιστικά με την πάροδο των αιώνων. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και οι αποκαλούμενοι στις πηγές της εποχής “Σλαβόφωνοι” ή “Βουλγαρόφωνοι” ή “Σλαβομακεδόνες”, οι οποίοι θεωρούνται από τους Έλληνες του ελληνικού Βασιλείου ως πληθυσμοί με ελληνική καταγωγή και καταβάλλεται εξ αυτού προσπάθεια να μεταδοθεί και σε αυτούς η εθνική θεωρία της ελληνικότητάς τους, όπως την αντιλαμβάνονται οι χριστιανοί ελληνόφωνοι συντοπίτες τους και οι ομοεθνείς του ελληνικού κράτους. Η αντίληψη αυτή περί ελληνικότητας των μη ελληνόφωνων (και μερικές φορές ακόμα και των μη ορθόδοξων) πληθυσμών δεν αφορά φυσικά μόνο τους Σλαβόφωνους της Μακεδονίας αλλά και τους ορθόδοξους Τουρκόφωνους της Μικράς Ασίας, τους μουσουλμάνους Ελληνόφωνους και τους ορθόδοξους και μουσουλμάνους Αλβανόφωνους των Βαλκανίων κ.ά.

Το μείζον στοιχείο ως προς την παρουσίαση αυτής της πηγής σήμερα είναι ότι καταρρίπτει το παρουσιασθέν τα τελευταία χρόνια επιχείρημα ότι οι Έλληνες είχαν δήθεν αναγνωρίσει την εποχή εκείνη μακεδονικό έθνος και μακεδονική γλώσσα. Τόσο το κείμενο της “Προκλαμάτσια να Ελληνομακεντόνσκη Κομιτέτ οτ’ Άτηνα: Ζα νάσητε μπράτε Μακεντόντση” / “Προκήρυξης του Ελληνομακεδονικού Κομιτάτου της Αθήνας προς τους αδελφούς Μακεδόνες” (για όσους το έχουν διαβάσει προσεκτικά) όσο και το κείμενο της παρουσιαζόμενης εδώ “Προκήρυξης προς τους αδελφούς Μακεδόνας λαλούντας ελληνο-τουρκο-σλαυϊκήν διάλεκτον“, λένε επί της ουσίας το ίδιο πράγμα: Ότι οι Σλαβόφωνοι ήταν ΕΛΛΗΝΕΣ της Μακεδονίας και δεν ήταν Βούλγαροι.

 

Ακολουθεί το μεταγραμμένο κείμενο (παρεμβάλλονται και οι εικόνες της πρωτότυπης πηγής):

 

ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ

ΛΑΛΟΥΝΤΑΣ

ΕΛΛΗΝΟ-ΤΟΥΡΚΟ-Σ[Λ]ΑΥΪΚΗΝ ΔΙΑΛΕΚΤΟΝ

ΥΠΟ

Ε.Ε.

Ε.Ε.

ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗι

ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ «ΑΛΗΘΕΙΑΣ»

1908

 

ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ !

Εἰς τὴν Μακεδονίαν, τὴν πατρίδα τοῦ προγόνου μας Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, εἴμεθα πολλοὶ Ἕλληνες ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦμεν μίαν γλῶσσαν ποῦ λέγουν οἱ ἐχθροί μας πῶς εἶνε Βουλγαρική. Γι’ αὐτὸ οἱ ἐχθροί μας μᾶς ὀνομάζουν Βουλγάρους.

Καὶ προσπαθοῦν μὲ χίλια δύο μέσα καὶ ψεύματα νὰ μᾶς γελάσουν πῶς εἴμεθα ἀληθινὰ Βούλγαροι!

Ἡμεῖς ἐδὼ θὰ ἐξετάσωμεν μὲ λίγα λόγια ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ γλῶσσα ποῦ μιλοῦμε τόσες χιλιάδες ἀδελφοὶ Ἕλληνες στὴν Μακεδονίαν καὶ πῶς ἔγεινε.

Αὐτὴ ἡ γλῶσσα ποῦ οἱ ἐχθροί μας τὴν λέγουν Βουλγαρική, δὲν εἶναι Βουλγαρική, καὶ γιὰ νὰ καταλάβητε πῶς δὲν εἶναι Βουλγαρικὴ θὰ ἀναφέρωμεν ἐδὼ πολλὰς λέξεις ἑλληνικὰς αἱ ὁποῖαι εὑρίσκονται στὴν γλῶσσαν αὐτὴν ποῦ ὁμιλοῦμεν, γιὰ νὰ μάθητε καὶ νὰ ξέρητε ὅλοι ὅτι ἡ γλῶσσα ς’τὴν ἀρχὴ ἦτο Ἑλληνική, καὶ ὅτι ἔπειτα πῆρε λέξεις καὶ καταλήξεις ἀπὸ ἄλλας γλῶσσας Σλαυϊκάς, Λατινικὰς καὶ Τουρκικὰς ς’τὴν ἐποχὴ ποῦ ἔπεσε ὁ τελευταῖος βασιλειάς μας Κωνσταντῖνος, καὶ οἱ Τοῦρκοι πῆραν τὴν χώραν μας αὐτήν.

Γι’ αὐτό ἡ γλῶσσα αὐτὴ ποὺ μιλοῦμεν σήμερον δὲν εἶνε οὔτε ἑλληνική, οὔτε Βουλγαρική, οὔτε Τουρκική, οὔτε ἄλλη καμμία, ἀλλὰ ἀνακατωμένη ἀπὸ πολλαῖς ἄλλαις γλώσσαις. Ὅτι δὲν εἶνε Βουλγαρικὴ φαίνεται καὶ ἀπὸ ἄλλο· διότι ἂν ἡμεῖς οἱ Μακεδόνες ὅπου ὁμιλοῦμεν αὐτὴν τὴν γλῶσσαν διαβάσωμεν μίαν ἐφημερίδα ἢ ἓν βιβλίον Βουλγαρικόν, δὲν καταλαμβάνομεν τίποτε. Οὔτε ὅταν μᾶς ὁμιλοῦσι τοὺς νοιώθομεν. Αὐτὴ ἡ γλῶσσα ἔγεινε ἐδὼ ς’τὸ τόπο μας ὅπως εἶπα καὶ πρῶτα, τὴν ἐποχὴ ποῦ ἦλθαν οἱ Τοῦρκοι.

Οἱ ἀδελφοί μας ἐδὼ μέχρι τότε εἶχαν γλῶσσα δική τους τὴν Ἑλληνικήν, καὶ ἐπειδὴ ἦσαν ἔξυπνοι καὶ διαβασμένοι ἔμαθαν καὶ ὅλας τὰς ἄλλας γλῶσσας ποῦ ὁμιλοῦσαν οἱ ἄλλοι λαοὶ ποῦ κατοικούσαν γύρου μας, καὶ ἤρχοντο εἰς σχέσεις καὶ δουλειαῖς μαζύ των. Καὶ ἔτσι διὰ νὰ ἀποφύγουν τὸ μαχαῖρι, νὰ κρύψουν τὴν θρησκείαν, καὶ τὸ ἔθνος των, ἄλλαξαν τὴν γλῶσσαν, καὶ τὴν ἀνακάτωσαν μὲ λέξεις ἀπὸ τὰς ἄλλας γλώσσας ποῦ ἤξευραν γιὰ νὰ μὴ φαίνουνται πῶς εἶναι καλοὶ πατριῶται τάχατες καὶ ὅτι πονοῦν γιὰ τὴν πατρίδα τους. Καὶ ἔτσι γίνηκε αὐτὴ ἡ γλῶσσα ἡ ὁποία ἀλλάσσει σὲ πολλὰ μέρη τῆς ἀγαπημένης μας Πατρίδος, καὶ βρήσκει κάθε ἕνας σὲ ἕνα μέρος νὰ μοιάζῃ πάρα πολὺ πρὸς τὴν Ἑλληνικήν, σὲ ἄλλο πρὸς τὴν Τουρκικὴν καὶ εἰς ἄλλα ἀνακατομένη.

Ἔπειτα τι ἔχει να κάμῃ ἡ γλῶσσα!

Εἰς τὴν Ἀνατολὴ ὅπου ὁμιλοῦν Τουρκικὰ οἱ Ἕλληνες Χριστιανοὶ μήπως εἶνε Τοῦρκοι;

Εἰς τὴν Κρήτην ὅπου ὁμιλοῦν Ἀραβικὰ μήπως εἶναι Ἄραβες;

Αὐτὸ δὲν ἔχῃ νὰ κάμῃ τίποτε· διότι εἶναι ἡ καρδιά, εἶναι τὸ αἴσθημα ὅπου λέγει τί πρᾶγμα εἶναι ὁ ἄνθρωπος.

