Στή ζωή μας λειτουργοῦμε σχεδόν πάντοτε μέ τήν αἴσθηση τοῦ παρόντος. Βλέπουμε τίς ἀνάγκες μας καί τίς ἐπιθυμίες μας, μᾶς εἶναι ὅμως δύσκολο νά σκεφτοῦμε σέ βάθος χρόνου. Κάποτε μπορεῖ νά καταστρώνουμε σχέδια γιά τή μετέπειτα ζωή μας. Σπάνια ὅμως σκεφτόμαστε ὅτι, ἐκτός ἀπό τά ὅσα ὑλικά ἔχουμε καί πρόκειται νά κληροδοτήσουμε στούς ἑπόμενους, ὑπάρχει καί ἡ πνευματική διάσταση τῆς ὕπαρξής μας, ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό. Κι αὐτή δέν ἔχει νά κάνει μόνο μέ τήν οἰκογένεια καί τή ζωή μας, ἀλλά καί μέ τά ἴδια τά πρόσωπά μας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά γίνουμε ὑποδείγματα πίστης στόν Χριστό γιά ὅσους ἔρχον - ται μετά ἀπό ἐμᾶς καί νά τούς βοηθήσουμε νά ὁδηγηθοῦν στήν αἰώνια ζωή. «Πρός ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ’ αὐτῷ εἰς ζωήν αἰώνιον» (Α΄ Τιμ. 1,16).
Πόσο εἶναι αὐτό ἐφικτό γιά ἐμᾶς τούς χριστιανούς, ὅταν ζοῦμε σέ μιά ἐκκοσμικευμένη κοινωνία; Ὅταν οἱ περισσότεροι δηλώνουν ὅτι εἶναι χριστιανοί, στήν πράξη ὅμως δέν ἔχουν σχέση μέ τόν Χριστό ἤ ἡ σχέση τους εἶναι τυπική; Ἔχουμε τέτοια δύναμη, ὥστε νά γίνουμε παραδείγματα πίστης γιά τούς ἄλλους, ὅταν δέν ἔχουμε βρεῖ τόν δικό μας ἑαυτό, τόν δικό μας δρόμο; Σήμερα, μάλιστα, ὑπάρχουμε οὐσιαστικά ὡς ἕνα μικρό ποίμνιο, τό ὁποῖο παλεύει μέ τούς πειρασμούς τῆς διάσπασης, τῆς ἀδιαφορίας γιά τήν πορεία τῆς κοινωνίας καί τῆς παθητικότητας, ἀλλά καί τῆς ἥττας ἀπό τή δύναμη τοῦ κόσμου, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἁμαρτίας. Ἀκούγεται εἰρωνική ἡ προτροπή τοῦ νά γίνουμε προτύπωση γιά «τούς μέλλοντας πιστεύειν».
Ταπείνωση καί εὐγνωμοσύνη
Κι ὅμως, εἶναι ἐφικτός ἕνας τέτοιος δρόμος. Κατ’ ἀρχάς διότι δέν εἶναι ἔργο καί κατόρθωμα δικό μας, ἀλλά δωρεά τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ πρός τόν καθένα μας, ἀρκεῖ νά ἀναφωνοῦμε ὅτι εἴμαστε οἱ πρῶτοι τῶν ἁμαρτωλῶν. Δέν εἶναι ἔκφραση ταπείνωσης μόνο, ἀλλά καί εὐγνωμοσύνης, διότι γιά ἐμᾶς ἦρθε ὁ Χριστός. Γιά νά μᾶς ἐλεήσει. Νά μᾶς δώσει τήν εὐκαιρία νά βιώσουμε τή μακροθυμία του. Δέν εἶναι ταπεινολογία ἡ ἀναγνώριση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας, ἀλλά ἀχτίδα αἰσιοδοξίας. Καί τοῦτο καθώς, παρότι ἐμεῖς εἴμαστε αὐτό πού εἴμαστε, ἐντούτοις ἐλεηθήκαμε ἀπό τόν Θεό πού ἀγαπᾶ καί μόνο ἀγαπᾶ. Ὁ καθένας μας ἔχει τή μικρή, προσωπική του ἱστορία ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῆς πίστης. Ἄν ζεῖ τή μετάνοιά του, τότε ζεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι ἐφικτός αὐτός ὁ δρόμος διότι οἱ ἄνθρωποι δέν πλασθήκαμε νά ζοῦμε μόνοι μας. Ἔχουμε ἐντός μας τή δίψα γιά κοινωνία, γιά νά δώσουμε, τά χαρίσματά μας, τήν πίστη, τά ἀγαθά μας, ὅ,τι εἴμαστε. Κι ἄν αὐτό πού εἴμαστε πηγάζει μέσα ἀπό τή σχέση μας μέ τόν Θεό, τότε ἔχουμε νά δώσουμε ἀλήθεια, ἀγάπη, νόημα στούς ἄλλους. Χαρά καί χαμόγελο. Ἐλπίδα πού ξεπερνᾶ τά πρόσκαιρα καί δείχνει τήν ὁδό πρός τήν αἰωνιότητα. Εἶναι αὐτό πού λείπει ἀπό τή ζωή μας. Τό νά μή μένουμε στό «ἐδῶ καί τώρα». Χωρίς νά ἀρνούμαστε νά διακονήσουμε τίς ἀνάγκες τῶν ἄλλων καί νά ἱκανοποιήσουμε ὅσες δικές μας δέν μᾶς βλάπτουν, βλέπουμε τά πράγματα στήν προοπτική τοῦ αἰώνιου. Γνωρίζουμε σέ τί χρειάζεται νά δώσουμε ἔμφαση καί τί μποροῦμε νά τό ἀφήσουμε νά περάσει.