Τώρα θὰ ρωτήσωμεν:

Ἀπὸ ποῦ ἕως ποῦ ς’τὴν Μακεδονίαν Βούλγαροι;

Εἶναι ἐντροπή μας νὰ καταδεχόμεθα νὰ μᾶς λέγουν Βουλγάρους, διότι ὄχι μόνον ἡ γλῶσσά μας αὐτὴ δὲν εἶναι Βουλγαρική, ἀλλὰ ὅλαι μας αἱ συνήθειαι, ποῦ ἔχομεν ς’τοὺς γάμους μας, ς’τοὺς χορούς μας ς’τὰς κηδείας εἶναι Ἑλληνικαί.

Ἔπειτα, ἅμα σκάψητε ς’τὴ γῆ τι θὰ βρῆτε;

Βρήκατε ἕως τώρα καμμιὰ Βουλγαρικὴ ἀντίκα ἢ κανέναν τάφο Βουλγαρικὸ ἀρχαῖο;

Ὄχι βέβαια.

Τι βρίσκετε;

Ἀντίκες καὶ τάφους μὲ γράμματα Ἑλληνικά. Ἐὰν οἱ πάπποι μας ἦσαν Βούλγαροι, θὰ ἔγραφαν ς’τὲς ἀντίκες καὶ ς’τοὺς τάφους ὅλο Βουλγαρικά. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔγραψαν Ἑλληνικὰ θὰ πῇ πῶς ἦσαν Ἕλληνες.

Ἐπειδὴ οἱ ἐχθροί μας οἱ σχισματικοί, ἀφωρισμένοι ἀπὸ τὸν Πατριάρχην μας, μᾶς λέγουν καὶ ἡμᾶς Βουλγάρους, διότι ὁμιλοῦμεν αὐτὴν τὴν γλῶσσαν, νὰ τοὺς πῆτε ὅτι ἡ γλῶσσα αὐτὴ δὲν εἶναι Βουλγαρική, ἀλλὰ χαλασμένη Ἑλληνική, καὶ ἀραδιάστε τους χιλιάδες λέξεις ἑλληνικὰς διὰ νὰ τοὺς τὸ ἀποδείξητε καὶ τοὺς κλείσητε τὸ στόμα.

Πεῖτέ τους καὶ γιὰ τὰ ἀντέτια μας ὅπου εἶναι ἑλληνικά, καὶ γιὰ τὰ ταπιά μας ποῦ ἔχει ἡ γῆ μας μέσα της, δηλαδὴ τοὺς τάφους καὶ ταῖς ἀντίκαις, ποῦ εἶναι ὅλες Ἑλληνικαῖς.

Ἔπειτα νὰ τοὺς πῆτε ὅτι ᾑ παπποῦδές μας ἦσαν Ἕλληνες, διότι, ἂν ἦσαν Βούλγαροι διατί δὲν ἔκαμαν μίαν ἐκκλησίαν Βουλγαρικὴν ἀλλὰ ὅλο Ἑλληνικαῖς;

Γιατί οἱ Βούλγαροι ς’τὴν Βουλγαρία τους ἔκαμαν Βουλγαρικαῖς ἐκκλησίαις καὶ ἐδὼ οἱ παπποῦδες μας Ἑλληνικαῖς;

Θὰ πῇ ὅτι ἐκεῖνοι ἦσαν Βούλγαροι, οἱ δὲ πάπποι μας Ἕλληνες.

Γιατὶ αὐτοὶ οἱ παπποῦδές μας ἔκαμναν πάντοτε τὴν λειτουργίαν ς’τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν καὶ δὲν τὴν ἔκαμαν ς’τὴν Βουλγαρικὴν ὅπως οἱ Βούλγαροι εἰς τὴν Βουλγαρίαν;

Διότι οἱ παπποῦδες μας ἦσαν Ἕλληνες ἂν καὶ δὲν ὡμιλοῦσαν καθαρὰ Ἑλληνικά.

Γιατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐκήρυξεν τὸ Εὐαγγέλιον ἐδὼ εἰς τὴν Μακεδονίαν Ἑλληνικὰ καὶ δὲν τὸ ἐκήρυξεν Βουλγαρικά;

Θὰ πῇ ὅτι ἐδὼ οἱ Μακεδόνες ἦσαν Ἕλληνες.

Διαβάστε ολόκληρη την δημοσίευση εδώ