Γιά παράδειγμα, οἱ στιγμές μας. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε καί καλές καί κακές. Ἄν ὁ ἑαυτός μας μπορεῖ νά διαχειριστεῖ τίς κακές του στιγμές καί νά ἀντέξει καί τίς ἀντίστοιχες τῶν ἄλλων, χωρίς νά νικηθεῖ ἀπό τήν τάση νά τούς ἀπορρίψει, διότι τόν δυσκολεύουν, τότε εἴμαστε στήν ὁδό τῆς κοινωνίας. Γιατί καί πάλι δέν εἴμαστε μόνοι μας, ἐφόσον ὁ Κύριός μας πάντοτε μᾶς ἐνισχύει στήν ἀγάπη.
Ἀκολουθοῦμε τούς Ἁγίους
Εἶναι ἐφικτός αὐτός ὁ δρόμος διότι ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία. Ἐντός της ὑπάρχουν ὅσοι προηγήθηκαν ἀπό ἐμᾶς στήν ὁδό τοῦ ὑποδείγματος. Οἱ Ἅγιοι τῆς πίστης μας. Ὅλοι αὐτοί οἱ ὁποῖοι, χωρίς νά τό ἐπιδιώκουν, ἔνιωθαν τήν καρδιά τους νά πλημμυρίζει τόσο ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅσο καί ἀπό τήν ἀνάγκη νά μοιραστοῦν μέ τούς συνανθρώπους τους τή χαρά καί τήν ἀγάπη πού ἡ ἀληθινή πίστη προσφέρει, ὄχι κάνοντας ἀπαραίτητα κήρυγμα, ἀλλά ζώντας κατά Θεόν. Καλούμαστε νά γνωρίσουμε τούς Ἁγίους στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Νά ζήσουμε τόν τρόπο τους μέ ἀσφάλεια. Καί βλέποντας ἐκείνους νά αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ θάνατος δέν μπορεῖ νά μᾶς νικήσει, οὔτε τό κακό. «Μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Μπορεῖ ὁ κόσμος νά θέτει τή ζωή τῶν Ἁγίων στό περιθώριο, διότι οἱ ἄνθρωποι ζητοῦμε νά ἀπολαύσουμε τά παρόντα καί παραδιδόμαστε στά πάθη τοῦ σήμερα, ὅμως διαπιστώνουμε ὅτι τελικά οἱ Ἅγιοι, ἄν καί δέν τούς ἀνῆκε κάτι, τά πάντα κατεῖχαν καί γεύτηκαν, ξεκινώντας ἀπό τή χαρά τῆς πίστης.
Ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος τοῦ κόσμου διαφέρει ἀπό αὐτόν τῆς πίστης. Χρειάζεται ὅμως, χωρίς ἔπαρση, νά συνειδητοποιοῦμε ὅτι κληθήκαμε καί καλούμαστε νά ἀφήνουμε ὄνομα πιστοῦ στή ζωή καί γιά ὅσους πρόκειται νά ἔρθουν μετά ἀπό ἐμᾶς. Διότι ἀκόμη κι ἄν εἴμαστε οἱ λίγοι, δέν πρέπει νά ἀπογοητευόμαστε. Ἀλλά, δοξάζοντας κι εὐχαριστώντας τόν Θεό πού ἀπέστειλε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, νά γινόμαστε μάρτυρες τῆς μακροθυμίας καί τῆς ἐλεημοσύνης Του πρός τά πρόσωπά μας. Γιά νά ζοῦμε τή χαρά τῆς ἁγιότητας, πού καταξιώνει τή ζωή μας ὄχι πρόσκαιρα, ἀλλά αἰώνια.
π. Θ. Μ.
http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/fk/2021/04_2021(3530).pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου